Wyrok z dnia 2017-03-24 sygn. II AKa 396/16

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn.akt II AKa 396/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA - Anna Zdziarska

Sędziowie : SA - Rafał Kaniok

SO (del.) - Agnieszka Radojewska (spr.)

Protokolant: - st.sekr.sąd. Anna Grajber

przy udziale prokuratora Anny Adamiak

oraz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) S. A., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o.

po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2017r. sprawy

1.M. C. (1), ur. (...) w W., s. W. i J. z d. C.,

oskarżonego z art. 278 § 1 kk ( x2), art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k, art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 296 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 62 § 2 k.k.s. ( 4x), art. 296 § 1 i 2 k.k.( x3), art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 276 kk

2.M. B. (1) z d. D., ur. (...) w S., c. J. i B. z d. S.

oskarżonej z art. 284 § 1 kk, art. 296 § 1 i 2 k.k.( x 2 )

3. B. S., ur. (...) c. J. i E. z d. G.

oskarżonej z art. 284 § 1 kk, art. 296 § 1 i 2 k.k, art. 271 § 1 k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie

z dnia 27 lipca 2016r sygn. akt. V K 112/13

I. Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób że :

1. oskarżonego M. C. (1) uniewinnia od popełnienia przypisanego mu czynu w punkcie V wyroku ( opisanego w pkt. VI aktu oskarżenia), a w punkcie XXII wyroku w części dotyczącej punktu V uchyla obowiązek naprawienia szkody przez M. C. (1) poprzez dokonanie wpłaty kwoty 46.920 zł na rzecz spółki (...) sp. z o.o.;

2. w punkcie VI wyroku (w ramach czynów opisanych w pkt. VII i VIII aktu oskarżenia) oskarżonego M. C. (1), uznaje za winnego tego, że w dniu 7 czerwca 2011 r. w L. i W., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako osoba uprawniona do wystawienia w imieniu (...) M. C. (1) faktur VAT, wystawił faktury nr (...) na rzecz spółki (...) sp. z o.o. i nr (...) na rzecz spółki (...) S.A. opiewające na kwoty po 4.920 zł, w których poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, w postaci rzekomego wykonania przez tego przedsiębiorcę umownej usługi na rzecz tych spółek, podczas gdy umowy stanowiące podstawę wystawienie tych faktur, zawarte z datą 1 maja 2011 r. przez E. M. C. (1) z tymi podmiotami zostały podrobione, a następnie użył ich, przekładając w tych spółkach do akceptacji oraz realizacji tj. dokonania płatności na rachunek bankowy przedsiębiorcy (...) M. C. (1) przez działającą w imieniu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. M. B. (2) oraz przez działającą w imieniu spółki (...) SA. z siedzibą w W. B. S. tj. przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 271 § 3 k.k wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 100 (sto) zł;

3. w punkcie XI wyroku ( czyn z pkt. XV aktu oskarżenia) z opisu czynu przypisanego oskarżonej M. B. (2), eliminuje działanie wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1);

4. w punkcie XVI wyroku (czyn z pkt. XVIII aktu oskarżenia) z opisu czynu przypisanego oskarżonej B. S. eliminuje działanie wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1);

5 w punkcie XXII wyroku uchyla orzeczony wobec M. C. (1) solidarny obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym M. C. (1) w pkt. VI wyroku i zobowiązuje oskarżoną M. B. (2) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym w puncie XI wyroku poprzez zapłatę kwoty 4.920 zł na rzecz spółki (...) sp. z o.o. oraz zobowiązuje B. S. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym w puncie XVI wyroku poprzez zapłatę kwoty 4.920 zł na rzecz spółki (...) SA.;

II. zaskarżony wyrok w pozostałej części wobec oskarżonych M. C. (1), M. B. (2) i B. S. utrzymuje w mocy;

III. obciąża oskarżonych kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w tym wymierza im opłaty : M. C. (1) 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych), M. B. (2) 1.300 zł ( tysiąc trzysta złotych), B. S. 900 zł (dziewięćset złotych) , a w części uniewinniającej kosztami sądowymi za postępowanie w I i II instancji obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 lipca 2016 r. Sąd Okręgowy dla Warszawy Pragi w Warszawie orzekł co do oskarżonego M. C. (1) :

I. uznał za winnego czynu I tj. tego, że w dniu 29 czerwca 2011 roku w miejscowości N. z należącej do Spółki (...) S.A. z siedzibą w W. apteki przy ulicy (...), wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, zabrał w celu przywłaszczenia towar w postaci leku (...) tabletki powlekane 60 mg 12 sztuk w ilości 5.760 opakowań o wartości 51.134,98 zł. oraz lek (...) tabletki powlekane 50 mg 12 sztuk w ilości 5.240 opakowań o wartości 46.518,63 zł, wyrządzając tym samym spółce (...) S.A. z siedzibą w W. szkodę w łącznej wysokości 97.653,60 zł tj. czynu z art. 278 § 1 k.k i za czyn ten z mocy art. 278 § 1 k.k. skazał go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 8 /ośmiu/ miesięcy pozbawienia wolności i 80 /osiemdziesięciu/ stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/, zł;

II. w ramach czynów zarzucanych mu w pkt. II i IV, uznał za winnego tego, że w okresie od 25 lipca 2011 r. do 8 sierpnia 2011 r. w L., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie będąc do tego uprawnionym i podając się za:

a/ Prezesa Zarządu spółki (...) sp. z o.o. :

- w dniach 25 lipca 2011 r. i 27 lipca 2011 r. z bieżącego rachunku bankowego spółki w banku (...), pod pozorem rozliczenia zaliczek oraz wypłaty wynagrodzenia, dokonał przelewów na własny rachunek bankowy oraz rachunki bankowe M. B. (2) i spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. łącznej kwoty 74.320,74 zł,

- w dniu 1 sierpnia 2011 roku z bieżącego rachunku bankowego spółki w (...) Banku Spółdzielczym w Ł. nr (...), pod pozorem wypłaty zaliczki, wypłaty wynagrodzenia oraz zapłaty za wykonane usługi, dokonał przelewów na własny rachunek bankowy oraz rachunki bankowe M. B. (2), B. S., A. C. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...), spółki (...). C.. sp. j. z siedzibą w W. oraz spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. łącznej kwoty 136.337 zł,

tj. łącznej kwoty 210.657,74 zł na szkodę spółki (...) Sp. z o.o.

b/ Prezesa Zarządu spółki (...) Sp. z o.o.

- w dniach 25 - 26 lipca 2011 r. z bieżącego rachunku bankowego spółki w banku (...), pod pozorem wypłaty wynagrodzenia i zapłaty za usługi, dokonał przelewów na rachunki bankowe M. B. (2), B. S., P. K. i Kancelarii Notarialnej O. B., Ł. (...) s.c. z siedzibą w W. łącznej kwoty 23.509,40 zł na szkodę spółki (...) sp. z o.o., co stanowiło mienie znacznej wartości, tj. czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten z mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 /jednego/ roku i 5 /pięciu/ miesięcy pozbawienia wolności i 100 /stu/ stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ zł;

III uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. III, tj. tego, że w dniu 6 czerwca 2011 roku w L. pełniąc funkcję Prezesa Zarządu (...) Sp. z o. o. zobowiązanym do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki nadużywając przysługujących mu uprawnień w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, pod pozorem zawarcia umowy pożyczki dokonał przelewu kwoty 400.000 zł z bieżącego rachunku (...) sp. z o.o. w (...) Banku nr rachunku (...) na rachunek bankowy prowadzony dla (...) sp. z o.o. i (...) sp. j., czym wyrządził (...) sp. z o.o. znaczną szkodę majątkową tj. czynu z art. 296 § 1 i 2 k.k. i za czyn ten z mocy art. 296 § 1 i 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 296 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności i 120 /stu dwudziestu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ zł;

IV. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. V uznał za winnego tego, że w dniu 30 czerwca 2011 r. w L. pełniąc funkcję członka Zarządu (...) sp. z o.o. i będąc zobowiązanym do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, przywłaszczył powierzone mu mienie, w ten sposób, że pod pozorem umowy pożyczki dokonał przelewu kwoty 200.000 zł z rachunku spółki w Banku (...) o nr (...) na rachunek (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., z czego 99.900 zł rozdysponował za pośrednictwem kontrolowanej przez siebie spółki (...) sp. z o.o. w organizacji tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 284 § 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 284 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności i 100 /stu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ zł;

V. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. VI, uznał za winnego, tego, że w okresie od 4 maja do 31 grudnia 2009 r. w L. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przywłaszczył sobie powierzone mu, jako Prezesowi Zarządu spółki (...) sp. z o.o. mienie w łącznej kwocie 46.920 zł, w ten sposób, że z konta w/wym spółki dokonał nieuzasadnionych przelewów pieniędzy w w/wym. kwocie rzecz A. C. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...), tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten z mocy art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności i 40 /czterdziestu/ stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ zł;

VI. w ramach czynów zarzucanych mu w pkt. VII i VIII, uznał za winnego tego, że w dniu 7 czerwca 2011 r. w L. i W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (2) i B. S., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako osoba uprawniona do wystawienia w imieniu (...) M. C. (1) faktur VAT, wystawił faktury nr (...) na rzecz spółki (...) sp. z o.o. i nr (...) na rzecz spółki (...) S.A. opiewające na kwoty po 4.920 zł, przy czym, w podmiotach tych pełnił funkcję prokurenta samoistnego, w których poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, w postaci rzekomego wykonania przez tego przedsiębiorcę umownej usługi na rzecz tych spółek, podczas gdy umowy stanowiące podstawę wystawienie tych faktur, zawarte z datą 1 maja 2011 r. przez E. M. C. (1) z tymi podmiotami zostały podrobione, a następnie użył ich, przekładając w tych spółkach do akceptacji oraz realizacji, tj. dokonania płatności na rachunek bankowy przedsiębiorcy (...) M. C. (1) przez działającą w imieniu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. M. B. (2) oraz przez działającą w imieniu spółki (...) SA. z siedzibą w W. B. S., co też nastąpiło w dniu 8 czerwca 2011 r., przez co przywłaszczył te kwoty na szkodę spółek (...) sp. z o.o. i (...) SA. tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a na podstawie art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności i 20 /dwudziestu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ zł;

VII. w ramach czynów zarzucanych mu w pkt. IX, X, XI i XII, uznał za winnego, tego, że w okresie od 30 czerwca do 18 sierpnia 2011 r. w W. i L., działając wspólnie i w porozumieniu z B. S. i M. B. (2), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

a/ w dniu 30.06.2011 r. w W. pełniąc funkcję prokurenta samoistnego spółki (...) SA. i będąc zobowiązanym do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, nadużywając przysługujących mu uprawnień, dokonał akceptacji i przelewu środków pieniężnych w kwocie 246.000 zł na rzecz firmy (...) M. C. (1), wskazując jako tytuł przelewu zapłatę za fakturę (...), za usługi wykonane rzekomo na podstawie umowy o wspólnym przedsięwzięciu zawartej w dniu 03.08.2009 r. pomiędzy M. C. (1), a (...) S.A., którą reprezentowała B. S. i która została podrobiona, wyrządzając tym samym spółce (...) S.A szkodę majątkową znacznej wartości, a następnie, nie później niż w dniu 18 sierpnia 2011 r., wskazując datę 1 lipca 2011 r., w celu uwiarygodnienia tegoż przelewu, jako osoba uprawniona do wystawienia w imieniu (...) M. C. (1) faktury VAT, wystawił fakturę (...) na kwotę 246.000 zł, w której poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, w postaci rzekomego wykonania przez tego przedsiębiorcę umownej usługi na rzecz spółki (...) S.A.,

b/ w dniu 30.06.2011 r. w L. pełniąc funkcję prokurenta samoistnego spółki (...) sp. z o.o. i będąc zobowiązanym do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, nadużywając przysługujących mu uprawnień, dokonał akceptacji i przelewu środków pieniężnych w kwocie 246.000 zł na rzecz firmy (...) M. C. (1), wskazując jako tytuł przelewu zapłatę za fakturę (...), za usługi wykonane rzekomo na podstawie umowy o wspólnym przedsięwzięciu zawartej w dniu 15.04.2009 r. pomiędzy M. C. (1), a (...) sp. z o.o., którą reprezentowała M. B. (2) i która została podrobiona, wyrządzając tym samym spółce (...) sp. z o.o. szkodę majątkową znacznej wartości, a następnie, nie później niż w dniu 18 sierpnia 2011 r., wskazując datę 1 lipca 2011 r., w celu uwiarygodnienia tegoż przelewu, jako osoba uprawniona do wystawienia w imieniu (...) M. C. (1) faktury VAT, wystawił fakturę (...) na kwotę 246.000 zł., w której poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, w postaci rzekomego wykonania przez tego przedsiębiorcę umownej usługi na rzecz spółki (...) sp. z o.o. tj. czynu z art. 296 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 296 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał go, a na podstawie art. 296 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności i 150 /stu pięćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ zł;

VIII. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. XIII, uznał za winnego, tego, że w dniu 30 czerwca 2011 roku w L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (2), pełniąc funkcję prokurenta samoistnego spółki (...) sp. z o.o. i będąc na tej podstawie zobowiązanym do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, nadużywając przysługujących mu uprawnień, pod pozorem umowy pożyczki zawartej jakoby w dniu 16 maja 2011 r. pomiędzy (...) sp. z o.o., reprezentowaną przez M. B. (2), a spółką (...) sp. z o.o. i (...) sp. j., którą reprezentowała inna ustalona osoba, dokonał akceptacji i przelewu kwoty 600.000 zł z rachunku spółki w Banku (...) o nr (...) na rachunek spółki (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. z siedzibą w L., wyrządzając tym samym spółce (...) Sp. z o.o., szkodę majątkową znacznej wartości tj. czynu z art. 296 § 1 i 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 296 § 1 i 2 k.k. skazał go, a na podstawie art. 296 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 /dwóch/ lat pozbawienia wolności i 150 /stu pięćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ zł;

IX. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. XIV, uznał za winnego, tego, że w okresie od 24 czerwca 2011 r. do 15 grudnia 2011 r. w L. i W. ukrył dokumentację korporacyjną spółek (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) S.A. w postaci m.in. uchwał Zgromadzeń Wspólników, zaświadczeń, umów, dowodów KW i KP, ksiąg udziałów, decyzji, aktów notarialnych, protokołów NZW, którymi to dokumentami nie miał prawa wyłącznie rozporządzać tj. czynu z art. 276 k.k. i za to, na podstawie art. 276 k.k. skazał go na karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

X. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. M. C. (1) wymierzył karę łączną 4 /czterech/ lat pozbawienia wolności i karę łączną 250 /dwustu pięćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 100 /sto/ zł

Tym samym wyrokiem oskarżoną M. B. (2) :

XI. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt. XV, uznał za winną tego, że w dniu 8 czerwca 2011 r. w L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1), przywłaszczyła sobie powierzone jej, jako Członkowi Zarządu spółki (...) sp. z o.o., mienie w kwocie 4.920 zł, w ten sposób, że z rachunku spółki prowadzonego w Banku (...) przelała na rachunek bankowy prowadzony dla (...) M. C. (1) w/wym. kwotę z tytułu wystawionej przez M. C. (1) faktury VAT nr (...), wiedząc, że umowa z dnia 1 maja 2011 r. oraz późniejszy do niej aneks, mające uzasadniać wystawienie tej faktury, zostały podrobione, czym działała na szkodę spółki (...) sp. z o.o. tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. i za czyn ten na podstawie tego przepisu skazał ją, a na podstawie art. 284 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności i 20 /dwudziestu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 /pięćdziesiąt/ zł;

XII. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt. XVI, uznał za winną tego, że w dniu 30 czerwca 2011 roku w L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1), jako Członek Zarządu (...) sp. z o.o., będąc zobowiązaną do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, oraz działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nadużywając przysługujących jej uprawnień, dopuściła do przekazania pieniędzy w kwocie 246.000 zł znajdujących się na rachunku spółki prowadzonym przez Bank (...) o nr (...) na rachunek bankowy prowadzony dla (...) M. C. (1) w ten sposób, że w dniu 17 maja 2011 jako Członek Zarządu spółki (...) sp. z o.o., powołała w tej spółce prokurenta w osobie M. C. (1) i udzieliły mu prokury samoistnej, co umożliwiło mu w dniu 30.06.2011 r. dokonanie akceptacji i przelewu środków pieniężnych w kwocie 246.000 zł na rzecz firmy (...) M. C. (1), gdzie jako tytuł przelewu wskazano zapłatę za fakturę (...), która w tej dacie jeszcze nie istniała, za usługi wykonane rzekomo na podstawie umowy o wspólnym przedsięwzięciu zawartej w dniu 15.04.2009 r. pomiędzy M. C. (1), a (...) sp. z o.o., którą w tej umowie reprezentowała i która to umowa została podrobiona, wyrządzając tym samym spółce (...) sp. z o.o. szkodę majątkową znacznej wartości, przy czym wiedziała o zamierzeniach M. C. (1) i je akceptowała, tj. czynu z art. 296 § 1 i 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 296 § 1 i 2 k.k. skazał ją, a na podstawie art. 296 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności i 50 /pięćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 /pięćdziesiąt/ zł;

XIII. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt. XVII, uznał za winną tego, że w okresie od 30 czerwca do 01 lipca 2011 r. w L. i W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1), jako Członek Zarządu (...) Sp. z o.o., będąc zobowiązaną do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, oraz nadużywając przysługujących jej uprawnień, pod pozorem umowy pożyczki zawartej jakoby w dniu 16 maja 2011 r. pomiędzy (...) sp. z o.o., którą reprezentowała, a spółką (...) sp. z o.o. i (...) sp. j., którą reprezentowała inna ustalona osoba, dopuściła do przelania w dniu 30 czerwca 2011 r. przez M. C. (1), któremu uprzednio w dniu 16 maja 2011 r. udzieliła prokury samoistnej, kwoty 600.000 zł z rachunku spółki w Banku (...) o nr (...) na rachunek spółki (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. z siedzibą w L., po czym, w dniu 1 lipca 2011 r. złożyła wniosek do Sądu Gospodarczego o ogłoszenie upadłości spółki (...) sp. z o.o., wyrządzając tym samym spółce (...) sp. z o.o. szkodę majątkową znacznej wartości tj. czynu z art. 296 § 1 i 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 296 § 1 i 2 k.k. skazał ją, a na podstawie art. 296 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 1 /jednego/ roku i 3 /trzech/ miesięcy pozbawienia wolności i 70 /siedemdziesięciu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 /pięćdziesiąt/ zł;

XIV. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. M. B. (2) wymierzył karę łączną 1 /jednego/ roku i 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 100 /stu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 /pięćdziesiąt/ zł;

XV. na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności M. B. (2) warunkowo zawiesił na okres próby 4 /czterech/ lat

W wyroku tym co do oskarżonej B. S. :

