Wyrok z dnia 2022-02-08 sygn. IV SA/Wa 1548/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Korzeniowski (spr.) Sędziowie sędzia WSA Agnieszka Wąsikowska sędzia WSA Joanna Borkowska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 lutego 2022 r. skargi J. Z. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] sierpnia 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia lub zmiany decyzji w sprawie odmowy unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia oddala skargę.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej: organ odwoławczy, organ

II instancji, Minister) w decyzji [...] sierpnia 2021 r., znak [...] wydanej na podstawie

art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2021 r. poz. 735, dalej: k.p.a.) po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez J. Z. (dalej: strona, wnioskodawczyni, skarżąca) reprezentowaną przez adw. S. W. od decyzji Wojewody [...] z [...] czerwca 2021 r. nr [...] odmawiającej uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej Wojewody [...] z [...] maja

2020 r. nr [...] w sprawie odmowy unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia

P. Z., orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Wojewody [...] (dalej: organ I instancji) z [...] czerwca 2021 r. nr [...] odmawiającej uchylenia lub zmiany decyzji własnej z [...] maja 2020 r. nr [...] w sprawie odmowy unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z..

Zaskarżona decyzja została oparta na następujących ustaleniach faktycznych i ocenach prawnych.

W piśmie z 1 kwietnia 2021 r. adw. S. W. - pełnomocnik J. Z. wniosła do Wojewody [...] podanie o uchylenie jego decyzji z [...] maja 2020 r. nr [...] odmawiającej unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia sporządzonych na imię i nazwisko

P. Z.. We wniosku wskazano, że funkcjonowanie dwóch aktów urodzenia P. Z. powoduje problemy w podwyższeniu kwoty emerytury pobieranej przez J. Z., która jest schorowaną osobą i ma problemy w utrzymaniu. Dodatkowo wnioskodawczyni powołała się na postanowienie Sądu Rejonowego dla [...], sygn. [...] z [...] marca 2021r., w którym ww. Sąd odrzucił wniosek J. Z. o unieważnieniu aktu stanu cywilnego wskazując na art. 39b ustawy z 28 listopada 2014r. Prawo o aktach stanu cywilnego (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 2224 ze zm., dalej: p.a.s.c.).

Po zakończeniu postępowania w decyzji z [...] czerwca 2021 r. nr [...] Wojewoda [...] odmówił na podstawie art. 154 § 1 i 2 k.p.a. uchylenia lub zmiany decyzji własnej z [...] maja 2020 r. nr [...] w sprawie odmowy unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z.. Organ I instancji uzasadniając swoje rozstrzygniecie wskazał, że tryb uchylenia lub zmiany decyzji z art. 154 k.p.a. nie może być stosowany w odniesieniu do decyzji administracyjnych związanych, a do takich należy rozstrzygnięcie wydane na podstawie art. 127 ust. 2 p.a.s.c. Organ I instancji zaznaczył, że zmiana decyzji ostatecznej w trybie art. 154 k.p.a. nie może prowadzić do wydania decyzji sprzecznej z prawem, zaś zasada praworządności, wyrażona w art. 6 k.p.a., zobowiązuje organy administracji do działania na podstawie i w granicach prawa. Tym samym, według organu I instancji, uwzględnienie żądania wnioskodawczyni byłoby niezgodne z art. 127 p.a.s.c.

Wnioskodawczyni reprezentowana przez adw. S. W., w piśmie z [...] czerwca 2021 r. złożyła odwołanie od ww. decyzji Wojewody [...] wnosząc o cyt. "(...) jej uchylenie i przekazanie organowi I instancji do ponownego rozpoznania". Decyzji zarzucono: naruszenie art. 154 § 1 k.p.a. cyt. "poprzez odmowę uchylenia bądź zmiany decyzji wydanej w dniu [...] maja 2020 r., mimo że istniały uzasadnione przesłanki w postaci słusznego interesu strony, braku możliwości unieważnienia aktu stanu cywilnego przed Sądem powszechnym".; naruszenie art. 154 § 1 k.p.a., przez odmowę uchylenia ostatecznej decyzji ze względu na uznanie, że ww. przepis może mieć zastosowanie wyłącznie do decyzji uznaniowych; naruszenie art. 127 ust. 2 i 3 p.a.s.c. przez błędną wykładnię, że kompetencje do unieważnienia aktu stanu cywilnego w przedmiotowym stanie faktycznym ma sąd powszechny, mimo że Sąd Rejonowy dla [...] na podstawie art. 39b ustawy p.a.s.c. odrzucił wniosek J. Z. o unieważnienie aktu stanu cywilnego.

W odwołaniu wskazano, że odmowa unieważnienia aktu urodzenia P. Z. zarówno przez Wojewodę [...] jak również Sąd Rejonowy dla [...] powoduje sytuację, która w oczywisty sposób narusza słuszny interes J. Z., ponieważ w obrocie prawnym funkcjonują dwa akty urodzenia sporządzone na imię i nazwisko P. Z., a to implikuje problemy związane z podwyższeniem emerytury po zmarłym mężu. Dodatkowo w odwołaniu podniesiono, że w trybie art. 154 § 1 k.p.a. organ ocenia jedynie, czy za zmianą lub uchyleniem decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony, co w równym stopniu dotyczy decyzji związanych jak i uznaniowych, wskazując przy tym na orzecznictwo NSA.

Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji z [...] sierpnia 2021 r., znak [...] wyjaśnił, że przepis art. 154 k.p.a. pozwala na zmianę lub uchylenie decyzji ostatecznej, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa. Brak nabycia prawa oznacza taką sytuację, w której strona nie uzyskała zaspokojenia swego żądania (będzie to więc każda decyzja negatywna). Przesłanki warunkujące możliwość zmiany decyzji w tym trybie to interes społeczny lub słuszny interes strony. Interes strony, o którym mowa w art. 154 k.p.a., powinien być rozumiany jako zobiektywizowana realnie istniejąca potrzeba ochrony prawnej. Przesłanki uzasadniające uchylenie lub zmianę decyzji z powodu naruszenia interesu strony muszą mieć charakter konkretny, a nie abstrakcyjny.

