Dowód przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych (art. 247 k.p.c. i art. 473 k.p.c.)
Wyłączenie zastosowania przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron (art. 473 k.p.c.) Dowód przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu w formie szczególnej pod rygorem nieważności (art. 247 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Sądom pracy i ubezpieczeń społecznych (na mocy art. 473 § 1 k.p.c.) przysługują szersze niż organom rentowym kompetencje w zakresie postępowania dowodowego. W postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się bowiem przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron. Istotne w świetle tego postępowania fakty lub okoliczności mogą być dowodzone wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (art. 473 k.p.c.), bez przestrzegania kolejności określonej w art. 299 k.p.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2016 r., I UK 356/15).
Postanowienie SN z dnia 14 kwietnia 2021 r., II UZ 34/20
Standard: 57445 (pełna treść orzeczenia)
Art. 247 k.p.c. zawiera ogólną zasadę dotyczącą zakazu przeprowadzania dowodu z zeznań świadków przeciwko czy ponad osnowę dokumentu w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Wbrew zarzutom apelacji, Sąd pierwszej instancji respektował w sprawie zasadę określoną w art. 473 k.p.c., a odnoszącą się do braku ograniczeń dowodowych w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. Ten wyjątek od ogólnych zasad, wynikających z art. 247 k.p.c. sprawia, że każdy istotny fakt (np. taki, którego ustalenie jest niezbędne do przyznania ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury), może być dowodzony wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (vide wyrok SN z 4 października 2007 r. I UK 111/07, Legalis, nr 178382).
W niniejszym postępowaniu mając na względzie powyższą zasadę, Sąd I instancji dopuścił zaoferowane przez odwołującego dowody z zeznań wielu świadków na okoliczność charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w spornych okresach zatrudnienia. Fakt, że w postępowaniu w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe ubezpieczony ubiegający się o świadczenie może wszelkimi dowodami wykazywać okoliczności, od których zależą jego uprawnienia z tytułu ubezpieczenia - także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego lub gdy dokumenty nie zachowały się nie jest równoznaczny z tym, iż ocena wiarygodności tych dowodów podlega innym regułom niż określone w art. 233 § 1 k.p.c.
Dopuszczalność dowodzenia okoliczności dotyczących zatrudnienia przy pomocy wszelkich dostępnych dowodów, w tym zeznaniami świadków i przesłuchaniem strony nie oznacza, że sąd każdorazowo uzna zeznania świadków za wystarczające dla ustalenia charakteru zatrudnienia i wymiaru pracy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie znajdują potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Jak wskazano powyżej, Sąd pierwszej instancji przeprowadził zaoferowane przez wnioskodawcę dowody z zeznań świadków i ocenił je, w ramach przysługującego uprawnienia, a ocena ta nie była dowolna.
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 lutego 2017 r., III AUa 1031/16
Standard: 16021 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 57686
Standard: 56990
Standard: 56992