Zakaz wykładni rozszerzającej przepisów dotyczących prawa pierwokupu

Instytucja prawa pierwokupu, jako stanowiąca ograniczenie prawa własności oraz swobody umów, wymaga ścisłej wykładni przepisów takie pierwszeństwo regulujących (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1998 r., III CZP 33/98).

Wykonanie prawa pierwokupu, ingerujące w stosunki kontraktowe obywateli, jest jednym z instrumentów prowadzenia przez ANR (aktualnie: Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa) polityki rolnej. Zakres stosowania tych środków musi być zatem ściśle oznaczony, aby ograniczyć do minimum niepewność prawną po stronie obywateli, co nakazuje restryktywną wykładnię przepisów określających ich ramy (por. wyrok SN z dnia 29 stycznia 2008 r., IV CSK 447/07).

Wyrok SN z dnia 21 września 2018 r., V CSK 540/17

Standard: 86625 (pełna treść orzeczenia)

Przepisy dotyczące prawa pierwokupu, będącego uprawnieniem o charakterze wyjątkowym, powinny być wykładane ściśle, bez żadnych ustępstw interpretacyjnych (zob. uz. uchwał SN z dnia 18 lipca 1975 r., III CZP 49/75, z dnia 27 października 1975 r., III CZP 35/75, z dnia 4 marca 1994 r., III CZP 14/94 oraz z dnia 16 lutego 1996 r., III CZP 10/96). 

Uchwała SN z dnia 25 listopada 2011 r., III CZP 71/11

Standard: 53144 (pełna treść orzeczenia)