Wyrok z dnia 2019-07-17 sygn. II SAB/Gd 59/19

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak (spr.) po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 lipca 2019 r. sprawy ze skargi Polskiej Federacji [...] z siedzibą w W. na bezczynność Prezydenta Miasta w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Prezydenta Miasta do rozpoznania wniosku skarżącej Polskiej Federacji [...] z siedzibą w W. z dnia 26 marca 2019 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem ze stwierdzeniem jego prawomocności, 2. stwierdza, że bezczynność, której dopuścił się Prezydent Miasta, nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz skarżącej Polskiej Federacji [...] z siedzibą w W. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W dniu 7 maja 2019 r. A. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność Prezydenta Miasta w rozpoznaniu jej wniosku z dnia 26 lutego 2019 r. oraz wniosku z dnia 26 marca 2019 r. o udostępnienie informacji publicznej, domagając się zobowiązania organu do rozpoznania jej wniosku oraz stwierdzenia, że doszło do bezczynność organu.

Zarządzeniem z dnia 23 maja 2019 r. tutejszy Sąd rozdzielił skargę przez odrębne zarejestrowanie skargi na bezczynność w sprawie wniosku z dnia 26 lutego 2019 r. pod sygn. akt II SAB/Gd 58/19 oraz skargi na bezczynność w sprawie wniosku z dnia 26 marca 2019 r. pod sygn. akt II SAB/Gd 59/19.

Skarga w sprawie wniosku z dnia 26 marca 2019 r. została wniesiona w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia 26 marca 2019 r. A. zwróciła się do Prezydenta Miasta o udzielenie informacji publicznej w następującym zakresie:

1. podania przeciętnego procentowego wzrostu wynagrodzenia przypadającego na jednego pracownika Urzędu Miasta w latach 2010-2018,

2. podania rzeczywistych, na dzień dzisiejszy, wysokości wynagrodzeń (rzeczywiste zasadnicze wynagrodzenie brutto) pracowników zatrudnionych w Urzędzie Miasta z podziałem na poszczególne stanowiska według podanego wzoru (tabelarycznie, tj. stanowisko: młodszy referent, referent, samodzielny referent, podinspektor, inspektor, młodszy księgowy, księgowy, pomoc administracyjna, specjalista, sekretarka, informatyk, główny specjalista, sprzątaczka, inne stanowiska).

Jednocześnie wnioskodawca poinformował, że w celu uniknięcia identyfikacji pracownika zajmującego dane stanowisko, wnioskuje o podanie jedynie danych dla stanowisk, na których jest zatrudniona więcej, niż jedna osoba, czyli danych ogólnych, które nie naruszają dóbr osobistych.

W piśmie z dnia 10 kwietnia 2019 r. Prezydent Miasta poinformował A., że obowiązujące przepisy ustawy o pracownikach samorządowych i rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wynagrodzenia pracowników samorządowych nie określają pojęcia rzeczywistej wysokości wynagrodzenia, a także rzeczywistego zasadniczego wynagrodzenia brutto. Organ dysponuje wyłącznie kwotą wynagrodzenia przyznanego każdemu pracownikowi w umowie o pracę, zgodnie z ww. przepisami.

W związku z tym, na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1330 ze zm.), zwanej dalej u.i.d.p., organ wezwał wnioskodawcę o podanie algorytmu wyliczenia "rzeczywistych wysokości wynagrodzeń pracowników z podziałem na poszczególne stanowiska", a ponadto o wyliczenie "przeciętnego procentowego wzrostu wynagrodzenia przypadającego na jednego pracownika Urzędu Miasta w latach 2010-2018" oraz wskazanie jaki przepis określa "rzeczywiste zasadnicze wynagrodzenie brutto" pod rygorem umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej.

Następnie w piśmie z dnia 26 kwietnia 2019 r. organ poinformował wnioskodawcę, że nie jest w posiadaniu żądanych informacji.

W skardze zarzucono naruszenie art. 4, art. 13 oraz art. 16 ust. 1 u.d.i.p. wskazując, że pismo Prezydenta Miasta z dnia 21 marca 2019 r. oraz z dnia 4 kwietnia 2019 r. nie zawierały odpowiedzi na żądane pytania.

