ROZPORZĄDZENIE (WE) NR 861/2007 PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY z dnia 11 lipca 2007 r. ustanawiające europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń

Niniejsze rozporządzenie ustanawia europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń (zwane dalej „europejskim postępowaniem w sprawie drobnych roszczeń”), którego celem jest uproszczenie i przyspieszenie postępowań sądowych dotyczących drobnych roszczeń w sprawach transgranicznych oraz obniżenie kosztów. Europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń będzie dostępne dla stron sporu jako alternatywa dla procedur obowiązujących na mocy prawa państw członkowskich.

Rozporządzenie to eliminuje również postępowania pośrednie niezbędne do umożliwienia uznawania i wykonywania w innych państwach członkowskich orzeczeń wydanych w jednym państwie członkowskim w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń.

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się w sprawach transgranicznych, zgodnie z definicją zawartą w artykule 3, do spraw cywilnych i handlowych, niezależnie od rodzaju sądu lub trybunału, w przypadku gdy wartość roszczenia nie przekracza 5 000 EUR w momencie otrzymania formularza roszczenia przez sąd lub trybunał właściwy, z wyłączeniem wszelkich odsetek, wydatków i nakładów. Nie obejmuje ono w szczególności spraw podatkowych, celnych lub administracyjnych ani odpowiedzialności państwa za działania i zaniechania w wykonywaniu władzy państwowej ( acta jure imperii ).

2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do spraw dotyczących:

(A) status prawny lub zdolność prawna osób fizycznych;

(B) prawa majątkowe wynikające ze stosunku małżeńskiego lub ze stosunku uznawanego przez prawo właściwe dla takiego stosunku za mający porównywalne skutki do małżeństwa;

(C) obowiązki alimentacyjne wynikające ze stosunków rodzinnych, pokrewieństwa, małżeństwa lub powinowactwa;

(D) testamenty i dziedziczenie, w tym zobowiązania alimentacyjne powstałe w wyniku śmierci; (mi) upadłości, postępowania dotyczące likwidacji niewypłacalnych spółek lub innych osób prawnych, układy sądowe, postępowania układowe i podobne postępowania;

(F) zabezpieczenie społeczne;

(G) arbitraż;

(H) prawo pracy;

(I) najmu nieruchomości, z wyjątkiem powództw dotyczących roszczeń pieniężnych; lub (J) naruszenia prywatności i praw związanych z osobowością, w tym zniesławienie.

1. Dla celów niniejszego rozporządzenia przez sprawę transgraniczną rozumie się sprawę, w której przynajmniej jedna ze stron ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu lub trybunału rozpoznającego sprawę.

2. Miejsce zamieszkania ustala się zgodnie z art. 62 i 63 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012  

3.  Właściwym momentem dla ustalenia, czy sprawa ma charakter transgraniczny, jest data otrzymania formularza pozwu przez właściwy sąd lub trybunał.

1. Powód wszczyna europejską procedurę drobnych roszczeń, wypełniając standardowy formularz pozwu A, określony w  załączniku I, i składając go bezpośrednio w sądzie lub trybunale właściwym, pocztą lub za pośrednictwem innych środków komunikacji, takich jak faks lub e-mail, akceptowalnych dla państwa członkowskiego, w którym wszczęto procedurę. Formularz pozwu zawiera opis dowodów uzasadniających roszczenie i, w stosownych przypadkach, musi być do niego dołączony wszelki odpowiedni dokument potwierdzający.

2. Państwa członkowskie informują Komisję, jakie środki komunikacji są dla nich akceptowalne. Komisja udostępnia takie informacje publicznie.  

3. Jeżeli roszczenie wykracza poza zakres niniejszego rozporządzenia, sąd lub trybunał informuje o tym powoda. Jeżeli powód nie wycofa roszczenia, sąd lub trybunał prowadzi postępowanie zgodnie z odpowiednim prawem proceduralnym obowiązującym w państwie członkowskim, w którym prowadzone jest postępowanie.  

