Wyrok z dnia 2020-10-21 sygn. I OSK 3141/19

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 21 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 1474/18 w sprawie ze skargi K. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą A. na postanowienie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2019 r. sygn. akt I SA/Wa 1474/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą A. na postanowienie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

Zespół inspektorów Warmińsko - Mazurskiego Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie przeprowadził w dniach 17-18 i 20-21 lipca 2017 r. kontrolę doraźną Prywatnego Domu Opieki A. w L., na podstawie upoważnienia Wojewody Warmińsko - Mazurskiego z dnia 26 czerwca 2017 r.

Po zakończeniu postępowania kontrolnego, w związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami, Wojewoda wydał kontrolowanej jednostce zalecenia pokontrolne, które przekazane zostały pismem z 19 lutego 2018 r. na adres [...], gdzie znajduje się siedziba jednostki kontrolowanej - Prywatny Dom Opieki A. Zalecenia pokontrolne zawierały ocenę działalności jednostki podlegającej kontroli wynikającą z ustaleń zawartych w protokole kontroli, opis przyczyn powstania, zakres i skutki stwierdzonych nieprawidłowości, wskazanie osób odpowiedzialnych za ich powstanie oraz uwagi, wnioski i zalecenia w sprawie ich usunięcia. Zalecenia pokontrolne w dniu 22 lutego 2018 r. zostały odebrane przez P. D. z adnotacją - dyrektor (zgodnie ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru).

K. K. pismem z dnia 20 marca 2018 r. złożyła wniosek o przywrócenie terminu do zgłoszenia zastrzeżeń do zaleceń zawartych w wystąpieniu pokontrolnym z dnia 19 lutego 2018 r. wraz z zastrzeżeniami.

Wojewoda Warmińsko - Mazurski postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] odmówił przywrócenia terminu do zgłoszenia zastrzeżeń do wystąpienia pokontrolnego, wskazując, że nie uprawdopodobniono braku winy w uchybieniu terminu.

K. K. złożyła zażalenie na powyższe postanowienie.

Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej postanowieniem z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] uchylił postanowienie Wojewody Warmińsko - Mazurskiego z dnia [...] kwietnia 2018 r. i umorzył postępowanie organu pierwszej instancji.

Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej rozpoznając sprawę przytoczył treść m.in. art. 128 ust. 1-4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, wskazując, że postępowanie określone w ww. artykułach nie toczy się według przepisów k.p.a. i nie kończy się wydaniem decyzji administracyjnej (która wydawana jest dopiero w postępowaniu o nałożeniu kary pieniężnej za nierealizację zaleceń pokontrolnych). Niedopuszczalne jest więc wydawanie w toku tego postępowania postanowień, w tym również postanowienia w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do zgłoszenia zastrzeżeń do wystąpienia pokontrolnego.

Tym samym Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej stwierdził, że zaistniały podstawy do uchylenia postanowienia Wojewody Warmińsko - Mazurskiego z dnia [...] kwietnia 2018 r. z uwagi na bezprzedmiotowość postępowania i umorzył postępowanie przed organem pierwszej instancji.

Skargę na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła K. K. działająca pod firmą A., zarzucając:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 133 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej w zw. z art. 128 ust. 2 tej ustawy;

- a w konsekwencji:

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 81 k.p.a. w zw. z art. 10 § 1 k.p.a. w zw. z art. 7 k.p.a. w zw. z art. 8 § 1 k.p.a. w zw. z art. 133 ustawy o pomocy społecznej; 

- ewentualnie, w przypadku nieuwzględnienia powyższych zarzutów:

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 128 ust. 3 w zw. z art. 128 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę zgodził się z twierdzeniami organu odwoławczego, że postępowanie kontrolne, o którym mowa w art. 128 ust. 1-4 ustawy o pomocy społecznej, jest postępowaniem polegającym na podejmowaniu przez organy kontroli czynności kontrolnych polegających na obserwowaniu i ustalaniu stanu faktycznego dotyczącego organizacji i funkcjonowania danej jednostki organizacyjnej. Postępowanie to ma z reguły na celu porównanie, czy rzeczywista działalność podmiotu kontrolowanego jest zgodna z przepisami prawa określającymi zakres jego działalności oraz jego prawa i obowiązki. Rezultatem przeprowadzonej kontroli jest tzw. wynik kontroli (zawarty w protokole kontroli), w którym ustala się stwierdzony w toku kontroli stan faktyczny oraz wykryte uchybienia. Na podstawie ustaleń zawartych w wyniku kontroli formułuje się w stosunku do kontrolowanego tzw. zalecenia pokontrolne, mające na celu likwidację stwierdzonych uchybień i przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Od zaleceń pokontrolnych kontrolowanemu przysługuje w ustawowym terminie prawo zgłoszenia zastrzeżeń do organu kontroli, który obowiązany jest pisemnie ustosunkować się do ich treści i o swoim stanowisku powiadomić jednostkę kontrolowaną.

Zdaniem Sądu słusznie zauważył organ, że istota, funkcja i cel postępowania kontrolnego jest inny niż istota, funkcja i cel postępowania administracyjnego. W ramach postępowania kontrolnego nie podejmuje się bowiem czynności procesowych prowadzących do przyznania stronie prawa lub nałożenia na nią obowiązku, lecz zmierza się do wykrycia nieprawidłowości i umożliwienia ich usunięcia kontrolowanemu. Co do zasady postępowanie kontrolne nie jest więc postępowaniem administracyjnym, kończącym się poprzez wydanie decyzji, albo w inny sposób, jeżeli tak to wynika z przepisu szczególnego. Takiego przepisu szczególnego nie zawierają przepisy ustawy o pomocy społecznej. Z przepisu art. 128 tej ustawy wynika przy tym, że właściwy wojewoda ustosunkowuje się do zastrzeżeń do zaleceń pokontrolnych w terminie 14 dni od dnia ich doręczenia. Rozpatrzenie zastrzeżeń do zaleceń pokontrolnych również nie następuje w formie decyzji administracyjnej, lecz w formie pisemnej informacji o ich uwzględnieniu bądź nieuwzględnieniu.

Zasadnie zatem organ II instancji stwierdził, że w ramach postępowania kontrolnego prowadzonego w oparciu o art. 128 ustawy o pomocy społecznej organ nie wydaje postanowień, w tym postanowień o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia zgłoszenia zastrzeżeń. Sąd podkreślił, że wystąpienie pokontrolne nie jest aktem rozstrzygającym indywidualną sprawę z zakresu administracji publicznej. Jest to jedynie pismo zawierające stanowisko Wojewody co do stwierdzonego w toku kontroli stanu faktycznego, wykrytych uchybień oraz ewentualnych zaleceń. Ustawa o pomocy społecznej nie przewiduje sądowej kontroli wystąpienia pokontrolnego, ani też innych czynności podejmowanych przez organ w ramach procedury kontrolnej. Jak wskazano postępowanie kontrolne nie jest postępowaniem administracyjnym, w którym organ załatwia sprawę przez wydanie decyzji administracyjnej. Zgodzono się przy tym z twierdzeniami Ministra, że w postępowaniu kontrolnym odpowiednie zastosowanie będą miały przepisy k.p.a. dotyczące np. przeprowadzenia dowodu z oględzin, biegłych, świadków, czy też dotyczące terminów i doręczeń. Ewentualna zaś zgodność z prawem wystąpienia pokontrolnego może być przedmiotem oceny przy ewentualnej kontroli decyzji wydanej w postępowaniu dotyczącym nałożenia kary pieniężnej za niezrealizowanie zaleceń pokontrolnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem. Skoro wystąpienie pokontrolne nie jest decyzją administracyjną, ani innym aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, to brak było podstaw do wydania postanowienia w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do zgłoszenia zastrzeżeń do tego wystąpienia.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła K. K. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą A., zarzucając naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 128 § 1-4 w zw. z art. 133 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie przez Sąd, że w toku postępowania kontrolnego, o którym mowa w art. 128 ust. 1-4 u.p.s. niedopuszczalne jest wydawanie postanowień, w tym również postanowienia w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do zgłoszenia zastrzeżeń do wystąpienia pokontrolnego, z uwagi na fakt, iż to postępowanie nie toczy się według przepisów k.p.a. i nie kończy się wydaniem decyzji, co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd, że skarga jest nieuzasadniona i zasadnym było jej oddalenie, podczas gdy z literalnego brzmienia art. 133 u.p.s. wynika, iż w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 4 u.p.s. (art. 126-134 u.p.s.) zastosowanie mają przepisy k.p.a., a co za tym idzie - do postępowania kontrolnego winny mieć zastosowanie przepisy k.p.a. dotyczące terminów (rozdział 10 k.p.a.), w tym również regulujące kwestię przywrócenia terminu oraz przepisy o doręczeniach (rozdział 8 k.p.a.), co w konsekwencji powoduje, iż możliwe jest wydanie postanowienia w przedmiocie przywrócenia terminu do zgłoszenia zastrzeżeń do wystąpienia pokontrolnego;

2) art. 141 § 4 p.p.s.a w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a., art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. poprzez:

- sporządzenie przez Sąd wadliwego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, tj. skupiającego się niemalże wyłącznie na wskazaniu oraz przytoczeniu stanowiska przedstawionego przez Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, zawartego w postanowieniu z dnia [...] maja 2018 r., nie wyjaśniając, dlaczego argumenty przywołane przez stronę skarżącą w skardze należy ocenić jako bezzasadne oraz nieskuteczne;

- sporządzenie przez Sąd wadliwego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, pomijającego odniesienie się oraz rozpoznanie zarzutu nr 3 petitum skargi, tj. naruszenia przez organ II instancji art. 128 ust. 3 u.p.s. w zw. z art. 128 ust. 2 u.p.s.,

co w konsekwencji utrudnia, a wręcz uniemożliwia instancyjną kontrolę zaskarżonego orzeczenia.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, a także o uchylenie postanowienia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] maja 2018 r., jak również o uchylenie postanowienia Wojewody Warmińsko - Mazurskiego z dnia [...] kwietnia 2018 r.;

- ewentualnie,

2) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie;

3) zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Ponadto skarżąca kasacyjnie oświadczyła, że zrzeka się rozprawy i wniosła o rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Na wstępie należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.), z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnej jej podstawami, określonymi w art. 174 p.p.s.a.

W niniejszej sprawie pełnomocnik skarżącej kasacyjnie – na podstawie art. 176 § 2 p.p.s.a. – zrzekł się rozprawy, a strona przeciwna w ustawowym terminie nie zawnioskowała o przeprowadzenie rozprawy, to rozpoznanie skargi kasacyjnej nastąpiło na posiedzeniu niejawnym, zgodnie z art. 182 § 2 i 3 p.p.s.a.

W skardze kasacyjnej opartej na podstawie z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucono naruszenie art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 128 ust. 1-4 w zw. z art. 133 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie przez Sąd, że w toku postępowania kontrolnego o którym mowa w art. 128 ustawy niedopuszczalne jest wydawanie postanowień w tym również postanowień w sprawie przywrócenia terminu do zgłoszenia zastrzeżeń do otrzymanych zaleceń pokontrolnych.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się zatem do odpowiedzi na pytanie, czy możliwe jest zastosowanie instytucji przywrócenia terminu z art. 58 k.p.a., do zgłoszenia zastrzeżeń do otrzymanych zaleceń pokontrolnych o których mowa w art. 128 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej w związku z brzmieniem art. 133 ustawy o pomocy społecznej. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że problematyka dotycząca kontroli sprawowanej przez Wojewodę, w tym wydawania kontrolowanej jednostce zaleceń pokontrolnych, uregulowana jest w rozdziale 4 ustawy o pomocy społecznej zatytułowanym Nadzór i kontrola. W rozdziale tym uregulowane są dwa rodzaje (etapy) postępowań, tj. postępowanie kontrolne i postępowanie nadzorcze.

Postępowanie kontrolne jest pierwszym etapem procesu skierowanego na poprawę działania i organizacji jednostek odpowiedzialnych za wykonywanie zadań pomocy społecznej. Kolejnym etapem jest postępowanie nadzorcze, którego środki zapewniają usunięcie stwierdzonych w toku kontroli nieprawidłowości.

Postępowanie kontrolne jest to postępowanie polegające na podejmowaniu przez organy kontroli działań (czynności kontrolnych) polegających na obserwowaniu i ustalaniu stanu faktycznego dotyczącego organizacji i funkcjonowania danej jednostki organizacyjnej, celem porównania, czy działalność podmiotu kontrolowanego jest zgodna z przepisami prawa. Rezultatem działalności kontrolnej jest tzw. wynik kontroli (zawarty w protokole kontroli), w którym ustala się stwierdzony w toku kontroli stan faktyczny oraz wykryte uchybienia. Na podstawie ustaleń zawartych w wyniku kontroli formułuje się w stosunku do kontrolowanego tzw. zalecenia pokontrolne, mające na celu likwidację stwierdzonych uchybień i przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Od zaleceń pokontrolnych kontrolowanemu przysługuje w ustawowym terminie prawo zgłoszenia zastrzeżeń do organu kontroli, który obowiązany jest pisemnie ustosunkować się do ich treści i o swoim stanowisku powiadomić jednostkę kontrolowaną.

Oceniając charakter wydawanych zaleceń pokontrolnych w pierwszej kolejności wskazać należy, że kontrola rozumiana jest jako działanie polegające na dokonaniu analizy stanu faktycznego, porównaniu go ze stanem pożądanym oraz dokonywaniu oceny tego stanu i formułowaniu wniosków. Pozbawiona jest elementów władztwa, a jej rola sprowadza się do ustalenia nieprawidłowości oraz przekazania wyników tych ustaleń właściwym organom. Wyniki kontroli i związane z nimi uwagi organu kontrolującego przyjmują często postać zaleceń pokontrolnych. Zalecenia pokontrolne zawierają ocenę działalności badanej jednostki, opis przyczyn powstania, zakres i skutki stwierdzonych nieprawidłowości, wskazanie osób za nie odpowiedzialnych oraz uwagi, wnioski i zalecenia w sprawie usunięcia wadliwości. Zalecenia pokontrolne nie dotyczą przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia bądź obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Nie kreują też nowej sytuacji prawnej dla podmiotu kontrolowanego. Nie można zatem uznać, że wydane zalecenie pokontrolne jest aktem władczej ingerencji organu administracji publicznej w sferę działalności kontrolowanej jednostki. Zalecenie pokontrolne stanowi wyłącznie podsumowanie kontroli i zawiera wskazanie uchybień, które podmiot kontrolowany winien naprawić dobrowolnie, bez stosowania środków przymusu administracyjnego.

Jak wynika z powyższych wywodów istota, funkcja i cel postępowania kontrolnego jest inny niż istota, funkcja i cel postępowania administracyjnego. W ramach postępowania kontrolnego nie podejmuje się czynności procesowych prowadzących do przyznania stronie prawa lub nałożenia na nią obowiązku, lecz zmierza się do wykrycia nieprawidłowości i umożliwienia ich usunięcia kontrolowanemu.

Wystosowanie do strony zalecenia pokontrolnego kończy pierwszy etap procedowania. Zależnie od działań podejmowanych przez kontrolowaną jednostkę w związku z otrzymanymi zaleceniami, organ administracji może podejmować dalsze czynności, tzn. może przejść do drugiego rodzaju (etapu) postępowania i wszcząć postępowanie nadzorcze. W ramach postępowania nadzorczego wojewoda może stosować środki nadzoru określone w art. 129 (może orzec o czasowym lub stałym cofnięciu zezwolenia na prowadzenie placówki). Rozstrzygnięcie w sprawie cofnięcia zezwolenia powinno stanowić decyzję administracyjną (organ może orzec). Jej wydanie powinno poprzedzać przeprowadzenie postępowania na podstawie przepisów ustawy o pomocy społecznej oraz Kodeksu postępowania administracyjnego. Celem tego postępowania powinno być wszechstronne wyjaśnienie zaistnienia przesłanek cofnięcia zezwolenia określonych w art. 129 ust. 1. Wojewoda może również stosować środki odpowiedzialności administracyjnej w postaci kar pieniężnych określone w art. 130 ustawy, które zgodnie z art. 131 wymierzane są w formie decyzji. Dostrzegamy zatem, że czynności, które podejmowane są w ramach postępowania nadzorczego, podejmowane są w ramach administracyjnego postępowania jurysdykcyjnego z zachowaniem zasad dotyczących tego rodzaju postępowań. Z powyższych uwag wynika, że uregulowane w rozdziale 4 ustawy postępowanie kontrolne i postępowanie nadzorcze mają odmienny charakter prawny. Rezultatem działalności kontrolnej jest wynik kontroli zawarty jest w protokole kontroli, w którym ustala się stwierdzony w toku kontroli stan faktyczny oraz wykryte uchybienia, w wyniku których wojewoda może wydać kontrolowanej jednostce zalecenia pokontrolne. Postępowanie kontrolne nie jest wiec postępowaniem administracyjnym, kończącym się wydaniem decyzji, ani w inny sposób, albowiem przepisy ustawy o Pomocy społecznej nie zawierają takiego rozwiązania. Należy również podkreślić, że zalecenie pokontrolne nie jest przedmiotem kontroli sądowej, podobnie jak nie są przedmiotem kontroli sądowej inne czynności podejmowane przez organ w ramach postępowania kontrolnego. Natomiast rezultatem działalności nadzorczej jest zastosowanie określonych środków nadzoru (lub środków odpowiedzialności administracyjnej), które następuje w formie decyzji administracyjnej, po przeprowadzeniu stosownego postępowania. To w ramach kontroli decyzji wydanej w postępowaniu nadzorczym będzie można poddać kontroli zgodność z prawem zalecenia pokontrolnego.

