Ranga w systemie prawa do obrony

Prócz gwarancji procesowych zarówno Europejska konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (art. 6 ust. 3 lit. b, jak i Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych) art. 14 ust. 3 lit. b oraz Konstytucja RP (art. 42 ust. 2) statuują, że każdy, przeciw komu prowadzone jest postępowanie karne, ma prawo do obrony we wszystkich stadiach postępowania oraz prawo dysponowania odpowiednim czasem i możliwościami w celu przygotowania obrony i porozumienia się z obrońcą przez siebie wybranym. Powyższe normy są realizowane przez przepisy Kodeksu postępowania karnego dotyczące prawa do obrony, tak w ujęciu materialnym, jak i formalnym, i to te przepisy szczegółowo określają zasady korzystania z tego prawa w procesie karnym.

Zasada prawa oskarżonego do obrony jest przy tym jednym z podstawowych, wręcz najważniejszym z praw oskarżonego w procesie karnym, a swoje umocowanie znajduje w przepisach Konstytucji RP, jak i aktów prawa międzynarodowego. Każde więc naruszenie prawa oskarżonego do obrony jest z reguły rażącym naruszeniem prawa, mogącym mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Wyrok SA w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 2014 r., II AKa 111/13

Standard: 6460 (pełna treść orzeczenia)