4. Jeżeli sąd lub trybunał uzna, że ​​informacje dostarczone przez powoda są niewystarczające lub niewystarczająco jasne lub jeżeli formularz roszczenia nie został wypełniony prawidłowo, powinien on, chyba że roszczenie wydaje się być ewidentnie bezpodstawne lub wniosek niedopuszczalny, dać powodowi możliwość uzupełnienia lub poprawienia formularza roszczenia lub dostarczenia dodatkowych informacji lub dokumentów lub wycofania roszczenia w terminie, który określi. Sąd lub trybunał powinien w tym celu użyć standardowego Formularza B, określonego w Załączniku II.

Jeżeli roszczenie okaże się ewidentnie bezpodstawne lub wniosek niedopuszczalny albo jeżeli wnioskodawca nie uzupełni lub nie poprawi formularza roszczenia w określonym terminie, wniosek zostanie odrzucony. Sąd lub trybunał powiadamia powoda o takim odrzuceniu pozwu oraz o tym, czy przysługuje mu możliwość odwołania się od takiego odrzucenia pozwu.

5. Państwa członkowskie zapewniają dostępność standardowego formularza pozwu A we wszystkich sądach i trybunałach, w których istnieje możliwość wszczęcia europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, a także dostęp do niego za pośrednictwem odpowiednich krajowych stron internetowych.

1. Europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń jest postępowaniem pisemnym.  

1a. Sąd lub trybunał przeprowadza rozprawę ustną tylko wtedy, gdy uzna, że ​​nie jest możliwe wydanie orzeczenia na podstawie dowodów pisemnych lub jeśli strona tego zażąda. Sąd lub trybunał może odrzucić taki wniosek, jeśli uzna, że ​​w świetle okoliczności sprawy rozprawa ustna nie jest konieczna do rzetelnego prowadzenia postępowania. Powody odmowy powinny zostać podane na piśmie. Odmowa nie może być kwestionowana oddzielnie od zaskarżenia samego orzeczenia.  

2. Po otrzymaniu prawidłowo wypełnionego formularza roszczenia, sąd lub trybunał wypełnia część I standardowego formularza odpowiedzi C, zgodnie z załącznikiem III.

Kopię formularza roszczenia oraz, w stosownych przypadkach, dokumentów pomocniczych wraz z wypełnionym w ten sposób formularzem odpowiedzi doręcza się pozwanemu zgodnie z artykułem 13. Dokumenty te wysyła się w ciągu 14 dni od otrzymania prawidłowo wypełnionego formularza roszczenia.

3. Pozwany składa odpowiedź w ciągu 30 dni od doręczenia formularza pozwu i formularza odpowiedzi, wypełniając część II standardowego formularza odpowiedzi C, dołączając, w stosownych przypadkach, wszelkie stosowne dokumenty potwierdzające i odsyłając je do sądu lub trybunału, lub w inny odpowiedni sposób, nie wykorzystując formularza odpowiedzi.  

4. W terminie 14 dni od otrzymania odpowiedzi pozwanego sąd lub trybunał przesyła powodowi kopię odpowiedzi wraz z wszelkimi stosownymi dokumentami pomocniczymi.  

5. Jeżeli w swojej odpowiedzi pozwany twierdzi, że wartość roszczenia niepieniężnego przekracza limit określony w artykule 2(1), sąd lub trybunał rozstrzyga w ciągu 30 dni od wysłania odpowiedzi powodowi, czy roszczenie mieści się w zakresie niniejszego rozporządzenia. Taka decyzja nie może być kwestionowana oddzielnie.  

6. Wszelkie roszczenia wzajemne składane na standardowym Formularzu A oraz wszelkie stosowne dokumenty potwierdzające należy doręczyć powodowi zgodnie z Artykułem 13. Dokumenty te należy wysłać w ciągu 14 dni od ich otrzymania.

Strona składająca roszczenie ma 30 dni od daty doręczenia na odpowiedź na wszelkie roszczenia wzajemne.

