Art. 6. Prawo do obrony
Kodeks postępowania karnego
Oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć.
- Dyrektywa nr 2013/48 z dnia 22 października 2013 r. w sprawie prawa dostępu do adwokata w postępowaniu karnym i w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania oraz w sprawie prawa do poinformowania osoby trzeci
- Ranga w systemie prawa do obrony
- Charakterystyka prawa do obrony
- Obrona formalna
- Ograniczenia prawa do obrony
- Zrzeczenie się uprawnień przez oskarżonego; bierność w korzystaniu z uprawnień
- Prawo do nieobciążania samego siebie (art. 7 ust. 2 D. 2016/343)
- Kontratyp wywodzony z braku obowiązku samooskarżenia
- Prawo oskarżonego do podawania nieprawdy, kłamania
- Fałszywe zeznania z obawy przed odpowiedzialnością karną (art. 233 § 1a k.k.)
- Zapewnienie oskarżonemu "odpowiedniego czasu" na przygotowanie się do obrony (art. 6 ust. 3 lit. b EKPC)
- Prawo oskarżonego do zadawania pytań „świadkom oskarżenia”
- Prawo oskarżonego do formułowania pytań do świadka anonimowego i uzyskania odpowiedzi
- Ograniczenie oskarżonemu liczby zadawanych pytań świadkowi
- Oskarżony nie miał obrońcy lub obrońca nie brał udziału w czynnościach (art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k.)
- Zaniedbania i uchybienia obrońcy a prawo do obrony
- Zakaz wypowiadania opinii co do rozstrzygnięcia przed wydaniem orzeczenia w I instancji (art. 13 ust. 1 Pr.Pras.)
- Nieudzielenie oskarżonemu ostatniego słowa a prawo do obrony (art 406 k.p.k.)
- Różnicowanie obrońców (z wyboru, z urzędu) w zakresie rozliczania kosztów
- Szybkość postępowania a prawo do obrony (sądy 24 -godzinne)
- Zatrzymanie jako chwila powstania prawa do obrony