Wyrok z dnia 2014-03-28 sygn. IV SA/Wa 113/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, Sędziowie sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.), sędzia WSA Łukasz Krzycki, Protokolant sekr. sąd. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2014 r. sprawy ze skargi M.T. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na nabycie prawa własności nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych na rzecz skarżącej M.T. kwotę 540 (pięćset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2013 roku [...] działając na podstawie art. 127 § 3 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 267 - dalej jako "kpa") oraz art. 1 ust. 1 w związku z art. 1a ust. 5 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758 z późn. zm. zwanej dalej "ustawą") Minister Spraw Wewnętrznych utrzymał w mocy wydaną uprzednio decyzję nr [...] z dnia [...] lipca 2013 r. odmawiającą obywatelce F. M.T. udzielenia zezwolenia na nabycie od jej brata Z.T. udziału wynoszącego 1/3 części w prawie własności nieruchomości położonej w miejscowości D., gmina D., woj. [...], składającej się z działek nr [...], nr [...] i nr [...] o łącznej powierzchni 8,77 ha; nieruchomości położonej w miejscowości R., gmina D., woj. [...], składającej się z działek nr [...], nr [...] i nr [...] o łącznej powierzchni 1,20 ha oraz nieruchomości położonej w miejscowości G., gmina K., woj. [...], składającej się z działek nr [...], nr [...], nr [...],

i

[...] o łącznej powierzchni 1,77 ha objętej księgą wieczystą [...].

Rozpoznając sprawę ponownie organ wskazał, że nie doszło do zmiany stanu faktycznego ani stanu prawnego, jak również nie doszło do uzupełnienia materiału dowodowego a zatem za decyzją utrzymaną w mocy przyjął, że w sprawie zastosowanie ma art. 1a ust. 5 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, zgodnie z którym powierzchnia nieruchomości nabytych przez cudzoziemca w celu zaspokojenia jego potrzéb życiowych nie może przekroczyć 0,5 ha, zaś w przypadku nabywania nieruchomości w celu wykonywania na terytorium RP działalności gospodarczej lub rolniczej, zgodnie z przepisami prawa polskiego, powinna być uzasadniona rzeczywistymi potrzebami wynikającymi z charakteru wykonywanej działalności. Stwierdził, iż co do zasady powierzchnia nieruchomości nabytych przez cudzoziemca będącego osobą fizyczną nie może przekraczać 0,5 ha a nabycie nieruchomości o większej powierzchni możliwe jest tylko w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej lub rolniczej. Odpowiadając na zarzuty odwołania organ wskazał, że katalog celów,: dla jakich cudzoziemcy mogą nabyć nieruchomości nie jest otwarty zaś możliwość nabywania przez cudzoziemców nieruchomości o większych powierzchniach w celu wykonywania na terytorium RP działalności gospodarczej lub rolniczej, nie jest ograniczeniem, lecz wyjątkiem od zasady, iż powierzchnia nieruchomości nabywana na inne cele nie może przekraczać 0,5 ha. Organ stwierdził, że brak zamiaru wykonywania przez wnioskodawczynię działalności rolniczej lub gospodarczej na przedmiotowej nieruchomości wyklucza wydanie zezwolenia na podstawie przepisów ustawy. Organ nie kwestionował związków wnioskodawczyni z RP.

Zaskarżonej decyzji M.T. (dalej jako "skarżąca") zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 1 ust 1 w zw. z art. 1a ust 1 punkt 1 ustawy z dnia 24 marca 1920 roku o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców oraz w zw z art. 1a ust 5 ww. ustawy w zw. z art. 2 ust 1 punkt 1 ustawy oraz art. 1 ust 6 ustawy w zw. z art. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 roku o kształtowaniu ustroju rolnego. Wskazała na błędną interpretację ww. przepisów, a w konsekwencji zarzuciła nieuprawnione przyjęcie, iż ustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców wprowadza zamknięty katalog celów nabycia nieruchomości (tu: rolnych) przez cudzoziemca, dla których można udzielić wymaganego prawem zezwolenia, nadto, że nabycie przez cudzoziemca nieruchomości o powierzchni przekraczającej 0,5 ha możliwe jest wyłącznie na potrzeby prowadzonej przezeń działalności rolnej lub gospodarczej. Wskazała, że nie jest uprawniony wniosek, iż skoro wnioskodawczyni nie zamierza prowadzić na spornej nieruchomości działalności gospodarczej lub rolniczej to wyłącznym i jedynym celem nabycia przez nią udziału w prawie własności nieruchomości a priori pozostaje zaspokajanie jej potrzeb życiowych. Według skarżącej w żadnym z przepisów ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców ustawodawca nie wprowadził zamkniętego katalogu celów, dla których cudzoziemcy uprawnieni są nabywać nieruchomości na terytorium Polski, a więc katalog ten pozostaje otwartym, natomiast limit powierzchni 0,5 ha wprowadzony przepisem art. 1a ust 5 ww. ustawy przewidziany został wyłącznie względem nieruchomości nabywanych w celu zaspokojenia potrzeb życiowych cudzoziemca, co nie ma zastosowania do nabycia udziału w nieruchomości w wyniku zniesienia współwłasności.