XVI. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt. XVIII, uznał za winną tego, że w dniu 8 czerwca 2011 roku w L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1), przywłaszczyła sobie powierzone jej, jako Członkowi Zarządu spółki (...) S.A. mienie w kwocie 4.920 zł, w ten sposób, że z rachunku spółki prowadzonego przez (...) Bank o nr (...), przelała na rachunek bankowy prowadzony dla (...) M. C. (1) w/wym. kwotę z tytułu wystawionej przez M. C. (1) faktury VAT nr (...), wiedząc, że umowy z dnia 1 i 2 maja 2011 r. oraz późniejszy do nich aneks, mające uzasadniać wystawienie tej faktury, zostały podrobione, czym działała na szkodę spółki (...) S.A. tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. i za czyn ten na podstawie tego przepisu skazał ją , a na podstawie art. 284 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności i 20 /dwudziestu/ stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 50 /pięćdziesiąt/ zł;

XVII. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt. XIX, uznał za winną tego, że w dniu 30 czerwca 2011 roku w L., działając wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1), jako Członek Zarządu (...) S.A., będąc zobowiązaną do zajmowania się sprawami majątkowymi spółki, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, oraz nadużywając przysługujących jej uprawnień, dopuściła do przekazania pieniędzy w kwocie 246.000 zł znajdujących się na rachunku spółki prowadzonym przez (...) Bank o nr (...), na rachunek bankowy prowadzony dla (...) M. C. (1) w ten sposób, że w dniu 17 maja 2011 r., jako Członek Zarządu spółki (...) SA., powołała w tej spółce prokurenta w osobie M. C. (1) i udzieliły mu prokury samoistnej, co umożliwiło mu w dniu 30.06.2011 r. dokonanie akceptacji i przelewu środków pieniężnych w kwocie 246.000 zł na rzecz firmy (...) M. C. (1), gdzie jako tytuł przelewu wskazano zapłatę za fakturę (...), która w tej dacie jeszcze nie istniała, za usługi wykonane rzekomo na podstawie umowy o wspólnym przedsięwzięciu zawartej w dniu 03.08.2009 pomiędzy M. C. (1), a (...) S.A., którą w tej umowie reprezentowała i która to umowa została podrobiona, wyrządzając tym samym spółce (...) S.A. szkodę majątkową znacznej wartości, przy czym wiedziała o zamierzeniach M. C. (1) i je akceptowała, tj. czynu z art. 296 § 1 i 2 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 296 § 1 i 2 k.k. skazał ją, a na podstawie art. 296 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył jej karę 1 /jednego/ roku pozbawienia wolności i 50 /pięćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 /pięćdziesiąt/ zł;

XVIII. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt. XX tj. tego, że w okresie 30.06.2011 r.- 30.07.2011 r. w W. będąc księgową spółki (...) S.A. poświadczyła nieprawdę wystawiając dowód wpłaty KP nr. 1/06/204 z dnia 30.06.2011 r. o wpłacie do Kasy spółki przez M. C. (1) kwoty 98 630 zł. za sprzedany przez spółkę (...) S.A. lek (...), kiedy w rzeczywistości taka wpłata nie nastąpiła tj. czynu z art. 271 § 1 k.k. i za czyn ten z mocy art. 271 § 1 k.k. skazał ją na karę 6 /sześciu/ miesięcy pozbawienia wolności;

XIX. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. B. S. wymierzył karę łączną 1 /jednego/ roku i 3 /trzech/ miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 60 /sześćdziesięciu/ stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 /pięćdziesiąt/ zł;

XX. na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności B. S. warunkowo zawiesił na okres próby 3 /trzech/ lat;

XXI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności M. C. (1) zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 9 stycznia 2012 r., a M. B. (2) i B. S. na poczet orzeczonych kar grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 9 stycznia 2012 r., uznając kary grzywny za wykonane w wymiarze dwóch stawek dziennych

XXII na podstawie art. 46 § 1 k.k.:

M. C. (1) zobowiązał do naprawienia szkody wyrządzonej przypisanymi mu czynami:w pkt. I poprzez dokonanie wpłaty kwoty 97.653,60 zł na rzecz spółki (...) S.A., w pkt. II litera a, poprzez dokonanie wpłaty kwoty 210.657,74 zł na rzecz spółki (...) sp. z o.o., w pkt. II litera b, poprzez dokonanie wpłaty kwoty 23.509,40zł na rzecz spółki (...) sp. z o.o.; w pkt. III poprzez dokonanie wpłaty kwoty 400.000 zł na rzecz spółki (...) sp. o.o.;w pkt. IV poprzez dokonanie wpłaty kwoty 200.000 zł na rzecz spółki (...) sp.z o.o.; w pkt. V poprzez dokonanie wpłaty kwoty 46.920 zł na rzecz spółki (...) sp. z o.o.; M. C. (1) i M. B. (2) zobowiązał do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej czynem przypisanym M. C. (1) w pkt. VI, a M. B. (2) w pkt. XI poprzez dokonanie przez nich wpłaty kwoty 4.920 zł na rzecz spółki (...) sp. z o.o.; M. C. (1) i B. S. zobowiązał do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej czynem przypisanym M. C. (1) w pkt. VI, a B. S. w pkt. XVI poprzez dokonanie przez nich wpłaty kwoty 4.920 zł na rzecz spółki (...) SA.; M. C. (1) i B. S. zobowiązał do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej czynem przypisanym M. C. (1) w pkt. VII litera a, a B. S. w pkt. XVII poprzez dokonanie przez nich wpłaty kwoty 246.000 zł na rzecz spółki (...) S.A.; M. C. (1) i M. B. (2) zobowiązał do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej czynem przypisanym M. C. (1) w pkt. VII litera b, a M. B. (2) w pkt. XII poprzez dokonanie przez nich wpłaty kwoty 246.000 zł na rzecz spółki (...) sp. z o.o.;

XXIII,. zasądził od M. C. (1) 5.400 zł, od M. B. (2) 1.300 zł, a od B. S. 900 zł tytułem opłaty na rzecz Skarbu Państwa oraz obciążył kosztami postępowania M. C. (1) w kwocie 12.021,26 zł, a M. B. (2) i B. S. w kwocie po 3.005,31 zł każdą z nich.

Apelację od wyroku wniósł obrońca wszystkich oskarżonych adw. M. N. zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonych.

Na podstawie art.438 pkt 2,3 i 4 kpk wyrokowi temu zarzucił :

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia:

-art. 7 kpk poprzez wybiórczą i dowolną ocenę materiału dowodowego, w szczególności:

a. wyjaśnień złożonych przez oskarżonego M. C. (1) w zakresie jego pełnej zależności od S. B. (1) co do decyzji finansowych podejmowanych w spółkach Grupy (...), zasadności zawarcia umów w 2009 roku o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym ze spółkami (...) sp. z o.o. i (...) SA i stosowaną praktyką wzajemnych pożyczek pomiędzy spółkami Grupy (...), datą uzyskania informacji o skutecznym odwołaniu go z funkcji Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o.;

b. wyjaśnień złożonych przez oskarżone M. B. (2) i B. S. w zakresie ich funkcjonowania w zarządach spółek (...) sp. z o.o. i (...) SA, wiedzy i zgody na realizację przelewów związanych z umowami zawartymi przez spółki z M. C. (1) oraz E. M. C. (1);

c. umów będących przedmiotem zarzutów, które były podstawą dokonanych przelewów na rzecz oskarżonego M. C. (1) oraz pomiędzy spółkami Grupy (...);

d. treści korespondencji mailowej pomiędzy oskarżonymi;

e. zeznań świadków M. U. (1) i B. L. (1) w zakresie samodzielności podejmowania przez nich decyzji w przejętych spółkach i poczynionych ustaleń co do rozmiaru stwierdzonych nieprawidłowości; sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania, co skutkowało uznaniem winy oskarżonych;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
mających wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że:

-umowy o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym zawarte pomiędzy M. C. (1) a (...) sp. z o.o. z dnia 15 kwietnia 2009 roku oraz (...) SA z dnia 3 sierpnia 2009 roku zostały podrobione przez oskarżonych na potrzeby uzasadnienia dokonanych przelewów z rachunków bankowych spółek na rzecz E. M. C. (1);

-aneksy do umów o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym zawarte pomiędzy M. C. (1) a (...) sp. z o.o. z dnia 26 maja 2011 roku oraz (...) SA z dnia 24 maja 2011 roku zostały podrobione przez oskarżonych jako uzasadnienie dokonanych przelewów z rachunków bankowych spółek na rzecz E. M. C. (1);

-umowy o współpracy z dnia 1 maja i 2 maja 2011 roku zawarte pomiędzy E. M. C. (1) a spółkami (...) sp. z o.o. i (...) SA zostały podrobione jako uzasadnienie dokonanych przelewów z rachunków bankowych spółek na rzecz E. M. C. (1);

-w dniu 30 czerwca 2011 roku oskarżony M. C. (1) został powiadomiony przez M. U. (1) o odwołaniu go z funkcji Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o.;

-w okresie od 30 czerwca do 22 sierpnia 2011 roku M. C. (1) wiedział, że został skutecznie odwołany z funkcji Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o. i Prezesa Zarządu (...) sp. z o.o.

- spółka (...) sp. z o.o. była podmiotem niezależnym od spółek Grupy (...) oraz, że S. B. (1) nie posiadał żadnej wiedzy o jej utworzeniu i funkcjonowaniu; podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie w sposób nie budzący wątpliwości tych okoliczności za udowodnionych;

W przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów wyrokowi temu zarzucił:

-rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego M. C. (1) poprzez wymierzenie mu bezwzględnej kary 4 lat pozbawienia wolności, podczas gdy okoliczności przedmiotowe sprawy i podmiotowe, uzasadniają przyjęcie, że orzeczona łączna kara zasadnicza pozbawienia wolności winna wynosić maksymalnie 2 lata i winna być warunkowo zawieszona na okres próby wynoszący 5 lat;

-rażącą niewspółmierność środka karnego orzeczonego wobec oskarżonej M. B. (2) w postaci solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej czynami przypisanymi M. C. (1) w pkt VI i VII litera b a M. B. (2) w pkt XI i XII, w sytuacji gdy z okoliczności faktycznych ustalonych przez Sąd wynika, że oskarżona nie odniosła żadnej korzyści finansowej związanej z wypłatą M. C. (1) przez spółkę (...) wskazanych środków pieniężnych, a w szczególności nie wydała dyspozycji przelewu oraz jego realizacji, gdyż nie posiadała uprawnień do swobodnego dysponowania środkami zgromadzonymi na rachunku bankowym spółki;

-rażącą niewspółmierność środka karnego orzeczonego wobec oskarżonej B. S. w postaci solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej czynami przypisanymi M. C. (1) w pkt VI i VII lit.a, a B. S. w pkt XVI i XVII, w sytuacji gdy z okoliczności faktycznych ustalonych przez Sąd wynika, że oskarżona nie odniosła żadnej korzyści finansowej związanej z wypłatą M. C. (1) przez spółkę (...) SA wskazanych środków pieniężnych, a w szczególności nie wydała dyspozycji przelewu oraz jego realizacji, gdyż nie posiadała uprawnień do swobodnego dysponowania środkami zgromadzonymi na rachunku bankowym spółki;

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych: M. C. (1), M. B. (2) i B. S. od popełnienia zarzucanych im występków; ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt X poprzez wymierzenie oskarżonemu M. C. (1) kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat; punktu XXII wyroku poprzez uchylenie zobowiązania oskarżonej M. B. (2) do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej czynami przypisanymi M. C. (1) w pkt VI i VII litera b a M. B. (2) w pkt XI i XII; punktu XXII wyroku poprzez uchylenie zobowiązania oskarżonej B. S. do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej czynami przypisanymi M. C. (1) w pkt VI i VII lit.a, a B. S. w pkt XVI i XVII.

Apelujący obrońca oskarżonego M. C. (1) adw. P. M. na zasadzie art. 427 § 1 w zw. z art. 438 punkty l-4 kpk wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez

a) zbiorcze sumaryczne przedstawienia dowodów, na podstawie których Sąd I instancji ustalił stan faktyczny (str. 41-47), w sytuacji, w której gros ze wskazanych tamże dowodów nie znajduje odbicia w poszczególnych fragmentach części opisującej stan faktyczny ani też w części obejmującej rozważania prawne, co uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku, albowiem nie sposób odkodować w całości ciągu logicznego, przyjętego przez Sąd I instancji;

b) zakwalifikowanie podobnych zachowań oskarżonego, opisanych w punkcie III i IV wyroku, jako inne przestępstwa (odpowiednio: z art. 296 § 1 i § 2 k.k. oraz z art. 284 § 2 k.k.), co uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku, albowiem Sąd nie wyjaśnia dlaczego podobne zachowania kwalifikuje jako różne przestępstwa a przez to nie sposób odkodować ciągu logicznego przyjętego przez Sąd I instancji;

2. naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i aprioryczne przyjęcie za wiarygodne osobowe źródła dowodowe wymienione na str. 109 uzasadnienia wyroku (tj. S. B. (1) we wskazanym tamże zakresie, Z. K. (1), M. U. (1), B. L. (1), J. L., J. N., R. T., E. K. (1), S. M. (1)), z uzasadnieinem, że „w istotnym zakresie pozostawały one w zgodzie z ustaleniami dokonanymi przez sąd", przy jednoczesnym ustaleniu stanu faktycznego właśnie na podstawie tych wskazanych dowodów osobowych (str. 46 uzasadnienia wyroku), co jest wewnętrznie sprzeczne i niedopuszczalne, a mogło mieć wpływ na treść orzeczenia

3.naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, ( 7 i 4 kpk) poprzez :

a.ustalenie stanu faktycznego na podstawie zeznań świadków M. U. (2) i S. M. (1), podczas gdy treść zeznań tych świadków składanych przed sądem ( k. 6008-6012v i k. 6070-6072), w których powtarzają, że nie pamiętają i nie znają podstawowych faktów, zaś M. U. (1) podaje, że podczas zeznań składanych w postępowaniu przygotowawczym posiłkował się
na bieżąco opinią audytorów oraz wspomagany był przez kancelarię prawną, dyskwalifikują wiarygodność tych świadków całkowicie, co ma znaczenie przy weryfikacji zaskarżonego wyroku, choćby dlatego, że to M. U. (1) miał przekazywać informację oskarżonemu o odwołaniu go z funkcji prezesa, co rzutuje zaś na ocenę zamiaru przypisywanemu oskarżonemu

b) ustaleniu stanu faktycznego na podstawie zeznań S. B. (1) (poza tymi dotyczącymi kwestii wynagrodzenia oskarżonego – jak wskazał Sąd na str. 109 uzasadnienia wyroku), podczas gdy wiarygodność zeznań tego świadka winna być zdyskwalifikowana wobec jego zeznań, w których podkreśla on, że nie pełnił żadnej kierowniczej ani właścicielskiej roli w spółkach Grupy (...) i nie zarządzał nimi, wobec trafnej konstatacji Sądu, że S. B. (1) „w rzeczywistości zarządzał nie tylko spółką (...), co również pośrednio, przez inne osoby, spółkami należącymi do Grupy J." (str. 55-56 uzasadnienia wyroku) i to on wydawał polecenia członkom zarządu (...) sp. z o.o. (str. 85 uzasadnienia wyroku);

c) ustaleniu stanu faktycznego na podstawie zależnej od S. B. (1) (str. 57 uzasadnienia wyroku) B. L. (1), która swoje oceny na temat działania oskarżonego wywodzi dodatkowo z błędnego przekonania, że (k. 6115):

-faktury nie mogą być wystawione po dokonaniu zapłaty - podczas, gdy prawo podatkowe zezwala na taką kolejność,

-sprzeczne ze sobą są okoliczności, że oskarżony założył działalność gospodarczą w roku 2011, umowa o współpracy datowana jest na 2009r. a wypłata wynagrodzenia na podstawie faktury wystawionej przez oskarżonego działającego jako przedsiębiorca miała obejmować okres od 2009r.

- podczas gdy okoliczności te nie wykluczają się wzajemnie, a co więcej, dla płatników ( spółek Grupy (...)) są korzystniejsze; co miało wpływ na treść wyroku, albowiem Sąd wielokrotnie odnosi się właśnie do zeznań tych świadków;

4. naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji błędne ustalenie, że przelew kwoty 200.000,- zł z (...) sp. z o.o. do (...) sp. z o.o. i (...) sp. (pkt IV wyroku), przelew kwoty w wysokości 400.000,- zł (...) sp. z o.o. do (...) sp. z o.o. (pkt III wyroku) oraz przelew kwoty 600.000z- zł z (...) sp. z o.o. do (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. (punkt VIII wyroku) dokonane zostały „pod pozorem pożyczki", podczas gdy w istocie przelewy te zostały wykonane w wykonaniu funkcjonujących w obrocie prawnym umów pożyczek, na co wskazują następujące okoliczności:

a) w aktach sprawy znajdują się umowy pożyczek (np. k. 5211-5212),

b) treść przelewów wskazuje, że dokonywane one są jako pożyczki,

c) od umów tych odprowadzone zostały należności publicznoprawne (np. k. 4906);

d) umowa pożyczki pomiędzy (...) sp. z o.o. a (...) sp. z o.o. została potwierdzona przez nowy Zarząd (...) sp. z o.o. w osobie M. U. (k. 2497 -, wypowiedzenie umowy pożyczki);

e) pożyczki zostały zwrócone, a w przypadku (...) sp. z o.o. i (...) sp j. (pkt IV wyroku) świadek J. zeznał, że pozostawił w spółce środki na jej zwrot (k. 6355);

f) w okresie wielu lat (w tym przed rozpoczęciem współpracy z oskarżonym) spółki Grupy (...) i hurtownia (...) zawierały wiele pożyczek o podobnych kwotach (o czym mówił nie tylko oskarżony ale też w pełni wiarygodny świadek J. P. (1) - k. 6158; a jeśli Sąd miałby temu zaprzeczać winien przeprowadzić dowód z odpowiedniego biegłego, który zbadałby księgi spółek (...));

5. naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 kpk poprzez jego niezastosowanie, wyrażające się w:

a) zaniechaniu uwzględnienia faktu, że S. B. (1) był rzeczywistym właścicielem i osobą podejmującą ostateczne główne decyzje zarządcze w spółkach Grupy (...) sp. z o.o., a więc to przez ten pryzmat należy oceniać ewentualne szkody wyrządzone spółkom Grupy (...) (jako należącym do nieformalnego holdingu spółek pod władztwem S. B. (1)), a w konsekwencji uznanie, że oskarżony popełnił czyn opisany w punkcie VIII wyroku (przelew w wysokości 600.000 zł ze (...) sp. z o.o. do (...) sp. z o.o. i (...) sp. j.) i zakwalifikowanie go pod art. 296 § 1 i § 2 kk, podczas gdy nie powstała szkoda, albowiem kwota ta „wróciła" do (...) sp. z o.o. (k. 6117 - zeznania świadka B. L. (1)), przy jednoczesnym trafnym ustaleniu przez Sąd faktycznej roli S. B. (1) (str. 55 in fine i str. 86 uzasadnienia wyroku),

b) nieuwzględnieniu okoliczności, że pożyczka (niezależnie od kwestionowania jej ważności) zabezpieczona była ważnym i egzekwowalnym wekslem, a co za tym idzie nie można zachowania przypisanego oskarżonemu kwalifikować pod art. 296 § 1 i § 2 kk, choćby już z tego powodu, że nie wystąpiła szkoda;

6. naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4, Art. 7 k.p.k. i art. 92 k.p.k. poprzez przypisaniu oskarżonemu wiedzy co do faktu odwołania z funkcji członka Zarządu w spółkach (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o., a w konsekwencji przypisanie mu zamiaru popełnienia przestępstw, podczas gdy zebrany materiał dowodowy w sprawie pozwala na przyjęcie za prawdziwą tezy, że oskarżony mógł funkcjonować w przekonaniu, że w dalszym ciągu pozostaje Prezesem Zarządu, m.in. z następujących przyczyn:

-art. 240 ksh literalnie wskazuje, że mimo braku formalnego zwołania zgromadzenia wspólników uchwały można podjąć jedynie, o ile cały kapitał zakładowy jest reprezentowany i z treści tego przepisu nie wynika literalnie, że zgromadzenie takie władne jest podejmować uchwały bez reprezentacji spółki posiadających własne udziały a kwestia ta nie jest jednoznacznie oceniana przez prawników; właśnie dlatego prawnik, do którego zwrócił się oskarżony odradzał mu obecność na Zgromadzeniu Wspólników;

-w kontekście art. 240 ksh prawo głosu na Zgromadzeniu jest czymś innym aniżeli reprezentacja całego kapitału zakładowego, a z takiego założenia oskarżony właśnie wychodził,

-oskarżony odwołał Zgromadzenie Wspólników spółki (...) sp. z o.o. planowane na dzień 29 czerwca 2011r.;

-oskarżony pozostawał wpisany w Krajowym Rejestrze Sądowym jako Prezes i zarazem jedyny członek Spółki,

-oskarżony w swym przekonaniu wytoczył powództwo o unieważnienie kwestionowanych uchwał, o których dowiedział się dopiero w wyniku zmian w KRS,

7. w odniesieniu do opinii biegłego D. G. (1) (k. 3287 i nast.) wraz z pisemnym wyjaśnieniem tegoż biegłego znajdującym się na k.6312 - naruszenie przepisów prawa -procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to:

a) art. 201 kpk poprzez oparcie wyroku na tej opinii, podczas gdy jest ona niejasna i wewnętrznie sprzeczna, albowiem:

-w opinii na k. 3288 biegły stwierdza „niewątpliwe antydatowanie" w dokumentach z rozszerzeniem DOC, wywodząc to z metadanych tych plików zawierających informacje o utworzeniu dokumentu, ostatniej jego modyfikacji oraz ostatniego wydruku, podczas gdy w swoim pisemnym wyjaśnieniu na k. 6312 stwierdza, że „w komputerze można zmodyfikować wszelkie dane";

- biegły stwierdzając antydatowanie dokumentów (co wykracza poza tezę dowodową) nie wyjaśnia jednocześnie ani nie odnosi się w ogóle do kwestii, jak możliwe jest stworzenie tak skomplikowanych dokumentów w tak krótkiej, bo kilkuminutowej, odległości czasowej (co wykraczałoby wprawdzie także poza tezę dowodową, ale byłoby konsekwentne wobec stwierdzenia antydatowania dokumentów);

b) art. 196 § 3 kpk, jako że treść opinii wraz z pisemnym stanowiskiem biegłego znajdującym się na k. 6312 wskazuje na konieczność powołania nowego biegłego, albowiem:

-biegły wykracza poza tezę dowodową zawartą w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego z dnia 26.01.2012r. (k. 1765), m.in. jednoznacznie stwierdzając, że istotne dokumenty były antydatowane, podczas gdy w stanie faktycznym sprawy powinno to zostać w gestii Sądu, po czym w pisemnym wyjaśnieniu (k. 6312) pisze, że tezę o antydatowaniu dokumentów uzasadnia innymi okolicznościami sprawy aniżeli samymi badanymi dokumentami, natomiast Sąd I instancji przywołuje w opisie stanu faktycznego twierdzenie biegłego o antydatowaniu dokumentów (str. 39-40 uzasadnienia wyroku), pomijając w przywołanych dowodach pisemne stanowisko biegłego z karty 6312;

-biegły dokonuje nieuprawnionej (bo wbrew postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego) selekcji dokumentów przekazanych mu do analizy, wytypowując dokumenty utworzone po 21 czerwca 2011 roku, co już samo w sobie uzasadnia powołanie innego biegłego na zasadzie art. 196 § 3 kpk a ponadto analiza pozostałych dokumentów sprzed 21 czerwca 2011r. wykazałaby z pewnością, że również inne dokumenty, które były irrelewantne dla oskarżonego zawierają metadane, wskazujące na - podążając logiką biegłego -antydatowanie dokumentów, choć w rzeczywistości zostały one jedynie skopiowane z dysków innych komputerów ( spółki (...));

8. naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 193 § 1 kpk poprzez:

-zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości celem ustalenia, czy kwota należna za pobrany lek (...) została rozliczona z zobowiązaniami Spółki (...) S.A., tak jak wyjaśniał konsekwentnie oskarżony;

- zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego w celu ustalenia, czy podpis znajdujący się pod uchwałą Zarządu spółki (...) sp. z o.o. (k519) jest podpisem A. S. (1) czy też nie, zwłaszcza wobec kwestionowania tego przez A. S. (1);

- zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki celem ustalenia atrybutów plików będących plikami źródłowymi dla plików znajdujących się na komputerze oskarżonego, a poddanych analizie biegłego G., tj. plików dokumentów znajdujących się na dyskach twardych spółki (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o.;

-zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii, biegłego z zakresu badania wieku dokumentów w szczególności wobec twierdzeń biegłego G. zawartych w jego opinii i pisemnym wyjaśnieniu na k. 6312 oraz w opinii prywatnego biegłego R. (k. 6120-6129) i wyjaśnieniach oskarżonego, zwłaszcza że to m.in. kwestia rzeczywistych dat podpisania dokumentów była kluczowa dla treści zaskarżonego wyroku, a Sąd przyjął, że dokumenty te były antydatowane;

9.naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to art. 5 § 2 kpk przy uwzględnieniu treści art. 4 kpk, wyrażające się w uznaniu przez Sąd meriti, że wypłaty dokonane na rzecz oskarżonego, o których mowa w punktach lll, VI a) i b) wyroku, nie były efektem rzeczywistych uzgodnień pomiędzy oskarżonym a S. B. (1), podczas gdy prawidłowa ocena wiarygodności zeznań tego drugiego (vide powyżej zarzut 3b) niniejszej apelacji), jego zachowanie wobec wcześniejszych wspólników (J. P. (1) i M. S. - vide: uznane za w pełni wiarygodne zeznania świadka J. P., k. 4793-4796, k. 6157-6158v) oraz konsekwentne wyjaśnienia oskarżonych wskazują, że w zakresie niespisanych uzgodnień pomiędzy S. B. (1) (jako nieformalnym właścicielem i zarządcą Grupy J.) a oskarżonym wątpliwości tych nie da się usunąć, a zatem winny one być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego;

10.naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 i art. 7 kpk poprzez dowolną, kierowaną apriorycznym założeniem co do sprawstwa oskarżonego, a nie swobodną i uwzględniającą okoliczności także na korzyść oskarżonego, ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a wyrażającą się m.in. w:

-wyrażeniu oczekiwania przez Sąd, że oskarżony winien potwierdzać u notariusza wszystkie umowy ze S. B. (1) od początku ich współpracy zaraz po zawarciu tych umów, nie zaś dopiero 11 sierpnia 2011r. (str. 57 in fine oraz str. 92 in fine uzasadnienia wyroku), podczas gdy potwierdzanie tych umów zgodnie z sugestią Sądu byłoby nienaturalne w sytuacji, gdy oskarżony funkcjonował w bardzo dobrych relacjach ze S. B. (1) i mu ufał (jak się wydaje, z wzajemnością zresztą), i świadczyłoby właśnie o złych intencjach oskarżonego, zaś poświadczenie przez oskarżonego tych umów dopiero w sierpniu 2011r. wynikało z przyjęcia pozycji obronnej oskarżonego wobec niezasadnych w jego ocenie ataków S. B. (1);

-zarzucaniu oskarżonemu, że nie wystawił wcześniej faktur (str. 93 in principio), podczas gdy z zebranego materiału dowodowego, przy uwzględnieniu sceptycznego podejścia do wiarygodności zeznań S. B. (1) (vide: zarzut 3b) powyżej), wynika, że oskarżony mógł liczyć na większą korzyść, bo udziały w spółce posiadającej wiele aptek;

-twierdzeniu Sądu, że gdyby umowy faktycznie zostały zawarte w datach na nich wskazanych, to oskarżony znacznie wcześniej rozpocząłby działalność gospodarczą a nie dopiero od 1 maja 2011r. (str. 93 uzasadnienia wyroku), podczas gdy jest to twierdzenie dowolne a działanie takie jak w przedmiotowej sprawie stanowiło oszczędność wobec obowiązków fiskalnych (choćby ze względu na konieczność odprowadzania składek ZUS od prowadzonej działalności gospodarczej);

-określeniu przez Sąd jako zdumiewającej sytuacji, w której oskarżony pobiera od spółki (...) sp. z o.o. wynagrodzenie należne mu z umowy a w krótkim okresie czasu po tym zdarzeniu (3 tygodnie) zostaje złożony wniosek o upadłość tej spółki, podczas gdy takie działanie nie powinno wzbudzać żadnego zdumienia, jako że wypłata wynagrodzenia była zależna od stosowanego na rynku czynnika wysokości obrotu, który nie ma wpływu na ocenę zasadności złożenia wniosku o upadłość; przyjęciu za wiarygodne i trafne zeznań S. B. (1) na k. 4858 (str. 96 uzasadnienia wyroku), w myśl których z ekonomicznego punktu widzenia nie byłoby uzasadnione uzależnianie wynagrodzenia od obrotów lecz od zysków i czynieniu z tego przez Sąd obiektywnej okoliczności „stawiającej pod poważnym znakiem zapytania wiarygodność tych umów", podczas gdy wycena przedsiębiorstw, a z pewnością w branży farmaceutycznej, zależy w pierwszym rzędzie od obrotów a nie zysków, a jeśli Sąd przyjmuje inne założenie, winien poprzeć to opinią odpowiedniego specjalisty, uzyskaną w trybie art. 193 kpk;

-twierdzeniu Sądu, że zmiany udziałowców i tworzenie nowych spółek nie miały na celu dekoncentracji ze względu na limity 1% aptek w województwie (o których mowa w art. 99 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy Prawo farmaceutyczne) lecz służyły jedynie odwróceniu uwagi od rzeczywistych zamierzeń oskarżonego (str. 110-111 uzasadnienia wyroku), podczas gdy działania takie (tworzenie nowych spółek i zmiany udziałowców ze względu na limity wynikające z Prawa farmaceutycznego) dokonywane były i przed rozpoczęciem współpracy oskarżonego ze S. B. (1) i Grupą J.;

-nieuwzględnieniu przez Sąd jako przyczyny pojawienia się w metadanych daty powstania dokumentów w sierpniu 2011r. (str. 67 uzasadnienia wyroku) skopiowania tych plików na komputerze oskarżonego z dysków komputerów spółki (...) sp. z o.o. (przez co w metadanych pojawiłaby się data powstania pliku właśnie sierpień 2011r.) lecz wymienianiu przez Sąd innych hipotetycznych przyczyn, które byłyby nielogiczne lub obciążałyby oskarżonego;

-wskazywaniu na prywatną opinię prof. dr. hab. M. M. (str. 66 uzasadnienia wyroku) jako uzasadniającą wiedzę oskarżonego, że jego obecność jako reprezentanta spółki posiadającej udziały własne na Zgromadzeniu Wspólników zwołanym w trybie art. 240 ksh i podkreślaniu, że opinia ta powstała już 20 czerwca 2011r. (przy czym kiedy i komu została doręczona Sąd nie wskazuje), podczas gdy oskarżony opinii tej nie znał;

-wywodzeniu z faktu datowania umów na dzień 1 lub 2 maja 2011r., które to daty korespondują z rezerwacją hotelu dla oskarżonego w S., dużej doniosłości prawnej dla oceny treści i daty obowiązywania tych umów (str. 91 uzasadnienia wyroku), podczas gdy w praktyce prowadzenia działalności gospodarczej nie jest niczym nadzwyczajnym podpisywanie w ten sposób umów a dla samej treści stosunku prawnego wynikającego z tych umów nie ma znaczenia, czy zostały one w rzeczywistości podpisane w dniu, przed czy po 1 lub 2 maja 2011r. jak i nie jest doniosłe, czy w rzeczywistości jedna ze stron podpisała ją w S. czy w L. (jak i w innym polskim mieście), a Sąd w niniejszej sprawie w toku procesu najwyraźniej również zdawał się nie uznawać tego za istotne, gdyż nie zadał w tym zakresie żadnego pytania; zresztą, Sąd z faktu zwykłej omyłki o podobnym kalibrze nie wywodzi skutku nieważności umowy (str. 61 uzasadnienia wyroku in principio);

-wywodzeniu ze słów „tam są rzeczy z normalnego funkcjonowania i dodatkowe” (wiadomość e-mail na k. 4329), że słowa „te dodatkowe" oznaczają dokumenty, o których udziałowcy spółek nie wiedzieli (str. 62 uzasadnienia wyroku), podczas gdy takie wnioski wykraczają daleko poza granicę swobodnej oceny dowodów;

-wnioskowaniu, że przeniesienie poczty e-mail na inną domenę służyć miało zatarciu śladów przestępczej działalności oskarżonych (str. 62 uzasadnienia wyroku), podczas gdy w rzeczywistości służyło (a przynajmniej mogło służyć) zabezpieczaniu się przez oskarżonego wobec odcięcia go przez S. B. (1) od poczty elektronicznej spółki;

-uznaniu przez Sąd na podstawie wiadomości sms zaprotokołowanych przed notariuszem (k. 4200-4202 i 4203-4204), że oskarżona M. B. (2) rozesłała do pracowników (...) sp. z o.o. informację, iż S. B. (1) prawdopodobnie bezprawnie powołał nowego prezesa (str. 33 uzasadnienia wyroku), podczas gdy tej treści sms został wysłany jedynie do J. R. a do pozostałych pracowników wysłana była jedynie wiadomość o tym, że mają dzień wolny p*. (k. 4303-4204);

-wywodzeniu przez Sąd z oczywistych omyłek pisarskich (jak np. zamiast (...) sp. z o.o." - (...) sp. z o.o." - str. 61 uzasadnienia wyroku; która to omyłka pisarska w tym przypadku popełniona została przez prawników obsługujących spółki) zasadniczej konstatacji o nierzetelności dokumentów w Grupie J., przy jednoczesnym zaniechaniu wyciągnięcia z tego wniosku, że właśnie to pokazuje, że osoby działające w ramach spółek Grupy J. na pierwszym miejscu stawiały treść wzajemnych ustaleń a kwestia właściwego udokumentowania była drugorzędna;

-twierdzeniu że (...) sp. z o.o. nie wchodziła w skład Grupy (...), popierając to uzasadnieniem że żaden z pokrzywdzonych nie twierdził, że wchodziła (str. 64 infine uzasadnienia wyroku), przy zupełnym pominięciu choćby faktu, że spółka ta wykupiła wątpliwe długi od (...) sp. z o.o. za 500.000 zł, czego by oczywiście nie uczyniła, nie będąc w Grupie J.;

-przyjęciu, że (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. nie wchodziła w skład Grupy (...) (str. 77 uzasadnienia) czego żaden świadek niezależny od S. B. (1) nie potwierdził, a przeciwna teza wpisuje się w logikę działania Grupy J. i S. B. (1), zaś sama spółka posługiwała się logiem J.

-przeinaczaniu słów oskarżonego, wyrażającym się np. w przytaczaniu wyjaśnień tegoż, jakoby miał nie wiedzieć, że nie jest już Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. (str. 70 in fine uzasadnienia wyroku), podczas gdy oskarżony konsekwentnie wyjaśniał, że Prezesem Zarządu - co ma istotny wpływ chociażby na możliwość przypisania mu zamiaru popełnienia przestępstwa

-ustaleniu stanu faktycznego na podstawie pisma podpisanego maszynowo przez M. C. (1) z k. 6096-6098 (vide: str. 46 uzasadnienia wyroku), podczas gdy z pisma tego nie wynika, aby sporządził je oskarżony a maszynowy podpis mógł złożyć ktokolwiek, w szczególności jego adwersarz S. B. (1) lub inna osoba działająca na jego zlecenie;

11.naruszenie przepisu prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 oraz art. 193 kpk, wyrażające się w nieuwzględnieniu korzyści podatkowych pokrzywdzonych spółek wynikających z zaksięgowania faktur i przelewów opisanych w przypisanych oskarżonemu czynach, a to w szczególności poprzez zawarcie w wysokości szkody kwot podatku VAT i podatku dochodowego w wysokości 19% kwot netto, w sytuacji gdy sam podatek VAT jest neutralny dla płatnika (zostaje odzyskany poprzez jego potrącenie z należnym lub poprzez zwrot) a w zakresie podatku dochodowego należało zbadać, w jakim zakresie przelewy przypisane oskarżonemu zostały ujęte w kosztach odbiorcy faktur, do czego wymagana była wiedza biegłego - które to naruszenia spowodowały błędne ustalenie szkody przynajmniej w punktach II, V, VI i VII wyroku, a co więcej, w przypadku utrzymaniu wyroku w mocy i wykonaniu środka karnego spowoduje bezpodstawne wzbogacenie pokrzywdzonych usankcjonowane wyrokiem;

12. błąd w ustaleniach faktycznych wyrażający się w uznaniu przez Sąd meriti za podrobione faktury wskazane w punktach VII a) i b) wyroku, podczas gdy nie były podrobione a kwoty w nich zawarte wynikały z rzeczywistych umów i wykonania usług

13.w zakresie punktu II wyroku - błąd w ustaleniach faktycznych, wyrażający się w uznaniu, że kwoty wypłacone przez oskarżonego nie były w rzeczywistości należne na podstawie zawartych umów, w szczególności kwoty wypłacone pracownikom spółki a w tym zakresie dodatkowo nie sposób przypisać oskarżonemu zamiar działania przestępczego;

14. naruszenie art. 14 § 1 kpk w zakresie wystawienia faktury nr (...) na rzecz spółki (...) na kwotę 4.920 zł brutto (punkt VI zaskarżonego wyroku), poprzez wyjście poza granice skargi oskarżyciela publicznego i skazanie oskarżonego za czyn nieobjęty aktem oskarżenia (akt oskarżenia obejmował bowiem w zarzucie nr VIII fakturę VAT nr (...)), podczas gdy zasada skargowości sformułowana w art. 14 § 1 kpk wyznacza przedmiotowe granice rozpoznania sprawy przez sąd, co miało wpływ na treść orzeczenia;

15. naruszenie art. 399 § 1 kpk poprzez brak uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji zarzucanych czynów (przede wszystkim pkt VI wyroku - zarzuty nr VIII i IX akt oskarżenia oraz pkt VII wyroku - zarzuty nr IX i XI aktu oskarżenia ze względu na kwalifikacje w akcie oskarżenia z art. 62 § 2 kks oraz zarzuty nr X i XII w związku z rozszerzeniem kwalifikacji o art. 271 § 1 kk; a ponadto: pkt IV wyroku - zarzut nr V aktu oskarżenia, pkt V wyroku - zarzut nr VI aktu oskarżenia, pkt VIII wyroku - zarzut nr XIII aktu oskarżenia), co uniemożliwiło oskarżonemu przygotowanie do obrony, a więc mogło mieć wpływ na wynik treść orzeczenia.