W ocenie skarżącej organ dopuścił się naruszenia art. 13 ust. 1 u.d.i.p., albowiem w zakreślonym terminie 14 dni nie zrealizował obowiązku udzielenia odpowiedzi - wystosował jedynie pismo informacyjne, a nie przedłużył terminu załatwienia sprawy. Organ nie wydał również decyzji administracyjnej, co stanowi naruszenie art. 16 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie wskazując, że udzielił informacji, którymi dysponował, tj. w zakresie punktu 1 wniosku. Nie może natomiast udzielić pozostałych wnioskowanych informacji zawartych w pkt 2 wniosku, ponieważ informacji takich nie posiada.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 oraz art. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 2107 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje, w zakresie swej właściwości, kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Sąd administracyjny w ramach kontroli działalności administracji publicznej przewidzianej w art. 3 § 2 pkt 8 i 9 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., orzeka w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a (pkt 8) oraz bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw (pkt 9).

Przedmiotem niniejszej skargi jest bezczynność Prezydenta Miasta w udostępnieniu informacji publicznej określonej we wniosku z dnia 26 marca 2019 r., a dotyczącej podania przeciętnego procentowego wzrostu wynagrodzenia przypadającego na jednego pracownika Urzędu Miasta w latach 2010-2018 (pkt 1), oraz podania rzeczywistych, na dzień dzisiejszy, wysokości wynagrodzeń (rzeczywiste zasadnicze wynagrodzenie brutto) pracowników zatrudnionych w Urzędzie Miasta z podziałem na poszczególne stanowiska według podanego wzoru (tabelarycznie, tj. stanowisko: młodszy referent, referent, samodzielny referent, podinspektor, inspektor, młodszy księgowy, księgowy, pomoc administracyjna, specjalista, sekretarka, informatyk, główny specjalista, sprzątaczka, inne stanowiska - pkt 2).

Przez bezczynność należy rozumieć sytuację, w której dany podmiot, mimo ciążącego na nim obowiązku, w terminie ustalonym przez obowiązujące przepisy nie podjął jakichkolwiek czynności w sprawie lub gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, lecz nie zakończył go wydaniem w terminie stosownego aktu lub nie podjął właściwej czynności. Wniesienie skargi na tak rozumianą bezczynność jest uzasadnione nie tylko w razie niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także i w przypadku odmowy wydania aktu mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie ocenił, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu.

Oceniając, czy adresat przedmiotowego wniosku pozostaje w bezczynności w jego rozpatrzeniu należy mieć na uwadze, że każdy wniosek o udostępnienie informacji publicznej podlegać winien ocenie z punktu widzenia przesłanek podmiotowych i przedmiotowych. Udostępnienie informacji objętej wnioskiem może bowiem nastąpić jedynie wówczas, gdy podmiot, do którego zostało skierowane żądanie należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej określonych w art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p., oraz gdy żądana informacja stanowi informację o charakterze publicznym w rozumieniu art. 1 ust. 1 w związku z art. 6 u.d.i.p.

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są w szczególności organy władzy publicznej. W świetle tego nie budzi wątpliwości Sądu, że Prezydent Miasta jest organem władzy publicznej na szczeblu samorządowym, w związku z czym jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznych będących w jego posiadaniu.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczna w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie w niej określonym. Uszczegółowienie zakresu pojęcia informacji publicznej nastąpiło w art. 6 u.d.i.p., przy czym zawarty w tym przepisie katalog ma charakter otwarty i stanowi zasadniczo wskazówkę interpretacyjną uwzględnianą przy analizowaniu ad casum charakteru informacji. Co do zasady więc informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Przepis art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c) u.d.i.p. przewiduje, że udostępnieniu podlegają informacje publiczne, w szczególności o majątku publicznym, w tym o majątku jednostek samorządu terytorialnego oraz samorządów zawodowych i gospodarczych oraz majątku osób prawnych samorządu terytorialnego, a także kas chorych.