Minister wyjaśnił, że zmiana decyzji w trybie art. 154 k.p.a. stanowi sytuację wyjątkową, ponieważ narusza ona wyrażoną w art. 16 k.p.a. zasadę trwałości decyzji administracyjnej. Decyzja zmieniana bądź uchylana nie musi być dotknięta jakąkolwiek wadliwością, w szczególności nie musi być wydana z naruszeniem prawa. Przepis ten ma bowiem zastosowanie w równym stopniu do decyzji prawidłowych, jak i wadliwych, przy czym nie mogą być to wady kwalifikowane, powodujące nieważność decyzji w myśl art. 156 § 1 k.p.a. Minister wskazał, że organ administracyjny na zasadzie uznania administracyjnego stosuje przepis art. 154 k.p.a., co wynika z użycia w nim słowa "może", wprowadzającego dopuszczalność wyboru konsekwencji prawnych przez organ. Działanie takie wymaga od organu respektowania postanowień art. 7 k.p.a., a w konsekwencji wykorzystania posiadanych możliwości w celu załatwienia sprawy pozytywnego dla strony, jeżeli nie sprzeciwiają się temu konkretne racje interesu społecznego. Organ II instancji wyjaśnił, że na gruncie stosowania art. 154 k.p.a. jako instytucji uchylenia decyzji, w orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowane są dwa poglądy co do możliwości zastosowania tego trybu do decyzji związanych. Zgodnie z pierwszym - decyzje związane nie mogą być uchylane ani zmienianie; zaś z drugim - mogą, ale należy rozważyć okoliczności sprawy tak aby rzeczywiście doszło do rozważenia czy zmiana lub uchylenie decyzji związanej doprowadzi faktycznie do stanu sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym. Minister przychylił się do poglądu drugiego prezentowanego w orzecznictwie sądowo-administracyjnym.

W tym kontekście oraz w zakresie zarzutu strony dotyczącego naruszenia przez organ I instancji art. 154 § 1 k.p.a. odnośnie do decyzji związanych, Minister wyjaśnił, że treść zaskarżonej decyzji, jakkolwiek nieuporządkowana, de facto wskazuje na pogląd drugi prezentowany w orzecznictwie. Zdaniem Ministra, organ I instancji uzasadniając swoje rozstrzygniecie wskazał, że tryb uchylenia lub zmiany decyzji z art. 154 k.p.a. nie może być stosowany w odniesieniu do decyzji administracyjnych związanych, a do takich należy rozstrzygnięcie wydane na podstawie art. 127 ust. 2 p.a.s.c. Jedocześnie - co nie pozostaje bez znaczenia w przedmiotowej sprawie - podkreślił, że uchylenie lub zmiana decyzji nr [...] z [...] maja 2020 r. w przedmiocie unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z. spowodowałoby naruszenie interesu społecznego, którego celem jest m.in. wydawanie rozstrzygnięć administracyjnych zgodnie z właściwością rzeczową i w granicach prawa. Zaznaczył, przy tym, że zmiana ww. decyzji i uwzględnienie żądania strony doprowadziłoby do wydania decyzji sprzecznej z prawem. Oznacza to, że organ I instancji rozważył okoliczności sprawy i doszedł do wniosku, że zmiana lub uchylenie decyzji własnej [...] z [...] maja 2020 r. doprowadzi faktycznie do stanu sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym. Dokonując kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia organu I instancji, organ odwoławczy ocenia zgodność jego rozstrzygnięcia z przepisami prawa. W ocenie Ministra, stan faktyczny i prawny niniejszej sprawy implikuje stwierdzenie, że uchylenie lub zmiana decyzji Wojewody [...] z [...] maja 2020 r. nr [...] w sprawie odmowy unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z., mogłoby prowadzić do naruszenia prawa. Zdaniem organu odwoławczego, możliwość zastosowania art. 154 § 1 k.p.a. w odniesieniu do decyzji tzw. związanych jest obarczona konkretnymi ograniczeniami, które powinny wynikać bezpośrednio z okoliczności danej sprawy, a ewentualne podjęcie rozstrzygnięcia, w tym pozytywnego dla wnioskodawcy i tak nie może prowadzić do stanu naruszenia prawa. Jeżeli istnieją wady decyzji, której dotyczy wniosek złożony w trybie art. 154 § 1 k.p.a. i jednocześnie brak jest możliwości wzruszenia wadliwej decyzji w innych nadzwyczajnych trybach postępowania administracyjnego oraz za zmianą bądź uchyleniem wadliwej decyzji przemawia słuszny interes strony i nie prowadzi to do stanu niezgodnego z prawem - to brak jest przeszkód do zastosowania art. 154 § 1 k.p.a.