Apelujący zarzucił ponadto naruszenie prawa materialnego ( pkt. 16, 17 apelacji) w zakresie punktu III i punktu VIII wyroku art. 296 § 1 i 2 kk poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w aktach sprawy której przelew został dokonany w wykonaniu ważnej umowy pożyczki a sama kwota przelewu podlegała zwrotowi, a zatem nie powstała szkoda i w zakresie punktu IV wyroku art. 284 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której przelew został dokonany w wykonaniu ważnej umowy pożyczki.

W przypadku uznania powyższych zarzutów za niezasadne, zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary, w szczególności wobec faktu, że czyny, których dopuścić się miał oskarżony, zostały dokonane w sytuacji ostrego konfliktu, którego inicjatorem lub współinicjatorem był nie oskarżony lecz (lub obok oskarżonego) S. B. (1), tj. osoba będąca nieformalnym właścicielem wszystkich spółek Grupy (...).

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego M. C. (1) od popełnienia zarzucanych mu występków; ewentualnie o uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania, w przypadku nie uwzględnienia tych wniosków o złagodzenie kary i wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacje obrońców okazały się zasadne jedynie w niewielkim zakresie, jaki spowodował orzeczenie reformatoryjne i tak : w zakresie punktu VI wyroku skutkowało to zmianą opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu M. C. (1), w zakresie punktu XI wyroku i punktu XVI wyroku zmianą opisu czynu przypisanego oskarżonej M. B. (2) i B. S. poprzez wyeliminowanie działania wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1) wraz z odpowiednią modyfikacją punktu XXII wyroku w zakresie obowiązku naprawienia szkody, a w przypadku punktu V wyroku uniewinnieniem oskarżonego M. C. (1) od przypisanego mu czynu wraz z uchyleniem orzeczonego w punkcie XXII wyroku obowiązku naprawienia szkody.

Sąd Apelacyjny podzielił pogląd apelującego adw. P. M. w zakresie czynu z pkt. V wyroku (zarzut VI aktu oskarżenia) co do którego sformułował zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk poprzez uznanie, że wypłaty dokonane na rzecz oskarżonego M. C. (1) nie były efektem dokonanych uzgodnień podczas gdy prawidłowa ocena wiarygodności zeznań S. B. (1), J. P. (1), M. S. oraz wyjaśnienia oskarżonego wskazują, iż powstałe wątpliwości winny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego. Na wstępie podnieść należy, że reguła in dubio pro reo, odnosi się w praktyce do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, przy czym nie można jej rozumieć jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości; wątpliwość winna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Reguła ta ma więc zastosowanie jedynie wtedy, gdy wyczerpane zostały wszystkie możliwości w procesie, a mimo to nadal istnieją wątpliwości, których nie można usunąć ani w świetle zebranych dowodów, ani w świetle logicznego rozumowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.06.1991r. WR 107/91, OSNKW 1992/1-2/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.11.1996r. V KKN 215/96, Prok. i Pr. 1997/5/4). W niniejszej sprawie zachodzi taka właśnie sytuacja, analiza pisemnych motywów wyroku wskazuje, że w zakresie tego zarzutu dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne nie są kategoryczne, twierdzenia Sądu są oparte na pewnych założeniach i jako takie nie mogą stanowić podstawy wyroku skazującego. Problematyczne w sprawie było precyzyjne określenie należnego oskarżonemu M. C. (1) wynagrodzenia za pracę w spółce (...) sp. z o.o. a to wobec braku pisemnej umowy obejmującej wszystkie składniki wynagrodzenia, przyjęciu dwóch form jego wypłaty, niespójnych wyjaśnień oskarżonego i niewiele wnoszących zeznań świadków.

Jako słuszne należy ocenić twierdzenie Sądu Okręgowego, iż M. C. (1) był uprawniony do pobierania wynagrodzenia w spółce (...) sp. z o.o. na podstawie kontraktu oraz faktur wystawianych przez A. C. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą N.. Ustalenie warunków zatrudnienia mogło mieć miejsce jedynie w oparciu o wyjaśnienia M. C. (1), który wskazywał, że kwota ok. 10.000 zł brutto, miała być wypłacana w formie umowy o pracę, a druga podobna na fakturę VAT, łącznie ok. 20.000 zł netto / k 5899/. Umowę o pracę zawarł z oskarżonym ówczesny prezes zarządu J. P. (1), który nie był w stanie sprecyzować wysokości wynagrodzenia (ok. 15.000 zł miesięcznie) należnego oskarżonemu / k 6158/, wskazując, że ustalał ją pełnomocnik większościowego udziałowca / k 6158v/. Kwoty wynagrodzenia Sąd meriti nie mógł ustalić na podstawie zeznań S. B. (1) /k 4799, 6131v/, ani Z. K. (1) /k 6053/, przy czym żaden z nich nie kwestionował płatności dokonywanych na podstawie faktur / k 837, k 4799 - 4800/. W ocenie Sądu Apelacyjnego, już tylko przytoczona część rozważań Sądu Okręgowego prowadzi do wniosku, iż w kwestii należnego wynagrodzenia powstały i nie zostały wyjaśnione zasadnicze wątpliwości. Sąd Apelacyjny zauważa, że nie jest dopuszczalne, jak to uczynił Sąd Okręgowy dokonywanie hipotetycznego wyliczenia należnego wynagrodzenia, Sąd orzekający uczynił to bowiem na podstawie wielu prawdopodobnych ale nie zweryfikowanych danych jak chociażby fakt, iż : podawane przez świadków i oskarżonego kwoty były orientacyjne ( około), różniły się wielkością ( 15000zł, 20000 zł) były to kwoty brutto i netto, zmieniały się na przestrzeni czasu (Sąd meriti wskazał, że „ po tym jak M. C. (1) objął funkcję Prezesa (...) sp. z o.o. mógł on otrzymać podwyżkę wynagrodzenia”), dodatkowo tylko część wynagrodzenia można wyliczyć jako wynikającą z wystawionych w 2009r. faktur, bowiem w roku 2009 wystawiono faktury na kwotę 104.000 zł netto, czyli 126.880 zł brutto, przy czym faktura wystawiona w styczniu 2010r, mogła dotyczyć wynagrodzenia za grudzień 2009r. co podwyższa łączną wysokość faktur do kwoty 117.000 zł. Sąd Okręgowy wskazywał w uzasadnieniu na niepewność dokonywanych ustaleń stanowiących jedynie pewną hipotezę.

Sąd Okręgowy miał na uwadze fakt, iż oskarżony w 2010r. podpisał oświadczenie dla audytora, firmy (...), dotyczące kwot wypłaconych dla firmy (...) / k 5899/ podając, że wspólnicy mieli wiedzę o kwocie 119.000zł, jaka wypłacona została firmie (...). /k 6029 /. Ten ostatni dokument stał się podstawą wyliczeń Sądu orzekającego, który kwotę przekraczającą 119.000 zł wypłaconą w 2009r. uznał jako nienależną i stanowiącą przedmiot przestępstwa przypisanego oskarżonemu. W 2009r. firma (...) wystawiła 8 faktur na łączną kwotę 165.920 zł i fakt uiszczenia takiej należności w 2009r. na konto tej firmy nie był kwestionowany, co zdaniem Sądu przemawiało za tym, iż w 2009r. M. C. (1) zawyżył należną mu kwotę tytułem wynagrodzenia, o 46.920 zł. W ocenie Sądu odwoławczego nie mogło być wystarczające do dokonania ustaleń w sprawie, przyjęcie, iż należna kwota wynagrodzenia wynika z oświadczenia złożonego przez M. C. (1) firmie (...) sp. z o.o. bowiem jego treść tego nie dowodzi : w dokumencie tym wskazano iż „udziałowcy spółki są w pełni świadomi kosztów w wysokości 167.000 zł oraz 119.000 zł poniesionych przez spółkę w roku 2009 na usługi doradcze świadczone przez spółki (...) / k 6029/ zatem dotyczy ono „ wiedzy wspólników” a nie wysokości należnych i wypłaconych kwot, nie wynika z niego z ilu i za jaki okres wystawionych faktur ta kwota wynikała i wreszcie nie wiadomo czy wyliczenie nie było błędne. Omawiane wnioskowanie Sądu Okręgowego nie uwzględnia też faktu, iż wynagrodzenie było oskarżonemu należne za cały rok 2009 a zatem faktur powinno być 12, a Sąd przyjął do wyliczeń 8, ponadto w 2010r. firma (...) wystawiła dwie kolejne faktury, każdą na kwotę 20.720 zł i faktury te również zostały zapłacone.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wobec opisanych powyżej okoliczności, niemożliwe było dokładne ustalenie czy i w ogóle oskarżony M. C. (1) wypłacił na swą rzecz nienależne świadczenie, a powstałych na tym tle wątpliwości nie dało się usnąć, co skutkowało zastosowaniem art. 5 par. 2 kk i zmianą wyroku w tym zakresie przez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu (pkt. VI aktu oskarżenia- pkt V wyroku) oraz uchylenie obowiązku naprawienia szkody ( pkt. XXII wyroku w części dotyczącej punktu V) o czym orzeczono w pkt. I. ppkt.1 wyroku Sądu Apelacyjnego).

W zakresie pozostałej części zarzutów apelacyjnych jako niesłuszne ocenić należy wskazywane w apelacji adw. P. M. naruszenie prawa procesowego przez zbiorcze, sumaryczne przedstawienie przez Sąd w uzasadnieniu dowodów, na podstawie których ustalił stan faktyczny (str. 41-47), co zdaniem apelującego uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku, albowiem nie sposób odkodować w całości ciągu logicznego, przyjętego przez Sąd I instancji. W zakresie tego zarzutu należy podkreślić, iż naruszenie art. 424 k.p.k. może mieć wpływ na treść wyroku jedynie w sytuacji wyjątkowej gdy uniemożliwia ustalenie procesu myślowego sądu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2014 r. V KK 229/13 Prok.i Pr.-wkł. 2014/4/19). Sumaryczne przedstawienie dowodów na które wskazuje obrońca, zostało potraktowane bardzo instrumentalnie na potrzeby apelacji, bowiem na kartach 41-47 Sąd orzekający zbiorczo wskazał wszystkie przeprowadzone dowody. Uważna lektura uzasadnienia prowadzi do wniosku, iż ocena tych dowodów, w tym zwłaszcza tych, które Sąd orzekający traktował jako najistotniejsze i w oparciu o które wydał wyrok, jest przedstawiona podczas relacjonowania poszczególnych zdarzeń historycznych. Podsumowując, uzasadnienie niniejszego wyroku odzwierciedla proces podejmowania przez Sąd I instancji decyzji co do meritum sprawy, Sąd przedstawia swe rozważania niezmiernie wnikliwie, poddaje drobiazgowej analizie dowody, wskazując na okoliczności faktyczne jakie z nich wynikają, zatem Sąd Odwoławczy, dysponując uzasadnieniem zaskarżonego wyroku, nie miał żadnego problemu z odtworzeniem procesu rozumowania Sądu meriti.

Podobnie jako niesłuszny Sad Apelacyjny ocenił podniesiony w apelacji adw. P. M. zarzut naruszenia art. 399 § 1 kpk poprzez brak uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji zarzucanych oskarżonemu M. C. (1) czynów co uniemożliwiło przygotowanie do obrony, w zakresie którego apelujący zupełnie pominął przebieg rozprawy z dnia 18 lipca 2016 r / k 6356/, podczas której Sąd orzekający dokonał wszystkich stosownych pouczeń w zakresie zmiany kwalifikacji prawnych zarzucanych czynów w sposób odpowiadający przyjętym w wyroku, a co najwyraźniej umknęło apelującemu.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów apelacyjnych z całą stanowczością stwierdzić należy, że przebieg rozprawy przed Sądem Okręgowym oraz treść obszernego uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 KPK, swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 KPK oraz zasady domniemania niewinności z art. 5 KPK ocenił materiał dowodowy przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów (art. 410 KPK). Konieczna była jedynie ingerencja Sądu Odwoławczego w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu M. C. (1) w punkcie wyroku VI wyroku ( zarzuty z pkt VII i VIII aktu oskarżenia ) poprzez zmianę opisu czynu i kwalifikacji prawnej, w zakresie punktu XI wyroku i punktu XVI wyroku poprzez zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonej M. B. (2) i B. S. poprzez wyeliminowanie działania wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1) wraz z odpowiednią modyfikacją punktu XXII wyroku w zakresie obowiązku naprawienia szkody, z przyczyn podanych w dalszej części uzasadnienia.

W części dotyczącej pozostałych skazań co do wszystkich oskarżonych obie apelacje mają charakter polemiczny, jej autorzy przedstawiają własną ocenę zgromadzonych dowodów, traktując je jednak wybiórczo, nie odnosząc się do tych wszystkich argumentów, jakie zawarte są w motywacyjnej części wyroku, w szczególności w ogóle nie odnosząc się do zasadniczych argumentów, które według Sądu meriti zaważyły na takiej, nie innej ocenie zgromadzonych – wszystkich - dowodów. Zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k. podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a art. 7 kpk reguluje zasady wedle których ocenić należy dowody. O naruszeniu art. 410 kpk może być zatem mowa jedynie wtedy, gdy sąd orzekający pominie jakąś okoliczność ujawnioną w toku rozprawy lub oprze ustalenia faktyczne na okoliczności w toku rozprawy nie ujawnionej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.04.1997r. IV KKN 103/96 Prok. i Pr. 1997/10/12). Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27.04.1979r. III KR 50/79 OSNPG 1979/10/140, z dnia 30.07.1979r. III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43, z dnia 14.06.1984r. I KR 120/84 OSNPG 1984/12/115, z dnia 1.02.1996r. III KRN 191/95 Prok. i Pr. 1996/7-8/11). Z uwagi na treść apelacji obrońców oskarżonych, odwołujących się przede wszystkim do wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadka S. B. (1), wskazać trzeba, iż omawiana zasada obowiązuje także strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać go na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego, co może prowadzić do innych wniosków ( wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30.07.1979r. III KR 196/79 OSNPG 1980/3/43 i z dnia 5.11.1997r. V KKN 62/97 Prok. i Pr. 1998/2/13). Jak wynika z bardzo szczegółowego uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą wnikliwością i starannością. Skoro więc Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów, które ocenił zgodnie z regułami art. 7 kpk to nie można skutecznie stawiać mu zarzutu naruszenia tych przepisów. Sąd Apelacyjny nie ma wątpliwości, że ocena dowodów, zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku, spełnia wszystkie wymogi, wynikające z treści przepisu art. 7 k.p.k., jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i co najważniejsze w kontekście zarzutów apelacji – uwzględnia wszystkie zgromadzone dowody we wzajemnym ich powiązaniu.

Nie jest rzeczą sądu odwoławczego dokonywanie i przedstawianie własnej oceny dowodów, uznanie, iż w tym zakresie Sąd meriti nie dopuścił się żadnych uchybień pozwala odesłać do odpowiednich fragmentów uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Odnosząc się do argumentów skarżących wskazać należy, że spółki (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) sp. z o.o., (...) S.A., a początkowo (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. stanowiły grupę podmiotów wzajemnie ze sobą powiązanych. W tych podmiotach oskarżeni pełnili rolę prezesów zarządu i prokurentów. Apelujący znaczną częścią argumentów jakie przestawili, zmierzali do zakwestionowania samodzielności oskarżonych w podejmowaniu przez nich decyzji, wskazując, że wykonywali polecenia świadka S. B. (2), które oskarżony M. C. (1) przekazywał pozostałym oskarżonym tj. M. B. (2) i B. S.. Apelujący adw. M. N. podnosił, że oskarżone nie podejmowały decyzji, nie decydowały o wykonywaniu przelewów, bowiem spółki Grupy (...) były kontrolowane przez S. B. (1), a wykonawcą jego poleceń był M. C. (1), oskarżone jedynie figurowały w dokumentach KRS. Drugi obrońca adw. P. M. wskazywał, że wiarygodność zeznań świadka S. B. winna być zdyskwalifikowana wobec tego, że jak ustalił Sąd zarządzał nie tylko spółką (...), co również pośrednio, przez inne osoby, spółkami należącymi do Grupy (...). W ocenie Sądu Apelującego nie jest trafne wskazanie apelujących, że Sąd Okręgowy nie uwzględnił faktu, że S. B. (1) był osobą wpływową jeśli chodzi o spółki Grupy (...) i (...) sp. z o.o., ale fakt ten nie ma znaczenia dla ustalenia czy decyzje oskarżonych miały uzasadnienie gospodarcze i czy wyrządziły szkodę spółkom, które reprezentowali. Po pierwsze : Sąd miał na uwadze okoliczności związane z osobą S. B. (1), który był założycielem Grupy (...), pierwotnym właścicielem udziałów, a następnie po sprzedaży udziałów Z. K. (1), jako jego pełnomocnik reprezentował go na zgromadzeniach wspólników. Po drugie : wszystkie spółki zarządzane przez oskarżonych były spółkami kapitałowymi i to one jako samodzielne podmioty gospodarcze posiadają status pokrzywdzonych decyzjami gospodarczymi podjętymi przez oskarżonych. Po trzecia : spółka (...) sp. z o.o. nie należała do Grupy J.. Wszystkie te okoliczności czynią zbędnym analizowanie przepływów kapitałowych w spółkach Grupy (...) w powoływanym przez apelujących aspekcie. Podobnie powoływany w apelacjach fakt, wybierania osób zaufanych na odpowiedzialne stanowiska w spółkach pozostaje bez znaczenia dla ustaleń w sprawie, przy czym oskarżonemu M. C. (1) stanowisko prezesa zarządu (...) sp. z o.o. i Program J. sp. z o.o zaproponował S. B. (1), po odwołaniu oskarżonych na stanowisko prezesa zarządu wybrano M. U. (1) i B. L. (1), pracowników (...), ale w okresie gdy oskarżony M. C. pełnił funkcję prezesa zarządu w spółkach (...) to on zaproponował znanym sobie współoskarżonym M. B. (2) i B. S. funkcję w zarządach spółek (...) sp. z o.o. i (...) S.A. Podobnie fakt, iż świadek S. B. (1) reprezentował właściciela udziałów J. ( Z. K. (1)) na zgromadzeniu na którym odwołano oskarżonego M. C. z funkcji prezesa zarządu w 2011 roku nie ma znaczenia dla oceny działań gospodarczych zarzucanych oskarżonym.