7. Jeżeli roszczenie wzajemne przekracza kwotę określoną w art. 2 ust. 1, roszczenie i powództwo wzajemne nie podlegają rozpatrzeniu w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, lecz są rozpatrywane zgodnie z właściwymi przepisami proceduralnymi obowiązującymi w państwie członkowskim, w którym prowadzone jest postępowanie.

Artykuły 2 i 4 oraz ust. 3, 4 i 5 niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio do powództw wzajemnych.

1. Formularz roszczenia, odpowiedź, wszelkie roszczenia wzajemne, wszelkie odpowiedzi na roszczenia wzajemne oraz wszelkie opisy stosownych dokumentów pomocniczych powinny zostać złożone w języku lub jednym z języków sądu lub trybunału.

2. Jeżeli jakikolwiek inny dokument otrzymany przez sąd lub trybunał nie jest sporządzony w języku, w którym prowadzone jest postępowanie, sąd lub trybunał może zażądać tłumaczenia tego dokumentu wyłącznie w przypadku, gdy tłumaczenie takie okaże się niezbędne do wydania orzeczenia.  

3. W przypadku gdy strona odmawia przyjęcia dokumentu, ponieważ nie jest on sporządzony w żadnym z następujących języków:  

(A) w języku urzędowym państwa członkowskiego, do którego kierowany jest dokument, lub, jeżeli w tym państwie członkowskim obowiązuje kilka języków urzędowych, w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych miejsca, w którym ma nastąpić doręczenie lub do którego dokument ma zostać wysłany; lub  

(B) język zrozumiały dla adresata,

sąd lub trybunał zawiadamia o tym drugą stronę, po to, aby strona ta dostarczyła tłumaczenie dokumentu.

1. W terminie 30 dni od otrzymania odpowiedzi pozwanego lub powoda w terminach określonych w artykule 5(3) lub (6) sąd lub trybunał wydaje orzeczenie lub:

(A) żądać od stron dostarczenia dalszych szczegółów dotyczących roszczenia w określonym terminie, nie dłuższym niż 30 dni; 

(B) przeprowadzić dowód zgodnie z artykułem 9; lub  

(C) wezwać strony na rozprawę ustną, która ma się odbyć w ciągu 30 dni od wezwania.  

2. Sąd lub trybunał wydaje orzeczenie w ciągu 30 dni od każdej rozprawy ustnej lub po otrzymaniu wszystkich informacji niezbędnych do wydania orzeczenia. Orzeczenie doręcza się stronom zgodnie z artykułem 13.  

3. Jeżeli sąd lub trybunał nie otrzyma odpowiedzi od właściwej strony w terminie określonym w artykule 5(3) lub (6), wydaje orzeczenie w sprawie roszczenia lub powództwa wzajemnego.

1. Jeżeli rozprawa ustna zostanie uznana za konieczną zgodnie z art. 5 ust. 1a, przeprowadza się ją z wykorzystaniem wszelkich odpowiednich środków technicznych komunikacji na odległość, takich jak wideokonferencja lub telekonferencja, dostępnych sądowi lub trybunałowi, chyba że wykorzystanie takich środków technicznych, ze względu na szczególne okoliczności sprawy, nie jest właściwe dla rzetelnego przeprowadzenia postępowania.

W przypadku gdy osoba, która ma zostać wysłuchana, ma miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie sądu lub trybunału rozpatrującego sprawę, udział tej osoby w rozprawie ustnej w drodze wideokonferencji, telekonferencji lub za pośrednictwem innej odpowiedniej technologii porozumiewania się na odległość zapewnia się, korzystając z procedur przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1206/2001.

2. Strona wezwana do osobistego stawiennictwa na rozprawie ustnej może wystąpić o zastosowanie środków technicznych  porozumiewania się na odległość, pod warunkiem że sąd lub trybunał dysponuje takimi środkami, uzasadniając to tym, że koszty związane z osobistym stawiennictwem, w szczególności ewentualne koszty poniesione przez tę stronę, byłyby niewspółmierne do wartości przedmiotu sporu.  

