Art. 247. Dowód przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu w formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności
Kodeks postępowania cywilnego
Dowód ze świadków lub z przesłuchania stron przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną może być dopuszczony między uczestnikami tej czynności tylko w wypadkach, gdy nie doprowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności i gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy sąd uzna to za konieczne.
- Dowód przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu
- Obejście formy pisemnej zastrzeżonej pod rygorem nieważności
- Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. na okoliczność wykładni niejasnych oświadczeń woli stron zawartych w dokumencie
- Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. na okoliczności nieodzwierciedlone w dokumencie; ustalenie pozatekstowego kontekstu
- Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. na okoliczność towarzyszących jej zawarciu uzgodnień
- Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. na okoliczności, które zdarzyły się po spisaniu dokumentu
- Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. na fakt zapłaty ceny oraz podważenia jej wysokości
- Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. do dokumentu zawierającego oświadczenie wiedzy
- Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. w stosunku do pokwitowania z art. 462 § 1 k.c.
- Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. na okoliczność wysokości wpłaconego zadatku
- Dowód z zeznań świadków lub przesłuchania stron w celu wykazania pozorności złożonych oświadczeń woli
- Dowód przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych (art. 247 k.p.c. i art. 473 k.p.c.)