Działania oskarżonych wskazują, iż brali udział w powoływaniu spółek konkurencyjnych wobec Grupy (...), przekształcaniu w takie spółek już istniejących, a decyzje objęte niniejszym postępowaniem godziły w interesy pokrzywdzonych nimi spółek. W tym zakresie Sąd Okręgowy właściwie ocenił pozycje (...) sp. z o.o. założonej przez A. S. (1) na polecenie oskarżonego M. C. /zeznania A. S. (1) (...), (...), udziały której potem nabył A. J. (1) / k 2338, 1168, 6223v/. Spółka o której S. B. nie miał wiedzy prowadziła konkurencyjną wobec Grupy (...) działalność, a oskarżona M. B. (2) prokurent spółki, była osobą zaufaną M. C.. W tym konkretnym kontekście wywodów Sąd Okręgowy zawarł twierdzenie, iż podejmując takie działania oskarżony mógł potwierdzać umowy dotyczące jego sytuacji finansowej u notariusza ( umowa z 15.04.2009r o współpracy między nim a spółką (...) sp. z.o.o. k 5036-5039, umowa z dnia 03.08.2009y pomiędzy nim a (...) S.A k 5040, 5043 ) co uczynił dopiero 30.08.2011r wraz z aneksem do drugiej umowy /k 5039v, k 5046v/. W tym zakresie jako polemiczny traktować należy zarzut apelującego adw. P. M. o abstrakcyjnych wymaganiach Sądu odnośnie potwierdzania umów przez notariusza, jako, że Sąd orzekający powołał tę okoliczność w aspekcie określonego wywodu oceniającego cały materiał dowodowy. Zasadnie Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że przelewy środków pieniężnych i tworzenie umów je dokumentujących objętych niniejszym postępowaniem miało miejsce w otoczeniu konkretnych wydarzeń gospodarczych. Mianowicie uchwałą nr 1 Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki (...) sp. z o.o. z dnia 16 maja 2011 r. M. U. (1) powołany został na stanowisko wiceprezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o. /k 219 - 220/ i od tego momentu do składania oświadczeń w imieniu spółki uprawnieni byli dwaj członkowie zarządu działający łącznie lub członek zarządu działający łącznie z prokurentem / k 425, 772/. Tymczasem po 16 maja 2011 r., M. C. (1) jednoosobowo zawarł pięć umów o prowadzenie rachunków bankowych: w dniu 6 czerwca 2011r. w (...) Bank, /k 492/, oraz cztery kolejne, po tym, jak został odwołany z funkcji prezesa zarządu w dniu 18 lipca 2011 r. w (...) Bank (...), / k 492/, w dniu 26 lipca 2011 r. w Banku Spółdzielczym w N., / k 5051 - 5052/, w dniu 27 lipca 2011r. w (...) Banku Spółdzielczym w Ł. / k492, (...)- (...), w dniu 3 sierpnia 2011 r. w Banku (...), / k 734 - 753/, a w dniu 18 lipca 2011 r. w (...) Bank (...), reprezentując spółkę (...) sp. z p.o. założył w jej imieniu dwa rachunki / k 5227 - 5230/.

Przelewy środków pieniężnych opisane w punktach II i IV aktu oskarżenia ( punt II wyroku) z kont spółek (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. zostały przez oskarżonego M. C. dokonywane po jego odwołaniu z funkcji prezesa zarządu J. B., (...) sp. z o.o. i zawieszeniu w funkcji prezesa zarządu (...) sp. z o.o. Wyjaśnienia M. C. (1) jakoby nie wiedział o w/w uchwałach słusznie Sąd Okręgowy ocenił jako niewiarygodne. Co do tych ustaleń adw. P. M. podniósł zarzut błędnej oceny materiału dowodowego wskazując, że : mimo braku formalnego zwołania zgromadzenia wspólników uchwały można podjąć o ile cały kapitał zakładowy jest reprezentowany, kwestia podejmowania uchwały bez reprezentacji spółki posiadającej własne udziały nie jest jednoznacznie oceniana przez prawników, prawnik, do którego zwrócił się oskarżony odradzał mu obecność na zgromadzeniu wspólników, prawo głosu na zgromadzeniu jest czymś innym aniżeli reprezentacja całego kapitału zakładowego. Apelujący adw. M. N. w kontekście załączonych dokumentów związanych ze zgromadzeniami wspólników J. B. z dnia 21, 24 i 30 czerwca 2011r, wskazał, że sami uczestnicy tych zgromadzeń mieli wątpliwości natury prawnej, co do skuteczności podjętych uchwał. Sąd meriti poddał analizie wszystkie te kwestie i właściwie je ocenił, także w zakresie wykładni zagadnienia prawnego reprezentacji udziałów jakie nabyła spółka celem umorzenia, które to stanowisko Sąd Odwoławczy w pełni podziela. W dniu 17 marca 2011r. pomiędzy J. B., reprezentowaną przez S. B. (1), a (...) sp. z o.o., reprezentowaną przez M. C. (1), zawarta została umowa nabycia udziałów własnych przez spółkę celem umorzenia / k 5519-5525/. Sąd Okręgowy słusznie odniósł się do opinii prawnej prof. dr hab. M. M. (2) z dnia 20 czerwca 2011r stwierdzającej, iż spółka posiadająca udziały własne nie ma statusu wspólnika, nie wykonuje z nich praw i nie jest brana pod uwagę dla obliczenia kapitału reprezentowanego na zgromadzeniach, prawa wykonują pozostali właściciele udziałów, co oznaczało wykonywanie ich przez udziałowca Z. K. / k 6033 - 6043/. Sąd meriti zasadnie uznał, że sporządzenie tej opinii przed uchwałami podjętymi w czerwcu 2011r było konieczne z uwagi na zgłaszane przez M. C. wątpliwości w tym zakresie / zeznania S. B. k 6054/ i twierdzenie Sądu jest przekonujące jeśli zważyć, że sam oskarżony, konsultował tę kwestię z prawnikami. W tym zakresie adw. P. M. nie zasadnie podnosił, iż oskarżony nie znał treści opinii prof. dr hab. M. M. (2), a to wobec faktu, iż kwestionowanych przez obrońcę ustaleń Sąd orzekający nie dokonał, ponadto okoliczność czy oskarżony zapoznał się z dokumentem - opinią profesora M. M. nie ma znaczenia w sprawie, dla ustaleń istotny jest bowiem fakt, że oskarżony i to niezależnie od źródła tej wiedzy, miał świadomość przedstawionego w opinii poglądu prawnego. Tymczasem, jak to słusznie ustalił Sąd Okręgowy wiedza oskarżonego była taka, że kapitał spółki (...) reprezentuje udziałowiec Z. K. i wiedzę tę z pewnością oskarżony miał od prawnika , co wprost wynika z treści korespondencji e-mailowej z dnia 26 czerwca 2011r., gdy napisał do B. S. „ prawnik powiedział, że wg niego K. ma teraz jakoby 100 procent głosów i udziałów, doradził, aby nie iść na zgromadzenie" /k 4331/. Podobnie w zakresie dat zgromadzeń na których podjęto omawiane uchwały, słusznie Sąd meriti miał na uwadze, fakt, iż sam oskarżony wyznaczył Z. K. termin odbycia Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników spółki (...) sp. z o.o. właśnie na 30 czerwca /k 210/ i bez znaczenia jest powoływana przez apelującego adw. P. M. okoliczność, iż oskarżony próbował później odwołać to zgromadzenie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, słusznie Sąd Okręgowy uznał, że M. C. (1) o podjętych uchwałach powiadomiony został w dniu 30 czerwca 2011r przed Kancelarią Notarialną w W. ul. (...) przez świadka M. U. (1), od którego otrzymał stosowny dokument sporządzony 29 czerwca 2011r./k 222/ ale odmówił jej przyjęcia / k 203, 6011/. W zakresie tego ustalenia obaj obrońcy podnieśli błąd w ustaleniach faktycznych polegający na oparciu ich na zeznaniach w.w świadka, który zdaniem apelujących wykonywał polecenia S. B. (1) (apelacja adw. M. N.), wskazywali także, że świadek zeznając w postępowaniu przygotowawczym co do istotnych kwestii dotyczących przelewów opierał się na opinii audytorów i kancelarii prawnej (apelacja adw. P. M.). Tymczasem obie podniesione okoliczności nie wpływają na dyskwalifikację zeznań świadka, który opisywał znane sobie wydarzenia i treść swej rozmowy z oskarżonym, a zatem zdarzenia faktyczne, które dodatkowo korespondują z wyjaśnieniami M. B. (2), która podała, że o odwołaniu M. C. z funkcji prezesa zarządu (...) sp. z o.o. dowiedziała się w godzinach popołudniowych 29 czerwca 2011, o czym go telefonicznie powiadomiła / k 4201/. Sąd Okręgowy w oparciu o oba dowody jako korzystniejszą dla oskarżonego, datę uzyskania wiedzy, uznał 30 czerwca 2011r,, kiedy świadek M. U. okazał mu stosowne dokumenty. W dalszej części apelujący powoływali fakt, iż oskarżony pozostawał przez okres objęty zarzutami wpisany w Krajowym Rejestrze Sądowym jako prezes zarządu a nadto wytoczył powództwo o unieważnienie kwestionowanych uchwał, Zdaniem Sądu Apelacyjnego powoływana przez apelujących okoliczność nie ma znaczenia dla ustaleń w sprawie. Oskarżony wytoczył powództwo o unieważnienie podjętych uchwał, ale prawomocne rozstrzygnięcia sądu w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwał wspólników (...) sp. z o. o. w dniu 21 i 30.06.2011r są niekorzystne dla oskarżonego /k 4421 - 4422, 4688 - 4691/, podobnie jak bez znaczenia jest fakt podjęcia uchwał o tej samej treści w dwóch datach. Także data wpisu omawianych zmian do KRS-u nie ma znaczenia dla oceny powoływanej okoliczności, na zapisy KRS-u mogłyby się powoływać jedynie podmioty zewnętrzne wobec spółki, nie mające wiedzy o zapadłej uchwale, a nie oskarżony jako prezes spółek, mający wiedzę o uchwałach odwołujących go /zawieszających z funkcji.

Zarzut z pkt. I aktu oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) ( pkt I wyroku) i zarzut z pkt XX aktu oskarżenia wobec oskarżonej B. S. ( pkt. XVIII wyroku).

Oskarżony M. C. (1) na żadnym etapie postępowania nie negował faktu pobrania z apteki w N. leku (...) jak i zaboru pieniędzy pochodzących z jego sprzedaży. Na powyższe wskazywały także inne dowody, w tym zeznania świadka R. T., J. N. oraz dokumenty. Ostatecznie oskarżony przyznał także, że nie przekazał oskarżonej B. S. pieniędzy ze sprzedaży leku / k 5971 v/ , który to fakt potwierdziła oskarżona, przyznając się do sporządzenia stwierdzającego nieprawdę dokumentu KP nr (...). W oparciu o zasadnie oceniony materiał dowodowy Sąd Okręgowy ustalił, że także wystawione później przez oskarżoną dokumenty KW nie odzwierciedlały przepływu pieniędzy w wykonaniu rzeczywistych transakcji gospodarczych przez E. M. C. na kwotę 9840 zł / k 5236, 5442/, (...) sp. z o.o. na kwotę 20.000 zł / k 5241/, (...) sp. z o.o. i (...) sp. jawna na kwotę 67.840 zł /k 5240/ łącznie 97.680zł. Zdaniem Sądu Apelacyjnego wobec opisanych, zasługujących na aprobatę ustaleń Sądu Okręgowego, jako bezzasadny uznać należało zarzut apelacji, podnoszący, że pieniądze zostały rozdysponowane w ramach zobowiązań spółki (...) SA (apelacja adw. M. N.) jak i wskazujący na konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości celem ustalenia, czy kwota należna za lek (...) została rozliczona z zobowiązaniami Spółki (...) S.A. (apelacja adw. P. M.). Nie ma bowiem żadnego uzasadnienia dla zamawiania przez oskarżonego M. C. leku w imieniu spółki (...) od dostawcy, osobistego jego odbioru i sprzedaży w sytuacji gdyby pieniądze ze sprzedaży miały służyć realizacji zobowiązań spółki (...). Jako zasadne Sąd Apelacyjny ocenił ustalenia Sądu Okręgowego, że zarówno dokumenty KP jak i później wystawione KW nie odzwierciedlały rzeczywistego przepływu pieniędzy w wykonaniu istniejących zobowiązań, a jedynie go pozorowały. Omawiane dokumenty nie istniały w dokumentacji (...) SA, dopiero po odwołaniu B. S. z zarządu spółki, ujawnione zostały w dniu 09.01.2012r. podczas przeszukania pomieszczeń w budynku przy ul. (...) w Ł. / k 1425, 5012/, który to adres M. C. podał jako adres swego zameldowania / k 1209 /. Wskazywane w dokumentach KW pożyczki z dnia 6 czerwca 2011r pomiędzy (...) S.A a (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. były antydatowane, powstały 19 sierpnia 2011r / opinia biegłego k 3289, 3290, 3298, 3306 poz. 40-42, 3368, 3369, 3370 / co koreluje z pozostałymi ustaleniami Sądu I instancji co do dokumentów i przelewów sporządzonych w dniu 30 czerwca 2011r. Oskarżony M. C. (1) zabrał przedmioty lek o wartości 97.653,60 zł, (...) S.A uregulowała należność dostawcy / 269-270/, kwota pochodząca ze sprzedaży nie została spółce zwrócona. Nie budziły wątpliwości kwalifikacje prawne zachowań oskarżonych, czyn oskarżonego M. C. wyczerpał znamiona z art. 278 § 1 kk a oskarżonej B. S. z art. 271 § 1 kk.

Zarzuty z pkt. II i IV aktu oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) ( punkt II wyroku).

Fakt przeprowadzenia w okresie od 25 lipca 2011r. do 8 sierpnia 2011r przelewów z kont spółek (...) sp. z o.o. i Program J. sp. zo.o. opisanych w pkt. II wyroku nie był kwestionowany przez oskarżonego M. C. / 492v, (...), 599/. W tytułach przelewów m.in. na rzecz M. C., M. B. (3), B. S., A. C. ( żony oskarżonego), wpisano „ zaliczki, wynagrodzenia i usługi”. Sąd Okręgowy słusznie uznał za nieprzekonujące twierdzenia oskarżonego, że dokonywane przelewy środków finansowych były uzasadnione zawartymi wcześniej umowami. Pomijając, fakt, iż podniesiona okoliczność, nie została przez oskarżonego udowodniona, należy mieć na uwadze, że oskarżone M. B. (3) i B. S. zostały odwołane z zarządu spółek (...) sp. z o.o. i A. w dniu 1 lipca 2011r, a zatem po tej dacie nie mogły mieć miejsca żadne wypłaty na ich rzecz. Co najważniejsze, w datach przelewów środków pieniężnych oskarżony nie miał uprawnienia do reprezentowania w/w spółek, a to wobec odwołania go z funkcji prezesa, o czym powziął wiedzę w dniu 30 czerwca 2011r. Podobną ocenę prawną tych rozporządzeń przedstawiła firma (...), sporządzając sprawozdanie z analizy dokumentów zaistniałych w 2011, faktur i procedur w J. B. sp. z.o.o / 483-499, 550-563/. Utrata umocowania do reprezentacji obu spółek przez oskarżonego przesądzała o nie zgodnym z prawem rozporządzeniu środkami finansowymi na ich kontach. Wskazać dodatkowo należy, że omawiane przelewy dokonane zostały z kont bankowych spółek, jakie oskarżony założył samodzielnie już po dacie powołania drugiego członka zarządu w osobie M. U., bez jego wiedzy i zgody. Sąd Okręgowy zasadnie uznał iż czyn oskarżonego wypełnia znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k..

Zarzuty z pkt. III, V, XIII aktu oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) (odpowiednio punkty III, IV, VIII wyroku), zarzut z pkt. XVII aktu oskarżenia wobec oskarżonej M. B. (2) (punkt XIII wyroku).