3. Strona wezwana do wzięcia udziału w rozprawie ustnej za pośrednictwem technologii komunikacji na odległość może zażądać fizycznej obecności na tej rozprawie. Standardowy formularz roszczenia A i standardowy formularz odpowiedzi C, ustanowione zgodnie z procedurą, o której mowa w artykule 27(2), powinny zawierać informacje dla stron, że odzyskanie wszelkich kosztów poniesionych przez stronę w wyniku fizycznej obecności na rozprawie ustnej, na wniosek tej strony, podlega warunkom określonym w artykule 16.  

4. Postanowienie sądu lub trybunału wydane w sprawie wniosku, o którym mowa w ust. 2 i 3, nie może być przedmiotem odrębnego zaskarżenia bez zaskarżenia samego orzeczenia.

1. Sąd lub trybunał ustala sposób gromadzenia dowodów i zakres dowodów niezbędnych do wydania orzeczenia zgodnie z zasadami mającymi zastosowanie do dopuszczalności dowodów. Stosuje najprostszą i najmniej uciążliwą metodę gromadzenia dowodów.

2. Sąd lub trybunał może dopuścić przeprowadzenie dowodu w postaci pisemnych oświadczeń świadków, biegłych lub stron. 

3. Jeżeli przeprowadzenie dowodu wiąże się z przesłuchaniem osoby, przesłuchanie to przeprowadza się zgodnie z warunkami określonymi w artykule 8.  

4. Sąd lub trybunał może przeprowadzić dowód z opinii biegłych lub przeprowadzić zeznania ustne tylko wtedy, gdy nie jest możliwe wydanie orzeczenia na podstawie innych dowodów.

Reprezentacja przez adwokata lub innego przedstawiciela zawodu prawniczego nie jest obowiązkowa.

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby strony mogły otrzymać zarówno praktyczną pomoc w wypełnianiu formularzy, jak i ogólne informacje na temat zakresu stosowania europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, a także ogólne informacje na temat tego, które sądy lub trybunały w danym państwie członkowskim są właściwe do wydawania orzeczeń w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń. Pomoc ta jest udzielana bezpłatnie. Żadne postanowienie niniejszego ustępu nie wymaga od państw członkowskich zapewnienia pomocy prawnej ani pomocy prawnej w formie oceny prawnej konkretnego przypadku.

2. Państwa członkowskie zapewniają dostępność informacji o organach lub organizacjach właściwych do udzielania pomocy zgodnie z ust. 1 we wszystkich sądach i trybunałach, w których można wszcząć europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń, a także dostęp do tych informacji za pośrednictwem odpowiednich krajowych stron internetowych.

1. Sąd lub trybunał nie będzie żądał od stron dokonywania oceny prawnej roszczenia.

2. W razie potrzeby sąd lub trybunał informuje strony o kwestiach proceduralnych.  

3. W stosownych przypadkach sąd lub  trybunał powinien dążyć do osiągnięcia ugody pomiędzy stronami.

1. Dokumenty, o których mowa w art. 5 ust. 2 i 6, oraz orzeczenia wydane zgodnie z art. 7 doręcza się:

(A) za pośrednictwem poczty lub  

(B) drogą elektroniczną:  

(I) jeżeli takie środki są technicznie dostępne i dopuszczalne zgodnie z przepisami proceduralnymi państwa członkowskiego, w którym prowadzone jest europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń, a jeżeli strona, której mają zostać doręczone dokumenty, ma miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu w innym państwie członkowskim – zgodnie z przepisami proceduralnymi tego państwa członkowskiego; oraz  

(ii) w przypadku gdy strona, której mają zostać doręczone dokumenty, wyraźnie z góry zaakceptowała doręczanie jej dokumentów drogą elektroniczną lub zgodnie z przepisami proceduralnymi państwa członkowskiego, w którym strona ta ma miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu, ma prawny obowiązek zaakceptowania tej konkretnej metody doręczenia.

