Art. 169. Zbycie rzeczy ruchomej przez osobę nieuprawnioną
Kodeks cywilny
§ 1. Jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze.
§ 2. Jednakże gdy rzecz zgubiona, skradziona lub w inny sposób utracona przez właściciela zostaje zbyta przed upływem lat trzech od chwili jej zgubienia, skradzenia lub utraty, nabywca może uzyskać własność dopiero z upływem powyższego trzyletniego terminu. Ograniczenie to nie dotyczy pieniędzy i dokumentów na okaziciela ani rzeczy nabytych na urzędowej licytacji publicznej lub w toku postępowania egzekucyjnego.
§ 3. Przepisów § 1 i 2 nie stosuje się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.
- Nemo plus iuris in alium transferre potest, quam ipse habet
- Przesłanki nabycia własności rzeczy ruchomej od osoby nieuprawnionej (art. 169 k.c.)
- Relacje między art. 169 § 1 k.c. art. 169 § 2 k.c.; dobrowolne powierzenie rzeczy przez właściciela osobie trzeciej
- Nabycie od osoby nieuprawnionej własności rzeczy ruchomej (dobra/zła wiara)
- Szczególna ostrożność nabywcy używanego samochodu
- Wada prawna rzeczy sprzedanej przez osobę nieuprawnioną (art. 169 k.p.c.)
- Nabycie rzeczy ruchomej przez pasera
- Przebite numery silnika lub nadwozia samochodu jako wada fizyczna
- Nabycie pojazdu wraz ze sfałszowanym dowodem rejestracyjnym jako wada fizyczna
- Legitymacja bierna w procesie o ustalenie nabycia własności kradzionego pojazdu
- Obligacyjne i rzeczowe skutki nabycia samochodu za granicą (art. 41 p.p.m.)
- Świadczenia z umowy ubezpieczenia autocasco w warunkach art. 169 k.c.
- Wyłączenie analogii do art. 5 u.k.w.h. i art. 169 k.c. (art. 14 u.KRS)