Sąd Okręgowy słusznie ustalił, że przelewy kwot : 400.000 zł z (...) sp. z o.o. do (...) sp. z o.o. w (...) sp. j. ( punkt III wyroku), 200.000 zł z (...) sp. z o.o do (...) sp. z o.o. ( punkt IV wyroku) i 600.000 zł z (...) sp. z o.o. do (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. ( punkt VIII wyroku) nastąpiły bez podstaw prawnych, wskazywane w tytułach przelewów „pożyczki” były fikcyjne a dokonane rozporządzenia stanowiły działania na szkodę „pożyczkodawców”. Obaj obrońcy zakwestionowali ustalenia w tym zakresie, adw. M. N. podnosił, iż fakt powiązania pomiędzy spółkami, które były w pełni kontrolowane i uzależnione od S. B. (1), powoduje, że nie można przypisać M. C. (1), że nadużył posiadanych uprawnień i działał na szkodę spółek. Adw. P. M. podnosił błędne ustalenia co do pozorności umów pożyczek, wskazując, że istnieją dokumenty dotyczące umów, pożyczki wpisano w tytułach przelewów, uiszczono należności publicznoprawne, nowy prezes zarządu M. U. wypowiedział umowę pożyczki pomiędzy (...) sp. z o.o. a (...) sp. z o.o. / k 2497/ co oznacza, że umowa istniała, nadto powołał zeznania A. J. wskazującego, że sprzedając udziały pozostawił w spółce odpowiednią do spłaty pożyczki ilość pieniędzy / k 6355/. Dodatkowo w zakresie punktu III i punktu VIII wyroku obrońca adw. P. M. podniósł naruszenie art. 296 § 1 i 2 kk poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy przelew został dokonany w wykonaniu ważnej umowy pożyczki a sama kwota przelewu podlegała zwrotowi, a zatem nie powstała szkoda. Jedynie tytułem wyjaśnienia wskazać należy że podniesienie obu opisanych zarzutów wzajemnie się wykluczających było wadliwe, albo skarżący zarzuca błędne ustalenia przez przyjęcie, że pożyczki były fikcyjne albo podzielając ustalenia sądu kwestionuje dokonaną subsumcję. Z treści środka odwoławczego wynika, że zdaniem obrońcy Sąd meriti błędnie ustalił, że nie istniały ważne czynności prawne – umowy pożyczki, w wykonaniu których dokonano omawianych przelewów. Sąd Apelacyjny uznał za słuszny jedynie jeden, nie kwestionowany a powoływany przez obu obrońców fakt, ten mianowicie, że w spółkach Grupy (...) były wcześniej zawierane pożyczki, jednakże okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla oceny zachowań oskarżonych w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy dokonał bardzo szczegółowej analizy zarówno w zakresie oceny stanu faktycznego jak i kwalifikacji prawnej zachowań oskarżonych, a swe stanowisko przedstawił obszernie w uzasadnieniu. Przestępstwo z art. 296 kk to zachowanie polegające na nadużyciu uprawnień podczas czynności prawnych podejmowanych w imieniu spółki. W ramach czynności sprawczych przestępstwa 296 kk uwzględnia się nie tylko formalne przekroczenie granic umocowania ale i czynności "faktycznie sprzeczne z racjonalnie rozumianymi zadaniami" podmiotu ( wyr. SN z 2.4.2004 r., IV KK 25/04, OSNwSK 2004, Nr 1, poz. 668). Zawarcie pomiędzy spółkami umowy pożyczki jest oczywiście dopuszczalne, jednak wymaga oceny ryzyka, podlega analizie prawnej i ekonomicznej, wymaga zabezpieczenia środków pieniężnych na koncie, umowa jest odpowiednio wcześnie przygotowywana, dokument umowy zostaje zaksięgowany i jest przechowywany w archiwum spółki. W niniejszej sprawie, jak wynika z materiału dowodowego, w przypadku zawieranych umów oskarżeni reprezentując pożyczkodawcę i pożyczkobiorcę stworzyli fikcję prawną umowy pożyczki po to tylko, by uzasadnić dokonywany przepływ pieniędzy pomiędzy podmiotami i dysponowanie nimi wedle własnego uznania. A zatem podniesiona przez apelującego okoliczność, że w aktach sprawy znajdują się dokumenty- umowy pożyczek i takie tytuły wskazano przy przelewach jest irrelewantny dla dokonywania ustaleń co do rzeczywistego istnienia tych umów w dacie dokonywania przelewów, podobnie jak okoliczność, czy od umów odprowadzona została należność publicznoprawna, przy czym w tym zakresie Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, iż podatek został uiszczony tylko od przelewu opisanego w zarzucie z pkt. XIII akt oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) ( pkt. VIII wyroku), i zarzucie z pkt. XVII aktu oskarżenia wobec oskarżonej M. B. (2) ( pkt XIII wyroku) / k 4947/. Błędne jest także wywodzenie, że o faktycznym zawarciu umowy pożyczki pomiędzy (...) sp. z o.o, a (...) sp. z o.o. świadczy fakt, iż prezes nowego zarządu M. świadek M. U., złożył w imieniu spółki oświadczenie o wypowiedzeniu umowy / k 2497/, podjęcie bowiem takich działań prawnych było wymogiem banku i umożliwiło podjęcie natychmiastowych ( bez oczekiwania na wynik niniejszego postępowania) działań w zakresie blokady środków pieniężnych na rachunku bankowym. Sąd Okręgowy słusznie jako niewiarygodne ocenił wyjaśnienia M. C. który wskazywał, że spółka (...) sp. z o.o. została założona przez A. S. (1) na polecenie S. B. (1) / k1212/ Sąd orzekający na podstawie materiału dowodowego w tym zeznań A. S. ustalił, że ten w 2010r, na polecenie M. C. (1), założył spółkę (...) sp. z o.o. i do 12 czerwca 2011 r. był jedynym jej udziałowcem i prezesem zarządu, potem, na polecenie M. C. (1), sprzedał 100% udziałów za kwotę 5.000 zł A. J. (1) / k 2337 - 2338/. W dniu 10 stycznia 2011 r. pomiędzy: (...) sp. z o.o. (reprezentowaną przez M. C. (1)), jako sprzedającym, a M. K. znajomą M. C. /k 1406v / jako kupującym, została zawarta umowa sprzedaży ogółu praw i obowiązków (...) sp. z o.o. w (...) sp. j. za kwotę 300.000 zł, oraz pomiędzy (...) sp. z o.o. (reprezentowaną przez M. B. (2)), jako sprzedającym, a spółką (...) sp. z o.o. (reprezentowaną przez A. S. (1)) jako kupującym, zawarta została umowa sprzedaży ogółu praw i obowiązków wspólnika spółki (...) sp. z o.o. w (...) sp. j. za kwotę 300.000 zł, / k 1805 - 1806/, na co prezes zarządu (...) sp. z o.o., jako wspólnik (...) sp. z o.o. w (...) sp. j. wyraził zgodę /k 1807/. W dniu 10 stycznia 2011r. zmieniono nazwę z (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. na (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. /k 1408v/. Tego samego dnia spółka zawarła z M. B. (2) kontrakt menadżerski, a M. K. poddała spółkę egzekucji wprost z aktu notarialnego co do zapłaty kwoty 100.000 zł /k 1943 - 1946/. W dniu 13 stycznia 2011 r. spółka zawarła z M. C. (1) umowę zlecenia, a M. K. poddała spółkę egzekucji wprost z aktu notarialnego co do zapłaty kwoty 126.000 zł /k 1939 - 1942/, przy czym spółka nigdy nie dokonała zgłoszenia do ZUS-u ani M. B. (2) ani M. C. (1) jako podmiotów tych umów / k 1969, 1968/. Opinia biegłego informatyki wskazuje, że plik dotyczący pierwszej z tych umów został utworzony dnia 27.11.2011r / k 3307 poz. 65, 3399/, dokument zaistniał w obrocie prawnym w dniu 6 grudnia 2011, kiedy kopia została okazana notariuszowi /k 1945/. Jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy omawiana spółka nie należała do Grupy (...), przemiany jakim podlegała i podejmowane czynności prawne w ramach tego podmiotu wskazują, że była to spółka istnieniem której byli zainteresowani wyłącznie oskarżeni. Ponadto świadek E. K. (1) zeznała, że na polecenie M. C. (1) założyła dwie inne spółki, które w jej ocenie, były konkurencyjne dla spółek z Grupy (...) i ostrzegała o tym M. C. (1) /k 1106 – 110, k 176 - 181/.

Zarzut z pkt. III aktu oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) ( punt III wyroku).

Z datą 1 czerwca 2011r. sporządzono dokument pożyczki - (...) sp. z o.o., jako pożyczkodawca (reprezentowana przez M. C. (1)), a (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. jako pożyczkobiorca (reprezentowana przez M. B. (2)), na kwotę 400.000 zł. / k 4566 - 4567/ od umowy nie uiszczono podatku od czynności cywilnoprawnych / k 4947/. Kwota 400.000 zł w dniu 6 czerwca 2011 r. została przelana, kolejnego dnia ta sama kwota przelana została na rachunek spółki (...) sp. z o.o. tytułem zapłaty za faktury /k 6285/. Z materiału dowodowego słusznie przez Sąd Okręgowy ocenionego wynika, że brak jest uzasadnienia dokonanego przelewu. Oskarżony M. C. w ramach tego zarzutu podał że (...) sp. z o.o. i (...) sp. j, otwierała nową aptekę, i potrzebowała pożyczki, którą po jej uzyskaniu, przelała na rzecz (...) /k 5955v./ W oparciu o te twierdzenia w zupełnym oderwaniu od pozostałej części materiału dowodowego obrońca adw. P. M. wskazał, w apelacji, że skoro (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. (...) sp. j. były powiązane kapitałowo i osobowo to nie można przypisać M. C. (1) że działał na szkodę którejkolwiek ze spółek, Argumenty tak sformułowane nie wytrzymują konfrontacji z dokonanymi przez Sąd ustaleniami w zakresie charakteru spółki (...) sp. z o.o. w (...) sp. j., i zmian jakim ten podmiot podlegał także w zakresie sprzedaży praw i obowiązków tej spółki na rzecz M. K. i spółki (...) sp. z o.o.. Spółką (...) ( następnie) (...) sp. z (...). i (...) sp. j. faktycznie kierował M. C., osobami upoważnionymi do kont bankowych tej spółki byli oskarżeni i to niezależnie od tego, jak zmieniali się udziałowcy tej spółki / k 529v/, a o sposobie wytwarzania potrzebnych dokumentów uzasadniających przelewy środków pieniężnych świadczy m.in. e-mail B. S. do M. C. z dnia 26 czerwca 2011r.„tam są rzeczy z normalnego funkcjonowania i te dodatkowe /k 4329 /. Podmiotem pokrzywdzonym dokonanym pod pozorem pożyczki przelewem jest spółka (...) sp. z o.o.. Istotne jest, że udziałowcy spółek (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o. o umowach z dnia 10 stycznia 2011r w datach ich zawierania, nie wiedzieli i nie mieli do nich dostępu; tymczasem udziałowcami spółki (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. w dacie 1 czerwca jak i 6 czerwca 2011 r. byli spółka (...) sp. z o.o. i M. K., oba te podmioty nie były powiązane z Grupą (...). Przelew środków pieniężnych ze spółki (...) sp. z o.o. nie miałoby żadnego uzasadnienia, bo stanowiłby finansowanie podmiotu konkurencyjnego. Dodatkowo z ustaleniem, że M. C. działał tym czynem na szkodę spółki (...) sp. z o.o. koreluje projekt wniosku o upadłość tej spółki / 4610-4611/. W aspekcie tak ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości kwalifikacja tego czynu jako wyczerpująca znamiona art. 296 § 1 i 2 kk.

Zarzut z pkt. V aktu oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) ( pkt IV wyroku).

Z datą 1 czerwca 2011 r. sporządzono dokument pożyczki pomiędzy (...) sp. z o.o. (reprezentowaną przez M. C. (1)) jako pożyczkodawcą, a (...) sp. z o.o. (reprezentowaną przez M. B. (2)) jako pożyczkobiorcą kwoty 200.000 zł. /k 5059 - 5060/, od umowy nie uiszczono podatku od czynności cywilnoprawnych / k 4925/ W dniu 30 czerwca 2011r. o godz. 08:52 B. S. wprowadziła do systemu bankowego kwotę przelewu o godz. 09:13 zaakceptowanego przez M. C. (1) / k 53/. Sąd Okręgowy uznał, że gdy 30 czerwca 2011r oskarżony M. C. akceptował przelew mógł nie wiedzieć o odwołaniu z funkcji prezesa zarządu spółki (...) sp. z o.o., o czym został powiadomiony ok. godz. 10:00 / k1212 - (...). Z materiału dowodowego słusznie przez Sąd Okręgowy ocenionego wynika, że brak jest uzasadnienia dokonanego przelewu. Odnośnie tego czynu oskarżony M. C. (1) wskazywał, że umowa pożyczki dla spółki (...) została była w celu finansowaniu otwarcia nowej apteki, / k 1212, 5954/ aptekę tę miał otworzyć A. J. (1), ale w lipcu 2011 r. zmienił zdanie i większość pożyczki zwrócił do firmy (...) sp. z o.o. / k 5954v / której to okoliczności świadek A. J. nie potwierdził. Oskarżony twierdził dalej, że „ B. podjął decyzję, że firma otworzy aptekę i na ten cel potrzebowała kwoty ok. 200.000 zł” /k 5954/, a dokonanie przelewu wynikało z faktu, iż został wprowadzony wcześniej do systemu bankowego, bo była to wcześniej „zaplanowana operacja” / k 5954/. Sąd orzekający słusznie ocenił wskazane okoliczności, jako nie przekonujące, podnosząc mi.in fakt, iż w dacie gdy kwota 200.000 zł przelana została na rachunek spółki (...) sp. z o.o. osobami upoważnionymi do tego rachunku byli M. C. (1), B. S. i M. B. (2) / k 6318 - 6319/, nadto po przelewie w dnu 4 lipca 2011r kwotę 99.900 zł przelano na rachunek spółki (...) w organizacji ( powołanej przez M. B. (2) i B. S. k 2490) tytułem pożyczki / k 6340/, w dniu 22 lipca 2011 kwotę 61500 zł na rachunek kancelarii adwokackiej / k6096-6098/ co do której oskarżony podał („sprawy dotyczyły firmy (...), ale Pan M. powiedział, że ze względu na możliwy przyszły „konflikt interesów" lepiej będzie, aby za Państwa usługi zapłaciła firma, która jest pod moją 100% kontrolą" ), kwota 3.000 zł na rzecz M. B. tytułem zaliczki, w dniu 19 sierpnia 2011r kwota 6 150 na rachunek kancelarii, w dniu 14 września 2011r kwota 28.476, 14 na rzecz M C. tytułem zwrotu pożyczki i inne. Sam oskarżony M, C. spółkę (...) sp. z o.o. określił jako „wydmuszkę" / k 2053/. Ponadto w dniu 29 czerwca 2011r. sporządzono dokument , stwierdzający, że (...) sp. z o.o. reprezentowana przez M. B. (2) sprzedała spółce (...) sp. z o.o. w organizacji ogół praw i obowiązków (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. za kwotę 300.000 zł,. /k 1821 - 1823/. Wobec faktu, że spółka (...) sp. z o.o. nie dysponowała gotówką 12 maja 2011r. oskarżony M. C. (1) w imieniu M. pożyczył od (...) sp. z o.o. kwotę 400.000 zł / k 4530-4531/. Co do spółki (...) sp. z o.o. należy mieć na uwadze, że A. J. (3) po nabyciu udziałów dokumenty tej spółki otrzymał dopiero w październiku 2011r / k 6150v/, a dostęp do rachunku w dniu 24 lipca 2011, i do tego czasu oskarżeni mający dostęp do rachunku dokonali wypłat opisanych jako zaliczki na wydatki służbowe w kwotach od 2.000 zł do 5.000 zł, gdy zaś A. J. uzyskał dostęp do rachunku znajdowała się na nim kwota 141 570, 53 zł /k 6339/. Spółka (...) sp. z o.o. nie zwróciła spółce (...) pieniędzy przelanych jako pożyczka / k 6355/, pieniądze przelane pod pozorem pożyczki nie zostały także zwrócone spółce (...) sp. z o.o. / k 2490/. W tym zakresie należy odnieść się do zarzutu obrońcy adw. P M. wskazującego na naruszenie art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez:) zakwalifikowanie podobnych zachowań oskarżonego, opisanych w punkcie III i IV wyroku, jako inne przestępstwa (odpowiednio: z art. 296 § 1 i § 2 k.k. oraz z art. 284 § 2 k.k.), co uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku. Wskazać należy, iż Sąd orzekający wyjaśniając przyjętą kwalifikację prawną czynu z punktu V wskazał, że przedmiotem przestępstwa była kwota nie przekraczająca 200.000 zł, zatem czyn ten zakwalifikował jako przestępstwo z art. 284 § 2 kk.

Zarzut z pkt. XIII akt oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) ( pkt. VIII wyroku), zarzut z pkt. XVII aktu oskarżenia wobec oskarżonej M. B. (2) ( pkt XIII wyroku).

Z datą 16 maja 2011r. sporządzony został dokument pożyczki pomiędzy (...) sp. z o.o. (M. B. (2)), jako pożyczkodawcą, a (...) sp. z o.o. i (...) sp. j., (M. K.), na kwotę 600.000 zł, /k 5061 -5062/, co do której biegły z zakresu informatyki D. G. (1), stwierdził, że była antydatowana i plik zawierający ten dokument utworzony został dopiero w dniu 25 lipca 2011r / k 3289 - 3290, 3306 poz. 16, 17, 3333, 3334, 3335/. W dniu 30 czerwca 2011 r. dokonano przelewu wskazanej kwoty / k 4206/, dyspozycję przelewu w dniu 30 czerwca 2011 r. o godz. 07:43:47 wprowadziła B. S. / k 4315/, a zatwierdził ją o godz. 08:36:09 M. C. (1) / k 4316 , /k 520/. Podatek od tej pożyczki uiszczony został w dniu 27 lipca 2011 r. w kwocie 12.000 zł /k 4947/. Z materiału dowodowego słusznie przez Sąd Okręgowy ocenionego wynika, że brak jest uzasadnienia dokonanego przelewu. M. C. wyjaśniał, że spółka (...) sp. z o.o. i (...) sp. miała znacznie pogorszoną płynność i spółka (...) sp. z o.o. która miała dobrą płynność udzieliła jej pożyczki / k 1214, k 5955/. Świadek M. K. zeznała, że umowa znajduje się w biurze firmy / k 1407-1408v,6109/ a pieniądze miały zostać przeznaczone na zaopatrzenie apteki w P. / k 6109/, M. B. (2) wyjaśniła podobnie /k 1197./. Ewidentną rozbieżność w opisywanych faktach Sąd orzekający słusznie ocenił jako przemawiającą za uznaniem fikcyjności podstawy dokonanego przelewu. W dacie 30 czerwca 2011r udziałowcami spółki (...) (P. E.) sp. z o.o. w (...) sp. j była spółka (...) sp. z o.o. i M. K., a nie spółki z Grupy J. ( co opisano powyżej), a osobami uprawnionymi do rachunków bankowych spółki byli : M. C. (1), M. B. (2), B. S. i D. M. / 529v/. W datach 10 stycznia 2011r. i 13 stycznia 2011r pomiędzy (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. a M. B. (2) i M. C. (1) zostały zawarte umowy które nie znajdowały się w dokumentacji spółki a M. K. poddała spółkę (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. egzekucji z tych umów. Bezpodstawność dokonanego przelewu jest oczywista jeśli zważyć na fakt, iż w dniu 1 lipca 2011r M. B. (2) jako członek zarządu spółki (...) sp. z o.o. złożyła wniosek o ogłoszenie upadłości / k 4210-4211/. Sprzeczne z interesami spółki (...) sp. z o.o. jest udzielenie w jej imieniu przez M. B. (2) pożyczki a potem złożenie wniosku o upadłość tego podmiotu, po tym jak kwota pożyczki została przelana. W dniu 1 lipca 2011r oskarżona M. B. (2) jako prokurent (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. zawarła z M. C. (4) umowę o pracę na czas niekreślony na stanowisku dyrektora generalnego z uposażeniem 10.00 zł brutto miesięcznie / k 5070-5071/, oraz jako prokurent E. sp. z o.o umowę z nim na stanowisku konsultanta z uposażeniem 10.00 zł brutto miesięcznie / k 5071-5072/ z wniosku M. C. (1) komornik przystąpił do egzekwowana należności w wysokości 120.000zł /k 2625-2626/. Ponadto w dniu 31 sierpnia 2011r do KRS-u wpłynął wniosek o rejestrację zmian umowy spółki (...) sp. z o.o. i (...) sp. j. przez wpisanie jako wspólnika (...) sp. z. o. o. w organizacji wraz z przedłożeniem umowy sprzedaży praw i obowiązków wspólnika przez (...) sp. z o.o. na rzecz (...) sp. z o. o. podpisanej przez M. B. (2) jako prokurenta, nie uwzględniony wobec oświadczenia A. S., że nie udzielał prokury / k 529/. W zakresie tego ustalenia apelujący adw. P. M. zarzucił zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego w celu ustalenia, czy podpis znajdujący się pod uchwałą zarządu spółki (...) sp. z o.o. jest podpisem A. S. (1). Zarzut te nie mógł być skuteczny już choćby z tej przyczyny, że omawiana czynność udzielenia prokury ani sprzedaży praw nie była przedmiotem rozpoznania w tej sprawie, zatem nie podlegał uwzględnieniu jako odnoszący się do kwestii pobocznej i nie mającej znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Mając na uwadze ustalony stan faktyczny zasadna była kwalifikacja prawna zachowań oskarżonych jako wyczerpujących dyspozycję art. 296 § 1 i 2 kk.

