Wyrok z dnia 2019-07-18 sygn. VII SA/Wa 2324/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik, , Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, Sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Sylwia Rosińska- Czaykowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2019 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] sierpnia 2017 r. znak [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz skarżącego M. S. kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

VII SA/Wa 2324/17

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r., znak:

[...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej: "SKO", "organ II instancji") na podstawie art. 127 § 1 i 2 oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., dalej: "k.p.a.") w zw. z art. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1659), po rozpatrzeniu odwołania M. S. od decyzji Prezydenta [...] z dnia [...] czerwca 2017 r., znak: [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy kategorii B, utrzymał w mocy decyzję Prezydenta [...].

W dniu 10 maja 2017 r. do Urzędu [...] Biura Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatura w dzielnicy [...] wpłynęło pismo z Komendy Miejskiej Policji w P. (znak: [...]) zawiadamiające o tym, że 28 kwietnia 2017 r. M. S., kierując pojazdem marki [...] nr rej. [...] z prędkością 103 km/h, przekroczył dopuszczalną prędkość na obszarze zabudowanym o więcej niż 50 km/h. W związku z tym wszczęto czynności wyjaśniające w trybie art. 54 § 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2017 r. poz. 2405 ze zm.) i zatrzymano prawo jazdy kat. B, nr [...], wydane w dniu [...] grudnia 1999 r. przez Burmistrza Gminy [...].

Pismem z 17 maja 2017 r. Prezydent [...] zawiadomił M. S. o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie zatrzymania prawa jazdy. Organ poinformował ponadto o możliwości zapoznania się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji zgodnie z art. 10 § 1 k.p.a. W odpowiedzi pismem z 7 czerwca 2017 r. M. S. wniósł o umorzenie postępowania i zwrot prawa jazdy ze względu na brak jakichkolwiek dowodów pozwalających na ustalenie popełnienia wykroczenia.

Decyzją z [...] czerwca 2017 r. Prezydent [...] orzekł o zatrzymaniu M.S. prawa jazdy na okres trzech miesięcy – od dnia 28 kwietnia

2017 r. do dnia 28 lipca 2017 r. Równocześnie nadał rozstrzygnięciu rygor natychmiastowej wykonalności. Pismem z 12 lipca 2017 r. M. S. złożył odwołanie od powyższej decyzji. Podkreślił, że organ nie przedłożył jakichkolwiek dowodów pozwalających na ustalenie, że popełnił on wykroczenie uzasadniające wszczęcie postępowania administracyjnego w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy. Ponadto wskazał, że pomiar prędkości dokonany 28 kwietnia 2017 r. przez policjanta kierującego nieoznakowanym radiowozem, został wykonany nieprawidłowo. Pomiar wykonany wideorejestratorem nie daje pewności czy zarejestrowana prędkość dotyczy samochodu wyposażonego w to urządzenie, czy też samochodu śledzonego. Nie ma też gwarancji, że jest to pomiar dokładny. SKO decyzją z [...] sierpnia 2017 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Prezydenta [...].

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że na gruncie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. 2017 r., poz. 978) starosta (w przedmiotowej sprawie Prezydent [...]) wydaje decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h w obszarze zabudowanym. Rozstrzygnięcie to jest wydawane na okres trzech miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument nie został zatrzymany (art. 102 ust. 1c omawianej ustawy). Organ nie jest w tej sytuacji uprawniony do zbadania czy kierujący pojazdem faktycznie przekroczył prędkość. Po otrzymaniu takiej informacji jest on zobligowany do wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy.

Organ II instancji powołał się na pogląd judykatury, zgodnie z którym orzekając o zatrzymaniu prawa jazdy właściwy organ nie prowadzi własnych ustaleń dotyczących faktu rażącego przekroczenia prędkości. Swoje rozstrzygnięcie opiera na informacjach przekazanych w trybie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 ze zm.). W związku z tym organ prowadzący postępowanie o zatrzymanie prawa jazdy nie może powoływać z urzędu, ani na wniosek dowodów na okoliczność potwierdzenia, bądź weryfikacji przekazanych treści.

SKO podniosło, że w związku z przekroczeniem przez M. S. dopuszczalnej prędkości w obszarze zabudowanym o więcej niż 50 km/h organ I instancji był zobowiązany wydać decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy na okres trzech miesięcy. Takiej decyzji, na gruncie obowiązujących przepisów, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

Skargę na decyzję SKO do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł M. S. domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji, zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych, a także zawieszenia postępowania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy [...] i J. VIII Wydział Karny pod sygn. [...] w sprawie przekroczenia dozwolonej prędkości w obszarze zabudowanym w dniu 28 kwietnia 2017 r., jednocześnie zarzucając organowi naruszenie:

- art. 6 i 7 k.p.a. poprzez wydanie decyzji na podstawie nieprawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy,

- art. 10 k.p.a. przez nieuwzględnienie wniosków dowodowych zgłaszanych przez skarżącego oraz wydanie decyzji bez umożliwienia zajęcia stanowiska odnośnie zgromadzonych w sprawie dowodów.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że w dniu 28 kwietnia 2017 r. został zatrzymany do kontroli przez młodszego aspiranta K. K., który kierował nieoznakowanym pojazdem marki Skoda wyposażonym w rejestrator. Po zatrzymaniu policjant poinformował, że rejestrował jazdę skarżącego przez kilka kilometrów. W czasie jazdy skarżący popełnił wykroczenie polegające na przekroczeniu dozwolonej prędkości poza obszarem zabudowanym oraz zmianę pasa ruchu bez sygnalizacji kierunkowskazem. Przed wjazdem w strefę z ograniczeniem prędkości samochód kierowany przez policjanta zbliżył się do samochodu skarżącego na bardzo małą odległość, czym prowokował do utrzymania wysokiej prędkości jazdy. Kierowca został zatrzymany dopiero po wjechaniu w obszar zabudowany za przekroczenie prędkości o 53 km/h zarejestrowane w momencie kiedy hamował tuż za znakiem z ograniczeniem prędkości. Po zatrzymaniu policjant przyznał, że tak długie rejestrowanie jazdy miało na celu wyczekanie aż kierowca popełni poważniejsze wykroczenie niż brak zasygnalizowania zmiany pasa. W konsekwencji skarżący nie przyjął mandatu, ponieważ nie dotyczył on pierwszego z popełnionych przez niego wykroczeń (nieużycie kierunkowskazu), a jedynie przekroczenia prędkości w terenie zabudowanym.

Skarżący podkreślił, że pomiar dokonywany na podstawie wskazań prędkościomierza samochodu prawie zawsze jest zawyżony o około 5 do 10 %. Wynika to ze skonfigurowania większości prędkościomierzy samochodowych. Równocześnie pomiar prędkości na podstawie danych z GPS pokazuje wartości z kilkusekundowym opóźnieniem. Z tego względu przy pomiarze prędkości wskazującym na jazdę z prędkością o 53 km/h wyższą niż dozwolona, nie można mieć pewności, że jest to pomiar prawidłowy. W takiej sytuacji jakakolwiek wątpliwość dotycząca prawidłowości pomiaru powinna skutkować odstąpieniem od ścigania sprawcy wykroczenia.

Dodatkowo w skardze wskazano, że strona wskazywała na nieprawidłowości w działaniu policjanta jeszcze przed wydaniem rozstrzygnięcia przez organ I instancji. Organy pominęły jednak wskazane przez skarżącego wnioski dowodowe.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. SKO podkreśliło, że jedyną i wyłączną okolicznością, która przesądza o obowiązku wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy jest informacja o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy – Prawo o ruchu drogowym.

Sąd po rozpatrzenia wniosku z 29 maja 2018 r. postanowieniem z [...] czerwca 2018 r. zawiesił przedmiotowe postępowanie do czasu zakończenia postępowania prowadzonego w tej sprawie przez sąd powszechny. Sąd Rejonowy [...] i J. VIII Wydział Karny wyrokiem z dnia [...] listopada 2018 r., sygn. akt [...] uniewinnił M. S. od popełnienia wykroczenia polegającego na przekroczeniu prędkości pojazdu w obszarze zabudowanym o

53 km/h.

Wyrokiem z [...] kwietnia 2019 r. Sąd Okręgowy w P. XVII Wydział Karny-Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. W związku z tym Sąd postanowieniem z [...] maja 2019 r. podjął zawieszone postępowanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami prawa procesowego obowiązującymi w dacie jego wydania.

Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga zasługuje na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 11 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami , będąca materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji, stanowi w art. 102 ust. 1 pkt 4, że starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Zgodnie z art. 102 ust. 1aa ww. ustawy przepisu tego nie stosuje się, jeżeli kierujący pojazdem dopuścił się naruszenia, o którym mowa w tym przepisie, działając w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa tego nie można było uniknąć inaczej, a poświęcone dobro w postaci bezpieczeństwa na drodze przedstawiało wartość niższą od dobra ratowanego.

Z kolei w myśl art. 102 ust. 1 c ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję, o której mowa w ust.1 pkt 4, na okres 3 miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany w trybie art. 135 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W niniejszej sprawie szczególną uwagę należy zwrócić na treść art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015, poz. 541 ze zm.), który stanowi (w brzmieniu na dzień wydania decyzji), że podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami jest informacja, o której mowa w pkt 1. Z przepisu tego wynika też, że informacja taka jest podstawą wydania w/w decyzji do dnia wskazanego w komunikacie, który minister właściwy do spraw informatyzacji ogłasza w swoim dzienniku urzędowym oraz na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej (...). Takiego komunikatu przed wydaniem zaskarżonej decyzji ani w dniu jej wydania nie ogłoszono.

Z przywołanego punktu 1 wynika, że podmiot, który ujawnił popełnienie naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a Prawa o ruchu drogowym niezwłocznie powiadamia o tym starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania kierującego pojazdem. Naruszenie, o jakim mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. 2017, poz.1260) dotyczy kierowania pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Z treści powyższych przepisów wynika w sposób niewątpliwy, że podstawą wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy jest jedynie informacja uzyskana od podmiotu, który ujawnił kierowanie pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Co więcej – uzyskanie takiej informacji obliguje organ do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy. Brzmienie art. 102 ust. 1 pkt 4ustawy o kierujących pojazdami ("starosta wydaje decyzję administracyjną") nie pozostawia wątpliwości, że rozstrzygnięcie podejmowane na jego podstawie ma charakter związany.

W konsekwencji organ wydający decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy nie prowadzi własnych ustaleń dotyczących faktu rażącego przekroczenia prędkości, gdyż jak słusznie wskazał organ odwoławczy jest to domena postępowania wykroczeniowego (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 lutego 2018 r., sygn. akt III SA/Gd 900/17, wyrok NSA z dnia 29 maja 2018 r. sygn. akt I OSK 2190/16 publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 1 lipca 2019r., I OPS 3/18 wskazując , że podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2019 r., poz. 341 ze zm.) w związku z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 541 ze zm.) może stanowić wyłącznie informacja o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Jak wyjaśniono w uzasadnieniu powyższej uchwały zatrzymanie prawa jazdy w oparciu o art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. jest sankcją administracyjną o charakterze prewencyjnym (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 października 2016 r., K 24/15, OTK-A 2016/77). Sankcja administracyjna stanowi konsekwencję niewykonania obowiązku wynikającego z prawa administracyjnego. Istotą sankcji administracyjnej jest przymuszenie do respektowania nakazów i zakazów (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 października 2009 r., Kp 4/09, OTK-A 2009/9/134). Zatrzymanie prawa jazdy w przypadku naruszenia zakazu administracyjnego ograniczającego prędkość poruszania się pojazdem mechanicznym na obszarze zabudowanym realizuje cel prewencyjno-ochronny i zabezpieczający. Instytucja zatrzymania prawa jazdy jest instrumentem, który w założeniu ustawodawcy ma służyć zapewnieniu bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a przez to przyczyniać się do ochrony życia i zdrowia jego uczestników. Skuteczność realizowania celu prewencyjno-ochronnego sankcji administracyjnej w postaci czasowego zatrzymania prawa jazdy ustawodawca zapewnił poprzez obligatoryjność i natychmiastowość jej zastosowania, aby oddziaływać odstraszająco na kierujących pojazdami i zniechęcić ich do nadmiernego przekraczania prędkości na obszarze zabudowanym.

W sprawie zatrzymania prawa jazdy w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym o zakresie prowadzonego postępowania dowodowego przesądza treść art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c u.k.p. w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o zmianie ustawy k.k. Podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy stanowi informacja Policji o ujawnieniu naruszenia polegającego na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym lub prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie.

Informacja o ujawnieniu popełnienia naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a p.r.d. jest dokumentem urzędowym i ten jej walor jest weryfikowany w trybie postępowania administracyjnego. Odpowiedzialność za treść tej informacji ponosi podmiot, który ujawnił popełnienie naruszenia, a w aspekcie odszkodowawczym Skarb Państwa.