Dokonanie usługi potwierdza się potwierdzeniem odbioru zawierającym datę odbioru.

2. Wszelka pisemna komunikacja, o której nie wspomniano w ust. 1, między sądem lub trybunałem a stronami lub innymi osobami biorącymi udział w postępowaniu odbywa się za pośrednictwem środków elektronicznych poświadczanych potwierdzeniem odbioru, jeżeli takie środki są technicznie dostępne i dopuszczalne zgodnie z przepisami proceduralnymi państwa członkowskiego, w którym prowadzone jest europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń, pod warunkiem że strona lub osoba zaakceptowała z wyprzedzeniem taki środek komunikacji lub że zgodnie z przepisami proceduralnymi państwa członkowskiego, w którym strona lub osoba ta ma miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu, ma prawny obowiązek zaakceptowania takiego środka komunikacji.  

3. Oprócz wszelkich innych sposobów dostępnych zgodnie z przepisami proceduralnymi Państw Członkowskich służących do wyrażania z wyprzedzeniem, zgodnie z wymogami ust. 1 i 2, akceptacji stosowania środków elektronicznych, możliwe jest wyrażenie takiej akceptacji za pomocą standardowego formularza roszczenia A i standardowego formularza odpowiedzi C.  

4. Jeżeli doręczenie zgodnie z ust. 1 nie jest możliwe, doręczenie może nastąpić w drodze jednej ze sposobów przewidzianych w art. 13 lub 14 rozporządzenia (WE) nr 1896/2006.

Jeżeli komunikacja zgodnie z ust. 2 nie jest możliwa lub ze względu na szczególne okoliczności sprawy nie jest właściwa, można skorzystać z innej metody komunikacji dopuszczalnej na mocy prawa państwa członkowskiego, w którym prowadzone jest europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń.

1. Jeżeli sąd lub trybunał określi termin, strona zainteresowana powinna zostać poinformowana o skutkach jego niedotrzymania.

2. Sąd lub trybunał może przedłużyć terminy przewidziane w artykule 4(4), artykule 5(3) i (6) oraz artykule 7(1) w wyjątkowych okolicznościach, jeżeli jest to konieczne w celu ochrony praw stron.  

3. Jeżeli w wyjątkowych okolicznościach sąd lub trybunał nie jest w stanie dotrzymać terminów przewidzianych w artykule 5(2)–(6) i artykule 7, podejmuje on kroki wymagane na mocy tych przepisów tak szybko, jak to możliwe.

1. Wyrok będzie wykonalny bez względu na wszelkie możliwe odwołania. Udzielenie zabezpieczenia nie będzie wymagane.

2. Artykuł 23 stosuje się również w przypadku, gdy orzeczenie ma zostać wykonane w państwie członkowskim, w którym wydano orzeczenie.

1. Opłaty sądowe pobierane w państwie członkowskim w związku z europejskim postępowaniem w sprawie drobnych roszczeń nie mogą być nieproporcjonalne i nie mogą być wyższe od opłat sądowych pobieranych w przypadku krajowych uproszczonych postępowań sądowych w danym państwie członkowskim.

  2. Państwa członkowskie zapewniają, aby strony mogły uiszczać opłaty sądowe za pomocą metod płatności na odległość, które umożliwiają stronom dokonywanie płatności również z państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie, w którym znajduje się sąd lub trybunał, oferując co najmniej jedną z następujących metod płatności:

(A) przelew bankowy;  

(B) płatność kartą kredytową lub debetową; lub  

(C) polecenie zapłaty z rachunku bankowego wnioskodawcy.

Strona przegrywająca ponosi koszty postępowania. Jednakże sąd lub trybunał nie przyzna kosztów stronie wygrywającej w zakresie, w jakim zostały one poniesione niepotrzebnie lub są nieproporcjonalne do roszczenia.

1. Państwa członkowskie informują Komisję, czy odwołanie od orzeczenia wydanego w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń jest możliwe na mocy ich prawa proceduralnego i w jakim terminie należy je wnieść. Komisja udostępnia tę informację publicznie.

