Art. 5431. Wydanie rzeczy kupującemu
Kodeks cywilny
§ 1. Jeżeli kupującym jest konsument, sprzedawca obowiązany jest niezwłocznie wydać rzecz kupującemu, nie później niż trzydzieści dni od dnia zawarcia umowy, chyba że umowa stanowi inaczej.
§ 2. W razie opóźnienia sprzedawcy kupujący może wyznaczyć dodatkowy termin do wydania rzeczy, a po jego bezskutecznym upływie może od umowy odstąpić. Przepisy art. 492, art. 4921 i art. 494 stosuje się.
- SP (AI): Zakres pojęcia wydania rzeczy w kontekście art. 543[1] k.c.
- SP (AI): Przejście ryzyka w sprzedaży konsumenckiej a wydanie rzeczy: relacja art. 543[1] i 548 § 1–3 k.c.
- SP (AI): Charakter prawny uprawnienia do odstąpienia od umowy na podstawie art. 543[1] § 2 k.c.
- SP (AI): Dostępność towaru a obowiązek wydania
- SP (AI): Moment zawarcia umowy sprzedaży internetowej
- SP (AI): Charakter prawny terminu z art. 543[1] § 1 k.c. – termin zwykły czy termin zawity?
- SP (AI): Automatyzm uprawnienia do odstąpienia po upływie terminu 30 dni
- SP (AI): Odpowiedzialność za działania operatora logistycznego – między reżimem kontraktowym a deliktowym
Komentarz redakcyjny
opracowano przy wykorzystaniu narzędzia AI ChatGPT (OpenAI)
1. Część ogólna
Przepis art. 543[1] k.c. został dodany ustawą z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (tzw. PrKonsU) w celu implementacji art. 18 dyrektywy 2011/83/UE. Stanowi on szczególną regulację w zakresie umowy sprzedaży konsumenckiej i ma na celu wzmocnienie pozycji konsumenta względem przedsiębiorcy – sprzedawcy. Zawiera dwa podstawowe mechanizmy: termin wydania rzeczy (§ 1) oraz konsekwencje jego przekroczenia (§ 2).
Paragraf 1 ustanawia obowiązek niezwłocznego wydania rzeczy kupującemu – nie później jednak niż 30 dni od zawarcia umowy, o ile strony nie postanowią inaczej. Norma ta ma charakter względnie wiążący. W § 2 przewidziano uprawnienie konsumenta do odstąpienia od umowy po bezskutecznym upływie dodatkowego terminu do wydania rzeczy. Jest to przepis imperatywny i stanowi lex specialis względem ogólnych przepisów o skutkach niewykonania zobowiązania (w szczególności art. 491–492 k.c.).
Omawiany przepis modyfikuje także przesłanki odpowiedzialności sprzedawcy – w miejsce „zwłoki” występuje tu „opóźnienie”, co oznacza, że uprawnienia konsumenta powstają niezależnie od winy sprzedawcy. Regulacja ta jest przykładem materialnego instrumentu ochrony konsumenta oraz wyrazem realizacji zasady równowagi kontraktowej w stosunkach asymetrycznych (profesjonalista – konsument).
2. Zakres zastosowania przepisu
Art. 543[1] k.c. znajduje zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są dwa warunki:
– kupującym jest konsument (w rozumieniu art. 221 k.c.),
– sprzedawcą jest przedsiębiorca.
Nie ma natomiast zastosowania do sprzedaży między konsumentami (C2C), między przedsiębiorcami (B2B), ani do sprzedaży przez konsumenta przedsiębiorcy. Przepis obejmuje wszystkie rzeczy będące przedmiotem sprzedaży – zarówno ruchomości, jak i nieruchomości – nie wprowadza żadnego ograniczenia co do przedmiotu świadczenia. Wskazane w nim zasady mają charakter ogólny i mogą być odpowiednio stosowane także do umów zawartych na odległość i poza lokalem przedsiębiorstwa.
3. Znaczenie miejsca wydania rzeczy
Choć art. 543[1] k.c. nie reguluje wprost miejsca wydania rzeczy, to ma ono istotne znaczenie praktyczne i prawne przy ocenie