Wyrok z dnia 2025-03-11 sygn. II SAB/Kr 241/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Darmoń Sędziowie WSA Piotr Fronc (spr.) WSA Joanna Człowiekowska po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2025 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi M. S. na bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w Oświęcimiu w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje Prezesa Sądu Rejonowego w Oświęcimiu do rozpatrzenia wniosku M. S. z dnia 22 lipca 2024r. o udzielenie informacji publicznej w zakresie żądanych kopii protokołów rozpraw w sprawach z art. 204 k.k. rozpoznanych przez Sąd Rejonowy w Oświęcimiu w latach 2014-2019 – w terminie 14 dni od dnia doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; II. stwierdza, że Prezes Sądu Rejonowego w Oświęcimiu dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu wniosku M. S. z dnia 22 lipca 2024r. o udzielenie informacji publicznej w zakresie określonym jak w pkt I wyroku; III. stwierdza, że bezczynność miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa; IV. oddala skargę w pozostałym zakresie; V. zasądza od Prezesa Sądu Rejonowego w Oświęcimiu na rzecz skarżącego M. S. kwotę 7,80 zł (siedem złotych i 80/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 22 lipca 2024 r. M. S. zwrócił się do Prezesa SR w Oświęcimiu z wnioskiem o udostępnienie w formie kserokopii "zanonimizowanych wyroków wraz z ich uzasadnieniami i protokołami rozpraw (z tych spraw) wydanych przez tut. Sąd w sprawach o czyn z art. 204 kk i art. 203 kk w latach 2014-2019". Wniosek ten wpłynął do organu w dniu 29 lipca 2024r.

Podmiot obowiązany skierował do wnioskodawcy pismo z 9 sierpnia 2024 r. o treści "[...] udzielam [...] informacji publicznej przez doręczenie odpisu wyroku wraz z uzasadnieniem w zakresie, w jakim dotyczy on przestępstwa z art. 204 kk oraz odpisów protokołów rozprawy w zakresie, w jakim obejmują one dane o charakterze informacji publicznej. Wyjaśniam także, że w latach 2014-2019 nie został wydany wyrok w sprawie o przestępstwo z art. 203 kk". Do pisma załączono: 1) wyrok SR w Oświęcimiu z 30 czerwca 2016 r. (sygn. [...]), zanonimizowaną kopię uzasadnienie tegoż wyroku, oraz wyciągi protokołów rozpraw do tej sprawy,

2) wyrok SR w Oświęcimiu z 11 lutego 2019 r. (sygn. [...]), zanonimizowaną kopię uzasadnienia tegoż wyroku, oraz wyciągi protokołów rozpraw do tej sprawy.

Pismem z dnia 30 września 2024 r. M. S. wywiódł skargę na bezczynność Prezesa SR w Oświęcimiu, w której wniósł o zobowiązanie organu do załatwienia wniosku i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów znaków opłaty pocztowej i koperty w łącznej wysokości 7,80 zł, zarzucając naruszenie art. 61 ust. 1 Konstytucji przez nieudostępnienie informacji publicznej na wniosek oraz art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej przez częściową realizację wniosku. Skarżący podniósł, że:

1) anonimizacja wyroków i ich uzasadnień została zrobiona w zbyt daleko idącym zakresie, organ powinien je przesłać w pełnym zakresie a nie jedynie w zakresie odnoszącym się do art. 204 kk ;

2) anonimizacja protokołów rozpraw również jest nieprawidłowa - gdyż wyeliminowano z niej właściwie wszystkie informacje oraz nielogiczna, bo w protokołach rozprawy zanonimizowano to, co znajduje się w uzasadnieniach udostępnionych wyroku .

W odpowiedzi na skargę podmiot obowiązany wniósł o jej oddalenie. Powoławszy się na jednoznaczne ograniczenie żądania wniosku co do zakresu czasowego i co do przestępstw z art. 204 k.k., i 203 kk podkreślił, że wniosek rozpoznano w całości i udostępniono wszystkie informacje publiczne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Zgodne z art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2024.935 t.j. z dnia 2024.06.26) zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W myśl art.135 p.p.s.a. sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Stosownie natomiast do treści art. 145 § 1 P.p.s.a. w przypadku, gdy Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego albo inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem.