Minister wyjaśnił, że zgodnie z art. 127 ust. 2 p.a.s.c., jeżeli przeniesiono do rejestru stanu cywilnego więcej niż jeden akt stanu cywilnego stwierdzający to samo zdarzenie, sporządzony przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy albo sporządzony w trybie art. 145, a okoliczności wskazane w każdym z tych aktów nie budzą wątpliwości, że przedmiotem rejestracji w każdym z nich jest to samo zdarzenie, wojewoda właściwy dla kierownika urzędu stanu cywilnego, który sporządził ostatni akt, unieważnia akt lub akty stanu cywilnego w formie decyzji administracyjnej. Według organu II instancji, z akt sprawy wynika, że oba akty urodzenia sporządzone na imię i nazwisko P. Z. zawierają rozbieżne dane w zakresie daty i miejsca urodzenia osoby, której dotyczą. W świetle stwierdzonych istotnych różnic w zapisach danych w obydwu badanych aktach urodzenia, w szczególności daty urodzenia jako jednej z zasadniczych informacji dotyczącej faktu urodzenia, nie jest zasadne przede wszystkim z formalnego punktu widzenia rozstrzyganie w tym przypadku o unieważnieniu jednego z dwóch aktów urodzenia. Przyjmując bowiem takie rozwiązanie, organ administracji dokonywałby de facto oceny prawdziwości i zgodności z prawdą zapisów danych w aktach, niezgodnie z właściwością i kompetencjami należącymi do sądu powszechnego. Zgodnie z art. 3 p.a.s.c., akta stanu cywilnego stanowią wyłączny dowód zdarzeń w nich stwierdzonych, ich niezgodność może być udowodniona jedynie w postępowaniu sądowym. Jeżeli został sporządzony akt urodzenia osoby która urodziła się w innym czasie, to taki akt podlega unieważnieniu na podstawie art. 39 p.a.s.c. przez sąd w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby zainteresowanej, prokuratora lub kierownika urzędu stanu cywilnego. Uchylenie lub zmiana decyzji ostatecznej Wojewody [...] z [...] maja 2020 r. nr [...], a w konsekwencji ewentualne orzeczenie organu I instancji o unieważnieniu jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z. - w sytuacji istotnych rozbieżności w podstawowych danych identyfikujących urodzenie osoby - stanowi przekroczenie przez wojewodę uprawnień wynikających żart. 127 p.a.s.c. To z kolei implikuje sytuację, w której taka decyzja jest dotknięta wadą określoną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a to z kolei stanowi przesłankę do jej ewentualnego wyeliminowania w postępowaniu o stwierdzenie nieważności.

Odnośnie zarzutu naruszenia przez organ I instancji art. 127 p.a.s.c., w kontekście postanowienia Sądu Rejonowy dla [...] z [...] marca 2021 r., sygn. akt [...] w którym ww. Sąd na podstawie art. 39b p.a.s.c., odrzucił wniosek J. Z. o unieważnienie aktu stanu cywilnego, Minister nie podzielił stanowiska zaprezentowanego w odwołaniu. Art. 39b p.a.s.c., na który powołał się sąd w rzeczonym postanowieniu, dotyczy unieważnienia przez wojewodę aktu lub aktów stanu cywilnego, gdy w rejestrze stanu cywilnego w ramach tzw. "bieżącej" rejestracji stanu cywilnego, zarejestrowano więcej niż jeden akt stanu cywilnego stwierdzający to samo zdarzenie a okoliczności wskazane w każdym z tych aktów nie budzą wątpliwości, że przedmiotem rejestracji w każdym z nich jest to samo zdarzenie. W przedmiotowym stanie faktycznym i prawnym sytuacja była odmienna, ponieważ badane akty stanu cywilnego zostały sporządzone w księdze papierowej, a następnie przeniesione do elektronicznego rejestru stanu cywilnego.

W takiej sytuacji zastosowanie ma tryb unieważnienia przez wojewodę w formie decyzji administracyjnej jednego z dwóch/kilku aktów stanu cywilnego przewidziany w art. 127 ust. 2 p.a.s.c., o ile zostaną spełnione łącznie przesłanki wskazane w tym przepisie, tj. jeżeli przeniesiono do rejestru stanu cywilnego więcej niż jeden akt stanu cywilnego stwierdzający to samo zdarzenie, a okoliczności wskazane w każdym z tych aktów nie budzą wątpliwości, że przedmiotem rejestracji w każdym z nich jest to samo zdarzenie.

Zdaniem organu II instancji, z rzeczonego postanowienia Sądu Rejonowego [...] wynika, że wniosek o unieważnienie aktu stanu cywilnego został odrzucony na podstawie art. 39b p.a.s.c. w zw. z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. W tym kontekście, zdaniem Ministra, posiłkowo należy zasygnalizować, że postanowienie o odrzuceniu pozwu nie posiada powagi rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.), rozstrzyga ono bowiem wyłącznie kwestie proceduralne, a nie zawiera rozstrzygnięcia co do istoty sprawy. Oznacza to, że nie ma przeszkód do ponownego wniesienia powództwa w tej samej sprawie między tymi samymi stronami. Uwzględniając powyższe, w ocenie organu II instancji, chybiony jest zarzut naruszenia art. 154 § 1 k.p.a. cyt. "(...) poprzez odmowę uchylenia bądź zmiany decyzji wydanej w dniu [...] maja 2020 roku, mimo iż istniały uzasadnione przesłanki w postaci słusznego interesu stronu, braku możliwości unieważnienia aktu stanu cywilnego przed Sądem powszechnym", ponieważ skarżąca ma możliwość ponownego wystąpienia do sądu powszechnego z wnioskiem w trybie art. 39 ust. 1 p.a.s.c. o unieważnienie konkretnego aktu stanu cywilnego, jeżeli akt ten stwierdza zdarzenie niezgodne ze stanem faktycznym lub stwierdzono uchybienia, które zmniejszają moc dowodową. Jednocześnie organ odwoławczy wskazał, że decyzja administracyjna ani orzeczenie administracyjne nie stanowią prawomocnego osądzenia sprawy w rozumieniu art. 366 k.p.c. i nie korzystają na równi z wyrokiem z powagi rzeczy osądzonej, a w konsekwencji nie mogą stanowić podstawy odrzucenia pozwu w świetle art. 199 § 1 pkt k.p.c.

