Obligatoryjność postanowienia o dopozwaniu

Postanowienie w przedmiocie dopozwania winno zapaść na rozprawie. Zarówno uwzględnienie wniosku zgłoszonego na podstawie art. 194 § 1 kpc, jak i jego oddalenie lub też odrzucenie wymaga wydania przez sąd postanowienia w tym przedmiocie (uchwały SN: z dnia 18 czerwca 1968 r., III CZP 69/67, wyrok z dnia 22 grudnia 1973 r., I CR 614/73 i uchwała z dnia 25 kwietnia 1980 r., III CZP 21/80). Praktykę taką potwierdza § 112 ust. 3 r.u.s.p., według którego o wezwaniu do udziału w sprawie - także nieuwzględnieniu wniosku o wezwanie - decyduje sąd wydając zawsze odpowiednie postanowienie. Dotyczy to także wezwania z urzędu do udziału w sprawie (art. 477 - uchwała SN z dnia 7 stycznia 2010 r., II PZP 13/09). Postanowienie takie zapada na rozprawie i nie przysługuje od niego zażalenie.

Postanowienia w przedmiocie dopozwania zarówno pozytywne, jak i negatywne mogą być przedmiotem rozpoznania sądu drugiej instancji, przy zachowaniu przesłanek określonych w art. 380. O wezwaniu do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanego -art. 194 § 1 k.p.c., sąd orzeka zawsze postanowieniem wydanym na rozprawie, także wtedy, gdy wezwania do udziału w sprawie może dokonać z urzędu -art. 477 k.p.c. (uchwała SN z dnia 7 stycznia 2010 r., II PZP 13/09).

W konsekwencji, skoro w sprawie niniejszej zażalenie strony powodowej było niedopuszczalne, to należało je odrzucić. Ewentualne zarzuty, co do merytorycznej zasadności rozstrzygnięcia Sądu w tym zakresie, będzie mógł rozstrzygać Sąd drugiej instancji wobec wniesienia apelacji, na wniosek strony, zgłoszony w trybie art. 380 kpc

Wyrok SO w Łodzi z dnia 29 stycznia 2015r., VII Pz 148/14

Standard: 7622 (pełna treść orzeczenia)