Uchwała z dnia 1969-11-28 sygn. III CZP 83/69

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CZP 83/69

Uchwała z dnia 28 listopada 1969 r.

Przewodniczący: sędzia J. Pietrzykowski. Sędziowie: S. Gross (sprawozdawca), Z. Masłowski.

Sąd Najwyższy w sprawie ze skargi Franciszka O. na czynności komornika, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Łodzi postanowieniem z dnia 8 lipca 1969 r. do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

"Czy na postanowienie sądu powiatowego oddalające skargę na czynność komornika w sprawie wykonania orzeczenia o zniesieniu współwłasności nieruchomości, które nie jest zaskarżalne na podstawie przepisu szczególnego w postępowaniu egzekucyjnym, przysługuje zażalenie na podstawie art. 394 § 1 k.p.c. w związku z art. 767 § 3 k.p.c. w wypadku, gdy jest to postanowienie kończące postępowanie egzekucyjne, i czy w związku z tym sąd powiatowy obowiązany jest z mocy art. 357 § 1 zdanie drugie k.p.c. uzasadnić postanowienie i doręczyć je stronie, która tego we właściwym terminie zażądała?"

postanowił udzielić następującej odpowiedzi:

Na postanowienie sądu powiatowego oddalające skargę na czynności komornika i kończące postępowanie egzekucyjne przysługuje zażalenie.

Uzasadnienie

Franciszek O. wniósł w dniu 25.XI.1968 r. skargę na dokonanie w dniu 18 listopada 1968 r. czynności komornika Sądu Powiatowego dla pow. ł., których przedmiotem było wykonanie prawomocnego postanowienia Sądu Powiatowego w Łodzi z dnia 14 października 1967 r., wydanego w sprawie o zniesienie współwłasności nieruchomości rolnej położonej we wsi W., należącej do skarżącego oraz małżonków Jana i Anieli B.

Sąd Powiatowy w Łodzi - po przeprowadzeniu rozprawy - postanowieniem z dnia 31 stycznia 1969 r. skargę na czynności komornika oddalił.

W dniu 5 lutego 1969 r. pełnomocnik Franciszka O. zgłosił wniosek o sporządzenie uzasadnienia powyższego postanowienia i o doręczenie mu jego odpisu z uzasadnieniem.

Postanowieniem z dnia 7 lutego 1969 r. Sąd Powiatowy odmówił sporządzenia uzasadnienia z tego powodu, że na postanowienie z dnia 31.I.1969 r. nie ma zażalenia.

Wymienione ostatnio postanowienie zaskarżył pełnomocnik Franciszka O. zażaleniem, w toku rozpoznawania którego Sąd Wojewódzki w Łodzi na podstawie art. 391 § 1 w związku z art. 397 § 2 k.p.c. postanowił przedstawić Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia budzące jego zdaniem wątpliwości zagadnienia prawnego sformułowane w komparycji.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Stosownie do art. 767 § 3 k.p.c. na postanowienia sądu w postępowaniu egzekucyjnym przysługuje zażalenie w wypadkach w ustawie wskazanych.

Porównując ten przepis z art. 520 § 1 dawnego k.p.c., który dopuszczał zażalenie w postępowaniu egzekucyjnym jedynie wtedy, gdy tak stanowiły przepisy o tym postępowaniu, należy stwierdzić, że obecnie obowiązujący kodeks, zgodnie zresztą z ogólną zasadą wyrażoną w art. 13 § 2, przewiduje dopuszczalność zażalenia - poza wypadkami wskazanymi w księdze drugiej - także w odniesieniu do takich postanowień zapadających w toku egzekucji, do których może mieć zastosowanie art. 394 k.p.c., normujący kwestię zażaleń na postanowienia sądu pierwszej instancji wydane w procesie.

Dotyczy to również przepisu, że zażalenie przysługuje na postanowienie kończące postępowanie w sprawie.

W odróżnieniu od dawnego k.p.c., który jako środek zaskarżenia orzeczeń kończących postępowanie w sprawie przewidywał z reguły rewizję (art. 369 § 1), nowy kodeks ogranicza rewizję do wyroków sądu pierwszej instancji (art. 367), w związku z czym postanowienia, które też kończą postępowanie, ulegają zaskarżeniu w drodze zażalenia.

Przepis art. 767 § 3 obecnie obowiązującego kodeksu postępowania cywilnego nie zawiera żadnej normy, która by pozwalała wyłączyć od zaskarżenia zażaleniem postanowienia sądu kończące postępowanie egzekucyjne.

W myśl art. 766 k.p.c. takie orzeczenia wydawane są obecnie również w formie postanowień. Gdyby więc ustawodawca, mając na uwadze treść art. 520 § 2 dawnego k.p.c. wyłączającego rewizję w postępowaniu egzekucyjnym, zamierzał podobne ograniczenie utrzymać w nowym stanie prawnym, to musiałby to wyraźnie zastrzec. Skoro zaś tego nie uczynił, to należy przyjąć, że w myśl art. 767 § 3 w związku z art. 394 k.p.c na postanowienia kończące postępowanie egzekucyjne przysługuje zażalenie.

W konsekwencji sąd powiatowy obowiązany jest - stosownie do art. 357 § 1 zd. drugie k.p.c. uzasadnić takie postanowienie i doręczyć je stronie, która tego we właściwym terminie zażądała.

Z tych zasad na przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne należało udzielić odpowiedzi sformułowanej w sentencji.

OSNC 1970 r., Nr 6, poz. 105