W skardze J. Z. reprezentowana przez adw. S. W. na podstawie art. 53 § 1 i art. 54 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. poz. 270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.) zaskarżyła w całości decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z [...] sierpnia 2021 r. w przedmiocie utrzymania w mocy decyzji Wojewody [...] z [...] czerwca 2021 r. nr [...] odmawiającej uchylenia lub zmiany decyzji własnej z [...] maja 2020 r. w sprawie odmowy unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z.. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie przepisów, które miało wpływ na wynik sprawy w postaci: - art. 154 § 1 k.p.a. w zw. z art. 8 k.p.a. przez uznanie, że przedmiotowy artykuł ma wyłącznie zastosowanie do decyzji uznaniowej; art. 154 § 1 k.p.a. przez wskazanie, że uchylenie lub zmiana decyzji nr [...] z [...] maja 2020 r. w przedmiocie unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z. spowodowałoby naruszenie interesu społecznego, którego celem jest wydawanie rozstrzygnięć administracyjnych zgodnie z właściwością i granicach prawa; art. 127 ust. 2 p.a.s.c. przez wskazanie, że okoliczności wskazane w aktach urodzenia P. Z. budzą wątpliwości i związku z tym kompetencję do unieważnienia aktu urodzenia ma wyłącznie sąd powszechny, podczas gdy w aktach istnieją jednoznaczne dowody, które potwierdzają prawdziwe dane osobowe P. Z..

Wobec powyższych zarzutów wniesiono: na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a, p.p.s.a., o uchylenie w całości decyzji organu II instancji z [...] sierpnia 2021 r., zasądzenie od organu II instancji na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania administracyjnego, według norm prawem przepisanych, przyznania prawa pomocy skarżącej w zakresie zwolnienia od kosztów postępowania w całości.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że J. Z. obecnie utrzymuje się z niewielkiej emerytury, która wynosi około 1 300 zł. Z tych niewielkich środków pokrywa comiesięczne rachunki i środki te również przeznacza na zakup produktów pierwszej potrzeby oraz niezbędnych lekarstw, gdyż jest osobą schorowaną. Z powyższych względów skarżąca nie posiada środków na poniesienie opłat sądowych. Jednocześnie pełnomocnik skarżącej wskazał, że pomoc prawna udzielona wnioskodawczyni ze względu na jej trudną sytuację materialną stanowi pomoc pro bono.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że nie zgadza się z rozstrzygnięciami organów administracji, które zapadły w niniejszej sprawie. W ocenie skarżącej, wskazanie organu w zakresie możliwości wydania decyzji niezgodnej z prawem jest niesłuszne. Zgodnie z art. 127 ust. 2 p.a.s.c., w przypadku przeniesienia do rejestru stanu cywilnego więcej niż jeden akt stanu cywilnego stwierdzający to samo zdarzenie (...), a okoliczności wskazane w każdym z tych aktów nie budzą wątpliwości (....) wojewoda właściwy dla kierownika urzędu stanu cywilnego, który sporządził ostatni akt unieważnia akt. Powyższe oznacza, że w przypadku braku wątpliwości organ jest władny do wydania decyzji. Takie wątpliwości w niniejszej sprawie nie występują.

Akt urodzenia sporządzony w 1982 r. został wydany na podstawie świadectwa urodzenia, które zostało sporządzone przez Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego [...]. Akt urodzenia z 1982 r. był podstawą nadania PESEL-u oraz w późniejszym czasie aktu zgonu, zatem był podstawą wszelkich czynności przez niemal 35 lat. W związku z powyższym uzasadnione jest unieważnienie aktu urodzenia z 1950 r., gdyż zawiera mniej danych osobowych oraz jest niezgodny z dalszymi dokumentami stanu cywilnego tj. aktem zgonu. Takie działanie jest zgodne z prawem i nie narusza interesu społecznego. Według skarżącej, działanie organu stanowi poważne naruszenie zasad prawa i praworządności. Z lektury uzasadnienia można wywnioskować, że zadaniem skarżącej jest wnoszenie powództwa do sądu powszechnego do osiągnięcia zamierzonego skutku, mimo iż wyraźnie sąd powszechny wskazał, że w tym przepadku, unieważnienie aktu urodzenia należy do obowiązków organu administracji. "Spychologia" jaka jest stosowana powoduje uznanie, że nikt nie jest władny do pomocy skarżącej, która ze względu na wiek oraz stan zdrowia dotkliwie odczuwa wydane decyzje czy też postanowienia. Niemożność unieważnienia aktu stanu cywilnego trwa od przeszło 3 lat, w tym czasie skarżąca się zadłużyła. Nie ma również możliwości zakupu leków, które są niezbędne do prawidłowego leczenia. Skarżąca podtrzymała stanowisko wyrażone w odwołaniu i wskazuje, że orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego dopuszcza możliwość zastosowania art. 154 k.p.a. w stosunku do decyzji związanych. W związku z powyższym forsowanie sprzecznego poglądu, należy uznać za naruszenie art. 8 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji Nr [...] z [...] sierpnia 2021r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, co oznacza, że sąd w zakresie dokonywanej kontroli bada, czy organ administracji orzekając w sprawie, nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na jej wynik. Należy dodać, że zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem sądowej kontroli w niniejszym postępowaniu była decyzja Ministra z sierpnia 2021 r., znak [...], w której utrzymano w mocy decyzję organu I instancji z [...] czerwca 2021 r. nr [...] odmawiającą uchylenia lub zmiany decyzji własnej z [...] maja 2020 r. nr [...] w sprawie odmowy unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z..

Skargę należało oddalić, albowiem zaskarżona decyzja Ministra z [...] sierpnia 2021 r., znak [...], nie narusza przepisów prawa w sposób upoważniający Sąd do jej wyeliminowania z obrotu prawnego. Uwzględnienie przez wojewódzki sąd administracyjny skargi na orzeczenie organu administracji jest dopuszczalne tylko w razie stwierdzenia w toku kontroli tego orzeczenia naruszeń prawa wymienionych w art. 145 § 1 p.p.s.a. W świetle przywołanego przepisu sąd administracyjny: 1) uchyla zaskarżoną decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy; 2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach; 3) stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w k.p.a. lub w innych przepisach. Naruszeń, które mogłyby stanowić podstawę do zastosowania w niniejszej sprawie środków o których mowa powyżej, Sąd nie stwierdził. Nie zasługiwały na uwzględnienie wszystkie zarzuty przedstawione w skardze.

