Wyrok z dnia 2022-06-22 sygn. II AKa 27/22

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 27/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2021 r., sygn. akt XIIK 47/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut:

Apelacja prokuratora:

na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające wpływ na jego treść w postaci:

– błędnego ustalenia, iż oskarżona nie miała zamiaru wyłudzenia przyznanej kwoty wsparcia finansowego;

– błędnego ustalenia, iż oskarżona ani nie podrobiła dokumentacji projektu, ani też nie wiedziała, że przedstawione (...) Jednostce Wdrażania Programów Unijnych w W. ankiety i karty doradztwa/uczestnictwa opatrzone były podrobionymi podpisami osób, które w projekcie nie uczestniczyły;

– błędnego ustalenia, iż oskarżona zrealizowała projekt;

– błędnego ustalenia, iż do projektu przystąpiło ok. 200 osób;

– błędnego ustalenia, iż doradztwo prowadzone było zarówno w wynajmowanej Sali, jak i telefonicznie czy też przez Internet;

– błędnego ustalenia, iż kilkadziesiąt osób uczestniczyło w szkoleniach przeprowadzonych w lokalu firmy;

– błędnego ustalenia, iż oskarżona zbywając będące jej własnością nieruchomości nie działała w celu udaremnienia zaspokojenia roszczeń (...) Jednostki Wdrażania Programów Unijnych w W. z tytułu obowiązku zwrotu wsparcia finansowego z powodu nienależytego wykonania przez nią umowy o dofinansowanie projektu;

podczas gdy z całokształtu prawidłowo przeprowadzonych dowodów jednoznacznie wynika, że:

oskarżona złożyła wprawdzie poprawny wniosek o dofinansowanie oraz harmonogram elementów składowych projektu, to jednak podpisując umowę o dofinansowanie nie miała zamiaru go faktycznie realizować, sprowadzając zadania do fikcji i mistyfikacji maskowanej spreparowaną dokumentacją potwierdzającą, w zakresie jakim nie została podrobiona, faktyczny udział w projekcie nie ok. 200 osób, a zaledwie ok. 20 osób, i to w formie szkoleń, bowiem doradztwa nie prowadzono, a tym bardziej przez telefon, bądź Internet, gdyż żaden z uczestników nie wskazał na tę formę udziału w projekcie, zaś zbycia nieruchomości dokonała w obawie, że toczące się postępowanie, w toku którego przesłuchana została w charakterze świadka ujawni jej wyłudzenie rodzące obowiązek naprawienia szkody.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające wpływ na treść orzeczenia, polegające na:

1) błędnym uznaniu, że oskarżona nie działała z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej przedkładając podrobioną dokumentację będącą podstawą rozliczeń w sytuacji, gdy wcześniejsze podpisanie przez oskarżyciela posiłkowego z oskarżoną umowy o dofinansowanie pozostawało bez znaczenia dla wypełnienia tego znamienia, bowiem nieprzedłożenie przez oskarżoną dokumentacji skutkowałoby zobowiązaniem do zwrotu udzielonej dotacji, czego świadomość miała oskarżona i co wynikało z dokumentów dot. dofinansowania, w rezultacie czego przyjąć należy, że oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegającej na niezobowiązaniu jej do zwrotu dotacji w sytuacji niespełnienia warunków w trakcie jej rozliczania,

2) błędnym uznaniu jakoby zachowanie oskarżonej nie wykazywało na istnienie zamiaru popełnienia przestępstwa i jego dokonania w sytuacji, gdy dotacja została udzielona w ramach prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej, oskarżona była osobą decyzyjną, podpisującą wszystkie dokumenty związane z prowadzoną działalnością i otrzymanym dofinansowaniem, negatywne konsekwencje finansowe niezrealizowania programu (nie przedłożenia odpowiedniej ilości ankiet w jego toku) niosłoby konsekwencje finansowe wyłącznie dla oskarżonej, która całym swoim majątkiem poniosłaby odpowiedzialność finansową za niezrealizowanie umowy, skutkiem czego brak jest innych osób, które miałyby interes w podrobieniu przedłożonych ankiet przez co uznać należy, że oskarżona działała z zamiarem popełnienia przestępstwa,

