Art. 107. Władza rodzicielska rodziców żyjących w rozłączeniu

Kodeks rodzinny i opiekuńczy

§ 1. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom żyjącym w rozłączeniu, sąd opiekuńczy może ze względu na dobro dziecka określić sposób jej wykonywania i utrzymywania kontaktów z dzieckiem. Sąd pozostawia władzę rodzicielską obojgu rodzicom, jeżeli przedstawili zgodne z dobrem dziecka pisemne porozumienie o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia.

§ 2. W braku porozumienia, o którym mowa w § 1, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia.

§ 3. Na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem.

Komentarze orzeczniczeAnalizy

Jacek Ignaczewskisędzia Sądu Rejonowego w Olsztynie, twórca StandardówPrawa.pl., autor wielu publikacji z zakresu prawa rodzinnego i cywilnego.: Dopuszczalność opieki naprzemiennej; pieczy naprzemiennej

Przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej k.r.o.) nie przewidują instytucji opieki naprzemiennej, nazywanej także pieczą naprzemienną. Analizowane pojęcie występuje na gruncie ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci (Dz.U.2018.2134 t.j.) – dalej jako u.p.p.w.d. W art. 2 pkt 16 wskazanej ustawy przewidziano, że w przypadku gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obojga rodziców rozwiedzionych lub żyjących w separacji, lub żyjących w rozłączeniu sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach, dziecko zalicza się jednocześnie do członków rodzin obydwojga rodziców.

Instytucje i definicje zawarte w ustawie o pomocy państwa w wychowaniu dziecka służą celom postępowania administracyjnego i w żadnej mierze nie przesądzają rozstrzygnięcia w sprawach opiekuńczych prowadzonych przed sądem powszechnym. Zagadnienia związane ze sprawowaniem opieki nad małoletnimi dziećmi i uregulowaniem kontaktów pomiędzy rodzicami i dziećmi – jako ściśle powiązane z funkcjonowaniem rodziny – są sprawami cywilnymi, rozpatrywanymi w oparciu o przepisy prawa cywilnego a dokładnie tę jego części, którą stanowi prawo rodzinne i opiekuńcze. Rozpatrywanie tego rodzaju spraw należy do właściwości sądu powszechnego (tak Wyrok NSA z dnia 17 listopada 2017, I OSK 1046/17). Wniosek ten potwierdza wykładnia językowa art. 2 pkt 16, który wyraźnie nie kreuje nowej instytucji w systemie prawa, a jedynie wiąże decyzję administracyjną z orzeczeniem sądu powszechnego („w przypadku gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną”).

Nowelizacją kodeksu postępowania cywilnego z dnia 25 czerwca 2015r. (Dz.U. 2015/1062), obowiązującą od dnia 29 sierpnia 2015 r., dodano przepisy art. 582[1] § 4, art. 598[22] i art. 756[2] k.p.c. Według art. 582[1] § 4 k.p.c. „przepis § 3 stosuje się odpowiednio do orzeczenia, w którym sąd określił, że dziecko będzie mieszkać z każdym z rodziców w powtarzających się okresach. Na podstawie art. 598[22] k.p.c. przepisy dotyczące wykonywania kontaktów z dzieckiem stosuje się odpowiednio do orzeczenia,

Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium

Reklama