W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, postępowanie poprzedzające wydanie kontrolowanej decyzji i decyzji ją poprzedzającej przeprowadzone zostało z poszanowaniem zasad określonych w art. 7, art. 7a, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. Przed wydaniem rozstrzygnięcia organy wyczerpująco zebrały, a następnie rozpatrzyły całość materiału dowodowego, dokonując analizy wszelkich istotnych okoliczności faktycznych występujących w sprawie, a następnie do tak ustalonego stanu faktycznego zastosowały prawidłowe normy prawa materialnego celem podjęcia rozstrzygnięcia, przy czym swoje stanowisko przedstawiły w uzasadnieniu odpowiadającym wymogom art. 107 § 3 k.p.a. Podkreślić trzeba, że obowiązek wyczerpującego zebrania przez organ materiału dowodowego nie oznacza nieograniczonego obowiązku poszukiwania przez ten organ materiałów dowodowych, mających wykazać okoliczności korzystne dla strony postępowania. Zasada ta nie zwalnia strony postępowania administracyjnego z obowiązku przedstawienia takich dowodów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki. W niniejszej sprawie skarżąca, negując twierdzenia organów, dowodów takich nie przedstawiła.

Nie jest zasadny zarzut dotyczący naruszenia art. 154 § 1 w zw. z art. 8 k.p.a.

Zgodnie z art. 154 § 1 k.p.a., decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.

Wyjaśnić należy, że postępowanie prowadzone na podstawie art. 154 k.p.a. jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem - w przeciwieństwie do postępowania głównego zakończonego decyzją ostateczną - nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, lecz zweryfikowanie decyzji ostatecznej z jednego tylko punktu widzenia, a mianowicie, czy za zmianą (uchyleniem) przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. Rozstrzygnięcie, jakie wydaje organ orzekając na podstawie art. 154 k.p.a., oparte jest na uznaniu administracyjnym. Trzeba jednak podkreślić, że - jak w każdym przypadku uznania administracyjnego - muszą tu być brane pod uwagę względy celowości, które wydatnie ograniczają, a czasem nawet eliminują swobodę w wyborze rozstrzygnięcia. Na gruncie stosowania art. 154 k.p.a.

w orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowane są dwa poglądy co do możliwości zastosowania tego trybu do decyzji związanych. Zgodnie z pierwszym - decyzje związane nie mogą być uchylane ani zmienianie; zaś z drugim - mogą, ale należy rozważyć okoliczności sprawy tak aby rzeczywiście doszło do rozważenia czy zmiana lub uchylenie decyzji związanej doprowadzi faktycznie do stanu sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym (porównaj wyrok NSA z 27 lutego 2013 r., sygn. akt II GSK 2127/11; wyrok NSA z 19 października 2012 r., sygn. akt II OSK 1153/11; wyrok NSA z 20 października 2017 r., sygn. akt II OSK 1547/17). Zgodzić należy się Ministrem, który w zaskarżonej decyzji przychylił się do poglądu drugiego prezentowanego w orzecznictwie sądowo- administracyjnym.

Sąd orzekający w niniejszym składzie nie dostrzega powodów do absolutnego (bezwzględnego) dania racji tezie, że zmianie lub uchyleniu w trybie art. 154 k.p.a. podlegają jedynie decyzje podjęte w ramach uznania administracyjnego ("swobodne"). Sama decyzja podjęta w trybie art. 154 k.p.a. ma charakter uznaniowy. Natomiast postępowanie prowadzone w oparciu o art. 154 k.p.a. jest postępowaniem odrębnym od postępowania zakończonego decyzją, której dotyczy żądanie zmiany bądź uchylenia. Jego przedmiotem jest ustalenie przesłanek do uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej. Interes społeczny lub słuszny interes strony, o których mowa w art. 154 § 1 k.p.a., mogą przemawiać za uchyleniem lub zmianą decyzji ostatecznej, jeżeli decyzja została wydana z naruszeniem prawa, a brak jest podstaw do wznowienia postępowania albo stwierdzenia nieważności decyzji. Jednakże słuszny interes strony w rozumieniu art. 154 § 1 k.p.a. musi być interesem znajdującym oparcie w obowiązujących przepisach prawa. Zmiana decyzji ostatecznej w trybie art. 154 § 1 k.p.a. nie może bowiem prowadzić do wydania decyzji sprzecznej z prawem. Jeśli więc przy uwzględnieniu interesu społecznego lub słusznego interesu strony możliwa jest taka zmiana decyzji, która nie prowadzi do sprzeczności z powszechnie obowiązującą normą prawną, to co do zasady nie ma przeszkód, na gruncie art. 154 k.p.a., do zmiany decyzji także o charakterze związanym. Warunkiem jest to, aby całość systemu prawnego nie stała temu na przeszkodzie.

Minister w zaskarżonej decyzji prawidłowo wskazał, że możliwość zastosowania art. 154 § 1 k.p.a. w odniesieniu do decyzji tzw. związanych jest obarczona konkretnymi ograniczeniami, które powinny wynikać bezpośrednio z okoliczności danej sprawy, a ewentualne podjęcie rozstrzygnięcia, w tym pozytywnego dla wnioskodawczyni i tak nie może prowadzić do stanu naruszenia prawa. Zgodnie z art. 127 ust. 2 p.a.s.c., jeżeli przeniesiono do rejestru stanu cywilnego więcej niż jeden akt stanu cywilnego stwierdzający to samo zdarzenie, sporządzony przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, albo sporządzony w trybie art. 145, a okoliczności wskazane w każdym z tych aktów nie budzą wątpliwości, że przedmiotem rejestracji w każdym z nich jest to samo zdarzenie, wojewoda właściwy dla kierownika urzędu stanu cywilnego, który sporządził ostatni akt, unieważnia akt lub akty stanu cywilnego w formie decyzji administracyjnej.

