Art. 204. Powództwo wzajemne
Kodeks postępowania cywilnego
§ 1. Powództwo wzajemne jest dopuszczalne, jeżeli roszczenie wzajemne jest w związku z roszczeniem powoda lub nadaje się do potrącenia. Powództwo wzajemne można wytoczyć nie później niż w odpowiedzi na pozew, a jeżeli jej nie złożono – w sprzeciwie od wyroku zaocznego albo przy rozpoczęciu pierwszego posiedzenia, o którym zawiadomiono albo na które wezwano pozwanego.
§ 2. Pozew wzajemny wnosi się do sądu pozwu głównego. Jeżeli jednak pozew wzajemny podlega rozpoznaniu przez sąd okręgowy, a sprawa wszczęta była w sądzie rejonowym, sąd ten przekazuje całą sprawę sądowi właściwemu do rozpoznania powództwa wzajemnego.
§ 3. Przepisy dotyczące pozwu stosuje się odpowiednio do pozwu wzajemnego.
- Powództwo wzajemne
- Rozpoczęcie pierwszego posiedzenia w znaczeniu art. 204 § 1 k.p.c.
- Właściwość rzeczowa a powództwo wzajemne (art. 204 k.p.c.)
- Wartość przedmiotu sporu i zaskarżenia w sprawach z pozwu głównego i wzajemnego
- Wynagrodzenie w sprawach majątkowych z pozwu głównego i wzajemnego
- Nadanie biegu nieopłaconemu pozwu wzajemnemu
- Powództwo wzajemne z powołaniem się na klauzulę rebus sic stantibus; procesowa forma żądania z art. 357 [1] k.c.
- Wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia) i kumulacja roszczeń z powództwa głównego i wzajemnego
- Niedopuszczalność powództwa wzajemnego w sprawie o rozwód (art. 439 k.p.c.)
- Niedopuszczalność powództwa wzajemnego o naruszenie posiadania (art. 479 k.p.c.)
- Jurysdykcja w sprawach dotyczących powództwa wzajemnego (art. 8 pkt 3 rozp. nr 1215/2012 i art. 1103[10] k.p.c.)