Status pracowników kontraktowych Unii i ich immunitet jurysdykcyjny w kontekście miejsca ich zwykłego pobytu

W świetle powyższych rozważań art. 3 lit. a) i b) rozporządzenia nr 4/2009 należy interpretować w ten sposób, że dla celów ustalenia miejsca zwykłego pobytu w rozumieniu tych przepisów elementu decydującego nie może stanowić status pracowników kontraktowych Unii posiadany przez zainteresowanych małżonków przydzielonych do delegatury Unii w państwie trzecim, którym w tym państwie trzecim przypisuje się korzystanie ze statusu dyplomatycznego.

Z art. 11 lit. a) protokołu w sprawie przywilejów i immunitetów wynika, że urzędnicy i inni pracownicy Unii korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego na terytorium państw członkowskich jedynie w odniesieniu do czynów popełnionych przez nich w ramach czynności „służbowych”, czyli w ramach powierzonego Unii zadania (wyrok z dnia 30 listopada 2021 r., LR Ģenerālprokuratūra, C‑3/20, EU:C:2021:969, pkt 56 i przytoczone tam orzecznictwo). W konsekwencji, jak potwierdza to art. 23 regulaminu, taki immunitet jurysdykcyjny nie obejmuje postępowań sądowych, których przedmiot odnosi się do stosunków o charakterze prywatnym, takich jak pozwy i wnioski w sprawach małżeńskich między małżonkami, dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej lub zobowiązań alimentacyjnych wobec ich dzieci, które to sprawy z racji swego charakteru nie dotyczą uczestnictwa osoby korzystającej z immunitetu w wykonywaniu zadań instytucji unijnej, do której ta osoba przynależy (zob. podobnie wyrok z dnia 11 lipca 1968 r., Sayag i Zurich, 5/68).

Wyrok TSUE z dnia 1 sierpnia 2022 r., C-501/20

Standard: 80510 (pełna treść orzeczenia)