Zgodnie z art. 119 pkt 4 p.p.s.a, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

Dokonując kontroli legalności wskazanego postępowania w granicach kompetencji przysługujących sądowi administracyjnemu, na podstawie wyżej wymienionych ustaw sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, jakkolwiek nie wszystkie zarzuty okazały się trafne.

W ocenie Sądu nie jest trafny zarzut nieudostępnienia całej treści wyroków i ich uzasadnień. Wniosek wyraźnie dotyczył wyroków w zakresie spraw o czyn z art. 204 k.k. i 203 k.k. i w takim zakresie, dotyczącym tego czynu, został udostępniony.

Natomiast skarga okazała się zasadna w zakresie, w jakim wniosek dotyczył żądania przesłania zanonimizowanych protokołów rozpraw odnośnie tych przestępstw. Odpisy protokołów zostały nadesłane, niemniej po dokonaniu anonimizacji zawierały one jedynie sygnaturę akt, datę, skład sądu, nazwisko protokolanta i przedstawiciela prokuratury oraz godzinę wywołania sprawy i godzinę zakończenia rozprawy.

Przedmiotem zatem niniejszej skargi jest bezczynność Prezesa Sądu Rejonowego w Oświęcimiu w rozpoznaniu w pełni wniosku skarżącego z dnia 22 lipca 2024 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Bezczynność w zakresie dostępu do informacji publicznej występuje wyłącznie wtedy, gdy wniosek o udzielenie informacji dotyczy informacji publicznej, a jego adresatem jest podmiot zobowiązany do jej udzielenia. Ma ona miejsce wówczas, gdy we wskazanym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. terminie zobowiązany podmiot nie udzieli żądanej informacji lub nie podejmie nakazanych prawem czynności zmierzających do powiadomienia o przyczynach zwłoki i o dodatkowym terminie albo, podejmując te czynności, nie udzieli informacji w maksymalnym 2 miesięcznym terminie, albo wreszcie nie wyda na zasadach przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego decyzji o odmowie udostępnienia żądanej informacji publicznej.

W przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości, że Prezes Sądu Rejonowego w Oświęcimiu jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, co wynika z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.

Informacją publiczną jest natomiast każda informacja o sprawach publicznych (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.). Wobec otwartego katalogu danych stanowiących informację publiczną, skonkretyzowanego przez ustawodawcę w art. 6 ust. 1 u.d.i.p., w orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtował się pogląd, wedle którego przez informację publiczną należy rozumieć każdą wiadomość dotyczącą sfery faktów i danych, wytworzoną lub odnoszącą się do władz publicznych oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także do innych podmiotów, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (por. wyroki NSA z dnia 25 marca 2003 r. o sygn. akt II SA 4059/02 oraz z dnia 12 grudnia 2012 r. o sygn. akt I OSK 2149/12).

Udostępnieniu podlega informacja publiczna w szczególności o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o majątku, którym dysponują (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f u.d.i.p.), zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o trybie działania władz publicznych i ich jednostek organizacyjnych (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a u.d.i.p.), danych publicznych, w tym m.in. treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, treść orzeczeń sądów powszechnych, Sądu Najwyższego, sądów administracyjnych, sądów wojskowych, trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit.a u.d.i.p.).

Ustawodawca w art. 6 ust. 2 u.d.i.p., definiując pojęcie dokumentu urzędowego, stwierdza, że jest to treść oświadczenia woli lub wiedzy utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego. Przymiot informacji publicznej posiadają wszelkiego rodzaju dokumenty urzędowe organu (będące dowodem tego, co w nich urzędowo stwierdzono, zaświadczono bądź podano), wytworzone w ramach realizacji powierzonych mu zadań, a więc dokumenty powstałe w związku z prowadzeniem konkretnych spraw (wyrok NSA z dnia 1 marca 2022 r. III OSK 1166/21 LEX nr 3349415).

Zgodnie natomiast z art. 115 § 13 Kodeksu karnego, funkcjonariuszem publicznym jest sędzia, ławnik, prokurator, funkcjonariusz finansowego organu postępowania przygotowawczego lub organu nadrzędnego nad finansowym organem postępowania przygotowawczego, notariusz, komornik, kurator sądowy, syndyk, nadzorca sądowy i zarządca, osoba orzekająca w organach dyscyplinarnych działających na podstawie ustawy.

