Przesłanki nabycia własności rzeczy ruchomej od osoby nieuprawnionej (art. 169 k.c.)

W art. 169 § 1 k.c. chodzi wyłącznie o rzeczy powierzone, a nie utracone, a zatem przesłanką jego zastosowania jest powierzenie rzeczy przez właściciela rozumiane jako dobrowolne wyzbycie się władztwa nad rzeczą. Natomiast rzeczy, których właściciel nie powierzył dobrowolnie osobie władającej, są rzeczami zgubionymi, skradzionymi lub w inny sposób utraconymi przez właściciela, a nabycie ich własności normuje art. 169 § 2 k.c.

Dobrowolne powierzenie rzeczy przez właściciela osobie trzeciej nie może być poczytane za utratę rzeczy w rozumieniu art. 169 § 2 k.c. i to nawet wówczas, gdy nastąpiło w wykonaniu czynności dokonanej pod wpływem błędu (zob. wyrok SN z dnia 14 stycznia 2005 r., III CK 217/04).

Postanowienie SN z dnia 26 listopada 2024 r., I CSK 2620/24

Standard: 84173 (pełna treść orzeczenia)

Norma wynikająca z art. 169 § 1 k.c. stanowi wyjątek od zasady nemo plus iuris; w razie spełnienia przesłanek określonych w tym przepisie nabywca uzyskuje prawo, mimo że zbywca nie był uprawniony do rozporządzania nim. Sama czynność prawna „zbycia” (verba legis: zbywa rzecz) musi jednak być ważna i zdatna do wywołania skutku przejścia prawa na nabywcę, czyli m.in. musi odnosić się do prawa, które jest zbywalne.

Wyrok SN z dnia 2 marca 2023 r., II CSKP 954/22

Standard: 72308 (pełna treść orzeczenia)