Jak wynika z akt niniejszej sprawy, oba akty urodzenia sporządzone na imię i nazwisko P. Z. zawierają rozbieżne dane w zakresie daty i miejsca urodzenia osoby, której dotyczą. W świetle stwierdzonych istotnych różnic w treści danych w obydwu badanych aktach urodzenia, w szczególności daty urodzenia jako jednej z zasadniczych informacji dotyczącej faktu urodzenia, nie było zasadne rozstrzyganie w tym przypadku o unieważnieniu jednego z dwóch aktów urodzenia. Przyjmując bowiem takie rozwiązanie, organ administracji dokonywałby de facto oceny prawdziwości i zgodności z prawdą zapisów danych w aktach, niezgodnie ze swoją właściwością i kompetencjami, które w takiej sytuacji należą do sądu powszechnego. Zgodnie z art. 3 p.a.s.c., akty stanu cywilnego stanowią wyłączny dowód zdarzeń w nich stwierdzonych, ich niezgodność może być udowodniona jedynie w postępowaniu sądowym. Analiza regulacji normatywnych p.a.s.c. prowadzi do wniosku, że generalną zasadą odnośnie do stwierdzenia nieważności aktów stanu cywilnego, jest właściwość sądów powszechnych w tego typu sprawach. Jedynie o ile wadliwość aktu wynika z faktu, iż potwierdza on to samo zdarzenie co akt inny, stwierdzenie nieważności jednego z dwu aktów dokonywane jest w ramach postępowania administracyjnego a właściwym w sprawie jest organ administracji. Z powyższego wynika, że skoro w pewnych - wskazanych przez prawodawcę - przypadkach, sądowa droga stwierdzenia nieważności aktu urodzenia jest zamknięta, wówczas ochrona interesu prawnego osoby zainteresowanej stwierdzeniem nieważności jednego z dwu istniejących aktów, dotyczących tego samego zdarzenia może być realizowana jedynie w ramach jej udziału w postępowaniu administracyjnym.

Działanie organu zdeterminowane było zatem zakresem dopuszczalnym przez prawo. Zakres ten jest o tyle istotny, że ustawodawca dokonał ścisłego rozdziału kompetencji między organy administracji publicznej i organy sądowe. Podział właściwości merytorycznej jest dychotomiczny i rozdzielny, bez możliwości zamiennego stosowania.

Przestrzeganie ustanowionych w przedstawionym zakresie zasad kompetencyjnych należy do tej kategorii obowiązków organów, które gwarantują stronom zapewnienie zasady praworządności. Dlatego ustawodawca w art. 19 k.p.a. zobowiązał organy administracji do przestrzegania z urzędu ich właściwości rzeczowej i miejscowej, obwarowując to wymaganie sankcją nieważności decyzji (zgodnie z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.). W związku z tym każdy organ prowadzący postępowanie jest zobowiązany podporządkować się tej zasadzie. Konsekwencją takiego stanu prawnego jest to, że żaden organ nie może dowolnie stosować przepisów, dotyczących właściwości, które podlegają ścisłej wykładni. Przepisy k.p.a. określają zasady ustalania właściwości organów administracji w art. 20-23. Zgodnie z tymi regulacjami właściwość rzeczową organów ustala się według przepisów o zakresie ich działania (art. 20 k.p.a.), a właściwość miejscową według reguł, zawartych w art. 21 k.p.a. Przepisy o właściwości podlegają ścisłej wykładni, o ich naruszenie, jako niezgodne z zasadą praworządności, stanowi rażące naruszenie prawa, nawet jeżeli decyzja pod innymi względami byłby prawidłowa. Kwestia ta jest jednolicie, od dawna traktowana w judykaturze (por. np. uchwała składu pięciu Sędziów NSA, z 19 listopada 1997 r., FPK 9/97). Zgodnie bowiem z art. 7 Konstytucji RP, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, z czego wynika zakaz domniemania kompetencji, wszystkie działania organów powinny być oparte na konkretnym przepisie, zawierającym normę kompetencyjną. W orzecznictwie TK (por. uchwała TK z 10 maja 1994 r., W 7/94, OTK 1994, Nr 1, poz. 23; wyrok TK z 27 maja 2002 r., K 20/01, OTK 2002, Nr 3, poz. 34; wyrok NSA z 11 stycznia 2010 r., I OSK 1453/09) wskazuje się, że z konstytucyjnej zasady legalności (art. 7 Konstytucji RP), jak również z zasady demokratycznego państwa prawa (art.2 Konstytucji RP) wynika jednoznaczny wniosek, że w przypadku, gdy normy prawne nie przewidują wyraźnie kompetencji organu państwowego, kompetencji tej nie wolno domniemywać i w oparciu o inną rodzajowo kompetencję przypisywać ustawodawcy zamiaru, którego nie wyraził. Przepis kompetencyjny "podlega zawsze ścisłej wykładni literalnej, domniemanie objęcia upoważnieniem materii w nim niewymienionych w drodze np. wykładni celowościowej nie może wchodzić w rachubę" (por. wyrok NSA z 27 października 2017 r. II OSK 347/16 oraz wyroki: NSA z 21 lutego 2008 r., II OSK 54/07, Lex nr 519743; wyrok NSA z 3 czerwca 2008 r., II OSK 590/07, Lex nr 484998; wyrok WSA w Lublinie z 20 maja 2010 r., II SA/Lu 616/09, Lex nr 706029; wyrok NSA z 15 lutego 2012 r., II OSK 2135/10, Lex nr 1426707; wyrok NSA z 12 lutego 2013 r., II OSK 1897/11, Lex nr 1358451; wyrok NSA z 25 lutego 2013 r., II OSK 2037/11, Lex nr 1354927).