3) uznaniu, że brak określenia wysokości zadłużenia oskarżonej stanowi o braku zaspokojenia wierzyciela oraz bezzasadności stawianego oskarżonej zarzutu w sytuacji, gdy decyzją z dnia 17 lipca 2014r. nr (...)– (...) oskarżona została zobowiązana do zwrotu dotacji, zaś dnia 5 grudnia 2014r. darowała swojej siostrze składnik swojego majątku zagrożony zajęciem w postaci mieszkania przy ul. (...) w W. dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie prowadzi księgę wieczystą o nr (...), wyzbywając się tym samym majątku, który mógłby służyć zaspokojeniu wierzyciela tj. (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy wskazać, że z uwagi na charakter zarzutów zawartych w obu apelacjach, nie podzielając ich zasadności, Sąd odwoławczy uznał za zasadne łączne ich rozpoznanie.

Zarzuty sformułowane w tychże apelacjach mają charakter polemiczny, bo tworzą wersje alternatywne do tych ustalonych przez Sąd orzekający.

Wbrew twierdzeniom skarżących, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być podnoszony tylko wtedy, gdy w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby takiego ustalenia nie poczyniono pomimo, że z dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, bądź też dokonana ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że tok rozumowania Sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy.

Aby wykazać błąd ustaleń faktycznych nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżących o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku naruszenie takie miało istotnie miejsce, ale i dodatkowo uprawdopodobnienie, że mogło ono mieć wpływ na treść orzeczenia.

W realiach niniejszej sprawy analiza zarzutów sformułowanych przez skarżącego prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – (...) Jednostki Wdrażania Programów Unijnych wskazuje, że skarżący kwestionują przede wszystkim ocenę przeprowadzonych w sprawie dowodów – a zatem błąd w ustaleniach faktycznych jest uchybieniem następczym (wtórnym). W takiej sytuacji w pierwszym rzędzie winien zostać postawiony zarzut obrazy tych przepisów prawa procesowego, które związane są ze sferą gromadzenia i oceny dowodów – bo naruszenie tychże stanowiłoby uchybienie pierwotne. W niniejszej sprawie takiego zarzutu, opartego o przepis art. 438 pkt 2 k.p.k., skarżący pełnomocnik wprost nie sformułował, a prokurator w ogóle nie podniósł.

Odnosząc się do tak postawionych zarzutów stwierdzić należy, że:

⚫

Sąd odwoławczy nie podzielił zasadności argumentacji skarżących jakoby oskarżona P. B. działała z zamiarem popełnienia zarzucanych jej czynów.

⚫

Sąd okręgowy analizując treść wyjaśnień oskarżonej, która nie przyznała się do popełnienia zarzucanych czynów, prawidłowo dał im wiarę albowiem dostrzegł, że żadne dowody, zarówno te przedstawione przez prokuratora, jak i przeprowadzone przez Sąd nie wskazują, że oskarżona popełniła zarzucane jej czyny.

⚫

Nie sposób podzielić zasadności twierdzenia skarżącego pełnomocnika, że należy przyjąć, iż oskarżona przedkładając podrobioną dokumentację będącą podstawą rozliczeń działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegającej na niezobowiązaniu jej do zwrotu dotacji w sytuacji niespełnienia warunków w trakcie rozliczenia – skoro nie udowodniono nie tylko tego kto podrobił dokumentację, ale przede wszystkim tego, że oskarżona P. B. miała świadomość, że dokumentacja ta jest podrobiona.

