Art. 18. Ponowne rozpatrzenie orzeczenia w wyjątkowych przypadkach

1. Pozwany, który nie stawił się, ma prawo złożyć wniosek o ponowne rozpatrzenie orzeczenia wydanego w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń przed właściwym sądem lub trybunałem państwa członkowskiego, w którym wydano orzeczenie, jeżeli:

(A) pozwanemu nie doręczono formularza pozwu lub, w przypadku rozprawy ustnej, nie wezwano go na tę rozprawę w odpowiednim czasie i w sposób umożliwiający mu przygotowanie obrony; lub  

(B) pozwany nie mógł kwestionować roszczenia z powodu siły wyższej lub nadzwyczajnych okoliczności, które nie wynikały z jego winy,

chyba że pozwany nie wniósł sprzeciwu od wyroku, chociaż miał taką możliwość.

2. Termin na złożenie wniosku o ponowne rozpatrzenie wynosi 30 dni. Biegnie on od dnia, w którym pozwany faktycznie zapoznał się z treścią orzeczenia i mógł zareagować, najpóźniej od dnia pierwszego środka egzekucyjnego, który spowodował, że majątek pozwanego stał się w całości lub w części niezbywalny. Nie można przyznać przedłużenia terminu. 

3. Jeżeli sąd odrzuci wniosek o ponowne rozpatrzenie, o którym mowa w ust. 1, z uwagi na to, że żadna z przesłanek ponownego rozpatrzenia określonych w tym ustępie nie ma zastosowania, orzeczenie pozostaje w mocy.

Jeżeli sąd uzna, że ​​rewizja jest uzasadniona z któregokolwiek z powodów określonych w ust. 1, orzeczenie wydane w Europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń jest nieważne. Jednakże strona powodowa nie traci korzyści z przerwania biegu przedawnienia lub okresu przedawnienia, jeżeli takie przerwanie ma zastosowanie na mocy prawa krajowego.