Wyznaczenie sądu do rozpoznania sprawy ze względów konieczności (art. 508 § 2 k.p.c.)

Nie przysługuje zażalenie na postanowienie sądu przełożonego oddalające wniosek o wyznaczenie na podstawie art. 508 § 2 k.p.c. innego sądu do rozpoznawania sprawy. Z braku szczególnego przepisu dopuszczającego takie zażalenie (por. art. 518 k.p.c.) mógłby je jedynie uzasadnić odpowiednio zastosowany przepis art. 394 § 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c., który przewiduje zażalenie do sądu rewizyjnego na postanowienia sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia i zarządzenia wyczerpująco w nim wyszczególnione. Jednakże wymienione postanowienie ani nie kończy postępowania w sprawie, ani też nie jest wymienione w art. 394 § 1 k.p.c.

W uchwale (7) z dnia 21 lutego 1972 r. III CZP 76/71 oraz postanowienia SN z dnia 29 lutego 1972 r. I CZ 217/71 Sąd Najwyższy wyraźnie stwierdził, że postanowienia przewidziane w art. 508 § 2 k.p.c. nie są postanowieniami kończącymi postępowanie w sprawie. Wprawdzie przyjęte przez Sąd Najwyższy oceny odnosiły się do postanowień uwzględniających wniosek o wyznaczenie innego sądu, ale w równej mierze, i to ze względów oczywistych, dotyczą one postanowień negatywnych, oddalających wniosek.

Postanowienie SN z dnia 6 listopada 1986 r., I CZ 132/86

Standard: 32564 (pełna treść orzeczenia)

Postępowanie w sprawach o uznanie orzeczeń sądów zagranicznych nie ma charakteru postępowania nieprocesowego. Jest to postępowanie szczególne, do którego w razie braku unormowań regulujących je należy stosować odpowiednio przepisy o procesie (art. 13 § 2 k.p.c.). Wyłącza to możliwość korzystania w tym postępowaniu z przepisów księgi drugiej k.p.c., dotyczących postępowania nieprocesowego, w tym także art. 508 k.p.c., normującego w sposób ogólny zagadnienie właściwości miejscowej sądów w postępowaniu nieprocesowym.

Postanowienie SN z dnia 9 grudnia 1975 r., I CO 9/75

Standard: 31120 (pełna treść orzeczenia)