⚫

I choć należy zgodzić się ze skarżącym pełnomocnikiem, że dotacja została udzielona w ramach prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej, oskarżona P. B. była osobą decyzyjną, podpisującą wszystkie dokumenty związane z prowadzoną działalnością i otrzymywanym dofinansowaniem, a negatywne konsekwencje finansowe niezrealizowania programu (nie przedłożenia odpowiedniej ilości ankiet w jego toku) niosłoby konsekwencje finansowe wyłącznie dla oskarżonej, która całym swoim majątkiem poniosłaby odpowiedzialność finansową za niezrealizowanie umowy – to nie można uznać zasadności twierdzenia, że brak jest innych osób, które miałyby interes w podrabianiu przedłożonych ankiet, a tym samym, że oskarżona, która je przedłożyła działała z zamiarem popełnienia przestępstwa. Skarżący pomija bowiem, że w toku tego postępowania ustalono ponad wszelką wątpliwość, że z P. B. w ramach realizowanego programu współpracowało wiele osób, na podstawie różnych umów, które to podmioty za wynagrodzeniem udzielały doradztwa poszczególnym uczestnikom projektu. Sfałszowane dokumenty o których użycie została oskarżona P. B. stanowiły „Karty doradztwa”, które winny być sporządzone po zakończeniu faktycznego doradztwa świadczonego w ramach projektu. Karty te były sporządzane przez osoby odpowiadające za udzielanie doradztwa poszczególnym uczestnikom projektu na podstawie danych udostępnionych przez te osoby w ankietach – na podstawie których to ankiet dokonywano wypłaty środków (te dwa dokumenty należy odróżnić). Nie wykazano w tym postępowaniu, aby P. B. miała wiedzę o tym, że podpisy uczestników na kartach doradztwa dostarczanych do biura (...) były podrobione. Tym samym nie można uznać, że popełniła zarzucany jej w pkt I czyn, polegający na posłużeniu się sfałszowanym dokumentem w celu doprowadzenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Trudno odmówić słuszności twierdzeniom obrońcy, który odwołując się do doświadczenia życiowego podniósł, że gdyby oskarżona wiedziała o fakcie sfałszowania kart nie przedkładałaby ich do kontroli – bowiem sam sposób sfałszowania podpisów już po ich pobieżnym porównaniu z podpisami składanymi na deklaracjach wskazuje na to, że podpisy składały inne osoby. Sama zaś oskarżona wyjaśniła, że kontrolując dostarczaną dokumentację skupiała się na jej kompletności i nie zwracała uwagi na podpisy – nie miała żadnych powodów przypuszczać, że podpisy na części kart doradztwa (przygotowanych przez osoby współpracujące z firmą przy realizacji projektu) zostały sfałszowane.

⚫

Wbrew temu co podniósł prokurator, Sąd pierwszej instancji nie dokonał „błędnego ustalenia, że oskarżona zrealizowała projekt” bowiem z treści pisemnego uzasadnienia to nie wynika, wskazał natomiast Sąd Okręgowy – w oparciu o jakie dowody, które ocenił z poszanowaniem art. 7 k.p.k. – ustalił, jaką część projektu oskarżona zrealizowała. Nie można pominąć przy tym, że do daty wyrokowania w tej sprawie pokrzywdzona M. Jednostka Wdrażania Programów Unijnych ( (...)) nie wykonała ostatecznej decyzji Ministra Infrastruktury i (...) z dnia 27 października 2014r. ((...) i nie przeprowadziła postępowania wyjaśniającego umożliwiającego pełną ocenę co do wykonania części umowy zawartej z P. B.. Ustalenia Sądu Okręgowego dotyczące tej kwestii są zgodne z treścią ww. decyzji, która zapadła po rozpatrzeniu odwołania złożonego przez oskarżoną, na decyzję Dyrektora (...) z dnia 17 lipca 2014r. Nr (...)- (...) zobowiązującą oskarżoną do zwrotu środków otrzymanych w ramach projektu pt. Kto? –jak nie Ty? Kiedy – jak nie teraz! Własny biznes! To jest to! Promocja przedsiębiorczości akademickiej w kwocie 1 169 814,12 zł wraz z odsetkami, gdzie oskarżona kwestionowała zasadność zwrotu całej kwoty dofinansowania (wskazanej też jako szkoda w pkt I zarzutu). Organ odwoławczy podzielił zasadność zarzutów oskarżonej co do niewłaściwego ustalenia wysokości zwrotu środków publicznych, w oparciu o niewłaściwe przesłanki prawne i faktyczne, wskazując także w treści tej decyzji, że oskarżona realizowała swoje zadania aż do 31 maja 2014r. Nie można pominąć, że sam projekt składał się z wielu elementów, a fakt, że pokrzywdzony dokonywał wypłat kolejnych transz środków, nawet ponad wnioskowane przez oskarżoną kwoty, wskazuje, że także uznawał, że projekt jest realizowany.

