Wyrok z dnia 2016-02-09 sygn. I OSK 1549/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie: Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia del. WSA Grażyna Staniszewska (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Marta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 marca 2014 r. sygn. akt III SA/Gd 23/14 w sprawie ze skargi T.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia należności z funduszu alimentacyjnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Uzasadnienie faktyczne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 20 marca 2014r. sygn. akt III SA/Gd 23/14, oddalił skargę T. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. nr [...] z dnia [...] listopada 2013r. w przedmiocie umorzenia należności z funduszu alimentacyjnego.

Stan sprawy przyjęty przez Sąd I instancji przedstawiał się następująco.

Decyzją nr [...] z dnia [...] października 2012r. Burmistrz P., po rozpoznaniu wniosku T. Z. z dnia 9 października 2012r., odmówił wnioskodawcy umorzenia należności wypłaconych z funduszu alimentacyjnego na osoby uprawnione, tj. P.Z. i B. B. w całości i w części, łącznie z odsetkami. Jako podstawę prawną wydanej decyzji Burmistrz wskazał art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U. z 2012r., poz. 1228), zgodnie z którym organ na wniosek dłużnika alimentacyjnego może umorzyć należności z tytułu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych, uwzględniając sytuację dochodową i rodzinną wnioskującego.

W sprawie ustalono aktualną wysokość zaległości wnioskodawcy, jak również to, że T. Z. jest inwalidą I grupy i odbywa obecnie karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w B.. Dochód z renty, którą uzyskuje wnioskujący w związku z inwalidztwem - po potrąceniu przez komornika należności z tytułu spłaty należności wypłaconych z funduszu alimentacyjnego - wynosi 280 zł. Z uwagi na fakt przebywania w zakładzie karnym, wnioskodawca nie ponosi kosztów utrzymania.

Mając na uwadze powyższe ustalenia organ nie uwzględnił wniosku T. Z., podnosząc w pierwszej kolejności, że uzasadnieniem dla umorzenia nie może być ograniczenie dochodów spowodowane egzekucją alimentów. Przyjęcie odmiennego wniosku prowadziłoby do nielogicznego rozumowania, zgodnie z którym spłata alimentów poprzez częściowe zajęcie dochodów, uzasadniałaby umorzenie ich pozostałej części. W ocenie organu nie bez znaczenia jest fakt, że osoba zobowiązana do alimentów, a odbywająca karę pozbawienia wolności, z własnej winy znalazła się w sytuacji utrudniającej spełnianie obowiązku alimentacyjnego. Wnioskodawca ma zapewnione zaspokojenie podstawowych potrzeb bytowych, a tytułem spłaty należności alimentacyjnych jest potrącana jedynie część jego dochodu. Sytuacja dochodowa dłużnika nie może być zatem uznana za uzasadniającą udzielenie najdalej idącej ulgi w spłacie zobowiązań z tytułu wypłaty świadczeń alimentacyjnych.

W złożonym odwołaniu z dnia 14 listopada 2012 r. T. Z. zaznaczył, że nawet przy najlepszych chęciach jego sytuacja zdrowotna i finansowa uniemożliwia spłatę zaległości. Spirala zadłużenia, w której się znalazł, nie pozwala na prawidłowe funkcjonowanie, a na rynku brak jest pracy dla osób niepełnosprawnych.

Decyzją z dnia [...] listopada 2013 r., sygn. akt [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. zaskarżoną decyzję utrzymało w mocy.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w sytuacji gdy wnioskodawca wnosi o umorzenie zaległości na rzecz funduszu wyraźnie odwołując się do sytuacji życiowej, w jakiej się znajduje, rozpoznanie wniosku następuje na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy. Możliwość umorzenia na innej podstawie, tj. ze wskazaniem na art. 30 ust. 1 ustawy powstaje natomiast tylko wtedy, gdy wnioskodawca wprost wskazuje ten przepis, wnosząc o umorzenie lub gdy w złożonym wniosku nie odwołuje się do swojej sytuacji życiowej. W ocenie organu odwoławczego w sprawie zgromadzono dowody pozwalające na wyczerpujące ustalenie sytuacji dochodowej oraz rodzinnej wnioskodawcy. Organ podzielił jednocześnie pogląd Burmistrza P., że sytuacja, w której znajduje się T. Z. stanowi efekt zawinionych działań wnioskującego, będącego jednocześnie osobą zobowiązaną do alimentacji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku T. Z. podniósł, że stara się o umorzenie zadłużenia, bowiem z uwagi na zły stan zdrowia (brak ręki, proteza oka) nie może podjąć żadnej pracy.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku podkreślił w pierwszej kolejności, że świadczenia z funduszu alimentacyjnego zostały wypłacone dzieciom skarżącego w ramach pomocy państwa udzielanej osobom uprawnionym do alimentacji w związku ze stwierdzoną bezskutecznością egzekucji prowadzonej wobec dłużnika alimentacyjnego. Świadczenia z funduszu alimentacyjnego finansowane są z budżetu Państwa, przy czym Państwo - mając na uwadze dobro osób uprawnionych - czasowo "zastępuje" dłużnika w wypełnianiu ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego. W art. 30 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów ustawodawca przewiduje prawo dłużnika do wystąpienia z wnioskiem o umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, jednakże decyzja w przedmiocie umorzenia podejmowana jest po rozważeniu sytuacji dochodowej i rodzinnej dłużnika, na którą powołuje się on we wniosku. Orzekanie przez organy administracji na podstawie przywołanego przepisu odbywa się w ramach tzw. uznania administracyjnego, co oznacza, że właściwy organ może ograniczyć nałożony na dłużnika obowiązek zwrotu należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, nie ma on natomiast takiego obowiązku. Nie oznacza to jednak, że rozstrzygnięcia podjęte w omawianym trybie mogą być dowolne. Powinnością organów jest zachowanie wymogu dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych i uzasadnienie decyzji zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a.

W ocenie Sądu organy obu instancji zrealizowały ciążący na nich obowiązek wszechstronnego rozważenia sytuacji dochodowej i rodzinnej dłużnika alimentacyjnego. W sprawie ustalono bowiem stopień zadłużenia z tytułu wypłaconych w zastępstwie dłużnika z budżetu Państwa świadczeń alimentacyjnych, z drugiej zaś strony -rozważając możliwości finansowe skarżącego - wzięto pod uwagę, że T. Z. przebywa w zakładzie karnym, w związku z czym nie ponosi aktualnie żadnych bieżących kosztów utrzymania. Skarżący jest inwalidą I grupy i jak podnosi - z powodu niepełnosprawności - odmówiono mu możliwości podjęcia pracy, o co starał się podczas pobytu w zakładzie karnym. Wbrew stanowisku T. Z. organy wydając decyzje, brały pod uwagę sytuację zdrowotną skarżącego, wyłączającą możliwość uzyskania dodatkowego zarobku. Na podstawie przedłożonego przez skarżącego zaświadczenia ZUS z dnia 26 września 2012 r. ustaliły, że w związku ze złym stanem zdrowia skarżącemu przyznano rentę, która stanowi stały dochód w wysokości 749, 73 zł. Część dochodu z renty jest potrącana przez komornika (zgodnie z zaświadczeniem ZUS - 344, 56 zł) w związku z zaległościami w płatnościach alimentów.