2. Artykuły 15a i 16 stosuje się do wszelkich odwołań.

1. Pozwany, który nie stawił się, ma prawo złożyć wniosek o ponowne rozpatrzenie orzeczenia wydanego w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń przed właściwym sądem lub trybunałem państwa członkowskiego, w którym wydano orzeczenie, jeżeli:

(A) pozwanemu nie doręczono formularza pozwu lub, w przypadku rozprawy ustnej, nie wezwano go na tę rozprawę w odpowiednim czasie i w sposób umożliwiający mu przygotowanie obrony; lub  

(B) pozwany nie mógł kwestionować roszczenia z powodu siły wyższej lub nadzwyczajnych okoliczności, które nie wynikały z jego winy,

chyba że pozwany nie wniósł sprzeciwu od wyroku, chociaż miał taką możliwość.

2. Termin na złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie wynosi 30 dni. Biegnie on od dnia, w którym pozwany faktycznie zapoznał się z treścią orzeczenia i mógł zareagować, najpóźniej od dnia pierwszego środka egzekucyjnego, który spowodował, że majątek pozwanego stał się w całości lub w części niezbywalny. Nie można przyznać przedłużenia terminu. 

3. Jeżeli sąd odrzuci wniosek o ponowne rozpatrzenie, o którym mowa w ust. 1, z uwagi na to, że żadna z przesłanek ponownego rozpatrzenia określonych w tym ustępie nie ma zastosowania, orzeczenie pozostaje w mocy.

Jeżeli sąd uzna, że ​​rewizja jest uzasadniona z któregokolwiek z powodów określonych w ust. 1, orzeczenie wydane w Europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń jest nieważne. Jednakże strona powodowa nie traci korzyści z przerwania biegu przedawnienia lub okresu przedawnienia, jeżeli takie przerwanie ma zastosowanie na mocy prawa krajowego.

Z zastrzeżeniem postanowień niniejszego rozporządzenia, europejskie postępowanie w sprawie drobnych roszczeń podlega prawu proceduralnemu państwa członkowskiego, w którym prowadzone jest postępowanie.

1. Orzeczenie wydane w państwie członkowskim w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń jest uznawane i wykonywane w innym państwie członkowskim bez potrzeby wydawania orzeczenia stwierdzającego jego wykonalność oraz bez możliwości sprzeciwienia się jego uznaniu.

2. Na wniosek jednej ze stron sąd lub trybunał wydaje zaświadczenie dotyczące orzeczenia wydanego w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń przy użyciu standardowego formularza D, określonego w załączniku IV, bez dodatkowych kosztów. Na wniosek strony sąd lub trybunał dostarcza jej zaświadczenie w dowolnym innym języku urzędowym instytucji Unii, korzystając z wielojęzycznego dynamicznego formularza standardowego dostępnego na europejskim portalu e-Sprawiedliwość. Żadne z postanowień niniejszego rozporządzenia nie zobowiązuje sądu lub trybunału do dostarczenia tłumaczenia i/lub transliteracji tekstu wpisanego w polach tekstu swobodnego tego zaświadczenia.

1. Bez uszczerbku dla postanowień niniejszego rozdziału, postępowanie egzekucyjne podlega prawu państwa członkowskiego wykonania.

Orzeczenie wydane w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń podlega wykonaniu na takich samych warunkach jak orzeczenie wydane w państwie członkowskim wykonania.

2. Strona ubiegająca się o egzekucję zobowiązana jest przedstawić:  

(A) odpis orzeczenia spełniający warunki niezbędne do ustalenia jego autentyczności; oraz  

(B) zaświadczenie, o którym mowa w art. 20 ust. 2, oraz, w razie potrzeby, jego tłumaczenie na język urzędowy państwa członkowskiego wykonania lub, jeżeli w tym państwie członkowskim obowiązuje kilka języków urzędowych, na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych postępowania sądowego lub trybunału miejsca, w którym dochodzi się wykonania, zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego, lub na inny język, który państwo członkowskie wykonania wskazało jako akceptowany.