⚫

Sąd Okręgowy wskazał w oparciu o jakie dowody, którym dał wiarę (w tym także w oparciu o wyjaśnienia oskarżonej) – ustalił sposoby realizowania doradztwa, a także liczbę osób uczestniczących w szkoleniach, ich miejsce, a skarżący poza przedstawieniem własnego stanowiska w oparciu o wybiórczo powołane dowody nie wykazał, że Sąd dopuścił się błędu i dodatkowo nie uprawdopodobnił jego wpływu na treść orzeczenia.

⚫

Apelacje skarżących nie podważyły słusznego stanowiska Sądu Okręgowego, że zachowanie oskarżonej P. B. nie wyczerpało znamion przestępstw z art. 300 § 2 k.k. zarzucanych jej w punktach II i III wyroku. Ponad to, co zawarto w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, należy podnieść, że odmiennie, aniżeli w wypadku przestępstw określonych w art. 300 § 1 i 3 k.k., przedmiotem oddziaływania sprawcy przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k. nie może być każdy składnik jego majątku, ale jedynie składnik „zajęty lub zagrożony zajęciem”.

⚫

Doktryna stoi na stanowisku, że składniki majątku dłużnika są zagrożone zajęciem, jeśli istnieje konkretne, realne niebezpieczeństwo ich zajęcia, a więc takie niebezpieczeństwo, z którym należy się liczyć. Jako kilka typowych sytuacji, w których – stosownie do okoliczności – wszystkie lub tylko poszczególne składniki majątku dłużnika są zagrożone zajęciem, wymienia się:

- sąd w sądowym postępowaniu zabezpieczającym albo organ egzekucyjny w administracyjnym postępowaniu zabezpieczającym wydał postanowienie o zabezpieczeniu roszczeń wierzyciela przez zajęcie oznaczonych składników majątku dłużnika, ale jeszcze tego nie wykonano;

- egzekucji wprawdzie jeszcze nie wszczęto, ale wierzyciel uzyskał już tytuł egzekucyjny (k.p.c.) albo przesłał dłużnikowi pisemne upomnienie, zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego (ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji);

- wszczęto już postępowanie egzekucyjne w celu wykonania orzeczenia organu państwowego (skierowane do majątku dłużnika);

- złożony został wniosek o ogłoszenie upadłości;

- dłużnik złożył wniosek o otwarcie postępowania układowego albo postępowanie takie już otworzono;

- przeciwko dłużnikowi toczy się postępowanie karne o przestępstwo, za które można orzec grzywnę lub świadczenie pieniężne albo w związku z którym można orzec przepadek lub nałożyć środek kompensacyjny (w takich wypadkach bowiem może nastąpić z urzędu zabezpieczenie wykonania rzeczonych kar i środków na jego mieniu).

Moment, od którego mienie należy uważać za zajęte, wyznaczają odpowiednie przepisy o egzekucji sądowej (np. co do egzekucji z nieruchomości – zob. art. 925 § 1 i 2 k.p.c.) oraz o egzekucji administracyjnej, a w postępowaniu upadłościowym moment ten wyznacza data wydania postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości.

Ponadto warunkiem karalności na podstawie art. 300 § 2 k.k. jest istnienie roszczenia wierzyciela oraz świadomość sprawcy, że wierzyciel przystąpił lub ma poważny zamiar w ten czy inny sposób ujawniony, przystąpić do egzekucji tego roszczenia.

Przestępstwo określone w art. 300 § 2 k.k. należy do kategorii przestępstw zwanych kierunkowymi, gdzie mówi się o „kwalifikowanej postaci strony podmiotowej ( dolus directus coloratus)”. Ustawa wymaga, ażeby zachowanie się sprawcy było ukierunkowane na określony cel; tym celem musi być udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego. Wyłącza to możliwość popełnienia przestępstwa z zamiarem ewentualnym.

