Art. 358. Zasada walutowości
Kodeks cywilny
§ 1. Jeżeli przedmiotem zobowiązania podlegającego wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia wyłącznie w walucie obcej.
§ 2. Wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna zastrzega inaczej.
§ 3. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia, wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia w walucie polskiej według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia, w którym zapłata jest dokonywana.
- Zasada walutowości; prawo wyboru waluty i wyboru kursu waluty (art. 358 k.c.)
- Zasada walutowości w ramach obowiązku odszkodowawczego (art. 358 k.c.)
- Oznaczenie kary umownej w walucie obcej
- Alimenty a zasada walutowości z art. 358 § 1 k.c.
- Ustalenie wartości waluty obcej według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z dnia wymagalności roszczenia (art. 358 § 2 k.c.)
- Wyłączenie zastosowania art. 358 § 2 k.c. do tzw. kredytów frankowych
- Związanie sądu walutą świadczenia pieniężnego wskazaną w pozwie; zmiana waluty w postępowaniu (art. 321 k.p.c.)
- Wewnątrzwspólnotowe przewozy lotnicze w „euro lub w walucie lokalnej”; żądanie odszkodowania wyrażone w walucie krajowej
- Tytuł wykonawczy, w którym obowiązek zapłaty jest wyrażony w walucie obcej
- Zabezpieczenie hipoteką kredytu wyrażonego w walucie obcej
- Wartość przedmiotu sporu wyrażona w walucie obcej