Zaniedbania i uchybienia obrońcy a prawo do obrony

W orzecznictwie Sądu Najwyższego trzykrotnie wyrażono pogląd, że „oskarżony nie może ponosić negatywnych konsekwencji niedopełnienia przez ustanowionego obrońcę wymagań, czy też z powodu niewystarczającej dyscypliny po stronie obrońcy (wyrok SN z dnia 29 października 2009r., V KK 130/09), i że „narusza art. 6 k.p.k. prawo oskarżonego do korzystania z pomocy obrońcy, prowadzenie rozprawy głównej w fazie głosów stron i wyrokowania, pod jego nieusprawiedliwioną nieobecność, chociaż udział w niej nie jest obowiązkowy, gdy brak na tę absencję zgody oskarżonego” (wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2010r., V KK 273/09). Treść pisma oskarżonej M. P. (1) wyraźnie wskazuje na brak jej zgody na absencję obrońcy w trakcie mów końcowych.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 marca 2011r. (II KK 259/10) „prawo oskarżonego do korzystania z pomocy obrońcy (art. 6 k.p.k.) nie może być wyłączone na skutek zaniedbań i uchybień w wykonywaniu obowiązków przez obrońcę. W sytuacji zaistniałej w niniejszej sprawie rzeczą sądu meriti było takie postąpienie, aby oskarżona nie ponosiła negatywnych konsekwencji niedopełnienia przez ustanowionego obrońcę wymagań określonych w art. 117 § 2a k.p.k.”. W ocenie Sądu odwoławczego doszło do rażącego uchybienia przez obrońcę prawa do obrony oskarżonej i przez Sąd, który nie zdyscyplinował obrońcy do stawiennictwa w fazie mów końcowych, albo nie wyznaczył obrońcy z urzędu, tak by zapewnić oskarżonej możliwość reprezentowania jej praw przed Sądem.

Wyrok SA w Szczecinie z dnia 17 kwietnia 2014 r., II AKa 18/14

Standard: 6451 (pełna treść orzeczenia)