3. Strona ubiegająca się o wykonanie orzeczenia wydanego w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń w innym państwie członkowskim nie musi posiadać:

(A) upoważniony przedstawiciel; lub

(B) adres pocztowy

w państwie członkowskim wykonania, z wyjątkiem agentów posiadających kompetencje w zakresie postępowania egzekucyjnego.

4. Strona, która w jednym Państwie Członkowskim składa wniosek o wykonanie orzeczenia wydanego w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń w innym Państwie Członkowskim, nie może być zobowiązana do składania żadnego zabezpieczenia, gwarancji ani depozytu, bez względu na ich nazwę, z tego powodu, że jest cudzoziemcem lub nie ma miejsca zamieszkania lub miejsca pobytu w Państwie Członkowskim wykonania.

1. Każde państwo członkowskie może wskazać język lub języki urzędowe instytucji Unii inne niż jego własny, które może zaakceptować w przypadku zaświadczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 2.

2. Wszelkie tłumaczenia informacji dotyczących istoty orzeczenia zawartych w zaświadczeniu, o którym mowa w art. 20 ust. 2,  sporządza osoba uprawniona do dokonywania tłumaczeń w jednym z państw członkowskich.

1. Na wniosek osoby, wobec której dochodzi się wykonania, sąd lub trybunał właściwy w państwie członkowskim wykonania odmawia wykonania, jeżeli orzeczenia wydanego w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń nie da się pogodzić z wcześniejszym orzeczeniem wydanym w którymkolwiek państwie członkowskim lub w państwie trzecim, pod warunkiem że:

(A) poprzedni wyrok dotyczył tej samej przyczyny powództwa i został wydany pomiędzy tymi samymi stronami;

(B) wcześniejsze orzeczenie zostało wydane w państwie członkowskim wykonania lub spełnia warunki niezbędne do jego uznania w państwie członkowskim wykonania; oraz (C) niemożność pogodzenia ze sobą orzeczeń nie była i nie mogła być podniesiona w formie zarzutu w postępowaniu sądowym lub trybunałowym w państwie członkowskim, w którym wydano orzeczenie w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń.  

2. Orzeczenie wydane w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń nie może być w żadnym wypadku przedmiotem kontroli merytorycznej w państwie członkowskim wykonania.

Jeżeli strona zakwestionowała orzeczenie wydane w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń lub jeżeli takie zakwestionowanie jest nadal możliwe albo jeżeli strona złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie w rozumieniu art. 18, sąd lub trybunał właściwy lub właściwy organ w państwie członkowskim wykonania może, na wniosek strony, przeciwko której dochodzi się wykonania:

(A) ograniczyć postępowanie egzekucyjne do środków zabezpieczających;  

(B) uzależnić wykonanie od złożenia zabezpieczenia, jakie określi; lub  

(C) w wyjątkowych okolicznościach zawiesić postępowanie egzekucyjne.

Ugoda sądowa zatwierdzona przez sąd lub trybunał lub zawarta przed sądem lub trybunałem w toku europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, która jest wykonalna w państwie członkowskim, w którym przeprowadzono postępowanie, jest uznawana i wykonywana w innym państwie członkowskim na tych samych warunkach co orzeczenie wydane w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń.

Przepisy rozdziału III stosuje się odpowiednio do ugód sądowych.

Państwa członkowskie współpracują w celu zapewnienia opinii publicznej i środowiskom zawodowym informacji na temat europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, w tym kosztów, w szczególności za pośrednictwem Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych utworzonej zgodnie z decyzją 2001/470/WE.

