Depozyt w znaczeniu materialnym i procesowym
Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego (art. 467 k.c.)
Sąd Okręgowy miał przy na uwadze wyrażane niejednokrotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowisko, wskazujące na rozróżnienie depozytów w rozumieniu prawa cywilnego materialnego, składanych jako przedmiot świadczenia celu zwolnienia się z wykonania zobowiązania (art. 467-470 k.c.), i depozytów w znaczeniu procesowym, pojmowanych jako sposób zabezpieczenia (zatrzymania) pieniędzy lub rzeczy w ramach postępowania zabezpieczającego i egzekucyjnego oraz na ich cele. Sąd Najwyższy wyjaśnił, że postępowanie unormowane w części pierwszej księgi drugiej kodeksu postępowania cywilnego ma zastosowanie tylko do depozytu pierwszego rodzaju. Natomiast w wypadku depozytów w znaczeniu procesowym, dłużnik dokonuje złożenia stosownej sumy na rachunek depozytowy bez uzyskania w postępowaniu nieprocesowym zezwolenia sądu.
Odmienna interpretacja pozostawałaby w sprzeczności z niekwestionowanym w judykaturze i literaturze poglądem, że złożenie świadczenia do depozytu sądowego na podstawie prawomocnego postanowienia sądu następuje w celu wywołania skutków materialnoprawnych (tak na tle art. 883 § 2 k.p.c. SN w uchwale z dnia 27 lutego 2008 r., sygn. akt III CZP 153/07, OSNC 2009, nr 3, poz. 37 oraz powołane tam orzecznictwo, podobnie SN na tle art. 752 k.p.c. postanowienie SN z dnia 4 grudnia 2003 r., sygn. akt II CK 292/02, LEX nr 602370, a także postanowienie SN z dnia 13 sierpnia 1976, sygn. akt IV PZ 32/76, OSNC 1977, nr 3, poz. 57).
Złożenie świadczenia na rachunek depozytowy w trybie art. 492 k.p.c. czy 742 § 1 k.p.c. w zw. z art. 736 § 4 k.p.c. (depozytu procesowego) w ogóle nie wymaga wydania postanowienia przez sąd (tak na tle art. 883 § 2 k.p.c. powołana już uchwała SN w sprawie III CZP 153/07).
Postanowienie SO w Łodzi z dnia 3 lipca 2015 r., III Ca 784/15
Standard: 7803 (pełna treść orzeczenia)
W judykaturze i literaturze rozróżniono depozyt w rozumieniu prawa cywilnego materialnego, składany jako przedmiot świadczenia celu zwolnienia się z wykonania zobowiązania (art. 467-470 k.c.), i depozyt w znaczeniu procesowym, pojmowany jako sposób zabezpieczenia (zatrzymania) pieniędzy lub rzeczy w ramach postępowania zabezpieczającego i egzekucyjnego oraz na ich cele.
Sąd Najwyższy wyjaśnił, że postępowanie unormowane w części pierwszej księgi drugiej kodeksu postępowania cywilnego miało zastosowanie tylko do depozytu pierwszego rodzaju (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 1986 r., III CZP 62/86, OSNCP 1987, nr 10, poz. 146 oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 1997 r., II CKU 54/96, OSNC 1997, nr 5, poz. 63, i z dnia 13 sierpnia 1976 r., IV PZ 32/76, OSNC 1977, nr 3, poz. 57).
Depozyty prawa procesowego składane są na potrzeby i cele postępowania zabezpieczającego i egzekucyjnego; wiążą się z zaspokojeniem wierzyciela zgodnie z tytułem wykonawczym. W tych wypadkach nie ma zastosowania art. 693 [2] § 1 k.p.c., a zatem dokonuje się ich złożenia bez uzyskania w postępowaniu nieprocesowym zezwolenia sądu.
Uchwała SN z dnia 27 lutego 2008 r., III CZP 153/07
Standard: 10667 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 53877