Konstrukcja przestępstwa określonego w art. 300 § 2 k.k. zakłada, że sprawca traktuje udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia swojego wierzyciela jako środek do osiągnięcia założonego celu, jakim jest udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego.

Przez „orzeczenie sądu lub innego organu państwowego” należy w kontekście art. 300 § 2 k.k. rozumieć każde rozstrzygnięcie – niezależnie od jego nazwy – wydane przez organ państwowy, w szczególności sąd, w sprawie indywidualnej w postępowaniu cywilnym (wyroki, postanowienia, nakazy zapłaty), administracyjnym prowadzonym na podstawie przepisów ustawy (np. postanowienie o ogłoszeniu upadłości w postępowaniu upadłościowym), które nadaje się do wykonania w drodze egzekucji (jest wykonalne). Przykładami takich orzeczeń mogą być:

– wyrok zasądzający z powództwa o świadczenie, – nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, – postanowienie o zabezpieczeniu roszczenia wierzyciela przez zajęcie oznaczonych składników majątku dłużnika, wydane w sądowym postępowaniu zabezpieczającym, – wyrok karny zasądzający powództwo adhezyjne, – decyzja ustalająca wysokość podatku, – postanowienie o zabezpieczenie roszczeń o naprawienie szkody, wydane w postępowaniu karnym, – postanowienie o ogłoszeniu upadłości, – wyrok sądu polubownego i inne.

Powyższe wskazano dla potwierdzenia trafności stanowiska Sądu pierwszej instancji o bezzasadności – w okolicznościach tej sprawy – postawionych oskarżonej zarzutów o przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. – działania w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody, a tym samym niemożności podzielenia zasadności zarzutów apelujących. Opisane w zarzutach zachowanie oskarżonej P. B. nie wyczerpało znamion przestępstw z art. 300 § 2 k.k. Nie budzi wątpliwości, że oskarżona w datach przeniesienia własności nieruchomości, nie miała postawionych zarzutów karnych i nie było prowadzonego żadnego postępowania egzekucyjnego, ani zabezpieczającego. Także decyzja (...) z dnia 17 lipca 2014r. – do której odwołuje się skarżący pełnomocnik, została prawomocnie uchylona w dniu 27 października 2014r., a wiec jeszcze przed datą przeniesienia własności przedmiotowych nieruchomości (5 grudnia 2014r. i 2 grudnia 2015r.). Już tylko na marginesie warto dodać, że ponadto nie podważono twierdzeń oskarżonej P. B., że środki na zakup tych nieruchomości otrzymała od rodziny, w okolicznościach przez nią podanych.

Konkludując stwierdzić należy, że kontrola odwoławcza przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny wykazała, że Sąd Okręgowy omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego zebrane w sprawie dowody uznał za wiarygodne w zakresie w jakim oskarżona P. B. negowała popełnienie zarzucanych jej czynów oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym. Wywody apelujących co do oceny przez Sąd a quo wymienionych w apelacji dowodów w żaden sposób nie mogły osiągnąć spodziewanego skutku, bowiem nie wykazano, którym wskazaniom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego uchybił Sąd orzekający, czyniąc kwestionowane ustalenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2009 r., sygn. WA 26/09 w: OSNwSK 2009/1/1844).

Wnioski apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty wywiedzione w środkach odwoławczych, których autorami byli prokurator i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego są niezasadne – co omówione zostało we wcześniejszej części pisemnych motywów wyroku Sądu Apelacyjnego. Tym samym brak jest podstaw do uwzględnienia wniosków końcowych o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania – wobec braku zaistnienia przyczyn z 437 § 2 k.p.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2021r. sygn. akt XII K 47/19 uniewinniający P. B. od popełnienia zarzucanych jej czynów.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest prawidłowy, ustalenia faktyczne bezsprzeczne. Kontrola odwoławcza dokonana w sprawie nie potwierdziła zasadności zarzutów przedstawionych w apelacjach prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

nie dotyczy

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Kosztami procesu na mocy art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. Sąd obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Katarzyna Wróblewska Katarzyna Capałowska Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2021r., sygn. akt XII K 47/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2021r., sygn. akt XII K 47/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana