Art. 5561. Wada rzeczy

Kodeks cywilny

§ 1. Wada polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1) nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;

2) nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;

3) nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;

4) została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.

§ 2. Jeżeli kupującym jest konsument, na równi z zapewnieniem sprzedawcy traktuje się publiczne zapewnienia producenta lub jego przedstawiciela, osoby, która wprowadza rzecz do obrotu w zakresie swojej działalności gospodarczej, oraz osoby, która przez umieszczenie na rzeczy sprzedanej swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia odróżniającego przedstawia się jako producent.

§ 3. Rzecz sprzedana ma wadę także w razie nieprawidłowego jej zamontowania i uruchomienia, jeżeli czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę trzecią, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność, albo przez kupującego, który postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy.

Komentarze orzeczniczeKomentarz redakcyjnyAnalizy

SP (AI)opracował Jacek Ignaczewski przy wykorzystaniu narzędzia AI ChatGPT (OpenAI): Rękojmia za wady rzeczy używanych

Rzeczy używane, mimo że podlegają temu samemu reżimowi rękojmi co rzeczy nowe, stanowią szczególną kategorię z uwagi na obniżoną trwałość, naturalne zużycie oraz ograniczoną możliwość weryfikacji stanu faktycznego przed sprzedażą. W świetle art. 556[1] k.c. sprzedawca nie może wyłączyć odpowiedzialności za wady, które wykraczają poza normalne zużycie wynikające z wcześniejszego użytkowania, chyba że kupujący został o nich poinformowany i je zaakceptował.

W praktyce trudność sprawia odróżnienie normalnego zużycia od wady prawnej. Kluczowe znaczenie ma tzw. test funkcjonalny – rzecz nie może tracić podstawowej użyteczności. Przykład: używana pralka z rysami na obudowie nie jest wadliwa, ale już taka, która nie dopiera tkanin z uwagi na zużycie łożysk – może być uznana za niezgodną z umową.

Zgodnie z art. 557 § 1 k.c., sprzedawca nie odpowiada za wady jawne lub takie, które kupujący mógł z łatwością zauważyć, jeżeli nie zapewniał o ich braku. Jednakże nawet przy sprzedaży komisowej lub na aukcjach internetowych odpowiedzialność za wady ukryte pozostaje aktualna. W praktyce sprzedaży między konsumentami często dochodzi do sporów o zasięg obowiązku informacyjnego i faktyczną możliwość oceny stanu rzeczy.

Kupujący może formułować te same roszczenia co w przypadku rzeczy nowych, choć często wybiera obniżenie ceny lub odstąpienie od umowy. Istotne jest, że wada rzeczy używanej nie musi być całkowitym defektem – wystarczy, że rzecz nie nadaje się do zwykłego użytku, jaki można było racjonalnie oczekiwać, np. fotel z uszkodzonym mechanizmem rozkładania mimo deklarowanego „bardzo dobrego stanu”.

Rekomendacją dla sprzedawców jest skrupulatne dokumentowanie stanu rzeczy, wskazywanie ograniczeń użytkowych oraz uzyskiwanie potwierdzenia zapoznania się z opisem. Kupujący natomiast powinien dochować należytej staranności przy odbiorze, dokumentując zauważone usterki lub nieprawidłowości. Przy sporach istotne znaczenie ma także wycena rzeczy – im wyższa cena, tym wyższe oczekiwania względem jej sprawności i estetyki.

Z uwagi na rozbudowaną treść art. 556[1] k.c., niektóre zagadnienia wymagają osobnego opracowania: – Rękojmia w umowie

Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium

Serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając z serwisu akceptujesz politykę prywatności i cookies.