Postanowienie z dnia 2009-02-18 sygn. IV KK 306/08

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KK 306/08

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 18 lutego 2009 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Rafał Malarski (przewodniczący)

SSN Andrzej Tomczyk

SSA Barbara Skoczkowska (delegowana do SN, sprawozdawca) Protokolant Jolanta Grabowska

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Józefa Piechoty

w sprawie J.S. oskarżonej z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie

w dniu 18 lutego 2009 r.,

kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich, na korzyść oskarżonej od wyroku Sądu Okręgowego w R. z dnia 9 czerwca 2008 r., sygn. akt II Ka (…) utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 14 listopada 2007 r., sygn. akt VI K (…)

1. oddala kasację;

2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. W. z Kancelarii Adwokackiej w R. kwotę 732,- zł (siedemset trzydzieści dwa), w tym 22 % podatku VAT, z tytułu obrony J. S. z urzędu w postępowaniu kasacyjnym;

3. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża Skarb Państwa.

U Z A S A DN I E N I E

Prokuratura Rejonowa w S. oskarżyła J. S. o popełnienie przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2006 roku, sygn. akt VI K (…) Sąd Rejonowy w S. uznał J. S. za winną popełnienia dwóch przestępstw wyczerpujących znamiona art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k.

Apelację od powyższego wyroku wniosła J.S., zaskarżając wyrok w całości.

Sąd Okręgowy w R. wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2007 roku, sygn. akt II Ka (…) wobec stwierdzenia bezwzględnej przesłanki odwoławczej z art. 439 § 1 pkt. 10 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w S. do ponownego rozpoznania.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w S. wyrokiem z dnia 14 listopada 2007 roku, sygn. akt VI K (…), na podstawie art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k. umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonej J. S. o to, że w okresie od czerwca 2003 roku do 20 lutego 2006 roku w D., gmina St., woj. (…), znęcała się psychicznie i fizycznie nad swoją synową A.S. w ten sposób, że zamieszkując na wspólnej posesji wszczynała z nią awantury, podczas których wyzywała ją słowami wulgarnymi, poniżała ją oraz groziła jej uszkodzeniem ciała lub pozbawieniem życia, a w dniu 21 stycznia 2006 roku uderzyła ją ręką w twarz powodując jej otarcia naskórka łuku brwiowego lewego, które to obrażenia naruszyły czynności jej organizmu na okres trwający poniżej siedmiu dni, tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Na podstawie art.94 § 1 k.k. Sąd Rejonowy tymże wyrokiem orzekł umieszczenie J.S. w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym.

Wyrok ten zaskarżyli apelacją oskarżona oraz jej obrońca.

J. S. zaskarżyła wyrok w całości, negując popełnienie zarzucanego jej czynu oraz kwestionując opinię psychiatryczną wydaną w sprawie uznając ją za błędną, stronniczą i uwłaczającą jej godności.

Obrońca oskarżonej zaskarżył wyrok w punkcie II, tj. w części umieszczenia J. S. w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, zarzucając mu:

1. Na zasadzie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 93 k.k. i art. 94 § 1 k.k. przez przyjęcie, że umieszczenie oskarżonej w zakładzie zamkniętym jest niezbędne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez nią czynu zabronionego oraz że zarzucany oskarżonej czyn zabroniony nosi znamiona znacznej społecznej szkodliwości,

2. Na zasadzie art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 193 § 1 k.p.k. i art. 201 k.p.k. przez nie uwzględnienie wniosku o dopuszczenie dowodu z dodatkowej opinii biegłych psychiatrów mając na względzie całokształt zebranego materiału dowodowego, a w szczególności treść zeznań świadków składanych po uchyleniu wyroku do ponownego rozpoznania,

3. Na zasadzie art. 438 pkt.4 k.p.k. niesłuszne zastosowanie środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia oskarżonej w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym.

Podnosząc te zarzuty obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S., ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i nie orzekanie wobec J. S. środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym.

