Wyrok z dnia 2021-09-17 sygn. II SA/Po 910/20

Dnia 17 września 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świstak Sędziowie: Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędzia WSA Edyta Podrazik po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 września 2021 roku sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] w przedmiocie specjalistycznych usług opiekuńczych uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta i Gminy P. z dnia [...] września 2020 r. nr [...]

Dnia [...] lipca 2020 r. M. M. (zwana dalej "wnioskodawcą" lub "Skarżącą") złożyła wniosek o udzielenie pomocy w formie specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi tj. jej córce – V. M. (ur. w 2016 r.). Usługi miały być świadczone przez osoby posiadające kwalifikacje tj. specjalizacja osoby: 4 godz./tydzień (SI [usługi sensoryczne]) oraz specjalizacja osoby: 4 godz./tydzień (neurlogopeda lub logopeda). Do wniosku dołączono zaświadczenie lekarskie dla osoby wymagającej pomocy w formie specjalistycznych usług opiekuńczych, orzeczenie o niepełnosprawności wystawione przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P., kwestionariusz wywiadu środowiskowego, w którym stwierdza się, że wnioskodawca zamieszkuje z mężem, córką – V. oraz synem – P. . W kwestionariuszu przedstawiono także źródła dochodu rodziny. Wnioskodawca pobiera świadczenie pielęgnacyjne w wysokości [...] zł, mąż pracuje zawodowo i zarabia [...] zł. Córka otrzymuje [...] zł zasiłku pielęgnacyjnego. Ś. dochód na osobę w rodzinie wynosi [...] zł.

Ustalono, że małoletnia V. bierze udział w zajęciach wczesnego wspomagania rozwoju, odbywa terapię logopedyczną oraz rehabilitację w ciągu roku szkolnego, raz w tygodniu przez 1,5 godz.

Do wniosku dołączono oświadczenie majątkowe, zaświadczenie o pobycie V. w [...] Centrum Medycznym w P. od dnia [...] września 2019 r., informację przedstawioną przez [...] Centrum Medyczne, iż V. korzysta z poradni logopedycznej w dość regularnych odstępach czasu. Pacjentka jest poddawana terapii psychologicznej i neurologopedycznej, stosuje się metody neurofizjologiczne, terapeutyczne gry i zabawy ruchowe i ćwiczenia samoobsługi. Usługi są realizowane przez psychologa, neurologopedę, fizjoterapeutę i pedagoga. Zespół Szkół Specjalnych powiadomił Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w P., że V. korzysta z zajęć wczesnego wspomagania rozwoju dziecka od dnia [...] września 2017 r.

Decyzją z dnia [...] września 2020 r. nr [...] Burmistrz Miasta i Gminy P. (zwany dalej "Burmistrzem" lub "organem I instancji") odmówił wnioskodawcy świadczenia niepieniężnego z pomocy społecznej w formie specjalistycznych usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psychicznymi, o które wnioskowała na rzecz małoletniej córki V. M.. Burmistrz wskazał w uzasadnieniu decyzji, że mając na względzie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] grudnia 2008 r., sygn. akt I OSK [...], jeżeli nie ma pracownika posiadającego kwalifikacje niezbędne do świadczenia usług specjalistycznych, stanowi to podstawę do odmowy przyznania pomocy. Zadania z zakresu świadczenia specjalistycznych usług opiekuńczych na terenie Miasta i Gminy P. realizuje obecnie wyłonione w konkursie Stowarzyszenie "Zrozumieć i Pomóc". Zgodnie z informacją pozyskaną od powołanej organizacji pozarządowej, Stowarzyszenie takiego pracownika nie posiada, stąd nie może realizować wnioskowanych usług.

Pomoc społeczna nie może zastępować osób zobowiązanych do pomocy dziecku (art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej [t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1507 ze zmianami, zwanej dalej "u.p.s.). W myśl § 2 ust. 5 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. z 2005 r. Nr 189, poz. 1598 ze zmianami, zwanego dalej "rozporządzeniem") wskazano, że dzieciom przyznaje się pomoc w wyjątkowych przypadkach, jeżeli nie mają dostępu do zajęć, o których mowa w art. 7 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 685, zwanej dalej "u.o.z.p.").

