Pojęcie "orzeczenia kończące postępowanie w sprawie" w postępowaniu egzekucyjnym

Dopuszczalne jest opieranie zażaleń na podstawie normatywnej wynikającej z art. 394 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., przy wykładni pojęcia „postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie” uwzględniającej specyfikę postępowania egzekucyjnego.

Zwrot ten w szczególności był interpretowany jako:

• ”postanowienie kończące postępowanie egzekucyjne” (uchwała SN z dnia 28 listopada 1969 r., III CZP 83/69),
• ”orzeczenie kończące zasadniczą część postępowania egzekucyjnego, w tym definitywnie w odniesieniu do niektórych licytantów” (postanowienie SN z dnia 4 stycznia 1973 r., III CRN 344/72),
• „zmierzające w istocie rzeczy do zakończenia postępowania” (postanowienie SN z dnia 15 kwietnia 1986 r., III CRN 40/86),
• „postępowanie co do którego nie jest przewidziany dalszy etap postępowania egzekucyjnego” (uchwała SN z dnia 15 września 1995 r., III CZP 110/95),
• ”orzeczenie kończące samodzielną część postępowania” (postanowienie SN z dnia 12 listopada 1997 r., III CZP 55/97),
• „nie tylko orzeczenie kończące postępowanie jako całość, ale także definitywnie zamykające samodzielną, zasadniczą część postępowania egzekucyjnego” (postanowienie SN z dnia 19 stycznia 2007 r., III CZP 135/06).

Uchwała SN z dnia 26 czerwca 2014 r., III CZP 29/14

Standard: 58384 (pełna treść orzeczenia)

Problem kwalifikacji postanowień sądu wydawanych w postępowaniu egzekucyjnym jako kończących postępowanie w sprawie był już niejednokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Za utrwalone w orzecznictwie można przy tym uznać stanowisko, według którego rozstrzygające znaczenie dla zaskarżalności postanowienia ma to, czy jego przedmiot i treść uprawnia do wniosku, że kończy ono postępowanie w sprawie egzekucyjnej (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2008 r., III CZP 106/08, OSNC 2009, nr 10, poz. 134 oraz orzeczenia powołane w jej uzasadnieniu).

W niektórych orzeczeniach podkreślano, że odpowiednie stosowanie art. 394 § 1 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym wymaga niezbędnej adaptacji do celów i form tego postępowania, w związku z czym za kończące postępowanie w sprawie uznać należy nie tylko postanowienia kończące całe postępowanie egzekucyjne, lecz także te, które kończą samodzielną część tego postępowania. Trzeba jednak dodać, że koncepcja ta przyjmowana była głównie z punktu widzenia dopuszczalności rewizji nadzwyczajnej oraz skargi na niezgodność prawomocnego orzeczenia z prawem (zob. postanowienia SN z dnia 4 stycznia 1973 r., III CRN 344/72, z dnia 12 listopada 1997 r., III CZP 55/97 i z dnia 5 lipca 2006 r., IV CNP 25/06).

Uchwała SN z dnia 22 maja 2013 r., III CZP 28/13

Standard: 21916 (pełna treść orzeczenia)