Jurysdykcja w sprawach dotyczących powództwa wzajemnego (art. 8 pkt 3 rozp. nr 1215/2012 i art. 1103[10] k.p.c.)

W odniesieniu do powództw wzajemnych norma przewidziana w art. 6 pkt 3 rozporządzenia nr 44/2001 [art. 8 pkt 3 rozp. 1215/2012 została włączona do art. 20 ust. 2 tego rozporządzenia [art. 22 ust. 2 rozp. 1215/2012) - wyrok z dnia 22 maja 2008 r., Glaxosmithkline i Laboratoires Glaxosmithkline, C-462/06.

Wyrok TSUE z dnia 21 czerwca 2018 r., C-1/17

Standard: 81453 (pełna treść orzeczenia)

Art. 8 pkt 3 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że stosuje się go, w sposób niewyłączający stosowania innych przewidzianych przez owo rozporządzenie norm jurysdykcyjnych, w sytuacji gdy do sądu właściwego dla rozpoznania zarzutu naruszenia dobra osobistego strony powodowej w związku z wykonaniem bez jej wiedzy zdjęć oraz nagrań wideo, których jest ona przedmiotem, wniesione zostaje powództwo wzajemne pozwanego, mające za przedmiot żądanie od strony powodowej odszkodowania z tytułu czynu niedozwolonego lub czynu podobnego do czynu niedozwolonego polegającego, w szczególności, na ograniczeniu twórczości intelektualnej pozwanego, stanowiącym przedmiot powództwa głównego, jeśli rozpoznanie takiego powództwa wzajemnego wymaga dokonania przez ów sąd oceny zgodności z prawem stanu faktycznego, na którym powód opiera swoje roszczenia.

Aby zapobiec wydaniu sprzecznych orzeczeń, art. 8 pkt 3 rozporządzenia nr 1215/2012 stwarza pozwanemu możliwość wytoczenia powództwa wzajemnego opierającego się na tej samej umowie lub na tym samym stanie faktycznym, na których zostało oparte powództwo główne, przed sądem, przed którym zawisło powództwo główne. . W ten sposób unika się mnożenia zbędnych postępowań (wyrok TSUE z dnia 12 października 2016 r., Kostanjevec, C‑185/15).

W sytuacji gdy sąd ma rozstrzygnąć w przedmiocie szeregu roszczeń podnoszonych w ramach powództwa wzajemnego, spoczywa na nim obowiązek dokonania oceny, w jakim zakresie roszczenia te mają wspólne źródło z powództwem głównym, a w związku z tym, czy są objęte zakresem art. 8 pkt 3 rozporządzenia nr 1215/2012.

Jurysdykcja szczególna przewidziana w art. 8 pkt 3 rozporządzenia nr 1215/2012 nie ma charakteru wyłączającego stosowanie innych norm jurysdykcyjnych ustanowionych przez owo rozporządzenie. Ma ona charakter fakultatywny nie tylko w stosunku do zasady jurysdykcji ogólnej określonej w art. 4 ust. 1 owego rozporządzenia, użytej w postępowaniu głównym, lecz również w stosunku do innych zasad jurysdykcji szczególnej przewidzianych przez to rozporządzenie.

Z samego brzmienia art. 8 pkt 3 tegoż rozporządzenia, które precyzuje, że dana osoba „może zostać pozwana również” w oparciu o przepisy tego przepisu, ale nie musi się tak stać.

Wyrok TSUE z dnia 31 maja 2018 r., C-306/17

Standard: 81103 (pełna treść orzeczenia)