Najem cudzej rzeczy; skuteczność najmu od wynajmującego, który nie jest właścicielem rzeczy

Nieposiadanie przez wynajmującego tytułu do wynajmowanej rzeczy - o ile uniemożliwi wykonywanie umowy najmu - stanowi wadę rzeczy wynajętej. Nie powoduje jednak nieważności umowy najmu. 

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1961 r., 3 CR 806/60 ze wskazaniem na obligacyjny charakter umowy najmu stwierdzono, że jej ważność nie zależy od tego, czy wynajmującemu przysługuje własność rzeczy, która ma być oddana najemcy do używania. Stanowisko to zostało potwierdzone w późniejszym orzecznictwie (por. wyrok SN z 8 czerwca 1999 r., II CKN 701/98, z dnia 11 marca 1999 r., III CKN 198/98).

Postanowienie SN z dnia 19 grudnia 2020 r., V CSK 295/20

Standard: 63725 (pełna treść orzeczenia)

Umowa najmu - jak każdy stosunek obligacyjny - ma samoistny byt w tym znaczeniu, że jego ważność nie jest uzależniona od możliwości rzeczywistego dysponowania danym przedmiotem przez wynajmującego. Umowa ta pozostaje, zatem ważna także wówczas, gdy przedmiotem najmu jest rzecz cudza. W konsekwencji, zawarcie umowy najmu cudzej rzeczy wywołuje wyłącznie skutek inter partes, mogąc w tej relacji stanowić tytuł do pobierania czynszu (z równoczesną możliwością dochodzenia przez najemcę roszczeń z tytułu odpowiedzialności za obciążenie rzeczy prawem innej osoby). W konsekwencji, jak każdy stosunek najmu, umowa zawarta w tych warunkach może zostać rozwiązana lub wypowiedziana na zasadach ogólnych.

Wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2018 r., III CA 1/18

Standard: 45285 (pełna treść orzeczenia)