Dostęp do informacji publicznej na podstawie przepisów szczególnych (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 u.u.i.ś. władze publiczne są obowiązane do udostępniania każdemu informacji o środowisku i jego ochronie, które są informacjami znajdującymi się w posiadaniu władz publicznych lub informacjami przeznaczonymi dla władz publicznych, w zakresie, w jakim nie dotyczy to ich działalności ustawodawczej, a w przypadku sądów i trybunałów - działalności orzeczniczej. Władzą publiczną w rozumieniu u.u.i.ś. jest Sejm, Senat, Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, organy administracji, sądy, trybunały oraz organy kontroli państwowej i ochrony praw (art. 3 pkt 15a u.u.i.ś.).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, pod warunkiem że nie ograniczają obowiązków przekazywania informacji publicznej do centralnego repozytorium informacji publicznej, o którym mowa w art. 9b ust. 1, zwanym dalej "centralnym repozytorium". Przepis ten jest normą kolizyjną, która wyłącza stosowanie przepisów u.d.i.p. tylko w sytuacji, w której inna ustawa reguluje ten sam zakres. Pozwala to na wyodrębnienie dwóch grup informacji: podlegających udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w u.d.i.p. oraz takich, które ujawnia się na zasadach i w trybie przewidzianym w ustawach szczególnych. W przypadku kolizji przepisy zawarte w ustawach odrębnych mają pierwszeństwo i wyłączają też stosowanie u.d.i.p. (por. wyrok NSA z dnia 26 lutego 2020 r., I OSK 3322/18). Taką ustawą szczególną jest u.u.i.ś., która zgodnie z art. 1 pkt 1 lit. a) określa zasady i tryb postępowania w sprawach udostępniania informacji o środowisku i jego ochronie. Oznacza to, że przepisy u.d.i.p. nie znajdują zastosowania w takim zakresie, w jakim zasady i tryb dostępu do żądanych informacji określa u.u.i.ś. (por. wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2016 r., I OSK 462/15). Tym samym u.u.i.ś. stanowi lex specialis w stosunku do u.d.i.p. co oznacza, że żądania związane z informacjami dotyczącymi środowiska podlegają rozpatrzeniu w ramach prawnych wyznaczonych przepisami u.u.i.ś. – tak w zakresie udostępnienia tego rodzaju informacji, jak i odmowy ich udostępnienia. Przepisy u.d.i.p. nie znajdują zastosowania w takim zakresie, w jakim zasady i tryb dostępu do żądanych informacji określa u.u.i.ś. (wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2016 r., I OSK 462/15). Jednocześnie podkreśla się, że nie istnieje dualizm prawny w zakresie udostępniania informacji objętych dyspozycją art. 8 i art. 9 u.u.i.ś. Nie ma podstaw, by wskazywać na wybrane elementy podlegające udostępnianiu na podstawie u.u.i.ś., a pozostałe w oparciu o przepisy u.d.i.p. (por. wyrok NSA z dnia 24 lutego 2016 r., I OSK 2257/14). W badanej sprawie należy stwierdzić, że w każdym przypadku, gdy przedmiotem konkretnego postępowania będzie któryś z celów określonych w art. 1 pkt 1 lit. a) u.u.i.ś, rozwiązania wynikające z tej ustawy znajdować będą zastosowanie.

Wyrok WSA z dnia 29 czerwca 2021 r., IV SA/Wr 209/21

Standard: 75317 (pełna treść orzeczenia)