Skarżąca wskazała na naruszenie art. 7 kpa poprzez jego niewłaściwe

zastosowanie; a niezależnie od powyższego zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 7 ust. 2 ustawy poprzez jego niezastosowanie. Podnosiła, że istotna dla sprawy transakcja umowy darowizny udziału w przedmiocie spadkowym pomiędzy spadkobiercami ustawowymi winna korzystać ze zwolnienia na mocy ww przepisu ustawy. Wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd zważył co następuje:

Działając w oparciu o art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: "ppsa") Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Nabycie nieruchomości przez cudzoziemca stosownie do art. 1 ust 1 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (Dz. U. Nr 167 z 2004 r. poz. 1758 - tekst jedn.) wymaga zezwolenia. Zezwolenie jest wydawane w drodze decyzji administracyjnej przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych jeżeli sprzeciwu nie wniesie Minister Obrony Narodowej a w przypadku nieruchomości rolnych jeżeli sprzeciwu również nie wniesie minister właściwy do spraw rozwoju wsi.

Zezwolenie wydawane jest na wniosek cudzoziemca pod warunkiem że: 1) nabycie przez niego nieruchomości nie spowoduje zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego, a także nie sprzeciwiają się temu względu polityki społecznej i zdrowia społeczeństwa a ponadto 2) wykaże on, że zachodzą okoliczności potwierdzające jego więzi z Rzeczypospolitą Polską (art. 1 a ust 1 ustawy). Jak wynika z art. 1a ust 2 ustawy okolicznościami potwierdzającymi więzi cudzoziemca z Rzeczypospolitą Polską mogą być w szczególności:

a) posiadanie polskiej narodowości lub polskiego pochodzenia,

b) zawarcie związku małżeńskiego z obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej,

c) posiadanie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony z wyłączeniem zezwolenia udzielonego na podstawie art. 53 a ust 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach, zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich,

d) członkostwo w organie zarządzającym przedsiębiorców wymienionych w art. 1 ust 2 pkt 4.

e) wykonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej lub rolniczej zgodnie z przepisami prawa polskiego.

Jak się przyjmuje w orzecznictwie: co do zasady cudzoziemiec, niezależnie od tego czy posiada polską narodowość bądź też polskie pochodzenie, jest związany z Rzeczypospolitą Polską jeżeli jest właścicielem bądź współwłaścicielem nieruchomości (gruntowej lub budynkowej) znajdującej się na obszarze Polski. Prawo własności stwarza bowiem więź nie tylko z przedmiotem tego prawa, ale i z miejscem w którym ów przedmiot się znajduje i to niezależnie od tego czy właściciel (współwłaściciel) chce swoją własność (współwłasność) zachować czy też zamierza się jej wyzbyć. Istotą omawianego prawa jest bowiem możliwość swobodnego dysponowania nim o ile nie stoją temu na przeszkodzie przepisy szczególne. Tym niemniej organ prowadzący postępowanie powinien ocenić charakter wskazywanej przez cudzoziemca więzi jako odpowiadającej bądź niewystarczającej do uznania jej za spełnienie warunku określonego w art. 1a ust. 2 ustawy. Ocena winna skupiać się na rodzaju posiadanej przez cudzoziemca nieruchomości na terytorium Polski, powodów jej nabycia, czasu posiadania i sposobu jej aktualnego wykorzystania, jak też istnienia ewentualnych związków o charakterze funkcjonalnym pomiędzy posiadanymi nieruchomościami a nieruchomością, która jest objęta kolejnym wnioskiem o wydanie zezwolenia, (por. wyrok NSA z 27 czerwca 2013r., II OSK 256/12).