Przenosząc powyższe na grunt sprawy niniejszej, okolicznością bezsporną pozostaje, że w dniu 10 maja 2017 r. do Urzędu [...] Biura Administracji i Spraw Obywatelskich Delegatura w dzielnicy [...] wpłynęło pismo z Komendy Miejskiej Policji w P. zawiadamiające o tym, że 28 kwietnia 2017 r. M. S., kierując pojazdem marki [...] nr rej. [...] z prędkością 103 km/h, przekroczył dopuszczalną prędkość na obszarze zabudowanym o więcej niż 50 km/h, co stanowiło podstawę wszczęcia postępowania, a następnie wydania przez Prezydenta [...] decyzji z [...] czerwca 2017 r. orzekającej o zatrzymaniu M. S. prawa jazdy na okres trzech miesięcy – od dnia 28 kwietnia

2017 r. do dnia 28 lipca 2017 r. , z jednoczesnym nadaniem rozstrzygnięciu rygor natychmiastowej wykonalności.

Nie ulega także wątpliwości, że wyrokiem z dnia [...] listopada 2018r. w sprawie sygn.akt [...] Sąd Rejonowy [...] VIII Wydział Karny uniewinnił M. S. od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 92a k.w. polegającego na tym, że w dniu 28 kwietnia 2017r., około godziny 8:10 w miejscowości [...], ul. B., kierując pojazdem marki [...] nr rej. [...] z prędkością 103 km/h, przekroczył dopuszczalną prędkość na obszarze zabudowanym o więcej niż 50 km/h. Następnie Sąd Okręgowy w P. po rozpatrzeniu apelacji oskarżyciela publicznego, prawomocnym wyrokiem z dnia [...] kwietnia 2019r. w sprawie sygn.akt [...], utrzymał w mocy uniewinniający wyrok Sądu Rejonowego.

Jak wyjaśnił w przywołanej wyżej uchwale Naczelny Sąd Administracyjny, prawomocne rozstrzygnięcie w przedmiocie odpowiedzialności wykroczeniowej kierującego pojazdem za przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) w postępowaniu w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2019 r., poz. 341 ze zm.).

Tym niemniej zakończenie postępowania administracyjnego ostateczną decyzją o zatrzymaniu prawa jazdy będzie uprawniało stronę do wznowienia tego postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., jeżeli później zostanie ustalone, że pomiar prędkości został błędnie dokonany, albowiem wyjdzie na jaw istotna dla sprawy nowa okoliczność faktyczna istniejąca w dniu wydania decyzji, nieznana organowi, który wydał decyzję.

Sytuacja prawna będąca przedmiotem rozstrzygania w sprawie niniejszej o tyle różni się od rozważanej przez Naczelny Sąd Administracyjny, że to w toku postępowania sądowoadministracyjnego doszło do zanegowania prawidłowości informacji o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, w formie prawomocnego wyroku uniewinniającego wydanego przez Sąd karny.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit.b p.p.s.a. uchylenie aktu administracyjnego następuje w związku z zaistnieniem przesłanek zawartych w art. 145 § 1 k.p.a. Sąd administracyjny ma obowiązek uchylić decyzję , jeżeli stwierdzi wystąpienie jednej z przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego, chyba, że zachodzą okoliczności wskazane w art.146 § 1 lub 2 k.p.a.

Wydanie aktu administracyjnego, którego podstawę informacja o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, w odniesieniu do której stwierdzono jej niezgodność z prawem ( poprzez uniewinnienie skarżącego od zarzutu popełnienia wykroczenia z art.92a k.w.), oznacza wydanie aktu z naruszeniem przepisów, a w takim wypadku w odniesieniu do tegoż aktu zachodzą podstawy do stwierdzenia zaistnienia naruszenia prawa w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. Nie można bowiem pojęcia "naruszenia prawa" o jakim mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. ograniczać do sytuacji, gdy zachodzi prosta sprzeczność między treścią przepisu, a sposobem jego zastosowania przez organ administracji. W postępowaniu administracyjnym przez wydanie decyzji z naruszeniem prawa rozumie się także takie sytuacje, w których organowi administracji nie można postawić zarzutu naruszenia przepisów w chwili wydawania decyzji, a taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie. Dotyczy to na przykład niektórych podstaw wznowienia postępowania administracyjnego np. określonych w art. 145 § 1 pkt 5 i 8 k.p.a., czy też w art. 145 a k.p.a. Tak więc w razie stwierdzenia przez sąd, że akt kontrolowany narusza prawo, a naruszenie to daje podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego to zachodzi podstawa do uchylenia takiego aktu w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 b p.p.s.a., bowiem dyspozycja tego przepisu ma na celu przede wszystkim ochronę obiektywnego porządku prawnego.

Rozpoznając sprawę ponownie organ będzie miał na uwadze powyższe wskazania Sądu.

Kierując się powyższą argumentacją Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, orzekł jak w sentencji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a w związku z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a oraz art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302).