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowane jest stanowisko, że protokoły z rozpraw, jako dokument urzędowy stanowią informację publiczną (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 stycznia 2021 r., III OSK 43/21, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 26 października 2017 r., II SAB/Rz 130/17, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 26 września 2017 r., IV SAB/Gl 7/17, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 sierpnia 2014 r., II SAB/Wa 395/14).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy wskazać, że informacje żądane przez wnioskodawcę tj. kopie zanonimizowanych protokołów rozpraw we wskazanej rodzajowo sprawie stanowią informację publiczną (art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p.).

Istotą sporu pozostaje zaś, czy w tak określonej sprawie jest jakiś przepis szczególny, który wyłączałby zastosowanie przepisów u.d.i.p. jak twierdzi organ w odpowiedzi na skargę.

Jak to już wspomniano, w przedmiotowej sprawie w odpowiedzi na wniosek skarżącego z 22 lipca 2024 r. organ przesłał mu kopie protokołów rozpraw w formie zaledwie szczątkowej. Ze zanonimizowanych protokołów wynikają tylko takie dane jak imię i nazwisko: sędziego, który prowadził sprawę, prokuratora i protokolanta.

Co ciekawe, organ uznał, że ma do czynienia z informacją publiczną, skoro przesłał żądane protokoły. Niemniej przesłanie protokołu w takiej formie nie spełnia jakichkolwiek standardów i zaprzecza ustawie o dostępie do informacji publicznej. Skoro bowiem organ zdecydował, że wskazane dokumenty urzędowe podlegają u.d.i.p., nie powinien równocześnie, poprzez ogołocenie ich z wszelkiej treści, w taki sposób de facto odmówić udzielenia tej informacji, tyle tylko że bez wypowiedzi w tym zakresie.

Zgodnie z art. 148 §1 k.p.k. protokół powinien zawierać:

1) oznaczenie czynności, jej czasu i miejsca oraz osób w niej uczestniczących;

2) przebieg czynności oraz oświadczenia i wnioski jej uczestników;

3) wydane w toku czynności postanowienia i zarządzenia, a jeżeli postanowienie lub zarządzenie sporządzono osobno, wzmiankę o jego wydaniu;

4) w miarę potrzeby stwierdzenie innych okoliczności dotyczących przebiegu czynności.

§ 2. Wyjaśnienia, zeznania, oświadczenia i wnioski oraz stwierdzenia określonych okoliczności przez organ prowadzący postępowanie zamieszcza się w protokole z możliwą dokładnością. Osoby biorące udział w czynności mają prawo żądać zamieszczenia w protokole z pełną dokładnością wszystkiego, co dotyczy ich praw lub interesów.

Zgodnie z art. 156 § 1 zdanie pierwsze i drugie k.p.k., stronom, obrońcom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym udostępnia się akta sprawy sądowej oraz daje możność sporządzenia z nich odpisów lub kopii. Za zgodą prezesa sądu akta te mogą być udostępnione również innym osobom. Informacje o aktach sprawy mogą być udostępnione także za pomocą systemu teleinformatycznego, jeżeli względy techniczne nie stoją temu na przeszkodzie. Stosownie do art. 156 § 2 zdanie pierwsze i drugie k.p.k., na wniosek oskarżonego lub jego obrońcy wydaje się odpłatnie kopie dokumentów z akt sprawy. Kopie takie wydaje się odpłatnie, na wniosek, również innym stronom, pełnomocnikom i przedstawicielom ustawowym.

Jak wynika z utrwalonego orzecznictwa sądów administracyjnych, akta sądowe jako zbiór różnego rodzaju informacji, tj. takich które są informacją publiczną, i takich, które jej nie stanowią, nie są w całości informacją publiczną i nie powinny być co do zasady w całości udostępniane. Powyższe nie oznacza, że poszczególne informacje zawarte w dokumentach urzędowych, precyzyjnie określone, a znajdujące się w aktach zakończonego postępowania karnego nie będą podlegać u.d.i.p. jako nośnik konkretnej informacji. Uznanie, że akta sądowe jako zbiór dokumentów i informacji nie stanowią w całości informacji publicznej, nie ogranicza prawa do informacji. Wnioskodawca może bowiem wskazać we wniosku konkretną interesującą go informację zawartą w aktach, co pozwoli zobowiązanemu podmiotowi udzielić tej informacji lub wydać decyzję o odmowie na podstawie art. 16 u.d.i.p.