Ponadto według Naczelnego Sądu Administracyjnego: brzmienie art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców prowadzi do wniosku, że ustawodawca nie wyposażył Ministra Spraw Wewnętrznych w uprawnienie do wyboru sposobu zakończenia sprawy wszczętej na wniosek cudzoziemca o udzielenie zezwolenia na nabycie nieruchomości. Sposób sformułowania ww. przepisu nie pozwala przyjąć, że w przypadku wykazania przez cudzoziemca jego więzi z Polską organ jest uprawniony do negatywnego rozpoznania wniosku. Stworzenie w części art. 1a otwartego katalogu przykładowych okoliczności, których zajście uprawnia przyjęcie tezy o spełnieniu tego warunku, nie stanowi podstawy do przyjęcia tezy o działaniu organu administracji w warunkach uznania administracyjnego (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2013 r. sygn. II OSK 201/12; z dnia 14 września 2012 r. sygn. II OSK 1712/11; z dnia 29 grudnia 2009 r. sygn. II OSK 1972/08 oraz z 27 czerwca 2013r., II OSK 256/12). Innymi słowy organ administracji nie ma podstaw do odmowy udzielenia cudzoziemcowi zezwolenia na nabycie nieruchomości, jeżeli w toku postępowania nie stwierdzi przesłanek, o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (czyli : zagrożenia obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego, sprzeczności ze względami polityki społecznej i zdrowia społeczeństwa, niezgodności z interesem państwa - art. 2 ust. 1 pkt. 2 ustawy).

Skarżąca M.T. wraz z rodzeństwem od dwudziestu lat jest współwłaścicielką nabytego w wyniku dziedziczenia ustawowego po ojcu Polaku (a wcześniej dziadkach Polakach) gospodarstwa rolnego o areale określonym we wniosku. Cała trójka będącego obywatelami F. rodzeństwa posiada udziały w masie spadkowej po 1/3 części. Bezdzietny brat skarżącej zamierza przenieść na nią bez spłat i dopłat swój udział w masie spadkowej i czynność ta została objęta wnioskiem o zezwolenie Ministra.

W niniejszej sprawie organ ani nie kwestionował związków skarżącej z Polską ani nie twierdził, że nabycie przez nią udziału w nieruchomości spowoduje zagrożenie obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego; nie twierdził też, że nabyciu nieruchomości sprzeciwiają się względy polityki społecznej i zdrowia społeczeństwa. Przedmiotem sporu była w istocie wykładnia przepisów zawartych w ustawie a w szczególności w art. 1a ust. 5 ustawy. Organ stał na stanowisku, że w świetle ww przepisu nabycie nieruchomości przez cudzoziemca dopuszczalne jest jedynie w dwóch celach: mianowicie w celu zaspokojenia jego potrzeb życiowych i w celu wykonywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej lub rolniczej, zgodnie z przepisami prawa polskiego - przy czym tego rodzaju nabycie powinno być uzasadnione rzeczywistymi potrzebami wynikającymi z charakteru wykonywanej działalności gospodarczej ale nie jest ograniczone normatywnie co do maksymalnej powierzchni gruntu. Gdy zaś chodzi o zaspokajanie potrzeb życiowych cudzoziemca - nabycie nieruchomości dopuszczalne jest w granicach areału 0,5 ha. W konsekwencji organ uznawał, że nabycie nieruchomości przez cudzoziemca nie na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej - w myśl art. 1a ust. 5 ustawy - dopuszczalne jest jedynie co do nieruchomości o powierzchni 0,5 ha.

W kontrolowanej sprawie ww pogląd organu nie jest uprawniony.