Zarzuty z pkt. VII, VIII aktu oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) (pkt VI wyroku), zarzut z XV aktu oskarżenia wobec oskarżonej M. B. (2) ( pkt. XI wyroku), zarzut z pkt. XVIII aktu oskarżenia wobec oskarżonej B. S. ( pkt. XVI wyroku).

Podstawą wystawienia faktur wskazanych w tych zarzutach miały być zakwestionowane przez Sąd orzekający umowy o współpracy zawarte pomiędzy E. M. C. (1), a odpowiednio spółkami (...) sp. z o.o. i (...) S.A. Apelujący adw. M. N. podniósł błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że umowy o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym zawarte pomiędzy M. C. (1) a (...) sp. z o.o. z dnia 15 kwietnia 2009r oraz (...) SA z dnia 3 sierpnia 2009r zostały podrobione, podobnie jak aneksy a także umowy o współpracy z dnia 1 maja i 2 maja 2011r zawarte pomiędzy E. M. C. (1) a spółkami (...) sp. z o.o. i (...) SA. W tym zakresie, wbrew sugestiom apelującego, Sąd Okręgowy opierał się na całokształcie materiału dowodowego, w tym na opinii biegłego D. G. (1) stwierdzającej, że umowy o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym oraz o współpracy zawarte pomiędzy M. C. (1) a spółkami (...) sp. z o.o. i (...) SA zostały antydatowane a nadto wskazał na inne dowody, świadczące o tym, że umowy te zostały „stworzone” przez oskarżonych jako podstawy dokonywanych rozporządzeń pieniężnych. Oskarżony M. C. twierdził, że takie płatności uzgodnił z S. B., bowiem od czerwca 2011r miał mieć wypłacane wynagrodzenie na trzech podstawach – faktur wystawianych przez N., oraz faktur wystawianych przez niego wobec spółek (...) /k 5954v, k 5955/. Tymczasem umowy o współpracy oraz wystawione na ich podstawie faktury (...) były kolejnym przykładem dokumentów określonych przez B. S. mianem „dodatkowych" / k 4329/, a oskarżeni mieli tego świadomość o czym świadczy ich wymiana korespondencji / k 4330/. Jak słusznie uznał Sąd orzekający, w dniu 1 maja 2011 r. w L. pomiędzy M. C. (1), a spółkami, nie mogły zostać zawarte umowy albowiem, od 30 kwietnia do 3 maja 2011 r. M. C. (1) przebywał w S., w Hotelu (...) /k 2443v, 2444/ . Jako polemiczne należy ocenić zarzuty apelacji adw. P. M., iż nie ma znaczenia, czy umowy zostały podpisane w tym dniu, czy innym, ani nawet to, czy w S. czy w L., bowiem dla Sądu opisywany fakt, był tylko jedną z wielu okoliczności wskazujących, na pozorność umów, na podstawie których Sąd trafnie wskazał, że skoro umowy nie zostały zawarte, to faktury nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Sąd Okręgowy doszedł do takiego wniosku analizując m.in. fakt, iż w 16 maja 2011 r. powołano drugiego członka zarządu spółki (...) / k 4800/, co stanowiło wyraz osłabienia zaufania do M. C. (1), zatem nie mógł z tym być związany wzrost jego wynagrodzenia. Ponadto w aneksach do umów o współpracy z datami 16 maja 2011 r., zmieniono wysokość odszkodowania należnego M. C. (1) w przypadku rozwiązania umów przez zleceniodawcę, poprzez podniesienie jego wysokości z 3-miesięcznego wynagrodzenia, do kwoty 200.000 zł, odpowiadającej 50 - cio krotności tego wynagrodzenia / k 5106, 5086, 7107/. Z dokumentów wynika, że ze spółką (...) SA. M. C. (1) podpisał dwie umowy o współpracy - 1 maja 2011 r. / k 5098 - 5102/ i 2 maja 2011 r. / k 5103 - 5105/ - przy czym umowa z 2 maja 2011r zabezpieczała jego interesy w taki sam sposób jak aneks z dnia 16 maja 2011 r., co czyniło go zupełnie zbędnym. Powyższe okoliczności świadczą o instrumentalnym traktowania dokumentów powstających na potrzeby dokonywanych operacji finansowych. Powyższe okoliczności dyskredytują wiarygodność całego mechanizmu związanego z zawarciem omawianych umów i wystawieniem faktur.

Oskarżone M. B. (2) i B. S. odpowiednio w spółce (...) sp. z o.o. i (...) S.A. pełniły funkcję członków zarządu wiedziały o tym, że umowy z dnia 1 maja 2011 r. oraz późniejsze do nich aneksy były fikcyjne, a faktury wystawione przez E. M. C. (1), nie mogły uzasadniać dokonania jakiejkolwiek płatności przez podmioty, które reprezentowały. Mając świadomość tych okoliczności i dokonując jednocześnie przedmiotowych przelewów, oskarżone przywłaszczyły te kwoty na szkodę spółek, który to czyn należało zakwalifikować z art. 284 § 2 k.k. Obie faktury z dnia 7 czerwca 2011 r. M. C. (1), wystawił jako E. M. C. (1) nr (...) dla nabywcy (...) sp. z o.o. / k 4579/ i nr (...) dla nabywcy (...) SA / k 4577/- jako „usługi zgodnie z umową (maj 2011)" na kwotę 4.920 zł brutto a płatności na ich podstawie dokonane nie miały żadnej podstawy prawnej. W zakresie opisu czynu i kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego skuteczny okazał się zarzut apelacji adw. P M.. Apelujący wskazał na naruszenie art. 14 § 1 kpk poprzez wyjście poza granice skargi. Zagadnienie tożsamości czynu zarzucanego i przypisanego, związane z zachowaniem zasady skargowości, rodzi szereg problemów w praktyce orzeczniczej. Zgodnie jest wyrażane stanowisko, iż konieczne jest dokonywanie indywidualnej analizy w odniesieniu do konkretnego przypadku z uwzględnieniem ustalonych faktów dotyczących podmiotu i przedmiotu przestępstwa, czasu i miejsca jego popełnienia oraz porównania zakresu wspólnych dla czynu zarzucanego i przypisanego znamion czynu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia dokonanie odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia, np. w zakresie daty czy okresu popełnienia przestępstwa, miejsca jego popełnienia, ilości i wartości przedmiotu przestępstwa, zachowania poszczególnych sprawców czy tożsamości osoby pokrzywdzonej przestępstwem przeciwko mieniu, zmiana kwalifikacji prawnej ( wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, R-OSNKW 2006, poz. 35). O tym, czy sąd orzekł w granicach skargi decyduje tożsamość zdarzenia historycznego, która jest wyłączona jeśli zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego ( postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 2010 r., III KK 368/09). Tożsamość (identyczność) czynu wyłączona jest w przypadku odmienności podmiotów czynu, różności dóbr prawnych naruszonych czynem, osoby pokrzywdzonego, ale także innych różnic, na przykład co do miejsca zdarzenia, czasu czynu, przedmiotu wykonawczego lub ustawowych znamion czynu. Czynienie w tej sprawie ustaleń co do wyjścia poza granice skargi jest uwarunkowane analizą treści tak samego postawionego oskarżonemu w akcie oskarżenia zarzutu, jak i też tegoż uzasadnienia. Bezsporne jest, że sam zarzut dotyczy zdarzenia, polegającego na wystawieniu poświadczających nieprawdę faktur i na uzasadnienie owego zarzutu w części motywacyjnej aktu oskarżenia przytoczono wyłącznie okoliczności faktyczne dotyczące tych faktur. Tylko w granicach tych faktów należy zatem chcąc przestrzegać rygoru zasady skargowości - rozważać procesową możliwość (ewentualnego) przypisania oskarżonemu (dodatkowo) sprawstwa występku przywłaszczenia, którego przedmiotem miały być kwoty wskazane w fakturach. Istota problemu sprowadza się wszak do ustalenia tego czy ów czyn nadal mieściłby się w ramach tego samego zdarzenia historycznego, stanowiącego podstawę faktyczną postawionego oskarżonemu zarzutu ( por. wyroki Sądu Najwyższego z 20 września 2002 r., V KKN 112/01, postanowienia Sądu Najwyższego z: 12 stycznia 2006 r., II KK 96/05, 30 sierpnia 2001 r., V KKN 111/01) i jest ono także dominujące w doktrynie ( por. M. Cieślak - Polska procedura karna. Warszawa 1984 str. 299, K. Marszał - Proces karny. Katowice 1998 str. 59, Z. Doda - Kierunki orzecznictwa Sądu Najwyższego - Palestra 1984 nr 10 str. 17). Wyjście poza ramy oskarżenia nastąpi zawsze w sytuacji przyjęcia - oprócz znamion czynu zarzuconego w akcie oskarżenia - jeszcze innych zdarzeń lub znamion czynu, aniżeli tych wskazanych w czynie zarzuconym. Skutkuje to bowiem takim rozszerzeniem zakresu oskarżenia, które będzie równoznaczne ze stwierdzeniem, iż in concreto sąd - wbrew rygorom zasady skargowości - orzekł poza podstawą faktyczną aktu oskarżenia, a więc w istocie co do innego, niż ten zarzucony, czynu ( postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2007-04-24, IV KK 58/07Opubl: Biuletyn SN w Sprawach Karnych rok 2007, Nr 12.) W orzecznictwie można znaleźć pogląd, o dopuszczalności zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu z oszustwa na przywłaszczenia ale zdaniem Sądu Najwyższego wątpliwa byłaby możliwość przypisania w takiej sytuacji także przestępstwa z art. 271 § 1 KK, polegającego na poświadczeniu nieprawdy w wystawionym przez siebie dokumencie, to działanie wykraczać już może poza granice tożsamości zdarzenia historycznego z aktu oskarżenia. ( wyrok Sądu Najwyższego z 02.03.2011r III KK 366/10 Opubl: Biuletyn SN rok 2011, Nr 6). W niniejszej sprawie zmiana opisu czynu i kwalifikacji prawnej nastąpiła w ten sposób, iż w miejsce zarzutu polegającego na tym, że oskarżony M. C. (1) wystawił faktury nr (...) na rzecz spółki (...) sp. z o.o. i nr (...) na rzecz spółki (...) S.A. na kwoty po 4.920 zł, w których poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, w postaci rzekomego wykonania przez tego przedsiębiorcę umownej usługi na rzecz tych spółek ( tj. czynu z art. 62 § 2 k.k.s. ) Sąd przypisał mu zachowanie polegające na tym, iż na skutek opisanych zachowań przywłaszczył kwoty wskazane w fakturach na szkodę spółek (...) sp. z o.o. i (...) SA. (tj. czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. na art. 284 § 2 k.k.). Konieczność ingerencji w rozstrzygnięcie wynikała z braku takich ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy i towarzyszących im rozważań prawnych, które wskazywałyby, iż zachodziły podstawy do przypisania oskarżonemu czynu w formie opisanej w punkcie VI wyroku. Oskarżonemu zarzucono zachowania zakwalifikowane w akcie oskarżenia jako wyczerpujące znamiona art. 62 § 2 k.k.s. ( punkty VII i VIII aktu oskarżenia). Jako uzasadniony Sąd Apelacyjny uznał pogląd, że możliwa jest zmiana kwalifikacji prawnej z art. 62 § 2 kks na art. 271 § 1 i 3 k.k. w sytuacji gdy wystawione dokumenty (faktury VAT) jedynie pozorują czynność prawną, zgodnie z poglądami Sądu Najwyższego słusznie powołanymi w uzasadnieniu wyroku. Tymczasem w wyroku Sąd Okręgowy w ramach tego czynu uznał oskarżonego także za winnego tego, że przywłaszczył kwoty wskazane w fakturach działając na szkodę spółek (...) sp. z o.o. i (...) SA. tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. Z takim zaś opisem i kwalifikacją czynu oskarżonego pozostawały w sprzeczności ustalenia faktyczne i ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu wyroku. W ustaleniach faktycznych ( strona 90-91 uzasadnienia) Sąd Okręgowy odniósł się do fikcyjnych umów o współpracy i ustalił, że faktury nie miały umocowania prawnego i nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych w postaci wykonania usług, stwierdzając, iż były to dokumenty potwierdzające nieprawdę ( strona 92 uzasadnienia). W części zaś odnoszącej się do przyjętej kwalifikacji prawnej Sąd, uznał iż czyn oskarżonego należało zakwalifikować z art. 271 § 1 i 3 k.k. albowiem M. C. (1) wystawiając te faktury działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej ( strona 115 uzasadnienia). Błąd Sądu I instancji, polegał na tym, że w uzasadnieniu wyroku, ani w części dotyczącej ustaleń faktycznych ani odnoszącej się do kwalifikacji prawnej czynu nie wskazał na istnienie podstaw do przypisania konstrukcji prawnej jaką zaprezentował w punkcie VI wyroku. Powyższe rozstrzygnięcie skutkowało zmianą opisu czynu i kwalifikacji prawej czynu przypisanego oskarżonemu i uznaniem oskarżonego M. C. (1) w punkcie VI wyroku (w ramach czynów opisanych w pkt. VII i VIII aktu oskarżenia) za winnego tego, że w dniu 7 czerwca 2011 r. w L. i W., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako osoba uprawniona do wystawienia w imieniu (...) M. C. (1) faktur VAT, wystawił faktury nr (...) na rzecz spółki (...) sp. z o.o. i nr (...) na rzecz spółki (...) S.A. opiewające na kwoty po 4.920 zł, w których poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, w postaci rzekomego wykonania przez tego przedsiębiorcę umownej usługi na rzecz tych spółek, podczas gdy umowy stanowiące podstawę wystawienia tych faktur, zawarte z datą 1 maja 2011 r. przez E. M. C. (1) z tymi podmiotami zostały podrobione, a następnie użył ich, przekładając w tych spółkach do akceptacji oraz realizacji tj. dokonania płatności na rachunek bankowy przedsiębiorcy (...) M. C. (1) przez działającą w imieniu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w L. M. B. (2) oraz przez działającą w imieniu spółki (...) SA. z siedzibą w W. B. S. tj. przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Sąd Apelacyjny uznał, że adekwatną do winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego M. C. (1) jest kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu stawki na 100 (sto) zł. Powyższa modyfikacja skutkowała zmianą w punkcie XI wyroku (czyn z pkt. XV aktu oskarżenia) oraz XVI wyroku (czyn z pkt. XVIII aktu oskarżenia) poprzez wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonej M. B. (2) i B. S. działania wspólnie i w porozumieniu z M. C. (1), a w konsekwencji uchyleniem obowiązku naprawienia szkody przez oskarżonego M. C. (1) i wyeliminowaniem orzeczonej w pkt XXII solidarności pozostałych oskarżonych w tym zakresie.

Zarzuty z pkt. IX, X, XI, XII aktu oskarżenia wobec oskarżonego M. C. (1) ( pkt. VII wyroku), zarzut z pkt. XVI wobec oskarżonej M. B. (2) ( pkt XII wyroku), zarzut z XIX aktu oskarżenia wobec oskarżonej B. S. ( pkt. XVII wyroku).

