Ochrona tajemnicy wysokości wynagrodzenia
Tajemnica wysokości wynagrodzenia pracownika
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zgodnie z art. 5 ust. 2 zd. 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.
W zakresie dostępu do informacji dotyczącej wynagrodzeń pracowników w sferze publicznej w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalone jest stanowisko, że informacją publiczną jest informacja o wydatkach podmiotu publicznego na wynagrodzenia pracowników. Podzielić należy stanowisko prezentowane przez NSA, zgodnie z którym wysokość środków z budżetu państwa przeznaczonych na wynagrodzenia związane z wykonywaniem określonych funkcji w ramach realizowania zadań publicznych stanowi informację publiczną (por. wyrok NSA z 11 maja 2018 r., I OSK 1586/16). Informacją publiczną nie jest bowiem to, jakie wynagrodzenie otrzymuje konkretna osoba, ale kwota wydawana na utrzymanie danego etatu ze środków publicznych (por. wyrok WSA w Gdańsku z 17 lipca 2019 r., II SAB/Gd 59/19; wyrok WSA w Łodzi z 18 września 2019 r., II SAB/Łd 52/19; wyrok WSA w Warszawie z 25 stycznia 2017 r., II SAB/Wa 349/16). W tych ramach można żądać szczegółowych danych dotyczących wydatkowania środków publicznych na wynagrodzenia konkretnej grupy pracowników zatrudnionych na określonym stanowisku, w tym nawet w stosunku do pracownika, który jako jedyny zajmuje określone stanowisko w ramach struktury organizacyjnej podmiotu publicznego. Dla uznania takich danych za informację publiczną nie ma znaczenia to, czy dotyczą one pracownika zatrudnionego na stanowisku pomocniczym związanym jedynie z obsługą urzędu, czy osoby pełniącej funkcję publiczną oraz to, czy żądana informacja pozostaje w związku z pełnieniem tej funkcji. Ma to bowiem znaczenie wyłącznie dla zakresu ochrony wynikającej z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (por. wyroki NSA z dnia 18 lutego 2015 r., I OSK 695/14 i I OSK 796/14 oraz z dnia 5 grudnia 2019 r., I OSK 1783/18; wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 26.11.2020 r., II SA/Go 447/20).
Wyrok WSA w Łodzi z dnia 6 września 2022 r., II SA/Łd 528/22
Standard: 67762 (pełna treść orzeczenia)
W doktrynie przyjmuje się, że informacja o wysokości wynagrodzenia pracownika należy do sfery jego życia prywatnego. Dlatego też może zostać ujawniona tylko za jego zgodą, a bez zgody tylko w wypadkach przewidzianych w ustawie. Konsekwentnie więc, w świadectwie pracy podaje się tę informacje tylko na żądanie pracownika.
W judykaturze dopuszcza się podanie informacji w prasie o wynagrodzeniu pracownika bez jego zgody, jeżeli pełni on funkcję publiczną w rozumieniu art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz. U. Nr 5, poz. 24 ze zm.). Tak jest w przypadku członków zarządu gminy (wójta, burmistrza i ich zastępców) – por. wyrok NSA we Wrocławiu z dnia 6 maja 1997 r., II SA/Wr 929/96. Podobne stanowisko zajął także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2001 r., V CKN 440/00, w odniesieniu do prezesa spółdzielni mieszkaniowej, uznając, że pełnienie tej funkcji może być – w konkretnych okolicznościach – uznane za działalność publiczną w rozumieniu ustawy.
Generalnie jednak obowiązuje zasada, którą sformułował Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 16 lipca 1993 r., I PZP 28/93, że „ujawnienie przez pracodawcę bez zgody pracownika wysokości jego wynagrodzenia za pracę może stanowić naruszenie dobra osobistego w rozumieniu art. 23 i 24 k.c.”
Tak więc dane dotyczące wynagrodzenia za pracę wchodzą w zakres prawa do prywatności obywatela, gwarantowanej w 47 i w art. 51 ust. 1 Konstytucji (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 maja 1998 r., U 5/97).
Uchwała SN z dnia 13 sierpnia 2013 r., III CZP 21/13
Standard: 27954 (pełna treść orzeczenia)