Sąd Okręgowy w R. wyrokiem z dnia 9 czerwca 2008 roku, sygn. akt II Ka (…) utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Kasację od wyroku Sądu Okręgowego w R. wniósł Rzecznik Praw Obywatelskich, który zaskarżył go na korzyść J. S. w części dotyczącej utrzymania w mocy pkt. II wyroku Sądu Rejonowego w S., którym orzeczono o umieszczeniu oskarżonej w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił rażące i mające istotny wpływ na jego treść naruszenie prawa procesowego, a mianowicie art. 433 § 1 k.p.k., polegające na tym, że Sąd I instancji rozpatrując apelację oskarżonej oraz jej obrońcy, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, nie przekroczył z urzędu granic środka odwoławczego i utrzymał w mocy rażąco niesprawiedliwe orzeczenie Sądu I instancji, które zapadło z naruszeniem art. 94 § 1 k.k., przez zastosowanie go wobec oskarżonej pomimo tego, że opis przypisanego J. S.czynu zabronionego nie zawiera znamienia działania w ramach art. 31 § 1 k.k., co w konsekwencji skutkowało również brakiem wskazania tego przepisu w kwalifikacji prawnej czynu. Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w R. oraz wyroku Sądu Rejonowego w S. w zaskarżonej części.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja Rzecznika Praw Obywatelskich nie jest zasadna.

Ma oczywiście rację skarżący, iż stosownie do treści art. 433 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy jest zobowiązany do rozpoznania sprawy nie tylko w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, ale również w zakresie szerszym, dopuszczonym przez ustawę, celem ustalenia, czy nie zachodzą w sprawie okoliczności uzasadniające przekonanie, iż utrzymanie w mocy wyroku sądu I instancji byłoby rażąco niesprawiedliwe w myśl art. 440 k.p.k. Przepis art. 440 k.p.k. zobowiązuje wówczas sąd odwoławczy do zmiany orzeczenia na korzyść oskarżonego lub uchylenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż utrzymanie w mocy orzeczenia sądu I instancji, wobec którego stwierdza się istotne uchybienia dające podstawę do postawienia któregokolwiek z zarzutów z art. 438 k.p.k. prowadzi do rażącej niesprawiedliwości orzeczenia sądu odwoławczego. O rażącej niesprawiedliwości orzeczenia sądu odwoławczego, wynikającej z utrzymania w mocy orzeczenia sądu I instancji, można w szczególności mówić wówczas, gdy sąd odwoławczy pominął lub nie zauważył, takich uchybień popełnionych przez sąd I instancji, niewątpliwych i bezspornych, które w sposób znaczący mogą stanowić o naruszeniu przez orzeczenie sądu zasady prawdy materialnej i sprawiedliwej represji (por. wyrok SN z 3 marca 2003 r., III KKN 568/00, OSNwSK 2003, poz. 468, wyrok SN z 19 października 2004 r., II KK 355/04, LEX nr 141299, postanowienie SN z 16 maja 2007 r., III KK 328/06, LEX nr 296728).

Analiza akt sprawy wskazuje, iż Sąd Okręgowy w R. rozpoznał sprawę w granicach podniesionych w apelacjach zarzutów, nie wychodząc poza ich granice, bowiem nie stwierdził, jak należy wnioskować, oczywistej niesprawiedliwości orzeczenia Sądu I instancji. Przed przystąpieniem do rozważenia zasadności zarzutu zawartego w kasacji należy zauważyć, iż przepis art. 440 k.p.k. mógłby mieć zastosowanie w niniejszej sprawie jedynie wówczas, gdyby stwierdzono, iż Sąd Okręgowy utrzymał w mocy orzeczenie Sądu I instancji, które zostało wydane z obrazą prawa materialnego. Rażącą niesprawiedliwość orzeczenia, Rzecznik Praw Obywatelskich upatruje bowiem w naruszeniu art. 94 § 1 k.k.

Odnosząc się do tak postawionego zarzutu wskazać należy, iż art. 94 § 1 k.k. formułuje jedynie materialnoprawne podstawy stosowania środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia sprawcy czynu zabronionego, który popełnił ten czyn w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1 k.k., w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym. Z uwagi na to, iż niepoczytalność sprawcy w czasie popełnienia czynu zabronionego wyłącza winę, a tym samym sprawca nie popełnia przestępstwa i nie podlega karze, ochronę porządku prawnego przed takim sprawcą ma zapewnić możliwość stosowania środka zabezpieczającego. Wobec tego, iż umieszczenie w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym jest de facto pozbawieniem wolności, w art. 93 k.k. została wprowadzona zasada gwarancyjna, która stanowi, iż sąd może orzec środek zabezpieczający związany z umieszczeniem w zakładzie zamkniętym tylko wtedy, gdy jest to niezbędne, aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego związanego z jego chorobą psychiczną, upośledzeniem umysłowym lub uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego. Nadto, zastosowanie tego środka zabezpieczającego obwarowane jest szczególnymi warunkami wymienionymi w art. 94 § 1 k.k., które muszą być spełnione łącznie.