Wracając na grunt niniejszej sprawy wyjaśnić należy, że jeżeli został sporządzony akt urodzenia osoby, która urodziła się w innym czasie, to taki akt podlega unieważnieniu na podstawie art. 39 p.a.s.c. przez sąd w postępowaniu nieprocesowym na wniosek osoby zainteresowanej, prokuratora lub kierownika urzędu stanu cywilnego.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 p.a.s.c., unieważnienia aktu stanu cywilnego lub dołączonej do niego wzmianki dodatkowej dokonuje sąd w postępowaniu nieprocesowym, na wniosek osoby zainteresowanej, prokuratora lub kierownika urzędu stanu cywilnego, jeżeli akt ten lub wzmianka stwierdzają zdarzenie niezgodne ze stanem faktycznym lub stwierdzono uchybienia, które zmniejszają jego moc dowodową. Jeżeli sąd unieważnił akt stanu cywilnego z przyczyn, o których mowa w ust. 1, może on postanowić o sporządzeniu nowego aktu stanu cywilnego (art. 39 ust. 2 p.a.s.c.).

W ocenie Sądu, uchylenie lub zmiana decyzji ostatecznej Wojewody [...] z [...] maja 2020 r. nr [...], a w konsekwencji ewentualne orzeczenie organu I instancji o unieważnieniu jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z. - w sytuacji istotnych rozbieżności w podstawowych danych identyfikujących urodzenie osoby - stanowiłoby przekroczenie przez Wojewodę uprawnień wynikających z art. 127 p.a.s.c.

Nie jest trafny zarzut skarżącej dotyczącej naruszenia art. 127 ust. 2 p.a.s.c. Podstawową przesłanką warunkującą zastosowanie trybu określonego w tym przepisie jest wystąpienie okoliczności, że przedmiotem rejestracji w każdym z badanych aktów stanu cywilnego jest to samo zdarzenie. Brak spełnienia tej przesłanki, uniemożliwia unieważnienie aktu stanu cywilnego przez wojewodę. Według Słownika Języka Polskiego, zdarzenie to co się zdarzyło, wydarzyło, zaszło, co się stało, wypadek, wydarzenie, zajście (M. Szymczak (red.), Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1981, s. 989). Zdarzenie zmienia jakiś stan rzeczy. Zdarzenia tworzą nieprzerwany łańcuch i są wyróżniane jak gdyby przez wycinanie pewnego fragmentu czasowego, który można ująć jako pewną całość ze względu na jakąś zmianę albo trwanie określonej cechy. Jednym z rodzajów zdarzeń są czyny i wobec tego podział zdarzeń obejmuje także działania, jak również ich rezultaty. Uwzględniając trwanie w jakimś przedziale czasu, każde zdarzenie można uważać za składnik jakiegoś większego czasowo zdarzenia. (zob. T. Pszczołowski, Mała encyklopedia prakseologii i teorii organizacji, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk 1978, s. 294). W piśmiennictwie wskazuje się, że "Stan cywilny osób opiera się a) na zdarzeniach czysto fizycznych (naturalnych), b) na czynnościach prawnych z zakresu prawa rodzinnego i c) na orzeczeniach organów państwowych. Zdarzeniami naturalnymi są urodzenie się i zgon. Urodzenie jest podstawą stanu cywilnego osoby w tym sensie, że tworzy węzeł pokrewieństwa między osobami: - pochodzenie od danej matki wynika wprost z faktu urodzenia się z niej". (zob. J. Litwin, Prawo o aktach stanu cywilnego. Komentarz, Warszawa 1961, s. 19).

W niniejszej sprawie zdarzeniem o jakim mowa w art. 127 ust. 2 p.a.s.c. jest urodzenie P. Z.. Zgodnie z ar. 2 ust. 1 p.a.s.c., stanem cywilnym jest sytuacja prawna osoby wyrażona przez cechy indywidualizujące osobę, kształtowana przez zdarzenia naturalne, czynności prawne lub orzeczenia sądów, lub decyzje organów, stwierdzona w akcie stanu cywilnego. Akta stanu cywilnego służą ustalaniu i potwierdzaniu tych zdarzeń, stanowiąc wyłączny ich dowód. Ich niezgodność z prawdą może być udowodniona jedynie w postępowaniu sądowym. W orzeczeniu z 23 czerwca 1949 r., C 441/49 (PiP z 1950 r., z8-9, s. 191 z glosą J. Litwina) SN wyjaśnił, że dopuszczalność przeprowadzenia dowodu niezgodności zarejestrowanych faktów z prawdą oznacza, iż można dowodzić, że : 1) fakt zarejestrowany jest niezgodny z prawdą, 2) fakt zarejestrowany nie jest prawidłowo zakwalifikowany , tzn. iż dane zdarzenie nie ma tego skutku prawnego, jaki mu kierownik USC przypisał.

Wyjaśnić należy, że argumenty przytoczone przez skarżącą, że akt urodzenia z 1982 r. został sporządzony na podstawie świadectwa urodzenia wydanego przez Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego [...] oraz że polski akt urodzenia stanowił podstawę nadania nr PESEL oraz sporządzenia aktu zgonu, mogą być istotne w postępowaniu w przedmiocie administracyjnego unieważnienia jednego z dwóch aktów stanu cywilnego (np. przy ocenie który akt stanu cywilnego powinien pozostać w obrocie prawnym), ale w sytuacji gdy wystąpią przesłanki do zastosowania tego trybu.

Podkreślenia wymaga, że w przedmiotowej sprawie występują istotne różnice w zakresie daty i miejsca urodzenia P. Z. (nie została zatem spełniona przesłanka tożsamości zdarzenia). Słowa "to samo zdarzenie", które występują w treści art. 127 ust. 2 p.a.s.c., należy rozumieć jako występowanie tych samych zdarzeń (identycznych zdarzeń), zdarzeń mających tożsame cechy.

Odnosząc się do zarzutów skarżącej dotyczących naruszenia praworządności wskazać należy, że pojęcie to oznacza bezwzględne i dokładne przestrzeganie przez organy państwa i obywateli norm prawa ustanowionych ustawami i innymi opartymi na ustawie aktami prawa w celu wszechstronnej ochrony państwa, praw i swobód obywatelskich. Formalne rozumienie praworządności obejmuje dwa, łącznie występujące, elementy czy kryteria oceny: 1 – prawo obowiązujące w danym państwie powinno spełniać określone wymogi formalne, 2- organy państwa powinny działać zgodnie z tym prawem i na jego podstawie. Materialne rozumienie praworządności tym różni się od jej rozumienia formalnego, że obejmuje ono wymogi dotyczące samej już treści obowiązujących norm prawnych. (zob. J. Nowacki, Praworządność. Wybrane problemy teoretyczne, Warszawa 1977, s. 78,80).

Wskazać należy, że oba akty urodzenia sporządzone na imię i nazwisko P. Z. zawierają rozbieżne dane w zakresie daty i miejsca urodzenia osoby, której dotyczą. Zatem w świetle stwierdzonych istotnych różnic w zapisach danych w obydwu badanych aktach urodzenia, w szczególności daty urodzenia jako jednej z zasadniczych informacji dotyczącej faktu urodzenia, orzekające w sprawie organy prawidłowo uznały, że nie jest zasadne i możliwe rozstrzyganie w tym przypadku o unieważnieniu jednego z dwóch aktów urodzenia. Przyjmując bowiem takie rozwiązanie, organ administracji dokonywałby de facto oceny prawdziwości i zgodności z prawdą zapisów danych w aktach, niezgodnie ze swoją właściwością i kompetencjami, które w takiej sytuacji należą do sądu powszechnego. Organ administracji prowadzący postępowanie na podstawie art. 127 p.a.s.c., bada przyczyny formalne umożliwiające unieważnienie aktu. Kompetencje do unieważnienia aktu stanu cywilnego z przyczyn merytorycznych należą do sądów powszechnych (art. 39 p.a.s.c.).

Organ odwoławczy nie naruszył także art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymując w mocy decyzję organu I instancji. Sąd nie stwierdził naruszenia przez orzekające organy:

art. 77 § 1 w zw. z art. 80 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. oraz art. 81 k.p.a. W orzecznictwie NSA wyrażono pogląd, według którego "W procedurze administracyjnej ciężar wykazania okoliczności istotnych dla sprawy spoczywa co do zasady na organie. Podważenie ustaleń organu wymaga jednak inicjatywy strony". (zob. wyrok NSA z 8 grudnia 2020 r., sygn. II OSK 1864/18, LEX 3094961). Ocena materiału dowodowego przeprowadzona przez Ministra w zaskarżonej decyzji, nie była sprzeczna z normą wynikającą z art. 80 k.p.a., ponieważ była dokonana w sposób logiczny, spójny i zgodny zasadami doświadczenia życiowego. Według Sądu, postępowanie Ministra, czyniło zadość obowiązkom płynącym z art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. Wyjaśnić należy, że organ odwoławczy dysponował wystarczającym materiałem dowodowym, aby dokonać rozstrzygnięcie, w którym, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji wymierzającą skarżącemu administracyjną karę pieniężną.

Wszelkie okoliczności i zarzuty strony, a zwłaszcza te, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, zostały rzetelnie omówione i wnikliwie przeanalizowane przez organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Z istoty samego uzasadnienia wynika, że powinno ono wskazywać przesłanki, którymi kierował się organ wydając dane orzeczenie, a więc powinno w sposób wyczerpujący wyjaśniać podstawę rozstrzygnięcia i okoliczności, które za takim, a nie innym rozstrzygnięciem przemawiają. Celem uzasadnienia jest przedstawienie procesów myślowych, które doprowadziły organ do wydania danego aktu, wskazanie motywów będących podstawą podjętego przez niego rozstrzygnięcia i wreszcie wskazanie argumentów tłumaczących, dlaczego takie, a nie inne stanowisko było prawidłowe w określonym stanie faktycznym. Argumentacja zawarta w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Ministra z [...] sierpnia 2021 r., znak [...] pozwala - skarżącej, jak również Sądowi kontrolującemu tę decyzję - odczytać kierunek rozważań oraz tok rozumowania organu odwoławczego związany z przedmiotem postępowania jakim była odmowa uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej Wojewody [...] z [...] maja 2020 r. nr [...] w sprawie odmowy unieważnienia jednego z dwóch aktów urodzenia P. Z..

Uzasadnienie aktu administracyjnego, stanowiąc jego integralną część, wpływa na jego treść. Sporządzenie uzasadnienia jest nie tylko wymogiem formalnym - wynikającym wprost z brzmienia art. 107 § 1 i 3 k.p.a. - ale także ma istotne znaczenie merytoryczne. Przedstawienie toku rozumowania organu administracyjnego wpływa na kontrolę rozstrzygnięcia w postępowaniu sądowo-administracyjnym. W ocenie Sądu, w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Ministra z [...] sierpnia 2021 r., znak [...] opisanych wyżej elementów nie zabrakło.

Podsumowując należy wskazać, że nie ma podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji Ministra z [...] sierpnia 2021 r., znak [...], a sposób interpretacji i zastosowanie norm prawnych przez orzekające organy był poprawny. W ocenie Sądu, nie można również stwierdzić naruszeń przepisów k.p.a., na które nie wskazano w skardze, ani innych przepisów, które mogłyby stać się podstawą do uchylenia rozstrzygnięcia organu II instancji.

Uwzględniając powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.