Niecelowe przywrócenie do pracy ze względu na utratę zaufania i nieposzlakowanej opinii (art. 45 § 2 k.p.)
Ocena "możliwości" i "celowości" dalszego zatrudnienia pracownika w orzeczniczej praktyce Utrata zaufania do pracownika
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przepis art. 45 § 2 k.p. w związku z art. 56 § 2 k.p. ma też zastosowanie w przypadku utraty zaufania pracodawcy w stosunku do pracownika. Owa utrata zaufania powinna być zawiniona przez pracownika, a jej stwierdzenie musi znajdować oparcie w przesłankach natury obiektywnej oraz racjonalnej i nie być wynikiem arbitralnych ocen lub subiektywnych uprzedzeń (wyroki SN: z dnia 25 listopada 1997 r., I PKN 385/97, z dnia 14 lipca 1999 r., I PKN 148/99 i z dnia 5 czerwca 2008 r., III PK 5/08).
Wyrok SN z dnia 22 września 2020 r., I PK 197/19
Standard: 59396 (pełna treść orzeczenia)
Gdy utrata zaufania zostanie oceniona (obok braku konsultacji związkowej) jako element niezasadności wypowiedzenia, to nie może równocześnie stanowić impulsu do zastosowania art. 45 § 2 k.p., gdyż potrzebne są dodatkowe aspekty, zwłaszcza ukierunkowane pro futuro lub wydobyte z dotychczasowego przebiegu zatrudnienia (nawet po wręczeniu pracownikowi oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy o pracę). Wszak chodzi o różne aspekty występujące czasami równolegle.
Wyrok SN z dnia 15 maja 2019 r., II PK 20/18
Standard: 59666 (pełna treść orzeczenia)