Treść zarzutu, jak i uzasadnienie kasacji wskazują jednoznacznie, iż skarżący nie podważa dokonanych przez Sąd Rejonowy, a zaakceptowanych przez Sąd Odwoławczy, ustaleń co do zaistnienia w przedmiotowej sprawie warunków, o których mowa w art. 94 § 1 k.k. Zgadza się on bowiem z tym, iż J.S. popełniła czyn o znacznej społecznej szkodliwości oraz zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, iż popełni ona taki czyn, a więc o znacznej społecznej szkodliwości, ponownie. Podkreślić należy, iż spełnienie tych dwóch przesłanek obligowało sąd do orzeczenia środka zabezpieczającego. Orzeczenie w tym zakresie ma charakter nie fakultatywny, a obligatoryjny, na co wskazuje użyte w tym przepisie sformułowanie „orzeka”.

Konieczne jest jednakże wskazanie, iż ustalenia i rozważania sądu co do potrzeby zastosowania środka zabezpieczającego, muszą być poprzedzone ustaleniami sądu wskazującymi na to, iż osoba, która ma zostać umieszczona w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, jest sprawcą czynu zabronionego i czynu tego dopuściła się w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1 k.k.

Z uwagi bowiem na treść przepisu art. 94 k.k., w którym mowa jest o sprawcy, konieczne jest przede wszystkim ustalenie, w oparciu o zebrane dowody, iż oskarżony jest rzeczywiście sprawcą czynu zabronionego. Trafnie zwraca bowiem uwagę w swoich orzeczeniach Sąd Najwyższy, iż żaden przepis prawa nie zwalnia sądu z obowiązku ustalenia, czy czyn oskarżonego, który według opinii biegłych psychiatrów jest niepoczytalny w rozumieniu art. 31 § 1 k.k. popełnił zarzucany mu czyn. Użyte sformułowania w art. 31 § 1 k.k. „w czasie czynu” oraz w art. 414 § 1 k.p.k. „w chwili czynu” wskazują jednoznacznie, iż musi zachodzić zbieżność w czasie dwóch zaszłości, a więc czynu oskarżonego oraz jego niepoczytalności (por. postanowienie SN z 22 października 1971 r., V KRN 368/71, OSNKW 1972/2/35, wyrok SN z 5 marca 2002 r., III KKN 329/99, OSNKW 2002/7-8/53). Podkreślić należy, iż skarżący nie kwestionuje tego, iż J.S. dopuściła się czynu zabronionego zarzucanego jej w akcie oskarżenia. Poza sporem jest również działanie oskarżonej w warunkach zupełnego zniesienia poczytalności. Sąd Okręgowy w toku pierwszego postępowania odwoławczego dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy psychiatrów w celu ustalenia poczytalności oskarżonej w chwili popełniania czynu. W sporządzonej opinii biegli stwierdzili u badanej J.S. chorobę psychiczną –organiczne zaburzenia urojeniowe, co spowodowało całkowite zniesienie zdolności rozumienia znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Opinia ta została poddana analizie i ocenie sądu orzekającego, a wnioski z niej wynikające w pełni zaakceptowane. Zachodzi więc przesłanka materialnoprawna uniemożliwiająca prowadzenie postępowania wobec stwierdzenia przez ustawodawcę w art. 31 § 1 k.k., iż sprawca nie popełnia przestępstwa. Biegli lekarze psychiatrzy analizując kompleksowo stan zdrowia psychicznego oskarżonej, odnieśli się również do przebiegu leczenia ambulatoryjnego i wskazali, iż prawdopodobieństwo popełnienia podobnego czynu zabronionego przez oskarżoną jest wysokie i związane jest z wypowiadanymi przez nią urojeniami.

