Art. 1. Zakres regulacji

Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR)

1. Niniejszą Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

2. Dla celów stosowania niniejszej Konwencji określenie „pojazdy” oznacza samochody, pojazdy członowe, przyczepy i naczepy, stosownie do ich określenia w artykule 4 Konwencji o ruchu drogowym z dnia 19 września 1949 r.

3. Niniejszą Konwencję stosuje się także wówczas, gdy przewozy mieszczące się w jej ramach wykonywane są przez państwa lub rządowe instytucje albo organizacje.

4. Niniejszej Konwencji nie stosuje się:

a) do przewozów wykonywanych na podstawie międzynarodowych konwencji pocztowych;

b) do przewozów zwłoki

c) do przewozów rzeczy przesiedlenia.

5. Umawiające się Strony zgadzają się nie wprowadzać żadnej zmiany do niniejszej Konwencji w drodze specjalnych porozumień, zawartych między dwiema lub kilkoma spośród nich, z wyjątkiem porozumień zawartych w celu wyłączenia spod jej działania ich ruchu przygranicznego albo w celu uprawnienia do używania w przewozie, ograniczonym wyłącznie do ich terytoriów, listu przewozowego stanowiącego tytuł własności towaru.

Komentarze orzeczniczeAnalizy

SP (AI)opracował Jacek Ignaczewski przy wykorzystaniu narzędzia AI ChatGPT (OpenAI): Zakres regulacji Konwencji CMR a kwestia prawa właściwego

1. Zakres regulacji Konwencji CMR a kwestia prawa właściwego

Konwencja CMR (art. 1 ust. 1) ma zastosowanie do umowy przewozu międzynarodowego towarów drogą lądową. Reguluje m.in.:

  • odpowiedzialność przewoźnika za towar,

  • podstawowe zasady zawarcia i wykonania umowy przewozu,

  • list przewozowy,

  • reklamacje i terminy przedawnienia.

CMR nie zawiera przepisu o prawie właściwym dla umowy przewozu. Zatem:

  • CMR sama siebie stosuje na zasadzie autonomicznej, bez potrzeby ustalania prawa właściwego,

  • ale w sprawach nieuregulowanych w CMR, np. forma zawarcia umowy, reprezentacja, skutki nieważności – konieczne jest ustalenie prawa właściwego.

2. Rozporządzenie Rzym I – prawo właściwe dla umowy przewozu

Rozporządzenie Rzym I (593/2008) to akt unijny określający prawo właściwe dla zobowiązań umownych, w tym umowy przewozu. W art. 5 ust. 1–2 zawiera:

  • zasady ustalania prawa właściwego w przypadku braku wyboru (lex loci habitualis przewoźnika, miejsce dostawy itd.),

  • oraz możliwość wyboru prawa przez strony w określonych granicach.

3. Relacja między Rzym I a Konwencją CMR – zasada pierwszeństwa umów międzynarodowych

Zgodnie z art. 25 Rzym I:

„Niniejsze rozporządzenie nie narusza stosowania konwencji międzynarodowych, których stroną jest jedno lub więcej państw członkowskich w chwili przyjęcia rozporządzenia i które w odniesieniu do umów określają normy dotyczące prawa właściwego.”

To oznacza, że CMR ma pierwszeństwo przed Rzymem I, ale tylko wtedy, gdy rzeczywiście reguluje daną kwestię.

W odniesieniu do prawa właściwego:

  • CMR nie reguluje tej kwestii wprost, zatem nie może wyprzeć Rzymu I.

  • Rzym I znajduje zastosowanie subsydiarnie – ale tylko w zakresie nieobjętym regulacją CMR.

4. Brak kolizji normatywnej, ale uzupełnianie się zakresów

Nie dochodzi do klasycznej kolizji norm – raczej do:

  • regulacji bezpośredniej przez CMR (własny zakres zastosowania),

  • oraz subsydiarnego stosowania Rzym I, gdy trzeba sięgnąć po prawo krajowe.

W praktyce:

  • CMR stosujemy wprost, jeśli dana kwestia jest uregulowana (np. odpowiedzialność za zaginięcie towaru).

  • Rzym I

Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium

Reklama
Standardy Baner
Standardy Baner
Serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając z serwisu akceptujesz politykę prywatności i cookies.