W zakresie akt sprawy karnej ( zakończonej) – NSA w wyroku z dnia 22 czerwca 2022 r. III OSK 5052/21, LEX nr 3364266 wskazał, co następuje: "Przepisy u.d.i.p. nie mogą stanowić alternatywy dla innych regulacji określających odmiennie tryb i zasady dostępu do danych będących informacjami publicznymi. Do takich regulacji zalicza się z pewnością art. 156 § 1 k.p.k.. Przyznaje on zaś uprawnienie dostępu do akt sprawy sądowej nie tylko stronom, obrońcom i pełnomocnikom, ale także i innym osobom - po uzyskaniu przez nie odpowiedniej zgody. W odniesieniu do postępowania przygotowawczego materię tę, w nieco węższym zakresie, reguluje natomiast art. 156 § 5 k.p.k. Najistotniejsze jest jednak to, że wskazane przepisy przewidują również tryb sporządzania i wydawania z akt sprawy ich odpisów oraz kopii. W związku z tym należy przyjąć, że przepis art. 156 § 1 k.p.k. adresowany jest do każdego, a więc nie tylko do stron postępowania karnego, o czym przesądza m.in. treść jego zdania drugiego, z której wynika, że akta mogą być w wyjątkowych sytuacjach udostępnione innym niż stronom (obrońcom, pełnomocnikom, przedstawicielom ustawowym) osobom. Po drugie, przepis ten zawiera zamkniętą i zupełną regulację zasad dostępu do akt postępowania karnego (dyscyplinarnego) i znajdujących się w nich informacji publicznych, tak na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego (a wraz z innymi przepisami także do akt postępowania już zakończonego). Po trzecie w końcu, wskazana regulacja k.p.k. mieści się w pojęciu "przepisy innych ustaw", o którym mowa w art. 1 ust. 2 u.d.i.p., określającym odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi"(...) (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2021 r., sygn. akt III OSK 4343/21, z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. akt I OSK 357/19 oraz z dnia 25 maja 2017 r., sygn. akt I OSK 1399/15)".

Przy czym uregulowanie w przepisach innych ustaw trybu i zakresu dostępu do informacji publicznej nie zobowiązuje organu do wydania decyzji w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Podstawa normatywna w tym zakresie znajduje się we wspomnianym art. 1 ust. 2 u.d.i.p., który stanowi: "przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi" (por. wyrok NSA z dnia 23 października 2024 r III OSK 1342/24 LEX nr 3778395).

Nawet jeżeli osoba zainteresowana domaga się wydania konkretnych dokumentów z akt sprawy karnej (dyscyplinarnej), to choćby miały one status informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, również w tym zakresie zasady ich udostępniania uregulowane są przepisami k.p.k. Każdy taki dokument należy bowiem traktować przede wszystkim w kategoriach odpisu (kopii) wydawanej z akt sprawy, niekoniecznie zaś informacji publicznej w nich się znajdującej.

Jednak w niniejszej sprawie organ, jak to już powiedziano, zdecydował o udostępnieniu informacji na wniosek, a, co się z tym wiąże, nie powiadomił o konieczności złożenia wniosku w trybie art. 156 k.p.k. z uwagi na fakt, że wchodzi w grę regulacja szczególna. Wobec tego krytycznej ocenie należy poddać sposób realizacji tego wniosku.

W ocenie Sądu nie sposób zaakceptować dokonanej przez organ anonimizacji protokołów poprzez pominięcie treści zarejestrowanego posiedzenia. Wykreślenie en bloc całej zasadniczej treści protokołu posiedzenia, niewątpliwie ułatwia przygotowanie informacji publicznej do udostępnienia, ale nie znajduje uzasadnienia w celu anonimizacji danych wrażliwych. Anonimizacja ma bowiem dotyczyć określonych danych, zapobiegać identyfikacji konkretnych podmiotów, których dane podlegają ochronie. Ma ona polegać na wyważaniu w indywidualnym przypadku, które dane należy usunąć, a nie na usunięciu każdej treści. Zanonimizowana wersja dokumentu powinna w jak największym stopniu zachowywać swoją czytelność i nie pomijać treści natury ogólnej. Dokonanego w niniejszej sprawie pominięcia nie można uznać za anonimizację, lecz w istocie udzielenie informacji niepełnej, co powoduje, że zasadny jest zarzut bezczynności w tym zakresie.

Sąd nie podziela poglądu, że treści umieszczone w protokole rozprawy, nie mogą podlegać udostępnieniu, bowiem nie stanowią one informacji publicznej. Skoro protokół rozprawy stanowi informację publiczną, to sposobem na pogodzenie konstytucyjnych praw do prywatności i do informacji publicznej jest udostępnienie protokołu zanonimizowanego. Tym bardziej, że rozprawy, których dotyczyły przedmiotowe protokoły były jawne.

W orzecznictwie wskazuje się, iż aby sformułować adekwatną ocenę w tym zakresie należy zweryfikować, czy dane ujawnione jako informacja publiczna dotykają tej sfery prywatności, która powinna zostać niejawna z uwagi na dobro tej osoby. W każdym wypadku, ocenę w tym zakresie należy formułować ad casum, a więc z uwzględnieniem okoliczności właściwych dla danej sprawy.

Jeżeli natomiast w ocenie organu żądane informacje nie mogą być udostępnione ze względu na wystąpienie okoliczności określonych w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. lub we wskazanych w tym przepisie ustawach szczególnych, to adresat wniosku zobowiązany jest podjąć rozstrzygnięcie o odmowie udostępnienia informacji publicznej w tym zakresie. Rozstrzygnięcie to przybiera formę decyzji administracyjnej ( której w analizowanym stanie faktycznym brak).

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe rozważania, Sąd rozpatrując skargę na bezczynność organu w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 22 lipca 2024 r. o udostępnienie informacji publicznej, stwierdził, że organ pozostawał w bezczynności w rozpatrzeniu tego wniosku - ale jedynie w jego zakresie dotyczącym żądanych kopii protokołów rozpraw ze spraw z art. 204 k.k. za lata 2014- 2019. Złożenie wniosku o udostępnienie informacji publicznej wywołuje w zależności od okoliczności odmienne rezultaty. W następstwie jego rozpatrzenia adresat wniosku może, w danym przypadku:

1) wysłać wnioskodawcy powiadomienie związane z brakiem realizacji zakresu podmiotowego lub przedmiotowego trybu wnioskowego udostępnienia informacji publicznej;

2) udostępnić informację w postaci zanonimizowanej albo niezanonimizowanej;

3) wydać decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej (w tym informacji przetworzonej);

4) wydać decyzję o umorzeniu postępowania o udzielenie informacji.

5) poinformować, że nie znajduje się w posiadaniu informacji.

W niniejszej sprawie organ zdecydował wprawdzie o udostępnieniu informacji, ale nie udostępnił następnie pełnej, prawidłowo zanonimizowanej informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku, jak również nie wydał w tym terminie decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia informacji publicznej, względnie nie poinformował, że wniosek nie może być załatwiony w trybie u.d.i.p. ze względu na art. 156 k.p.k. Wobec tego organ pozostaje w bezczynności w świetle przepisów u.d.i.p. , choć podkreślić należy , że dotyczy to jedynie części wniosku o udostępnienie informacji publicznej – tj. w zakresie żądanych kopii protokołów rozpraw ze spraw z art. 204 k.k. za lata 2014- 2019. ( punkt II wyroku). Skarga na bezczynność w dalej idącym zakresie jest niezasadna ( pkt IV wyroku).

Z tych względów Sąd zobowiązał organ do rozpoznania przedmiotowego wniosku w zakresie żądanych kopii protokołów rozpraw ze spraw z art. 204 k.k. za lata 2014 - 2019 - o czym orzeczono w punkcie I wyroku na zas. art. 149 § 1 p.p.s.a.

Jednocześnie należało stwierdzić, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa (punkt III wyroku). Trzeba przypomnieć, że rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 149 § 1a p.p.s.a. oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego braku podejmowania jakichkolwiek czynności, oczywistego lekceważenia wniosków strony i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, a także w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Dla dokonanej przez Sąd oceny charakteru bezczynności organu znaczenie miał fakt sporządzenia i udzielenia odpowiedzi w przepisanym terminie. Ponadto Sąd przyjął, że niezgodny z prawem sposób rozpoznania wniosku wynikał nie tyle z intencjonalnego lekceważenia skarżącego, ile raczej z niewłaściwej interpretacji mających zastosowanie przepisów, w sytuacji istniejących w orzecznictwie rozbieżności.