Art. 77³. Nośnik informacji jako dokument

Wprowadzenie

Art. 77[3] k.c. redefiniuje pojęcie dokumentu, określając go jako „nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią”. Definicja ta oderwana jest od tradycyjnych wyobrażeń o dokumencie jako kartce papieru i obejmuje również urządzenia elektroniczne, o ile spełniają określoną funkcję. Niniejszy artykuł wyjaśnia, kiedy urządzenie może zostać uznane za dokument, jakie są granice tego pojęcia i jakie skutki prawne z tego wynikają.

1. Pojęcie nośnika informacji

Nośnikiem informacji w rozumieniu art. 77[3] k.c. jest każdy przedmiot lub urządzenie, który zawiera informację i umożliwia jej percepcję. Przepis nie ogranicza się do formy pisemnej ani do papieru – przesądza, że informacja może mieć dowolną postać, byleby dało się ją odczytać, usłyszeć lub obejrzeć.

Przykładowe nośniki informacji:

• kartka papieru (tradycyjny dokument),

• ekran telefonu z SMS-em,

• plik PDF na pendrive’ie,

• nagranie wideo na dysku komputera,

• wiadomość głosowa w komunikatorze.

2. Kiedy urządzenie staje się dokumentem?

Urządzenie (np. telefon, komputer, dyktafon) nie jest dokumentem samym w sobie, ale może pełnić funkcję dokumentu, gdy:

1. Zawiera treść informacji o znaczeniu prawnym (np. oświadczenie woli, wezwanie do zapłaty),

2. Umożliwia percepcję tej treści (np. odtworzenie pliku, wyświetlenie wiadomości),

3. Treść jest utrwalona (czyli możliwa do wielokrotnego odczytu bez zmiany).

Przykład: Nagranie audio rozmowy na dyktafonie, w której kontrahent wypowiada umowę – dyktafon jako urządzenie pełni rolę dokumentu zawierającego informację prawną.

3. Praktyczne rozróżnienie: dokument vs. nośnik

Jeśli dokument cyfrowy nie został przekształcony w wydruk, sąd może żądać przedstawienia urządzenia lub jego technicznego odtworzenia, co wynika z art. 308 § 1 k.p.c.

4. Regulacje proceduralne: art. 308 k.p.c.

Art. 308 § 1 k.p.c. uzupełnia art. 77[3] k.c., przewidując:

Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium