Ograniczenia dowodowe z art. 247 k.p.c. na okoliczności, które zdarzyły się po spisaniu dokumentu

Zakaz prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub przesłuchania stron (art. 247 k.p.c.) nie dotyczy okoliczności, które zdarzyły się po spisaniu dokumentu.

Artykuł 247 k.p.c. nie definiuje pojęć "przeciwko osnowie" lub "ponad osnowę" dokumentu. Powszechnie jednakże przyjmuje się, że słowa "przeciwko osnowie" oznaczają, iż niedopuszczalny jest dowód ze świadków lub z przesłuchania stron na twierdzenie, że strony przy układaniu dokumentu oświadczyły coś innego aniżeli to, co jest w dokumencie zawarte. Z kolei słowa "ponad osnowę" oznaczają, że nie wolno prowadzić dowodu dla wykazania, że w treści dokumentu brakuje czegoś, czego dokument nie zawiera, a co było przedmiotem umowy.

Reasumując należy stwierdzić, że zakaz dowodu ze świadków lub z przesłuchania stron przeciwko osnowie i ponad osnowę dokumentu, o jaki chodzi w art. 247 k.p.c., należy rozumieć w ten sposób, że wszystko, co było omawiane przed spisaniem dokumentu lub w toku jego spisywania, nie może być przedmiotem dowodu ze świadków lub z przesłuchania stron, chyba że ich przeprowadzenie nie doprowadzi do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności (art. 247 po przecinku k.p.c.), i gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy sąd uzna to za konieczne (art. 247 in fine k.p.c.). Natomiast kwestia prowadzenia dowodu ze świadków lub z przesłuchania stron na okoliczności, jakie zdarzyły się po zakończeniu aktu spisywania dokumentu jest zagadnieniem, którego art. 247 k.p.c. w ogóle nie dotyczy. W tym jednakże wypadku ma zastosowanie art. 74 i nast. k.c.

Wyrok SN z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 351/98

Standard: 83576 (pełna treść orzeczenia)