Najem lokalu przez pracownika w hotelu pracowniczym

Problem, czy zamieszkanie pracownika w hotelu pracowniczym na podstawie skierowania zakładu pracy prowadzi do zawarcia umowy najmu tego lokalu, był przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego jeszcze w okresie obowiązywania Prawa lokalowego z 1974 r. i został pozytywnie rozstrzygnięty między innymi w postanowieniu z dnia 6 grudnia 1985 r., III CZP 66/85, jak i w uzasadnieniu uchwały (7) z dnia 21 listopada 1986 r., III CZP 59/86.

W powołanych orzeczeniach Sąd Najwyższy podkreślił, że art. 1 Prawa lokalowego (jedn. tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 11, poz. 55) ustanowił generalną zasadę, że wraz z przepisami kodeksu cywilnego w zakresie najmu prawo to reguluje stosunki prawne związane z zajmowaniem i używaniem lokali oraz budynków. Artykuł 2 Prawa lokalowego, zawierający taksatywne wyliczenie lokali nie objętych przepisami ustawy, nie wymienia lokali w hotelach pracowniczych. Zdaniem sądu, nie można uznać, że hotele pracownicze stanowią taki wyjątek według art. 2 pkt 1 tego Prawa.

Stanowisko, że zamieszkanie pracownika w hotelu pracowniczym na podstawie skierowania zakładu pracy prowadzi do zawarcia umowy najmu, znalazło też odbicie w późniejszym orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. uchwałę z dnia 3 kwietnia 1992 r., III CZP 26/92, czy uchwałę z dnia 16 października 1998 r., III CZP 95/98). Odmienne stanowisko, wyrażone w uchwale z dnia 29 maja 1987 r., III CZP 24/87, było odosobnione i wzbudzało kontrowersje jeszcze pod rządem Prawa lokalowego z 1974 r. Sąd Najwyższy w obecnym składzie nie podziela tego stanowiska. Hotele pracownicze wbrew nazwie nie należą do zakładów przewidzianych w art. 846 § 1 k.c.

Wyrok SN z dnia 11 lutego 1999 r., I CKN 960/98

Standard: 55542 (pełna treść orzeczenia)