Jak wynika z art. 1a ust. 3 ustawy, wniosek cudzoziemca o wydanie zezwolenia powinien zawierać m.in. : informację o celu i możliwości nabycia nieruchomości. Katalog celów nie został określony normatywnie a ustawodawca w treści przepisów cyt. ustawy zawarł regulacje implikujące pogląd o otwartym katalogu celów nabycia nieruchomości. Mowa tu m.in. o zaspokajaniu potrzeb życiowych cudzoziemca, o prowadzeniu działalności gospodarczej lub rolniczej, o realizacji celów statutowych podmiotu, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 4, o nabywaniu tzw. drugiego domu (art. 8 ust. 2 pkt. 2 ustawy). Przepisy wskazują ponadto, że w poszczególnych, wskazanych enumeratywnie przypadkach nabycie nieruchomości przez cudzoziemca w ogóle nie jest ograniczone górną granicą areału gruntu ( art. 8 ust. 1 pkt. 3 ustawy) z tym zastrzeżeniem, że gdy chodzi o nieruchomości położone w strefie nadgranicznej bądź nieruchomości rolne, których powierzchnia przekracza 1 ha - wymagane jest zezwolenie Ministra. Ustawa przewiduje ponadto, że w ogóle nie wymaga zezwolenia np. nabycie przez cudzoziemca nieruchomości jeżeli jest on uprawniony do dziedziczenia ustawowego po zbywcy nieruchomości, a zbywca nieruchomości jest jej właścicielem lub wieczystym użytkownikiem co najmniej 5 lat (art. 8 ust. 1 pkt. 4) chyba że jest to nieruchomość rolna i jej powierzchnia przekracza 1 ha. W tym ostatnim przypadku nie jest zabronione nabycie nieruchomości rolnej przekraczającej ww powierzchnię na cele własne lecz nabycie to jest reglamentowane przepisami ustawy i wymaga zezwolenia Ministra w kontekście treści art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy. Oznacza to, zdaniem Sądu, iż nabywanie nieruchomości rolnych nie jest zastrzeżone wyłącznie dla potrzeb działalności gospodarczej czy rolniczej, natomiast zastrzeżenie celu nabycia nieruchomości rolnej określone w art. 1a ust. 5 ustawy dotyczy tylko przypadku, w którym jedyną okolicznością potwierdzającą więzi cudzoziemca z Rzecząpospolitą Polską jest wykonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej lub rolniczej, zgodnie z przepisami prawa polskiego (art. 1a ust. 1 pkt. 5 ustawy w zw. z art. 1a ust. 5 ustawy).

Nade wszystko organ nie uwzględnił, że po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. uległa zmianie wyrażona w art. 1 ust. 1 ustawy zasada, że nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wymaga zezwolenia. Obowiązek uzyskania zezwolenia na nabycie nieruchomości (aczkolwiek z pewnymi wyjątkami) został uchylony w stosunku do cudzoziemców, będących obywatelami państw - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym albo Konfederacji Szwajcarskiej. Z treści art. 1 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy wynika, że ustawodawca zezwolił na nabywanie nieruchomości w Polsce przez cudzoziemców bez żadnych ograniczeń dla celów nabycia tzw. "pierwszego domu", tj. domu, który ma stanowić ich stałe miejsce zamieszkania, natomiast nabycie drugiego domu podlegało kontroli organów państwowych i wymagało uzyskania zezwolenia.

W wyroku z dnia 27 listopada 2008 r. IV CSK 313/2008 (OSNC-ZD 2009, nr 3 poz. 77), Sąd Najwyższy jednoznacznie wyjaśnił, że wynikające z art. 1 ust. 1 ustawy wymaganie uzyskania zezwolenia na nabycie nieruchomości przez cudzoziemców w odniesieniu do cudzoziemców będących obywatelami państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego zostało uchylone przez art. 8 ust. 2 ustawy. Jak już wskazano, jeden z wyjątków od zasady, że obywatele państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego mogą swobodnie nabywać nieruchomości w Polsce został zastrzeżony w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy i dotyczył przypadków nabycia w okresie pięciu lat od dnia przystąpienia przez Polskę do Unii Europejskiej "drugiego domu". Nabycie nieruchomości uznawano za nabycie "drugiego domu" w rozumieniu art. 1 ust. 5 ustawy jeżeli: nabywca nieruchomości był cudzoziemcem, czyli osobą fizyczną niemającą obywatelstwa polskiego, ponadto nabycie nieruchomości następowało pod zabudowę mieszkaniową lub na cele rekreacyjno- wypoczynkowe przy czym nabywana nieruchomość nie miała stanowić stałego miejsca zamieszkania nabywcy i nie był to samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 8 lutego 2013 r., IV CSK 313/2012, LexPolonica nr 5803516). Wobec upływu owego pięcioletniego terminu w 2009r. dziś nabycie nieruchomości na cele tzw. "drugiego domu" czy rekreacyjne przez obywatela Unii Europejskiej nie jest obwarowane jakimikolwiek ograniczeniami. Pochodząca z 1920 r. ustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców została zmieniona ustawą z dnia 20 lutego 2004 r. o zmianie ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców oraz ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U. 2004 r. Nr 49 poz. 466). Celem tej zmiany było z jednej strony dostosowanie ustawy do prawa unijnego, z drugiej zaś ograniczenie w okresie pięciu lat od daty akcesji swobody cudzoziemców będących obywatelami Unii oraz Szwajcarii w nabywaniu nieruchomości na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej do sytuacji, w której nabycie to wiązało się z przeniesieniem do Polski ich centrum życiowego.