W świetle tego w orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że informacja o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych, jest informacją publiczną. Ze środków tych pochodzą m.in. wynagrodzenia osób zatrudnionych w organach administracji publicznej, w tym w jednostkach samorządu terytorialnego. W związku z tym informacją publiczną jest informacja o wydatkach podmiotu publicznego na wynagrodzenia pracowników. W tych ramach można żądać szczegółowych danych dotyczących wydatkowania środków publicznych na wynagrodzenia konkretnej grupy pracowników zatrudnionych na określonym stanowisku, a także pracownika, który jako jedyny zajmuje określone stanowisko w ramach struktury organizacyjnej podmiotu publicznego. Bez znaczenia dla uznania takich danych za informację publiczną jest okoliczność, czy dotyczą one pracownika zatrudnionego na stanowisku pomocniczym związanym jedynie z obsługą urzędu, czy osoby pełniącej funkcję publiczną oraz wówczas, gdy żądana informacja pozostaje w związku z pełnieniem tej funkcji. To ma bowiem jedynie znaczenie dla zakresu ochrony wynikającej z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (zob. wyrok NSA z dnia 18 lutego 2015 r., sygn. akt I OSK 695/14, dostępny na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl). Bez względu bowiem na charakter pełnionych funkcji pracownicy samorządowi są beneficjentami środków publicznych, pobieranych w postaci wynagrodzenia za pracę, zasadniczego oraz składników dodatkowych (np. premii, dodatków funkcyjnych, stażowych).

Mając to na uwadze Sąd uznał, że żądane przez skarżącą A. informacje odnoszące się do wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w Urzędzie, z podziałem na stanowiska, stanowią informację publiczną, gdyż dotyczą kwestii dysponowania przez organ majątkiem publicznym.

Należy przy tym podkreślić, że udzielenie informacji publicznej w postaci danych o wysokości wynagrodzenia osób zatrudnionych w jednostkach finansowanych ze środków publicznych (zarówno pełniących funkcje publiczne, jak też personelu pomocniczego) może, ale nie musi, wiązać z koniecznością ingerencji w ich prawnie chronioną sferę prywatności. Z brakiem takiej ingerencji będziemy mieć do czynienie przede wszystkim wówczas, gdy w danym podmiocie na określonym stanowisku zatrudnionych jest kilka osób. Udostępnienie informacji publicznej polega bowiem na ujawnieniu wysokości wynagrodzenia wypłacanego na określonym stanowisku, bez wskazywania danych osobowych konkretnej osoby. Informacją publiczną nie jest bowiem to, jakie wynagrodzenie otrzymuje konkretna osoba, ale kwota wydawana na utrzymanie danego etatu ze środków publicznych.

Informacja o dysponowaniu przez jednostkę samorządu terytorialnego środkami publicznymi stanowi niewątpliwie informację o charakterze publicznym w rozumieniu u.d.i.p. i podlega udostępnieniu na zasadach z niej wynikających.

W niniejszej sprawie przedmiotem wniosku nie było ujawnienie wysokości wynagrodzenia otrzymywanego przez konkretnych pracowników, tylko wskazanie wysokości wynagrodzenia na danym stanowisku na dzień wniesienia wniosku oraz zobrazowanie zasad przeciętnego, procentowego wzrostu wynagrodzeń we wskazanym okresie.

W odniesieniu do żądania udostępnienia przeciętnego procentowego wzrostu wynagrodzenia przypadającego na jednego pracownika Urzędu w latach 2010-2018 podkreślić należy, że w orzecznictwie sądowym zapytanie o dane mające charakter statystycznych, a dotyczących zasad i sposobu funkcjonowania organu i jego pracowników, mają walor informacji publicznej (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 23 stycznia 2018 r., II SAB/Bk 154/17, LEX nr 2440193).

W niniejszej sprawie skarżąca domagała się ujawnienia danych statystycznych związanych z wynagradzaniem pracowników Urzędu Miasta, przy czym wskazać trzeba, że z wniosku wynika, że skarżąca dążyła do uzyskania informacji zbiorczych a nie zindywidualizowanych.

W ocenie Sądu, Prezydent Miasta był zobowiązany do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej w sposób przewidziany w u.d.i.p., czemu w sposób ewidentny uchybił.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji publicznej winno nastąpić w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku. Jeżeli jednak informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Sposób udostępnienia informacji publicznej reguluje art. 14 u.d.i.p., który stanowi, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (ust. 1). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (ust. 2).

W związku z tym z bezczynnością organu na gruncie u.d.i.p będziemy mieć do czynienia, gdy organ lub inny podmiot zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, nie podejmuje takiej czynności, ani nie wydaje decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej bądź decyzji o umorzeniu postępowania (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). Jedynie w przypadku, gdy żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej, załatwienie sprawy może nastąpić poprzez pisemne poinformowanie wnioskodawcy o przyczynach uzasadniających nieudostępnienie informacji.

