Doręczenia zastępcze dorosłemu domownikowi

W przypadku doręczania pisma adresatowi będącemu osobą fizyczną lub osobie uprawnionej, która zgłosiła się po jego odbiór do urzędu pocztowego, zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (obecnie: Dz. U. z 2017 r. poz. 1481 ze zm.), które w art. 37 ust. 2 pkt 1-3 przewidują w tym zakresie możliwość doręczenia przesyłki:

1) adresatowi:

a) do jego oddawczej skrzynki pocztowej, z wyłączeniem przesyłek rejestrowanych,

b) w placówce pocztowej, jeżeli podczas próby doręczenia przesyłki pocztowej adresat był nieobecny pod adresem wskazanym na przesyłce, przekazie pocztowym lub w umowie o świadczenie usługi pocztowej albo doręczenie za pomocą oddawczej skrzynki pocztowej nie jest możliwe,

c) w miejscu uzgodnionym przez adresata z operatorem pocztowym;

2) przedstawicielowi ustawowemu adresata lub pełnomocnikowi adresata upoważnionemu na podstawie pełnomocnictwa udzielonego na zasadach ogólnych lub na podstawie pełnomocnictwa pocztowego:

a) pod adresem wskazanym na przesyłce pocztowej, przekazie pocztowym lub w umowie o świadczenie usługi pocztowej,

b) w placówce pocztowej;

3) osobie pełnoletniej zamieszkałej razem z adresatem, jeżeli adresat nie złożył w placówce pocztowej zastrzeżenia w zakresie doręczenia przesyłki rejestrowanej lub przekazu pocztowego:

a) pod adresem wskazanym na przesyłce pocztowej, przekazie pocztowym lub w umowie o świadczenie usługi pocztowej,

b) w placówce pocztowej, po złożeniu na piśmie oświadczenia o zamieszkiwaniu razem z adresatem.

Z powyższych przepisów wynika, że w placówce pocztowej pismo powinno być wydane, co do zasady adresatowi (tj. skarżącemu), a jeżeli innej osobie, to bądź uprawnionemu pełnomocnikowi, bądź innej osobie pełnoletniej zamieszkałej z adresatem po złożeniu przez nią na piśmie oświadczenia, o którym mowa w art. 37 ust. 2 pkt 3b ustawy. W takim jednak wypadku, uznanie przesyłki za skutecznie doręczoną do rąk domownika w dacie jej wydania przez urząd, może nastąpić jedynie w sytuacji ścisłego wypełnienia wszystkich warunków wydania przesyłki wskazanych w tym przepisie. Spełnienie wymogu złożenia oświadczenia jest zatem koniecznym warunkiem stwierdzenia prawidłowości dokonanego doręczenia. Sanowanie tego braku nie może nastąpić przez późniejsze dokonywania ustaleń odnośnie miejsca zamieszkania odbiorcy przesyłki (zob. wyroki: WSA w Gdańsku z dnia 29 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Gd 1404/17, WSA w Poznaniu z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt I SA/Po 193/17, zam. na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl, zwanej dalej CBOSA).

W rozpoznawanej sprawie ze zwrotnego poświadczenia odbioru przedmiotowej decyzji do rąk E. F. wynika, że wystarczającą przesłanką stwierdzenia przez operatora pocztowego jej uprawnień do odbioru przesyłki adresowanej do skarżącej, było stwierdzenie pokrewieństwa tych osób (wpisano: "kuzynka"), bez odebrania oświadczenia o jakim mowa w art. 37 ust. 2 pkt 3b Prawa pocztowego. Ponadto z akt sprawy nie wynika, by osoba odbierająca przesyłkę była przedstawicielem ustawowym skarżącej lub legitymowała się jej pełnomocnictwem (art. 37 ust. 2 pkt 2).

Powoduje to, że nie można było przyjąć za prawidłowe stanowisko Sądu I instancji, że "skoro przesyłka została wydana E. F. przez urząd pocztowy, to nie budzi wątpliwości, że musiała ona legitymować się dokumentem upoważniającym do odbioru korespondencji". Na potwierdzeniu odbioru nie ma na tę okoliczność żadnej adnotacji, a również wyjaśnienia skarżącej i E. F. okoliczności takiej nie potwierdzają.

Wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2018 r., I OSK 2404/17

Standard: 13407 (pełna treść orzeczenia)