W terminowo wniesionym odwołaniu wnioskodawca wniosła o uchylenie decyzji organu I instancji. Wnioskodawca podniosła zarzut naruszenia art. 18 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 u.p.s., art. 7, art. 7a, art. 8 § 1 i 2, art. 10, art. 77, art. 79a § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zmianami, zwanej dalej "k.p.a.").

Zdaniem wnioskodawcy, skoro Stowarzyszenie "Zrozumieć i Pomóc" realizuje w ramach wygranego konkursu zadanie w zakresie pomocy osobom z zaburzeniami psychicznymi to ma obowiązek udzielenia pomocy. Jest to zgodne z § 3 ust. 1 rozporządzenia.

W myśl art. 50 ust. 4 u.p.s. organ pomocy społecznej ma obowiązek zapewnienia wykonywania takich zadań. Skoro podmiot je realizujący nie jest przygotowany, to organ pomocy społecznej powinien rozwiązać taką umowę z powołaną organizacją pozarządową.

Fakt niemożności wywiązania się z zadania obejmującego świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych we wnioskowanym zakresie przez podmiot realizujący w imieniu Miasta i Gminy P. nie zwalnia administracji publicznej z obowiązku realizacji zadań ustawowych wskazanych w art. 18 ust. 1 pkt 3 u.p.s. Burmistrz nie podjął żadnych zadań zmierzających do zatrudnienia wykwalifikowanego pracownika, aby móc realizować zadanie zlecone.

Wnioskodawca powołała wyrok, na który uwagę zwrócił Burmistrz. Zdaniem wnioskodawcy, wydźwięk tego wyroku jest inny, ponieważ brak kadry istotnie uzasadnia odmowę przyznania świadczenia, ale dopiero wtedy, gdy podmiot administracji publicznej wyczerpie wszelkie możliwości znalezienia takiego pracownika.

Decyzją z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (zwane dalej "SKO w K.", "Kolegium" lub "organem II instancji") utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Kolegium przedstawiło w uzasadnieniu decyzji uwarunkowanie aksjologiczne leżące u podstaw u.p.s. Wskazano, że wnioskowane świadczenie w ramach systemu pomocy społecznej ma charakter uznaniowy i powinno być dostosowane do aktualnych potrzeb. Uznanie administracyjne nie pozwala na dowolność rozstrzygania, ale nie może prowadzić do spełniania każdego żądania wnioskującego.

Wnioskowane świadczenia są dostosowywane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schodzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym (art. 50 ust. 3 i 4 u.p.s.). Właściwy ośrodek pomocy społecznej powierzył w drodze konkursu realizację zadań z omawianego zakresu organizacji pozarządowej, która nie posiada wykwalifikowanego personelu, który byłby zdolny do podjęcia tego zadania. Sam Miejsko-Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w P. nie posiada takiego pracownika. Nie ma zatem możliwości przyznania wnioskowanego świadczenia. Świadczenia o podobnym charakterze są aktualnie świadczone na rzecz V. M. przez Zespół Placówek Specjalnych w P. oraz Poradnię Logopedyczną przy [...] Centrum Medycznym.

Skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu działając samodzielnie. Podniesiono zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego. Zarzucono naruszenie art. 18 ust. 1 pkt 3 i ust. 2, art. 50 u.p.s. oraz rozporządzenia, a także art. 7, art. 7a, art. 8 § 1, art. 77, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a., którego normy obligują organ II instancji do orzekania według stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie wydania decyzji oraz do zebrania i oceny całokształtu materiału dowodowego, co ma wpływ na wynik sprawy. Na tej podstawie Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Według Skarżącej organ II instancji nie odniósł się do jej zarzutów, tylko powielił twierdzenia Burmistrza. Tym samym, zarzuty podniesione w odwołaniu należy ponownie wyeksponować. Organ administracji publicznej nie poczynił żadnych starań znalezienia pracownika, który mógłby wykonać zadania nałożone na ten organ (art. 18 ust. 1 pkt 3 u.p.s.).

Skarżąca ponownie przywołała treść art. 50 ust. 4 u.p.s., a także § 3 ust. 1 rozporządzenia. Brak kadry nie zwalnia organu z obowiązku realizacji zadania ustawowego.

