Właściwość sądu do rozpoznania wniosku o uznanie orzeczenia (art. 1148[1] k.p.c.)

Wskazana w przepisie art. 1148 1 § 1 k.p.c. właściwość sądu ma charakter wyłączny. W tym zakresie zachowuje aktualność pogląd wyrażony w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 1975 r., I CO 9/75), zgodnie z którym postępowanie w sprawach o uznanie orzeczeń sądów zagranicznych nie ma charakteru postępowania nieprocesowego. Jest to postępowanie szczególne, do którego w razie braku unormowań regulujących je należy stosować odpowiednio przepisy o procesie (art. 13 § 2 k.p.c.). Wynika z tego, że do oceny właściwości miejscowej znajdują zastosowanie przepisy art. 27- 44 k.p.c.

Z uwagi na wyłączny charakter właściwości sądu w sprawach o ustalenie, że orzeczenie sądu państwa obcego podlega albo nie podlega uznaniu, Sąd do którego skierowano wniosek jest uprawniony do badania z urzędu właściwości a w przypadku stwierdzenia swojej niewłaściwości do przekazania sprawy sądowi właściwemu na podstawie art. 200 § 1 k.p.c.

Postanowienie SA w Rzeszowie z dnia 31 maja 2013 r., I ACz 210/13

Standard: 36319 (pełna treść orzeczenia)

Postępowanie w sprawach o uznanie orzeczeń sądów zagranicznych nie ma charakteru postępowania nieprocesowego. Jest to postępowanie szczególne, do którego w razie braku unormowań regulujących je należy stosować odpowiednio przepisy o procesie (art. 13 § 2 k.p.c.). Wyłącza to możliwość korzystania w tym postępowaniu z przepisów księgi drugiej k.p.c., dotyczących postępowania nieprocesowego, w tym także art. 508 k.p.c., normującego w sposób ogólny zagadnienie właściwości miejscowej sądów w postępowaniu nieprocesowym.

Postanowienie SN z dnia 9 grudnia 1975 r., I CO 9/75

Standard: 31119 (pełna treść orzeczenia)