Z akt sprawy wynika bowiem, że w odpowiedzi na wniosek organ wystosował w dniu 10 kwietnia 2019 r. do skarżącej wezwanie do podania algorytmu wyliczenia "rzeczywistych wysokości wynagrodzeń pracowników z podziałem na poszczególne stanowiska" oraz na wyliczenie "przeciętnego procentowego wzrostu wynagrodzeń przypadających na jednego pracownika Urzędu Miasta w latach 2010-2018", a także do wskazania, jaki przepis określa "rzeczywiste zasadnicze wynagrodzenie brutto". Jako podstawę wezwania organ wskazał art. 14 ust. 2 u.d.i.p.

W odniesieniu do stanowiska organu wyjaśnić należy, że dysponentem wniosku jest podmiot kierujący zapytanie w przedmiocie informacji publicznej. Zatem to wyłącznie wnioskodawca określa zakres przedmiotowy i podmiotowy żądania, zaś organ rozpoznając wniosek, winien poruszać się tylko w realiach, jakie zakreślił wniosek i starać się go zrealizować w formie w nim oznaczonej. Jak już wskazano, wyłącznie w sytuacji, kiedy informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonej we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W braku reakcji wnioskodawcy, bądź złożenia wniosku w sposób lub w formie nieodpowiadającej wskazaniom organu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się.

Z przepisu art. 14 ust. 2 u.d.i.p. wyraźnie wynika więc, że określony w nim tryb ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji braku możliwości udostępnienia informacji ze względu na określony we wniosku sposób i formę jej udostępnienia, a nie w sytuacji, kiedy organ ma wątpliwości interpretacyjne co do treści żądania wnioskodawcy. Tym bardziej, że w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie wnioskodawca w sposób dostateczny sprecyzował, co jest przedmiotem wniosku. Wniosek taki podlegał rozpoznaniu w trybie i na zasadach określonych w u.d.i.p.

Nie sposób podzielić stanowiska organu, że skoro przepisy ustawy o pracownikach samorządowych i rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie wynagrodzenia pracowników samorządowych nie posługują się pojęciem rzeczywistego wynagrodzenia, a także rzeczywistego wynagrodzenia brutto, to organ nie jest w posiadaniu żądanej informacji w tym zakresie. Skoro organ nie kwestionuje, że dysponuje środkami publicznymi na wynagrodzenia pracowników Urzędu, to brak jest uzasadnienia dla twierdzeń, że nie jest w posiadaniu informacji odnoszących się do tych wynagrodzeń, w tym do ich wysokości. Takimi informacjami organ jako płatnik wynagrodzeń powinien dysponować i zobowiązany jest do ich udostępniania, tym bardziej, że wnioskodawca domaga się ujawnienia wyłącznie danych ogólnych, dotyczących kwot rzeczywistych wynagrodzeń pracowników na poszczególnych stanowiskach, a nie danych zindywidualizowanych.

W ocenie Sądu, Prezydent Miasta dysponując informacjami w zakresie wynagrodzenia pracowników Urzędu dysponuje także informacją o przeciętnym procentowym wzroście wynagrodzenia przypadającego na jednego pracownika Urzędu w latach 2010-2018. Nawet jeśli organ taką postacią informacji nie dysponuje aktualnie, a jej wytworzenie wymagać będzie od organu nakładu pracy polegającego na dokonaniu analizy danych z wielu lat oraz przeprowadzeniu stosownych wyliczeń, to jednak nie zwalnia go to z obowiązku udostępnienia informacji publicznej przy zastosowaniu właściwych przepisów u.d.i.p. W takiej sytuacji organ powinien rozważyć zastosowanie trybu przewidzianego dla udostępnienia informacji przetworzonej (art. 3 pkt ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.).

