Art. 1. Grupowe zwolnienie
Ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników
1. Przepisy ustawy stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:
1) 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,
2) 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednakże mniej niż 300 pracowników,
3) 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników
– zwanego dalej „grupowym zwolnieniem”.
2. Liczby odnoszące się do pracowników, o których mowa w ust. 1, obejmują pracowników, z którymi w ramach grupowego zwolnienia następuje rozwiązanie stosunków pracy z inicjatywy pracodawcy na mocy porozumienia stron, jeżeli dotyczy to co najmniej 5 pracowników.
- Przesłanki i tryb zwolnienia grupowego
- Przyczyny niedotyczące pracownika
- Ciężar dowodu w zakresie dochodzenia świadczeń z ustawy o zwolnieniach grupowych
- Grupowe zwolnienia na mocy porozumienia stron
- Wypowiedzenie zmieniające w trybie ustawy o zwolnieniach grupowych
- Zwolnienia w ramach programu dobrowolnych odejść
- Objęcie zakresem ustawy umów na czas określony
- Aspekt międzynarodowy grupowych zwolnień
- Porównanie obecnie obowiązującej ustawy o grupowych zwolnieniach z ustawą z 28 grudnia 1989 r.
- Grupowe zwolnienia a gwarancje zatrudnienia w układach zbiorowych
- Regulamin zwolnień grupowych jako źródło prawa pracy