Podstawą wystawienia faktur VAT wskazanych w tych zarzutach miały być wedle twierdzeń oskarżonych umowy o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym zawarte przez M. C. (1), z datą 3 sierpnia 2009 r. ze spółką (...) S.A. / k 5040 - 5042/ i 15 kwietnia 2009 r. ze spółką (...) sp. z o.o. / k 5036 - 5039/, oraz aneksy do tych umów z datami 24 i 26 maja 2011r / k 5043, 5053/ , o czym wyjaśniali M. C. (1) k 1213- 1214, 5952/, M. B. (2) /k 1196, 5916/i B. S. / k 1164/. M. C. (1) podał, że umowy zakładały, że gdy będzie sprawnie zarządzał spółkami (...) sp. z o.o. i (...) S.A. i osiągną one określone cele ekonomiczne, to będzie przysługiwała mu premia. / k 5952 i następne/, potwierdzeniem zrealizowania celów w (...) S.A. miało być rozliczenie /k 5045/. Faktem pozostaje, że M. C. (1) z uwagi na powiązania z współoskarżonymi miał wpływ na zarządzanie spółkami (...) sp. z o.o. i (...) S.A. ale zasady jego wynagrodzenia czy premiowania nie zostały ustalone na podstawie omawianych umów. Umowy te nie znajdowały się w dokumentacji spółek, przedstawił je dopiero oskarżony M. C. (1) a zostały one potwierdzenie przed notariuszem w dniu 30 sierpnia 2011 r. /k 5039v i następne/, co słusznie Sąd orzekający ocenił jako wskazujące, iż były sporządzane celowo i wykorzystane instrumentalnie. W tym zakresie apelujący adw. P. M. zarzucił błędne wymaganie, by oskarżony potwierdzał u notariusza wszystkie umowy , gdy tymczasem fakt potwierdzenia jedynie niektórych z nich Sąd meriti ocenił odmiennie niż życzyłby tego sobie obrońca, jednakże w odróżnieniu od obrońcy, stanowisko Sądu Okręgowego dotyczyło całościowej oceny zebranego materiału dowodowego. I tak, Sąd I instancji słusznie miał na uwadze fakt, iż oskarżony wystawił faktury 1 lipca 2011r, ale w spółkach dokumenty te pojawiły się dopiero 18 sierpnia 2011 r. /k 519v, 545v/, w sytuacji gdy rozliczenie nastąpić mogło wobec (...) sp. z o.o. w październiku 2010 r., a w przypadku (...) S.A. w lutym 2011r., dodatkowo, M. C. (1) rozpoczął działalność gospodarczą, dopiero 1 maja 2011 r. /k 618/ i na tej podstawie zasadnie uznał, że powyższe fakty nie przystawały do dat wskazanych na umowach rzekomo pochodzących z 2009r. Wskazane okoliczności oceniał Sąd Okręgowy w aspekcie wszystkich okoliczności sprawy i nie mogły być skuteczne zarzuty apelującego, wskazujące, iż brak wcześniejszego wystawienia faktur wynikał z tego, że oskarżony mógł liczyć na większą korzyść, wraz z wzrastającymi zyskami, a wcześniejszej rejestracji działalności nie dokonał czyniąc oszczędność wobec obowiązków fiskalnych. Warto bowiem zwrócić uwagę na wyjaśnienia oskarżonego M. C., który podał, że umowy podpisano w 2009r ( k 5951-5952), gdy tymczasem umów tych nie było gdy w 2009r. był sporządzany audyt BDO. Podobnie co do kwestii wykonania zadań wynikających z tych umów, brak jest możliwości pozytywnego ich ustalenia, skoro oskarżony podaje jako podstawę wypłaty „rozwój” firm i poprawę wyników finansowych to popada w sprzeczność z dokumentem z dnia 16 czerwca 2011r – wniosek o upadłość spółki (...) sp. z o.o. Nie jest także przekonujące twierdzenie oskarżonego M. C., że aneksy służyły ustaleniu wypłaty w formie faktury VAT / k 5952v /, skoro w 2011r brak było podstaw do jakichkolwiek świadczeń na rzecz oskarżonego. Sąd I instancji zasadnie zakwestionował fakt zawarcia aneksów z 26 maja 2011r. co do których B. S. wskazywała, że umowa została zawarta w 2010 r. /k 1164/, M. B. (2) żadnych konkretów na temat tej umowy nie potrafiła podać /k 1196/ w sytuacji gdy strony umowy tj. M. C. (1) i M. B. (2), zgodnie oświadczają, że M. C. (1) należy się kwota 200.000 zł za jego działania w rozwój sieci aptek oraz zwiększenie ich sprzedaży i dochodów spółki (...) sp. z o.o. /k 5053/, czyli maksymalna wysokość określona w umowie z dnia 15 kwietnia 2009 r. /k 5038/, po czym trzy tygodnie później, z datą 16 czerwca 2011r. M. B. (2) sporządza wniosek o ogłoszenie upadłości spółki (...) sp. z o.o. i w dniu 1 lipca 2011 r. składa go do sądu / k 4210-4211/. Jako polemiczny, w aspekcie całości dowodów, należało ocenić zarzut apelacji adw. P. M. wskazujący, że niezasadnie na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował okoliczność, że po wypłacie wynagrodzenie należnego z umowy a w krótkim okresie czasu po tym zdarzeniu (3 tygodnie) zostaje złożony wniosek o upadłość tej spółki. S. B. (1) w tym zakresie, podał, że nie rozmawiał z M. C. (1), M. B. (2), czy też B. S. na temat zawarcia tego typu umowy / k 4857 - 4858/ a ekonomicznego punktu widzenia uzasadnione jest jedynie wynagrodzenie menadżera od zysku a nie od obrotów / k 4858/. Argumentacja obrońcy adw. P. M. kwestionująca wnioskowanie na podstawie tego dowodu, nie może być skuteczna, skoro Sąd Okręgowy dokonał całościowej – w aspekcie wszystkich dowodów - analizy powołanych okoliczności, gdy tymczasem obrońca fakt ten zupełnie pomija, wskazując własną ich interpretację. Zgodnie z opinią biegłego z zakresu informatyki, umowy o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym, ze spółkami (...) z dnia 15 kwietnia 2009 i A., z dnia 3 sierpnia 2011 r. oraz aneksy do tych umów, z datami 26 i 24 maja 2011 r. były antydatowane i wszystkie te dokumenty utworzone zostały dopiero w dniu 27 lipca 2011 r. / k 3293, 3299, 3306, 3341 - 3342, 3343 - 3344, 3345 - 3346, 3347, 3348/, poświadczone przez notariusza zostały dopiero z datą 30 sierpnia 2011 r., /k 5039v i następne/. Oskarżony M. C. (1) wystawił zatem faktury zanim, powstały umowy o wspólnym przedsięwzięciu gospodarczym, podobnej oceny tego faktu dokonała firmę (...), która przeprowadzała analizę dokumentów zaistniałych w 2011 r. faktur i procedur w spółce (...) sp. z o.o. i w spółce (...) SA., wskazując, że faktury o nr (...) na kwoty po 246.000 zł wpłynęły do spółek 18 sierpnia 2011 r . / k 519v, 546/ . Niewątpliwie z tym zarzutem jest powiązany zarzut z art. 276 kk w postaci ukrycia dokumentów spółek, w tym (...) sp. z o.o. i (...) S.A. przez M. C. (1), gdyby bowiem z chwilą odwołania go z funkcji w czerwcu 2011 r. przekazał dokumenty nowemu zarządowi oczywisty byłby brak umów o współpracy, aneksów do tych umów, faktur. Sąd słusznie uznał, że zachowania oskarżonego stanowią jeden czyn z art. 296 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i zasadnie uznał oskarżonego M. C. (1) za winnego, nie budzi też wątpliwości kwalifikacja prawna zachowań oskarżonych M. B. (2) i B. S. z art. 296 § 1 i 2 k.k.

Fakt ujawnienia dokumentacji spółek, w pomieszczeniu wynajętym w firmie (...) jest bezsporny. Sąd Okręgowy w tym zakresie zasadnie ocenił jako niewiarygodne wyjaśnienia M. C. (1), który początkowo wskazywał S. M. (1) jako inicjatora zabrania dokumentacji z siedziby spółek przy ul. (...), następnie podawał, że dokumentacja nie mieściła się w siedzibie i jej część, wyselekcjonowana przez E. K. (2), została przeniesiona, by wreszcie przyznać, że chciał by dostępu do dokumentów miał S. B. (...).

W oparciu o zeznania E. K. (1), A. S. (1), S. M. (2), Sąd meriti ustalił, że nie dokonywano selekcji dokumentów, które miały zostać przeniesione do nowej siedziby. Świadek K., zauważając brak dokumentów spółek (...), J. B., (...), A. i (...) usłyszała, od M. C. (1) że są poza firmą. A. S. (1) podał, że S. M. (1) wyniósł dokumenty na polecenie M. C. (1) /k 2337/, stroną umowy najmu podpisanej w dniu 24 czerwca 2011 r. nie była żadna ze spółek z Grupy (...), tylko spółka (...) sp. z o.o. /k 996 - 996/. Świadek P. K. /k 6111, 2453 - 2456/ potwierdził, że w dniu 27 lub 28 czerwca 2011 r. na polecenie M. C. (1) przeniósł wszystkie konta pocztowe na inne domeny. Wszystkie te okoliczności Sąd Okręgowy zasadnie ocenił jako świadczące o ukrywaniu przez oskarżonego dokumentów. Polemiczne były w tym zakresie zarzuty adw. P. M. odnoście niewiarygodności zeznań S. M. (1) i pominięcie powodów jakie podawał oskarżony, a które uzasadniały usunięcie dokumentów ze spółki. Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania M. U. (1) i B. L. (1), którzy wskazywali na to, że po objęciu funkcji prezesów zarządu w spółkach stwierdzili brak pełnej dokumentacji. Sąd słusznie uznał, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 276 k.k.

Co do dokumentów zgromadzonych w sprawie, Sąd Okręgowy właściwie je ocenił, mając na uwadze, które z nich znaleziono w miejscach zamieszkania oskarżonych oraz w pomieszczeniu wynajętym przez M. C. (1). Jako niezasadny należało ocenić zarzut, iż organy ścigania nie zabezpieczyły dokumentacji spółek Grupy (...) a opierały się na dokumentacji przekazanej im przez nowe zarządy spółek, odpowiednio - M. U. (1), prezesa J. i B. L. (1), członka zarządu (...) SA i (...) sp. z o.o., które to osoby mogły wskazywać na wygodne dla siebie fakty. Już w samych twierdzeniach obrońcy adw. P. M. jest pewna niekonsekwencja, bowiem problem polegał na tym, że dokumentów w spółkach nie było a zatem nie może być mowy o przekazywaniu dokumentów przez nowe zarządy, w sytuacji gdy świadkowie zeznawali, o brakujących dokumentach. Apelujący adw. M. N. podnosił, świadkowie M. U. i B. L. to o soby były całkowicie uzależnione od S. B. (1) i mogły nie przedłożyć i nie ujawniać dokumentów, świadczących na korzyść oskarżonych, ale jednocześnie nie wskazał by takie okoliczności miały miejsce , co więcej nawet oskarżeni na takie fakty nie wskazywali. Sąd I instancji poddał analizie szereg dokumentów w postaci umów i słusznie poddał w wątpliwość wiarygodność ich sporządzenia, zarówno co do dat widniejących na dokumentach, jak i zasadności ich zawierania umów, opierając się na całokształcie materiału dowodowego oraz opinii biegłego, którą ocenił jako rzetelną, wskazując przy tym wyraźnie, iż opinia ta nie stanowiła jedynego dowodu potwierdzającego fakt antydatowania dokumentów. W obszernym uzasadnieniu Sąd Okręgowy wypowiedział się co do każdego z tych dowodów, którą to ocenę Sąd Apelacyjny w pełno podzielił, ustosunkowując się do zgłaszanych w apelacji zarzutów apelacji.

Jako niezasadne ocenić należało zarzuty apelacji adw. P. M., który wskazywał, iż opinia biegłego D. G. (1), jest niejasna i wewnętrznie sprzeczna, albowiem fakt antydatowania biegły wywodził z metadanych plików zawierających informacje o utworzeniu dokumentu, ostatniej jego modyfikacji oraz ostatniego wydruku, podczas gdy w swoim pisemnym wyjaśnieniu na k. 6312 stwierdził, że „w komputerze można zmodyfikować wszelkie dane"; nie wyjaśnił jednocześnie jak możliwe jest stworzenie tak skomplikowanych dokumentów w tak krótkiej odległości czasowej. Wbrew twierdzeniom apelującego na wszelkie kwestie istotne w sprawie opinia biegłego daje odpowiedź, a co do zapisu na karcie 6312 stwierdzić należy, iż nie stanowi on elementu opinii, jest to zapis fragmentu rozmowy telefonicznej z biegłym, wykluczającym zachodzenie podstaw do sporządzenia nowej opinii w sprawie. W sprawie nie ujawniły się także, żadne wątpliwości co do bezstronności biegłego i nie jest zasadnym odmienne twierdzenie apelującego adw. P. M.. Sąd Apelacyjny nie podzielił też wniosku co do konieczności powołania kolejnej opinii biegłego z zakresu informatyki celem ustalenia atrybutów plików będących plikami źródłowymi dla plików znajdujących się na komputerze oskarżonego tj. plików dokumentów znajdujących się na dyskach twardych spółki (...) sp. z o.o. i (...) sp. z o.o., bowiem opinia dotyczyła wszystkich dokumentów, jest pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności. Takiej jej oceny tej nie zmienia przedłożenie prywatnego dokumentu sporządzonego przez P. R. (k. 6120-6129) sporządzonego na podstawie umów przesłanych drogą elektroniczną ( k 6122) w oparciu o dane z systemu M. (...). Dokument ten nie zawiera żadnych kategorycznych wniosków, a jedynie wskazanie, że dokumenty mogły być skopiowane z innej lokalizacji ( co biegły D. G. (1) wskazał w swej opinii). Oczywistym jest, także z doświadczenia życiowego, że w trakcie tworzenia dokumentu system opatruje go danymi (atrybutami), wypowiedzi autora opracowania dotyczą teoretycznie możliwych modyfikacji zapisów w dokumentach i danych w systemie ale odnoszą się do przyjętego przez niego scenariuszach tych modyfikacji w dokumentach. Omawiany dokument nie wpływa w żadnym stopniu na przedstawioną przez Sąd Okręgowy ocenę opinii biegłego D. G., nie podważa jej wniosków, ani nie przedstawia żadnych argumentów nakazujących na konieczność powołanie kolejnej opinii w sprawie.

Brak było także podstaw do podzielenia poglądu o niezbędności opinii, biegłego z zakresu badania wieku dokumentów jak wskazywał apelujący adw. P. M.. Badanie wieku dokumentów dotyczy czasu sporządzania zapisów, na podstawie cech graficznych, przy czym opinie tego rodzaju są możliwe jedynie w przypadku bardzo obszernego materiału badawczego, oraz obarczone są wysokim poziomem hipotetyczności. Przybliżony wiek dokumentów oznacza się na podstawie analizy z przestrzeni czasu, biegli uwzględniają cechy podłoża ( gatunek papieru, rodzaj zabezpieczeń, oznaki starzenia, uszkodzenia), cechy nadruku ( technika, właściwości fizykochemiczne), Tymczasem w niniejszej sprawie Sąd orzekający miał do dyspozycji dokumenty współczesne, sporządzone na komputerze i wydrukowane, nikt też nie kwestionował podpisów na nich złożonych. W sprawie było istotne kiedy owe dokumenty faktycznie powstały, przy czym opinia biegłego D. G. była oceniana łącznie z pozostałym materiałem dowodowym, w tym faktem, iż w dokumentacji pokrzywdzonych spółek niektórych umów tych nie było.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zasługiwały na uwzględnienie sformułowane w obu apelacjach zarzuty rażącej niewspółmierności wymierzonych oskarżonym kar. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzone oskarżonym kary jednostkowe i kary łączne są sprawiedliwe, adekwatne do winy oskarżonej i społecznej szkodliwości czynów i nie rażą surowością. Co do oskarżonego M. C. (1) – wymierzając karę w pkt. I. za czyn z art. 278 § 1 kk w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności i 80 stawek dziennych grzywny po 100 zł, Sąd dysponował sankcją od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, w pkt. II. za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w wymiarze 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł; dysponował sankcją od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności, w pkt. III. za czyn z art. 296 § 2 k.k. w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności i 120 stawek dziennych grzywny po 100 zł, w pkt. VII za czyn z art. 296 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 100 zł oraz w pkt. VIII za czyn z art 296 § 1 i 2 k.k. w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 100 zł; dysponował sankcją od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności, w pkt. IV za czyn z art. 284 § 2 k.k. w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 100, dysponował sankcją od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, w pkt. IX za czyn z art. 276 k.k. w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności dysponował sankcją grzywny, ograniczenia i pozbawienia wolności do lat 2. Wobec wymierzenia każdej z jednostkowych grzywien obok kary pozbawienia wolności na podstawie art. 33 § 2 kk Sąd dysponował sankcją w wymiarze od 10 do 540 stawek dziennych. Wymierzając karę łączną Sąd zastosował zasadę asperacji orzekając karę łączną 4 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny po 100 zł.

Co do oskarżonej M. B. (2) –wymierzając karę w pkt. XI. za czyn z art. 284 § 2 k.k. w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny, po 50 zł Sąd dysponował sankcją od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, w pkt. XII. za czyn z art 296 § 1 i 2 k.k. w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny oraz w pkt. XIII. za czyn z art. 296 § 1 i 2 k.k. w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności i 70 stawek dziennych grzywny po 50 zł, dysponował sankcją od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną Sąd zastosował zasadę asperacji orzekając karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny, po 50 zł oraz wykonanie orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 4 lat.

Co do oskarżonej B. S. wymierzając karę w pkt. XVI. za czyn z art. 284 § 2 k.k. w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny po 50 zł Sąd dysponował sankcją od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, w pkt. XVII za czyn z art. 296 § 1 i 2 k.k. w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł; dysponował sankcją od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności, w pkt. XVIII za czyn z art. 271 § 1 k.k. w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności; dysponował sankcją od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną Sąd zastosował zasadę asperacji orzekając karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności i 60 stawek dziennych grzywny po 50 zł wykonanie orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat.

Sąd Okręgowy kształtując swe rozstrzygnięcie w zakresie kary uwzględnił wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 53 k.k., nadając im przy tym właściwą rangę i znaczenie, nie pominął okoliczności korzystnych dla oskarżonych, jak i okoliczności obciążających i nie dopuścił się uchybień w argumentacji, które mogłyby skutkować koniecznością korekty wymiaru orzeczonej kary. Uwzględniając zaś stan majątkowy oraz możliwości finansowe każdego z oskarżonych słusznie Sąd a quo ustalił i dostosował wysokość jednej stawki dziennej grzywny.

Sąd Okręgowy w pkt. XXII wyroku zasadnie orzekł o obowiązku naprawienia przez oskarżonych wyrządzonych przestępstwami szkód. Orzeczenie to stanowi zasadną rekompensatę poprzez wpłatę kwot stanowiących przedmiot przestępstw przypisanych oskarżonym wraz z określeniem solidarności tego obowiązku w zakresie szkody jaka powstała wskutek przestępstw przypisanych oskarżonym jako współsprawcom. Jako ugruntowany w orzecznictwie i doktrynie należy uznać, pogląd, iż na podstawie art. 46 § 1 KK, dopuszczalne jest orzeczenie obowiązku naprawienia szkody solidarnie wobec współsprawców przestępstwa (uchwała SN z dnia 13 grudnia 2000 r., I KZP 40/00, OSNKW 2001, nr 1-2, poz. 2) i zgłaszane w tym zakresie zarzuty adw. M. N. nie zasługują na uwzględnienie już tylko z tego względu. Podobnie jak niezasadny ocenić należało zarzut apelacji adw. P. M. w zakresie nieuwzględnieniu korzyści podatkowych pokrzywdzonych poprzez zawarcie w wysokości szkody kwot podatku VAT i podatku dochodowego oraz konieczności powołania w tym zakresie opinii biegłego. Obowiązki naprawienia szkody zostały zasądzone jako kwoty równoważne nienależnym przepływom finansowym, stanowiącym przedmiot przestępstw. Kwestie podatkowe podniesione przez obrońcę nie mają znaczenia w sprawie, a żądanie w tym zakresie opinii biegłego, wynika, z niezrozumienia sedna i charakteru tego obowiązku. Obowiązek naprawienia szkody jest zasądzany na podstawie przepisów prawa cywilnego, który wprowadza zasadę pełnego odszkodowania, w myśl której należne poszkodowanemu odszkodowanie powinno odpowiadać wysokości doznanej przez niego szkody i rekompensować mu uszczerbek, jaki dotknął jego prawnie chronione dobra. Podatek VAT jest neutralny dla płatnika (zostaje odzyskany poprzez jego potrącenie z podatkiem należnym lub poprzez zwrot) a w zakresie podatku dochodowego nie ma potrzeby badać, czy przelewy przypisane oskarżonym zostały ujęte w kosztach odbiorcy faktur. Kwestie księgowe, zapisania jako straty nieodzyskanych pożyczek, czy bilanse spółek nie mają znaczenia w sprawie.

Podsumowując - z uwagi na powyżej wskazane okoliczności Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych z punktu III uzasadniał art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5, art. 3 ust. 1 oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 409, poz. 223 z póź. zm.) oraz art. 632 pkt. 2 kpk i na tej podstawie Sąd Apelacyjny obciążył oskarżonych kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w tym wymierzył im opłaty : M. C. (1) 5.400 zł, M. B. (2) 1.300 zł, B. S. 900 zł, a w części uniewinniającej kosztami sądowymi za postępowanie w I i II instancji obciążył Skarb Państwa.