Informacją publiczną przetworzoną jest informacja, na którą składa się pewna suma informacji prostych, lecz ze względu na treść żądania, udostępnienie jej to nie tylko techniczne przeniesienie danych, lecz konieczność przeprowadzenia odpowiednich analiz, obliczeń, zestawień, wyciągów, usuwania danych chronionych prawem, które to zabiegi czynią takie informacje proste informacją przetworzoną. Tym samym informacja przetworzona to informacja, którą podmiot zobowiązany na dzień złożenia wniosku nie dysponuje - to jest nie posiada gotowej informacji podlegającej żądaniu - w związku z czym jej udostępnienie wymaga podjęcia dodatkowych czynności, połączonych z sięgnięciem do dokumentacji źródłowej oraz zaangażowaniem określonych środków osobowych i finansowych. Przetworzenie informacji jest zebraniem lub zsumowaniem pojedynczych wiadomości, będących w posiadaniu podmiotu zobowiązanego, wymagających samodzielnego ich zredagowania, związanego z koniecznością przeprowadzenia czynności analitycznych, których końcowym efektem jest dokument pozwalający na dokonanie przez wnioskodawcę samodzielnej interpretacji i oceny. Przy czym w takiej sytuacji organ również zobowiązany jest podjąć określone działania, przede wszystkim winien wezwać on wnioskodawcę do wykazania istnienia szczególnie uzasadnionego interesu publicznego w udostępnieniu informacji. Podkreślić należy, że uznanie danych informacji za przetworzone musi zostać przez organ szczegółowo i przekonywująco uzasadnione z odwołaniem się do konkretnej sytuacji podmiotu. Kategorii informacji przetworzonej nie można bowiem wykorzystywać jako instrumentu ograniczania prawa obywateli do informacji o sprawach publicznych, w tym o wydatkowaniu środków publicznych.

Reasumując, z okoliczności niniejszej sprawy niespornie wynika, że żądane we wniosku z dnia 26 marca 2019 r. informacje stanowią informację publiczną, a organ nie podjął właściwych czynności przewidzianych w u.d.i.p. w celu rozpoznania wniosku A. W szczególności organ bezpodstawnie dążył do tego, ażeby skarżąca doprecyzowała wniosek w trybie art. 14 ust. 2 u.d.i.p., podczas gdy winien był we własnym zakresie ocenić żądanie i podjąć adekwatne do tej oceny kroki procesowe. Nie rozważył, czy żądane informacje mają charakter informacji przetworzonej, która jest możliwa do wytworzenia na podstawie posiadanych przez organ danych o wynagrodzeniach pracowników i następnie możliwa do udostępnienia po wykazaniu szczególnej istotności dla interesu publicznego.

Jednocześnie, w ocenie Sądu, działania organu polegające na wzywaniu wnioskodawcy do wyjaśnienia treści wniosku spowodowały, że organ nie tylko nie rozpoznał wniosku w sposób i formie przewidzianej prawem, lecz również naruszył zasadę szybkości postępowania, która w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej nabiera szczególnego charakteru. Nakłada ona na organy administracji obowiązek wnikliwego i szybkiego działania, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do załatwienia sprawy. Szybkość postępowania ma istotne znaczenie dla skuteczności ochrony interesu społecznego i interesu jednostki. Szybkość, tj. zasada osiągania końcowego celu postępowania administracyjnego w najkrótszym czasie, należy do kardynalnych zasad dobrego postępowania. Każdy dzień zwłoki odsuwa moment realizacji tego celu. Ponieważ postępowanie urzeczywistnia postulat praworządności, powolność postępowania oddala moment realizacji nakazu prawa bądź go udaremnia (por. B. Adamiak. J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Legalis/el. 2019).

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w pkt 1 wyroku zobowiązał Prezydenta Miasta do rozpoznania wniosku skarżącej z dnia 26 marca 2019 r. w terminie 14 dni od zwrotu akt administracyjnych wraz z wyrokiem, a na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 i § 1a p.p.s.a. w pkt 2 stwierdził, że podmiot ten dopuścił się bezczynności, która nie miała charakteru rażącego naruszenia prawa. Przy ocenie charakteru zaistniałej bezczynności Sąd uwzględnił, że przyczyną zwłoki było mylne przekonanie organu, iż nie posiada on żądanej informacji, a także fakt, że nie pozostawał on bierny wobec żądania wnioskodawcy. Wobec tego nie sposób uznać, że zaniechanie organu wynikało z celowego działania zmierzającego do utrudnienia skarżącej dostępu do informacji publicznej.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt 3 wyroku na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. zasądzając na rzecz skarżącej A. kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, które w niniejszej sprawie stanowił wpis sądowy od skargi.

Sąd orzekał w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.