Przypomnieć należy, iż Rzecznik Praw Obywatelskich upatruje naruszenia art. 94 § 1 k.k. przez zastosowanie go wobec oskarżonej pomimo tego, że opis przypisanego J. S. czynu zabronionego nie zawiera znamienia działania w ramach art. 31 § 1 k.k., co w konsekwencji skutkowało również brakiem wskazania tego przepisu w kwalifikacji prawnej czynu.  Przede wszystkim należy wskazać, iż skarżący wychodząc z błędnego założenia, iż oskarżonej został przypisany czyn zabroniony, wyciąga wnioski dotyczące treści wyroku jaki został wydany w przedmiotowej sprawie. Podkreślić należy, iż J. S. nie został przypisany czyn zabroniony, a jedynie zarzucone jego popełnienie. Przypisanie popełnienia przez oskarżoną czynu zabronionego oznaczałoby, iż nie tylko wyczerpała ona swoim zachowaniem znamiona określonego czynu, ale dopuściła się tego czynu w sposób zawiniony, a więc popełniła przestępstwo, co w przedmiotowej sprawie zostało wykluczone. Zarówno treść przepisu art. 94 § 1 k.k. jak i jego charakter nie wskazują na to, aby orzekając o zastosowaniu środka zabezpieczającego konieczne było odwoływanie do stanu niepoczytalności sprawcy, a tym samym również kwalifikacji prawnej z art. 31 § 1 k.k. Orzeczenie w trybie art. 94 § 1 k.k., o ile zaistnieją podstawy do zastosowania środka zabezpieczającego, jest decyzją następczą i zawsze musi być poprzedzona umorzeniem postępowania właśnie z powodu niepoczytalności sprawcy. Podkreślić natomiast należy, iż decyzja o umorzeniu postępowania z powodu niepoczytalności sprawcy jest decyzją pierwotną i samoistną oraz nie zawsze musi prowadzić do orzeczenia środka zabezpieczającego. W takiej sytuacji należy stwierdzić, iż nie doszło do obrazy prawa materialnego, a to art. 94 § 1 k.k., i brak jest podstaw do uznania, iż orzeczenie Sądu Odwoławczego jest rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 k.p.k.

Odczytując jednakże kasację skarżącego również przez pryzmat art. 118 § 1 k.p.k. wydaje się, iż w rzeczywistości skarżący zarzuca obrazę przepisów prawa procesowego, a więc art. 413 k.p.k. Świadczy o tym powoływanie się w uzasadnieniu kasacji na szereg orzeczeń Sądu Najwyższego, w których określa się wymagania stawiane wyrokom skazującym oraz wynikająca z tego konkluzja, iż w ocenie Rzecznika nie ma powodów, ażeby różnicować treść wyroków skazujących oraz orzeczeń o umorzeniu postępowania karnego wobec sprawcy działającego w warunkach zniesionej poczytalności.

W takiej sytuacji konieczne jest przypomnienie, iż Kodeks postępowania karnego wyraźnie jednakże rozróżnia skazanie i umorzenie postępowania w trybie art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. jako dwie odmienne merytorycznie decyzje procesowe. Skazanie oznacza stwierdzenie winy i towarzyszą mu rozstrzygnięcia w przedmiocie kary lub środka karnego. Umorzenie postępowania z uwagi na niepoczytalność sprawcy w czasie popełnienia czynu zabronionego wyłącza natomiast winę, uniemożliwiając orzeczenie kary lub środka karnego. Takie rozróżnienie musi mieć, chociaż zdaniem skarżącego nie ma, również swoje odbicie w treści wyroku skazującego i umarzającego postępowanie.