Mając na uwadze ustalone w sprawie okoliczności, organy odmówiły umorzenia należności z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego. Wydane w sprawie rozstrzygnięcie zostało jednocześnie w obszerny i wyczerpujący sposób uzasadnione przez organy obu instancji. W ocenie Sądu przywołana przez organy argumentacja jest spójna i jednocześnie w jasny oraz przekonujący sposób wyjaśnia powody, dla których uznano, że pomimo trudnej sytuacji finansowej (niski dochód) i życiowej skarżącego (pobyt w zakładzie karnym, niepełnosprawność) zaległości skarżącego nie zostały umorzone. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w G. zaakcentowało, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy umorzeniu należności sprzeciwia się przede wszystkim interes społeczny. Sytuacja, w której znajduje się skarżący, związana z pobytem w zakładzie karnym (którego konsekwencją jest rosnące zadłużenie skarżącego z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego), stanowi efekt zawinionych działań skarżącego, skazanego na karę pozbawienia wolności na mocy prawomocnego wyroku sądowego. Kolegium wyjaśniło, że uznanie takiej sytuacji za wyjątkową prowadziłoby do tego, że naganne działanie dłużnika, sprzeczne z normami prawa karnego, byłoby dodatkowo premiowane umarzaniem zaległości z tytułu wypłacanych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, uprzednio spełnianych na koszt podatników. W tym kontekście organy zasadnie uznały, że okoliczność ograniczenia dochodów skarżącego na skutek egzekucji alimentów nie może stanowić uzasadnionego argumentu dla uwzględnienia wniosku strony. Niezależnie bowiem od wysokości potrąceń komorniczych z renty, jak trafnie wskazały organy, spłata alimentów poprzez częściowe zajęcie dochodów, nie może uzasadniać umorzenia spłaty ich pozostałej części. Zdaniem Sądu organy wyjaśniły tym samym powody, dla których pobyt w zakładzie karnym, brak możliwości podjęcia pracy i zły stan zdrowia nie mogą przemawiać za umorzeniem należności. Tym bardziej, że T. Z. uzyskuje dochód, który choćby w części może być źródłem spłaty zobowiązań wobec Państwa, szczególnie, że skarżący przebywa w zakładzie karnym, a więc pozostaje na utrzymaniu Państwa.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożył T. Z., opierając ją na zarzucie naruszenia:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez zaniechanie ustalenia faktycznej sytuacji rodzinnej, majątkowej oraz zdrowotnej skarżącego, w sytuacji, gdy istnieją przesłanki dla umorzenia należności z funduszu alimentacyjnego,

2) prawa materialnego, tj. art. 30 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, poprzez przekroczenie granic uznania administracyjnego oraz utrzymanie w mocy decyzji odmownych w zakresie umorzenia należności z funduszu alimentacyjnego, w sytuacji, gdy skarżący kwalifikuje się do zastosowania instytucji ich umorzenia.

Podnosząc powyższe, skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zarzucono, że Sąd nie odniósł się w ogóle do podnoszonej przez skarżącego kwestii jego niepełnosprawności oraz jej wpływu na możliwości zarobkowe strony. Ponadto, zdaniem autora skargi kasacyjnej, sam fakt przebywania przez skarżącego w zakładzie karnym nie może przemawiać za odmową umorzenia zwrotu należności z funduszu alimentacyjnego, w sytuacji, gdy skarżący przedstawia całościowo swoją trudną sytuację materialną, zdrowotną oraz rodzinną, a fakt, iż pozostaje on w chwili obecnej, jak to stwierdzono, na utrzymaniu Państwa - przy jednoczesnym braku dochodów - nie poprawia jego sytuacji finansowej.

Skarżący podkreślił nadto, że mimo próśb kierowanych do dyrekcji zakładów karnych o pracę, odmawiano mu zatrudnienia. W jego ocenie istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że w warunkach wolnościowych również nie znajdzie pracy z uwagi na amputowaną lewą rękę oraz częściową ociemniałość.

Uzasadnienie prawne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 wskazanej wyżej ustawy, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Wobec tego, że w skardze kasacyjnej podniesiono zarówno zarzut naruszenia przepisów postępowania, jak i zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego, w pierwszej kolejności wymagał oceny zarzut dotyczący naruszenia przepisów postępowania, gdyż zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego może podlegać ocenie dopiero wówczas, gdy stan faktyczny przyjęty za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwa zastrzeżeń.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skargi kasacyjnej o naruszeniu w zaskarżonym wyroku art. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Treść wskazanego przepisu ustawy procesowej nie pozostawia w zasadzie wątpliwości co do tego, że obejmuje on wyłącznie przypadki, w których gdyby nie naruszono przepisów prawa, to najprawdopodobniej zapadłaby decyzja o innej treści. Można zatem zarzucić Sądowi pierwszej instancji naruszenie wyżej wymienionego przepisu tylko wówczas, gdy Sąd ten stwierdził naruszenie przepisów prawa, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a mimo to Sąd ten nie spełnił dyspozycji tej normy prawnej i nie uchylił zaskarżonej decyzji. Jeżeli jednak Sąd pierwszej instancji zasadnie nie dopatrzył się naruszenia przepisów prawa, to nie można mu skutecznie postawić zarzutu naruszenia wskazanego wyżej przepisu, z którą to sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Również art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz powołane przez skarżącego przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie zostały naruszone przez Sąd pierwszej instancji, a tym samym zarzuty skargi kasacyjnej w tym zakresie są bezzasadne.

Przechodząc do rozpoznawania zasadności zarzutów naruszenia prawa materialnego, na wstępie zaznaczyć należy, że świadczenia alimentacyjne są świadczeniami okresowymi przyznawanymi i płatnymi miesięcznie, podobnie świadczenia wypłacane z funduszu alimentacyjnego na podstawie ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów wypłacane są w okresach miesięcznych, o czym stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów. Osobą uprawnioną do świadczeń z funduszu alimentacyjnego jest - zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy - osoba uprawniona do alimentów od rodzica na podstawie tytułu wykonawczego pochodzącego lub zatwierdzonego przez sąd, jeżeli egzekucja okazała się bezskuteczna. Pojęcie "egzekucja bezskuteczna" wyjaśnione zostało w art. 2 pkt 2 ustawy - bezskuteczność egzekucji oznacza egzekucję, w wyniku której w okresie ostatnich dwóch miesięcy nie wyegzekwowano pełnej należności z tytułu zaległych i bieżących zobowiązań alimentacyjnych; za bezskuteczną egzekucję uważa się również niemożność wszczęcia lub prowadzenia egzekucji alimentów przeciwko dłużnikowi alimentacyjnemu przebywającemu poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności z powodu: a) braku podstawy prawnej do podjęcia czynności zmierzających do wykonania tytułu wykonawczego w miejscu zamieszkania dłużnika, b) braku możliwości wskazania przez osobę uprawnioną miejsca zamieszkania dłużnika alimentacyjnego za granicą.

Wskazać należy, że w myśl art. 30 ust. 1 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, organ właściwy dłużnika może umorzyć należności, o których mowa w art. 28 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 powołanej ustawy w łącznej wysokości:

1) 30%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres 3 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasądzonych alimentów;

2) 50%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres 5 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasądzonych alimentów;

3) 100%, jeżeli egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego jest skuteczna przez okres 7 lat w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasądzonych alimentów.

Jak zatem wynika z brzmienia wskazanego wyżej przepisu, jedyną i konieczną przesłanką umorzenia należności z tytułu wypłaconych zaliczek jest skuteczna egzekucja wobec dłużnika alimentacyjnego w wysokości miesięcznej nie niższej niż wysokość zasądzonych alimentów, prowadzona przez okres minimum 3 lat.

Natomiast zgodnie z art. 30 ust. 2 powołanej ustawy, organ właściwy wierzyciela może na wniosek dłużnika alimentacyjnego umorzyć jego należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego łącznie z odsetkami w całości lub w części, odroczyć termin płatności albo rozłożyć na raty, uwzględniając jego sytuację dochodową i rodzinną.

Z akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 9 pażdziernika 2012 r. (data wpływu do organu) T. Z. zwrócił się do Burmistrza P. o umorzenie lub odroczenie terminu płatności należności wypłaconych z funduszu alimentacyjnego na osoby uprawnione – P.Z. i B.B..

Wobec powyższego, mając na uwadze treść wniosku skarżącego, słusznie postępowanie administracyjne oraz rozstrzygnięcie sprawy oparto o przepis art. 30 ust. 2 ustawy.

Orzekanie na podstawie przywołanego przepisu ustawy odbywa się w ramach tzw. uznania administracyjnego, co oznacza że organ posiada swobodę wyboru rozstrzygnięcia, istotna jest natomiast argumentacja przyjęta dla uzasadnienia stanowiska zawartego w decyzji. Argumenty uzasadniające rozstrzygnięcie wydane w oparciu o uznanie administracyjne powinny mieć oparcie w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym i prawnym sprawy, nie mogą to być argumenty dowolne.

Wbrew zarzutom kasatora Sąd meriti dokonał kontroli zaskarżonych orzeczeń administracyjnych pod kątem zachowania granic uznania administracyjnego, czemu dał wyraz w uzasadnieniu wyroku - i nie stwierdził przekroczenia granic swobody uznaniowej wynikającej z treści art. 30 ust. 2 ustawy. Sąd poddał analizie ustalenia stanu faktycznego oraz prawnego sprawy, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia i uznał, że nie zachodzi potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego. Sąd wskazał, że w sprawie ustalono stopień zadłużenia skarżącego z tytułu wypłaconych świadczeń alimentacyjnych, ustalono że skarżący jest inwalidą I grupy i ze względu na stan zdrowia możliwość uzyskania przez niego dodatkowego zarobku jest wyłączona. Wskazał, że na dochód skarżącego składa się renta w kwocie 749, 73 zł miesięcznie, której wysokość po potrąceniach należności wypłaconych z funduszu alimentacyjnego wynosi 280 zł. Orzekając o odmowie umorzenia wzięto pod uwagę, że skarżący przebywa w Zakładzie Karnym, w związku z czym nie ponosi kosztów swojego utrzymania. W tych okolicznościach sprawy przywołaną przez organy administracji argumentację Sąd I instancji ocenił jako spójną oraz w sposób przekonywujący wyjaśniającą powody, dla których uznano, że pomimo trudnej sytuacji finansowej (niski dochód) i życiowej (pobyt w zakładzie karnym, niepełnosprawność) zaległości skarżącego nie zostały umorzone.

Jak słusznie w zaskarżonym wyroku wskazano umorzenie należności na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, jako instytucja o charakterze wyjątkowym, powinno mieć miejsce tylko wówczas, gdy sytuacja dochodowa zobowiązanego lub jego rodziny nie pozwala mu na wywiązanie się z ciążącego obowiązku alimentacyjnego. Stan taki powinien być efektem czynników obiektywnych, a okolicznością taką nie jest odbywanie kary pozbawienia wolności, która stanowi efekt zabronionych przez prawo działań zobowiązanego. Akceptując w pełni powyższe stanowisko należy stwierdzić, że okoliczność odbywania kary pozbawienia wolności nie może stanowić podstawy umorzenia należności, a rozpatrzenie wniosku osoby pozbawionej wolności nastąpić musi przy rozważeniu całokształtu niebudzących wątpliwości okoliczności obrazujących w myśl powołanego przepisu "sytuację dochodową i rodzinną" dłużnika alimentacyjnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2013 r. sygn. I OSK 1547/12, LEX nr 1356956).

Ocenę wyrażoną w zaskarżonym wyroku należy uznać za prawidłową.

Analizując sprawę umorzenia należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, należy mieć na uwadze charakter tychże świadczeń, które co do zasady podlegają zwrotowi. W myśl art. 27 ust. 1 ustawy dłużnik alimentacyjny jest zobowiązany do zwrotu organowi właściwemu wierzyciela należności w wysokości świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobie uprawnionej, łącznie z ustawowymi odsetkami. Świadczenia z funduszu alimentacyjnego wypłacone są "w zastępstwie" osoby zobowiązanej, która ze względu na aktualnie trudną sytuację życiową nie jest w stanie podołać ciążącemu na niej obowiązkowi alimentacyjnemu. Jednak pomoc Państwa w opisanym zakresie zmierza przede wszystkim do ochrony dóbr osób uprawnionych do alimentacji tak aby, poprzez brak środków z tytułu alimentów, nie pozostały pozbawione podstawowego zabezpieczenia materialnego. Pomoc ta nie zmierza do zwolnienia osoby zobowiązanej z obowiązku alimentacyjnego wobec osób uprawnionych, który to obowiązek wynika z przepisów prawa.

W świetle przedstawionych uwag trzeba ponownie zaakcentować wyjątkowość instytucji polegającej na umorzeniu należności z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego.

Trafnie zauważył Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, że naganne działanie dłużnika, sprzeczne z normami prawa karnego, nie może być dodatkowo premiowane umarzaniem zaległości z tytułu wypłacanych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, uprzednio spełnianych na koszt podatników. Skarżący uzyskuje dochód, który choćby w części może być żródłem spłaty zobowiązań wobec Państwa, szczególnie, że aktualnie przebywał w Zakładzie Karnym, a więc – na utrzymaniu Państwa.

Z przedstawionych powyżej powodów zarzuty skargi nie były zasadne.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy oraz zwrot niezbędnych udokumentowanych wydatków, przyznawane są przez wojewódzki sąd administracyjny.