Skarżąca zwróciła uwagę na fakt, że sama stara się zapewnić córce możliwie jak największą opiekę, zatem nie jest osobą, która liczy tylko na pomoc ze strony pomocy społecznej. W pozostałym zakresie treść skargi jest tożsama z treścią odwołania.

W odpowiedzi na skargę SKO w K. wniosło o jej oddalenie jako niezasadnej. Organ II instancji podtrzymał w pełni swoje stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Skarżąca wniosła replikę do odpowiedzi na skargę. Z tego pisma wynikają twierdzenia zbieżne z uzasadnieniem skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga jest uzasadniona.

Na wstępnie należy zwrócić uwagę, że niniejsza sprawa została rozpoznana w trybie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1842 ze zmianami). Zgodnie z powołanym przepisem: "Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów". W związku z tym zarządzeniem z dnia [...] sierpnia 2021 r. Przewodniczący Wydziału II. tut. Sądu skierował sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w dniu [...] września 2021 r.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 137) sądy administracyjne sprawują kontrolę nad działalnością administracji publicznej przyjmując jako kryterium kontroli zgodność z prawem. Ponadto, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zmianami, zwanej dalej "p.p.s.a.") w zakresie realizowanej kontroli, Sąd nie jest związany granicami skargi, w związku z czym zarzuty podniesione w jej treści nie wyznaczają kierunku analizy podejmowanej przez Sąd.

Przedmiotem zaskarżenia jest decyzja SKO w K. utrzymująca w mocy decyzję Burmistrza o odmowie przyznania specjalistycznych usług opiekuńczych Skarżącej, która sprawuje opiekę nad córką V. M. legitymującą się orzeczeniem o niepełnosprawności. Materialnoprawną podstawą wydania decyzji zapadłych w niniejszej sprawie jest art. 50 ust. 2 i 4 u.p.s.

Sąd w składzie orzekającym podzielił zarzuty podniesione przez Skarżącą. Jej twierdzenia są zasadne, co przesądza o konieczności uchylenia decyzji organów obu instancji. Stanowisko Sądu wynika z następujące argumentacji.

Zgodnie z przepisem art. 50 ust. 2 i 4 u.p.s. stanowiącym podstawę do przyznania wnioskowanego świadczenia: "Usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić" (ust. 2); oraz: "Specjalistyczne usługi opiekuńcze są to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym" (ust. 4). W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na charakter uznaniowy przepisu art. 50 ust. 2 u.p.s. Uznanie administracyjne jest instytucją prawną, która pozostawia organom administracji publicznej możliwość podjęcia rozstrzygnięcia według własnego uznania, w tym o odmowie przyznania świadczenia, nawet jeśli wnioskodawca spełnia wymagania, od których świadczenie jest uzależnione (zob. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 8 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SA/Po 692/20 dostępny na stronie: https://orzeczenia.nsa.gov.pl – Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, zwana dalej "CBOSA"). Uznaniowość administracyjna jest obwarowana obowiązkiem uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia, co jednocześnie oznacza, że organ administracji publicznej nie może kierować się dowolnością. Jest zobowiązany do przedstawienia wywodu, który ma doprowadzić do przekonania o zasadności jego twierdzeń.

W decyzji organów obu instancji mocno wybrzmiewa okoliczność, iż skoro na mocy zwycięskiego konkursu podmiot odpowiedzialny za realizację zadań z zakresu świadczenia specjalistycznych usług opiekuńczych – Stowarzyszenie "Zrozumieć i Pomóc" nie posiada w swoich zasobach kadrowych wyspecjalizowanego pracownika, który mógłby wykonywać takie zadanie, jest to wystarczająca przesłanka do odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia. Z tym twierdzeniem konsekwentnie nie zgadza się Skarżąca. Jej dezaprobata jest uzasadniona.