To przypomnienie, wskazanie celu, charakteru prawnego postępowania kontrolnego i postępowania nadzorczego uregulowanych w rozdziale 4 ustawy o pomocy społecznej jest istotne przy dokonywaniu wykładni art. 133 zawartego w tym samym rozdziale. Powołany art. 133 stanowi, że w sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się Kodeks postępowania administracyjnego. Artykuł 133 nakazuje posługiwać się regułą wskazującą na kolejność stosowania przepisów zawartych w ustawie i Kodeksie postępowania administracyjnego. Przede wszystkim w pierwszej kolejności zastosowanie mają przepisy ustawy o pomocy społecznej, a dopiero w drugiej kolejności przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Stąd też mając na uwadze przepisy ustawy o pomocy społecznej, która w rozdziale 4 w odmienny sposób ukształtowała postępowanie kontrolne i postępowanie nadzorcze, a zgodnie z art. 133 tylko w sprawach nieuregulowanych w niniejszym rozdziale stosuje się Kodeks postępowania administracyjnego, stosowanie Kodeksu w obu tych postępowaniach będzie zdecydowanie różne. Jak wskazywano wcześniej postępowanie kontrolne nie jest postępowaniem administracyjnym, w postępowaniu tym nie jest wydawana ani decyzja ani postanowienie ani akt lub czynność, która podlegałaby instancyjnej kontroli, ani która byłaby przedmiotem kontroli sądowej, stąd też w postępowaniu tym nie można stosować takich instytucji z Kodeksu postępowania administracyjnego jak np. przywrócenie terminu, które następuje w formie postanowienia. W postępowaniu kontrolnym stosowanie Kodeksu postępowania administracyjnego może dotyczyć takich kwestii jak: zasad obliczania terminu, zasad dotyczących doręczeń. Natomiast ewentualna kontrola, czy zachowane zostały powyższe zasady tak jak i merytoryczna kontrola samego zalecenia pokontrolnego może mieć miejsce w ramach decyzji wydanej w postępowaniu nadzorczym.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że kontrola jakiej dokonał Sąd pierwszej instancji zaskarżonego postanowienia jest prawidłowa, a zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 128 § 1-4 w zw. z art. 133 ustawy o pomocy społecznej jest niezasadny.

Niezasadny jest również zarzut dotyczący naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie Sądu pierwszej instancji spełnia wszelkie wymagania wynikające z tego przepisu. Sąd pierwszej instancji przedstawia i wyjaśnia stanowisko prawne jakie zajął kontrolując zaskarżone postanowienie, a fakt, że skarżąca nie podziela tego stanowiska nie oznacza wadliwości uzasadnienia. Uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji nie jest również wadliwe, pomimo nie odniesienia się wprost do zarzutu skargi sformułowanego w pkt 3, w którym zarzucano naruszenie prawa materialnego, tj. art. 128 ust. 3 w zw. z art. 128 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak szczegółowego odniesienia się przez wojewódzki sąd administracyjny do wszystkich zarzutów zawartych w skardze i skoncentrowanie się tylko na istotnych kwestiach, nie jest wadliwe, o ile te kwestie mają znaczenie dla rozstrzygnięcia, a wątki pominięte mają jedynie charakter uboczny i nie rzutują na wynik sprawy. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. W rozpoznawanej sprawie przedmiotem kontroli Sądu było postanowienie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej uchylające postanowienie Wojewody Warmińsko - Mazurskiego w sprawie odmowy przywrócenia terminu do zgłoszenia zastrzeżeń do wystąpienia pokontrolnego i umarzające postępowanie organu I instancji. Sąd pierwszej instancji oddalając skargę uzasadnił i wyjaśnił dlaczego instytucja przywrócenia terminu uregulowana w kodeksie postępowania administracyjnego nie może mieć zastosowania. W takiej sytuacji oczywistym jest, że Sąd nie mógł oceniać i badać, czy wystąpienie pokontrolne zostało prawidłowo doręczone i czy zastrzeżenia zostały zgłoszone w terminie, czyli stosować art. 128 ust. 3 w zw. z art. 128 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej. Dlatego też ten zarzut skargi kasacyjnej jest niezasadny, a uzasadnienie wyroku spełnia wymogi określone w art. 141 § 4 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego na podstawie art. 184 p.p.s.a. została oddalona.