Drugi wyjątek od zasady określonej w art. 8 ust. 2 ustawy dotyczy nabywania nieruchomości rolnych i leśnych przez okres 12 lat od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej. A zatem do 2016 r. nabycie nieruchomości rolnych i leśnych w Polsce przez obywateli państw Unii będzie wymagać zezwolenia. Jednak wbrew temu co twierdzi organ - nabywanie nieruchomości rolnych przez cudzoziemców (obywateli Unii) nie prowadzących działalności gospodarczej czy rolniczej nie jest zabronione - lecz wymaga uzyskania zezwolenia właściwego Ministra po analizie zagrożenia dla obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego, a także względów polityki społecznej i zdrowia społeczeństwa.

Poza tym wszystkim należy wskazać, że przepisów ustawy nie stosuje się do nabycia nieruchomości w drodze dziedziczenia lub zapisu windykacyjnego przez osoby uprawnione do dziedziczenia ustawowego (art. 7 ust. 2 ustawy). Skarżąca na mocy ustawy była prawo do spadku po obywatelu polskim w udziale wynoszącym 1/3 i obecnie wraz z rodzeństwem zamierza dokonać działu spadku.

W okolicznościach niniejszej sprawy należy przyjąć, że nabycie nieruchomości przez cudzoziemca będącego jednym ze spadkobierców ustawowych w wyniku działu spadku czy częściowego działu spadku - w świetle art. 7 ust. 2 ustawy nie wymaga zezwolenia, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy niezależnie od charakteru i wielkości areału gruntu tworzącego masę spadkową. Abstrahując od charakteru nieruchomości (jako nieruchomości rolnej, leśnej czy miejskiej) - ograniczenie dopuszczalności działu spadku poprzez uznanie niemożliwości nabycia przez cudzoziemca całej nieruchomości czy udziału nieruchomości od innego spadkobiercy w sytuacji gdy cudzoziemiec posiada już udział w prawie własności ww nieruchomości byłoby w istocie aprobatą niczym nieuzasadnionej ingerencji w prawo własności a ponadto mijałoby się z celem ustawy. W kontrolowanej sprawie, wszyscy spadkobiercy ustawowi są obywatelami F., i wszyscy w drodze ustawy nabyli w Polsce nieruchomość po ojcu po 1/3 części. Dział spadku, do którego masy wchodzi nieruchomość może nastąpić bądź na mocy umowy [notarialnej] między spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na wniosek któregokolwiek ze spadkobierców. Prowadzone przez sąd postępowanie spadkowe dzieli się na dwa etapy. W pierwszej kolejności Sąd spadku wydaje postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku (art. 669 kpc i następne) a dopiero potem dokonuje działu spadku [czyli masy spadkowej] w myśl art. 680-689 kpc. Innymi słowy nabycie samego prawa do spadku jest abstrakcyjne; dopiero w toku działu spadku realizowanego w drodze umowy czy orzeczenia Sądu dokonuje się swoistego rozdziału poszczególnych elementów masy spadkowej a przy tym prawo do działu spadku, podobnie jak prawo do zniesienia współwłasności nieruchomości - to prawa podstawowe, nie podlegające przedawnieniu przy czym współwłasność w częściach ułamkowych ustawodawca traktuje jako stan tymczasowy (por. art. 1035 Kc). Tymczasem pozostawienie zaskarżonej decyzji w obrocie prowadziłoby to konieczności pozostania współwłaścicieli (współspadkobierców) przy wspólnym prawie bez możliwości skorzystania z określonego w art. 212 kc pierwszeństwa podziału rzeczy w naturze przy jednoczesnej konieczności dokonania podziału "cywilnego" czyli sprzedaży całego ww gospodarstwa osobom trzecim.

Biorąc to wszystko pod uwagę zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ppsa należało uchylić gdyż w sposób oczywisty narusza omówione wyżej przepisy prawa materialnego.