Urlop bezpłatny w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy (art. 174[1] k.p.)
Urlopy pracownicze (art. 152 – 175 k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Z unormowania art. 174[1] § 1 kodeksu pracy wynika, że w przypadku urlopu udzielanego w tym trybie dochodzi do swoistego wypożyczenia pracownika innemu pracodawcy, który poza tym, że nie otrzymuje w okresie tego urlopu wynagrodzenia od dotychczasowego pracodawcy, to zachowuje u niego uprawnienia pracownicze. Natomiast wynagrodzenie wypłaca pracodawca, do którego pracownik został skierowany w ramach porozumienia, o którym mowa w cytowanym przepisie.
Zachowanie uprawnień pracowniczych pozwala na wniosek, że nie dochodzi tu ani do utraty zatrudnienia, ani do jego uzyskania. Na taki charakter prawny tego typu urlopu bezpłatnego zwrócił te uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 5 grudnia 2011 r. w prawie IV SA/Gl 187/11 (dostępne w internecie), czy w wyroku z dnia 22 grudnia 2011 r. w sprawie IV SA/Gl 452/11
Wyrok WSA w Łodzi z dnia 2 sierpnia 2018 r. II SA/Łd 441/18
Standard: 33940 (pełna treść orzeczenia)
Rozróżnienie na urlop bezpłatny "zwykły" z art. 174 k.p. i urlop bezpłatny w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy (art. 174[1] k.p.) nie jest przenoszalne na porządek prawny ubezpieczeń społecznych. Odmienność ta ma znaczenie tylko w sferze prawa pracy i to w ograniczonym zakresie, co zostało wyraźnie zadekretowane w art. 174 § 2 k.p. i art. 174[1] § 2 k.p. Funkcjonalność tych rozwiązań nie znajduje odzwierciedlenia w płaszczyźnie obliczania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego (świadczenie rehabilitacyjnego). Wniosek ten można bez trudu odczytać z treści art. 36 ustawy zasiłkowej.
Przejście zakładu pracy na innego pracodawcę nie prowadzi do rozwiązania stosunku pracy. Konwersja ta polega wyłącznie na tym, że w miejsce jednego pracodawcy wstępuje drugi, przy czym zmiana ta polega na kontynuacji tych samych praw i obowiązków. Oznacza to, że tytuł ubezpieczenia pozostaje ten sam, a jedynie z formalnego punktu widzenia w miejsce dotychczasowego płatnika wstępuje nowy. Nie dochodzi zatem do przerwania ubezpieczenia, jak również materialnej zmiany płatnika składek. Wprawdzie inny podmiot realizuje obowiązki płatnika składek, jednak jego powinności są odbiciem tych, które ciążyły na poprzedniku. Sytuacja ta mieści się w granicach wyznaczonych przez art. 36 ust. 4 ustawy zasiłkowej. Nie można jej natomiast przyrównać do uwarunkowania opisanego w art. 174[1] § 1 k.p.
Porozumienie zawarte między pracodawcami, w ramach którego pierwszy z nich udziela pracownikowi urlopu bezpłatnego, a drugi zatrudnia go, nie determinuje jednolitości między więzią "zawieszoną" a nawiązaną. Wystarczy wskazać, że dotychczasowe wynagrodzenie pracownika nie musi zostać powielone w nowym stosunku pracy.
Pracodawca udzielający urlopu bezpłatnego nie ma wpływu na ukształtowanie warunków płacowych między pracownikiem a nowym pracodawcą. Zależność ta nie koresponduje zatem z relacjami, na których zbudowano art. 36 ust. 4 ustawy zasiłkowej (ubezpieczony - płatnik składek i ubezpieczony - nieprzerwane ubezpieczenie). Nie jest to tożsama więź prawna (w rezultacie nie ma mowy o nieprzerwanym ubezpieczeniu), zatem nie występuje w niej ubezpieczony i ten sam płatnik (w materialnym i formalnym znaczeniu).
Wyrok SN z dnia 25 października 2017 r. II UK 400/17
Standard: 23316 (pełna treść orzeczenia)