Części składowe jakie musi zawierać każdy wyrok zostały wskazane w art. 413 § 1 k.p.k., zaś dodatkowe elementy treści wyroku skazującego określa § 2 tego przepisu. Zgodnie z art. 413 § 2 k.p.k. sentencja wyroku skazującego powinna być tak zredagowana, aby wszystkie istotne okoliczności czynu przypisanego oskarżonemu zostały wymienione, a więc wskazany czas, miejsce, sposób jego popełnienia oraz skutki, a także inne okoliczności istotne dla bytu i zakresu odpowiedzialności karnej za ten czyn, jego oceny karnoprawnej, czy wymiaru kary. Jedną z takich istotnych okoliczności jest ustalenie, iż oskarżony, w chwili popełnienia przypisanego mu czynu, działał w warunkach ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności. W orzecznictwie utrwalił się już pogląd, iż stan ograniczonej poczytalności w stopniu określonym w art. 31 § 2 k.k. stanowi istotny element strony podmiotowej czynu, a tym samym zakresu i stopnia winy oskarżonego i musi znaleźć odzwierciedlenie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu oraz jego kwalifikacji prawnej, nawet wówczas, gdy sąd nie stosuje nadzwyczajnego złagodzenia kary (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 28 października 1968 r., sygn. IV KR 188/68, OSNKW 1969/5/52, z dnia 4 lutego 1974 r., sygn. II KR 269/73, OSNPG 1974/7/76, z dnia 16 maja 2000 r., sygn. III KKN 51/98, LEX nr 51448, z dnia 11 września 2008 r., sygn. IV KK 288/08, LEX nr 449075). Zaniechanie takiego wskazania stanowi z pewnością rażące naruszenie prawa procesowego –art. 413 § 2 pkt.1 k.p.k., które z uwagi na swój charakter, może mieć wpływ na treść orzeczenia. Wyciąganie jednakże takich samych wniosków co do zawartości wyroku odnośnie zniesionej poczytalności określonej w art. 31 § 1 k.k. jak w przypadku ograniczonej poczytalności w myśl art. 31 § 2 k.k., jest całkowicie nieuprawnione.

Wyrok umarzający postępowanie o określony czyn na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. musi bowiem spełniać wymogi określone tylko w art. 413 § 1 k.p.k., oraz również wymogi, jakim winno odpowiadać wydawane w toku postępowania przygotowawczego postanowienie o umorzeniu postępowania karnego, bowiem jak wynika z § 2 art. 414 k.p.k. odpowiednie zastosowanie mają m. in. przepisy art. 322 § 2 i 3 k.p.k. Oznacza to, iż wyrok, którym sąd umarza postępowanie musi zawierać, prócz elementów wskazanych w art. 413 § 1 k.p.k., w tym opis czynu, którego orzeczenie dotyczy i jego kwalifikację prawną, również określenie podstawy i przyczyny umorzenia, a więc wskazanie przepisu prawnego określającego ujemną przesłankę procesową, w oparciu o który dochodzi do umorzenia. W przedmiotowej sprawie z uwagi na zaistnienie negatywnej przesłanki procesowej zachodziła konieczność umorzenia postępowania na mocy art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. Należy zauważyć, iż w przepisie tym wymienione są dwie sytuacje, rozróżniając brak znamion czynu zabronionego od stanowienia przez ustawę, że sprawca nie popełnia przestępstwa. Gdy okoliczności wyłączające postępowanie wymienione w art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. zostaną stwierdzone na rozprawie po rozpoczęciu przewodu sądowego, art. 414 § 1 k.p.k. nakazuje uniewinnienie sprawcy, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny. Sąd Rejonowy podejmując merytoryczną decyzję w przedmiotowej sprawie odwołał się do treści art. 31 § 1 k.k. i umorzył postępowanie, co wskazuje jednoznacznie, iż do umorzenia postępowania doszło z uwagi na niepoczytalność oskarżonej.

Podsumowując należy stwierdzić, iż powołanie w wyroku art. 31 § 1 k.k. ma zasadnicze znaczenie dla rozróżnienia przesłanki procesowej będącej przyczyną umorzenia postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. Skoro natomiast orzeczenie środka zabezpieczającego jest konsekwencją podjęcia merytorycznej decyzji o umorzeniu postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 31 § 1 k.k. przesądzającej, iż dana osoba jest sprawcą czynu zabronionego, który popełniła w stanie niepoczytalności określonej w art. 31 § 1 k.k., to w sytuacji zaistnienia warunków wskazanych w art. 94 § 1 k.k. zawieranie w orzeczeniu opartym o ten przepis dodatkowych okoliczności związanych z niepoczytalnością sprawcy i kwalifikacji prawnej z art. 31 § 1 k.k. jest całkowicie zbędne i nie znajdujące jakiegokolwiek oparcia w przepisach prawnych. Umieszenie takiego sprawcy w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym jest natomiast obligatoryjne.

Sąd Najwyższy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. W. kwotę 732,- zł, w tym 22 % podatku VAT z tytułu obrony z urzędu oskarżonej J.S.w postępowaniu kasacyjnym na mocy art. 29 prawa o adwokaturze w zw. z § 14 ust. 1 pkt. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie...(Dz. U. 2002, nr 163, poz. 1348).

Rozstrzygnięcie o kosztach oparte jest o treść art. 638 k.p.k.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.