Art. 1515. Dyżur
Kodeks pracy
§ 1. Pracodawca może zobowiązać pracownika do pozostawania poza normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o pracę w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę (dyżur).
§ 2. Czasu dyżuru nie wlicza się do czasu pracy, jeżeli podczas dyżuru pracownik nie wykonywał pracy. Czas pełnienia dyżuru nie może naruszać prawa pracownika do odpoczynku, o którym mowa w art. 132 i 133.
§ 3. Za czas dyżuru, z wyjątkiem dyżuru pełnionego w domu, pracownikowi przysługuje czas wolny od pracy w wymiarze odpowiadającym długości dyżuru, a w razie braku możliwości udzielenia czasu wolnego – wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia.
§ 4. Przepisu § 2 zdanie drugie oraz § 3 nie stosuje się do pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy.
- Pojęcie stawki osobistego zaszeregowania (art. 81 § 1; art. 151[1] § 3; art. 151[5] § 3 k.p.)
- Dyżur - pozostawanie pracownika w gotowości do pracy (art. 151[5] § 1 k.p.)
- Dyżury lekarskie (dyżury medyczne)
- Praca w warunkach ostrego dyżuru
- Dyżur domowy pełniony w miejscu zamieszkania z obowiązkiem stawienia się na wezwanie
- Wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania za czas dyżuru (art. 151[5] § 3 k.p.)
- Dyżur pracownika w miejscu pracy w orzecznictwie TSUE