Wartość przedmiotu sporu wyrażona w walucie obcej

Powód, wnosząc o zasądzenie sumy wyrażonej w walucie obcej, obowiązany jest - zgodnie z art. 19 § 2 k.p.c. - oznaczyć w pozwie kwotą pieniężną wartość przedmiotu sporu. Przyjmuje się powszechnie, że reguła wyrażona w art. 19 § 1 k.p.c. odnosi się tylko do roszczeń określonych w kwocie wyrażonej w pieniądzu polskim.

Jak już wyjaśnił Sąd Najwyższy, dla określenia wartości przedmiotu sporu lub wartości zaskarżenia w sprawie o roszczenie pieniężne wyrażone w walucie obcej miarodajny jest kurs tej waluty w dniu wniesienia pozwu; późniejsza zmiana kursu jest w tym względzie bez znaczenia (zob. orzeczenia SN z dnia 8 lutego 1938 r., II C 2019/37, z dnia 18 maja 1984 r. I CR 121/84 i z dnia 28 stycznia 1998 r., II CZ 174/97).

Postanowienie SN z dnia 8 sierpnia 2008 r., V CZ 49/08

Standard: 16155 (pełna treść orzeczenia)

Sąd nie ma ani obowiązku, ani prawnych możliwości, uwzględniać wahania kursów walut i dokonywać przeliczania dochodzonej kwoty stanowiącej równowartość waluty obcej. To strona powinna należycie dbać o własnej interesy i rozszerzać powództwo, jeżeli kwota określona w pozwie nie zaspokoi należycie interesów wierzyciela, np. z uwagi na znaczną zmianę kursu waluty, której równowartość dochodzona jest przed sądem.

Postanowienie SN z dnia 28 stycznia 1998 r., II CZ 174/97

Standard: 41171 (pełna treść orzeczenia)