Bezzasadność utożsamiania każdego naruszenia cudzych praw z czynem niedozwolonym

Bezprawność zachowania się sprawcy szkody będąca przesłanką kwalifikacji zdarzenia jako czynu niedozwolonego polega - jak się przyjmuje w doktrynie i orzecznictwie - na naruszeniu ogólnie obowiązujących przepisów lub reguł nie mających postaci normatywnej obowiązujących powszechnie (por. np. uz. wyroku SN z dnia 28 kwietnia 1964 r., II CR 540/63, czy wyrok z dnia 3 czerwca 1981 r., IV P 18/81). Na ogół nie mieści się w tym pojęciu niezastosowanie się do cudzego prawa podmiotowego wynikającego ze stosunku obligacyjnego lub prawa rzeczowego.

Utożsamianie każdego naruszenia cudzych praw z czynem niedozwolonym przekreślałoby sens podziału źródeł zobowiązań i rodzaju odpowiedzialności, a w pewnym stopniu również znaczenia winy, jako przesłanki odpowiedzialności (por. np. uz. wyroku SN z dnia 9 czerwca 2000 r., IV CKN 1159/00).

Z okoliczności sprawy nie wynika, aby objęcie przez pozwanego gruntu w 1995 r. i dokonanie uprawy i zasiewów było wynikiem czynu niedozwolonego, względnie, aby sposób wykonywania władztwa mógł być zakwalifikowany jako czyn niedozwolony (np. niszczenie przy wykonywaniu władztwa ze świadomością, że rzecz stanowi cudzą własność).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażany jest pogląd, że kontynuowanie posiadania po utracie tytułu prawnego samo w sobie nie jest deliktem (por. np. wyrok z dnia 4 grudnia 1980 r., II CR 501/80).

Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela to stanowisko.

Wyrok SN z dnia 27 listopada 2002 r., IV CKN 1297/00

Standard: 20908 (pełna treść orzeczenia)

Na ogół nie mieści się w tym pojęciu niezastosowanie się do cudzego prawa podmiotowego wynikającego ze stosunku obligacyjnego lub prawa rzeczowego. Utożsamianie każdego naruszenia cudzych praw z czynem niedozwolonym przekreśliłoby sens podziału źródeł zobowiązań i rodzaju odpowiedzialności, a w pewnym stopniu również znaczenie winy jako przesłanki odpowiedzialności.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego akceptowany jest pogląd, że kontynuowanie posiadania po utracie tytułu prawnego samo w sobie nie jest deliktem (np. wyrok SN z 4 grudnia 1980 r. II CR 501/80).

Wyrok SN z dnia 9 czerwca 2000 r., IV CKN 1159/00

Standard: 56154 (pełna treść orzeczenia)

Kontynuowanie posiadania po utracie tytułu prawnego samo w sobie nie jest deliktem.

Wyrok SN z dnia 4 grudnia 1980 r., II CR 501/80

Standard: 56155 (pełna treść orzeczenia)