1. Do dnia 13 stycznia 2017 r. państwa członkowskie przekazują Komisji:

(A) sądy lub trybunały właściwe do wydawania orzeczeń w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń;  

(B) środki komunikacji akceptowane na potrzeby europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń i dostępne sądom lub trybunałom zgodnie z art. 4 ust. 1;  

(C) organy lub organizacje właściwe do udzielania praktycznej pomocy zgodnie z artykułem 11;  

(D) środki doręczeń elektronicznych i komunikacji technicznie dostępne i dopuszczalne na podstawie ich przepisów proceduralnych zgodnie z art. 13 ust. 1, 2 i 3 oraz środki, jeżeli takie istnieją, umożliwiające wyrażenie akceptacji z wyprzedzeniem w przypadku użycia środków elektronicznych wymaganych na podstawie art. 13 ust. 1 i 2, dostępnych na mocy ich prawa krajowego; (mi) osoby lub rodzaje zawodów, jeżeli takie istnieją, zobowiązane prawnie do przyjmowania doręczeń dokumentów lub innych komunikatów pisemnych drogą elektroniczną zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2;  

(F) opłaty sądowe w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń lub sposób ich obliczania, a także metody płatności akceptowane w przypadku uiszczania opłat sądowych zgodnie z art. 15a;  

(G) wszelkie środki odwoławcze dostępne na mocy ich prawa proceduralnego zgodnie z artykułem 17, termin, w którym takie odwołanie należy wnieść, oraz sąd lub trybunał, do którego takie odwołanie można wnieść;  

(H) procedury składania wniosków o ponowne rozpatrzenie sprawy, o których mowa w artykule 18, oraz właściwe sądy lub trybunały do ​​takiego ponownego rozpatrzenia;  

(I) języków, które akceptują zgodnie z art. 21a ust. 1; i  

(J) organy właściwe w zakresie egzekwowania i organy właściwe do celów stosowania art. 23.

Państwa członkowskie informują Komisję o wszelkich późniejszych zmianach tych informacji.

2. Komisja udostępnia publicznie informacje przekazane zgodnie z ust. 1 za pośrednictwem wszelkich odpowiednich środków, takich jak europejski portal „e-Sprawiedliwość”.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 27 dotyczących zmiany załączników I–IV.

1. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych powierza się Komisji na warunkach określonych w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 26, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 13 stycznia 2016 r.  

3. Delegacja uprawnień, o której mowa w artykule 26, może zostać odwołana w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy delegację uprawnień określoną w tej decyzji. Staje się ona skuteczna następnego dnia po opublikowaniu decyzji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność aktów delegowanych, które już obowiązują.  

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.  

5. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 26 wchodzi w życie tylko wtedy, gdy Parlament Europejski lub Rada nie wyrażą sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od powiadomienia Parlamentu Europejskiego i Rady o tym akcie lub jeśli przed upływem tego terminu Parlament Europejski i Rada poinformują Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Okres ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1. Do dnia 15 lipca 2022 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie z funkcjonowania niniejszego rozporządzenia, obejmujące ocenę, czy:

(A) dalsze zwiększenie limitu, o którym mowa w art. 2 ust. 1, jest właściwe w celu osiągnięcia celu niniejszego rozporządzenia, jakim jest ułatwienie obywatelom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sprawach transgranicznych;  

(B) rozszerzenie zakresu europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, w szczególności na roszczenia o wynagrodzenie, jest właściwym rozwiązaniem, aby ułatwić pracownikom dostęp do wymiaru sprawiedliwości w transgranicznych sporach pracowniczych z pracodawcą, po rozważeniu pełnego wpływu takiego rozszerzenia.

Do sprawozdania dołącza się, w stosownych przypadkach, wnioski ustawodawcze.

W tym celu, do dnia 15 lipca 2021 r., państwa członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące liczby pozwów złożonych w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, a także liczby wniosków o wykonanie orzeczeń wydanych w ramach europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń.

2. Do dnia 15 lipca 2019 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie dotyczące rozpowszechniania informacji o europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń w państwach członkowskich oraz może opracować zalecenia dotyczące sposobów zwiększenia popularności tego postępowania.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2009 r., z wyjątkiem art. 25, który stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.