Postanowienie z dnia 1975-12-09 sygn. I CO 9/75

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CO 9/75

Postanowienie z dnia 9 grudnia 1975 r.

Postępowanie w sprawach o uznanie orzeczeń sądów zagranicznych nie ma charakteru postępowania nieprocesowego. Jest to postępowanie szczególne, do którego w razie braku unormowań regulujących je należy stosować odpowiednio przepisy o procesie (art. 13 § 2 k.p.c.). Wyłącza to możliwość korzystania w tym postępowaniu z przepisów księgi drugiej k.p.c., dotyczących postępowania nieprocesowego, w tym także art. 508 k.p.c., normującego w sposób ogólny zagadnienie właściwości miejscowej sądów w postępowaniu nieprocesowym.

Przewodniczący: sędzia W. Kuryłowicz. Sędziowie: A. Gola (sprawozdawca), T. Żyznowski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z wniosku Barbary S. przeciwko Józefowi B. i Gua I. B. o uznanie skuteczności wyroku zagranicznego na skutek wniosku wnioskodawczyni o wyznaczenie sądu

wniosek oddalił.

Wnioskodawczyni domagała się wyznaczenia Sądu Wojewódzkiego w Szczecinie do rozpoznania wniosku o uznanie orzeczenia sądu zagranicznego.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Według regulacji przyjętej w art. 1148 § 1 k.p.c. o uznaniu orzeczeń sądów zagranicznych orzeka sąd wojewódzki, który byłby miejscowo właściwy do rozpoznania sprawy lub w którego okręgu znajduje się miejscowo właściwy sąd rejonowy, a w razie braku tej podstawy - sąd właściwy dla miasta st. Warszawy.

W sprawie nie jest właściwy Sąd Wojewódzki w Szczecinie, gdyż wniosek dotyczy wyroku orzekającego rozwód małżeństwa Józefa B. z Gua I. B., wydanego przez Sąd Powiatowy w Sztokholmie, przy czym żadna ze stron nie ma miejsca zamieszkania na terenie okręgu właściwości tego sądu ani nawet na obszarze Polski.

Ze względu na to, że art. 1148 § 1 k.p.c. określa wyłączną właściwość miejscową w sprawach o uznanie orzeczenia, pozostaje jako wyłącznie właściwy do rozpoznania wniosku w tym zakresie Sąd Wojewódzki w Warszawie, co czyni zbędnym wyznaczenie tegoż Sądu.

Postępowanie w sprawach o uznanie orzeczeń sądów zagranicznych nie ma charakteru postępowania nieprocesowego. Jest to bowiem postępowanie szczególne, do którego w razie braku unormowań regulujących je należy stosować odpowiednio przepisy o procesie (art. 13 § 2 k.p.c.). Wyłącza to możliwość korzystania w tym postępowaniu z przepisów księgi drugiej k.p.c., dotyczących postępowania nieprocesowego, w tym także art. 508 k.p.c., normującego w sposób ogólny zagadnienie właściwości miejscowej sądów w postępowaniu nieprocesowym.

Z tych przyczyn Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji.

OSNC 1976 r., Nr 10, poz. 219