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na treść art. 18 ust. 1 pkt 3 u.p.s., zgodnie z którym do zadań zleconych z zakresu administracji rządowej realizowanych przez gminę należy organizowanie i świadczenie specjalistycznych usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Z treści powołanego przepisu wynika jasno, iż jest to zadanie publiczne z zakresu administracji rządowej, które jest zlecone, a więc powierzone do realizacji gminom i jest to przepis kompetencyjny (zob. wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2019 r., sygn. akt I OSK 191/19, dostępny w CBOSA). "Obok tak rozumianych zadań własnych, gmina realizuje zadania zlecone jej przez organy rządowe. Zadania te gmina otrzymuje do wykonania w drodze ustawy lub porozumienia. Mają one charakter zadań obligatoryjnych." (Z. Niewiadomski, Samorząd terytorialny [w:] R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel (red.), System Prawa Administracyjnego. Tom 6. Podmioty administrujące, Warszawa 2011, s. 141). Przytoczone stanowisko doktryny, jak i samo brzmienie przepisu art. 18 ust. 1 pkt 3 u.p.s. prowadzi do jednoznacznego wniosku, że obowiązkiem gminy jest zapewnienie realizacji powierzonego jej zadania publicznego. Gmina jest odpowiedzialna za ustawiczne urzeczywistnianie go. Nie można zatem uznać, że brak wyspecjalizowanej kadry desygnowanej do spełniania wnioskowanych świadczeń uzasadnia odmowę przyznania tej formy specjalistycznych usług opiekuńczych. Rolą szeroko rozumianej administracji publicznej jest wykonywanie jej zadań, od których nie może się uwolnić. Tylko zakończenie stosunku prawnego, na mocy którego zostało przekazane zadanie publiczne jako zadanie zlecone może uwolnić jednostkę samorządu terytorialnego od konieczności realizacji tego zadania. W związku z tym Burmistrz powinien podjąć działania zmierzające do zapewnienia nie tylko Skarżącej, ale i potencjalnym wnioskodawcom możliwość uzyskania przedmiotowego świadczenia (zob. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 29 października 2019 r., sygn. akt II SA/Bk 580/19, wyrok WSA w Krakowie z dnia 11 października 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 1076/17, dostępne w CBOSA). Dopiero w sytuacji, gdy poszukiwania pracownika posiadającego odpowiednie kwalifikacje do spełniania wnioskowanego świadczenia zakończą się niepowodzeniem, organ administracji publicznej jest uprawniony do odmowy przyznania świadczenia, gdyż z oczywistych względów nie jest w stanie ich zapewnić (zob. wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2008 r., sygn. akt I OSK 147/08, dostępny w CBOSA).

Powołany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego był już cytowany przez Burmistrza jak i przez Kolegium, lecz intencja tego orzeczenia została zrozumiana w nieprawidłowy sposób. Jego sens został natomiast prawidłowo zrekonstruowany przez Skarżącą w uzasadnieniu odwołania.

Tym samym, rolą organu administracji publicznej, który jest jednocześnie organem wykonawczym jednostki samorządu terytorialnego jest zapewnienie realizacji zadania publicznego, szczególnie iż stanowi ono zadanie zlecone, co przesądza o ponoszeniu odpowiedzialności za jego wykonywanie.

Warto jeszcze raz zwrócić uwagę na art. 50 ust. 4 u.p.s. Ustawodawca wskazuje na konieczność dostosowania specjalistycznych usług opiekuńczych do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności. SKO w K. wskazało, że małoletnia V. M. korzysta ze świadczeń zapewnianych przez Zespół Placówek Specjalnych w P. oraz Poradnię Logopedyczną przy [...] Centrum Medycznym w P.. Te świadczenia obejmują łącznie terapię logopedyczną oraz neurologiczną, a dodatkowo zajęcia wczesnego wspomagania rozwoju. Katalog specjalistycznych usług opiekuńczych został określony w § 2 pkt 1-5 rozporządzenia. Wnioskowane świadczenia tj. czterogodzinne zajęcia w ramach świadczeń sensorycznych oraz czterogodzinne zajęcia z logopedą lub neurologopedą wpisują się w treść § 2 pkt 3 i 5 rozporządzenia. Zgodnie z pierwszym przepisem przewiduje się świadczenie w postaci rehabilitacji fizycznej i usprawniania zaburzonych funkcji organizmu w zakresie nieobjętym przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1285 ze zmianami, zwanej dalej "u.ś.o.z.") zgodnie z zaleceniami lekarskimi lub specjalisty z zakresu rehabilitacji ruchowej lub fizjoterapii, współpraca ze specjalistami w zakresie wspierania psychologiczno-pedagogicznego i edukacyjno-terapeutycznego zmierzającego do wielostronnej aktywizacji osoby korzystającej ze specjalistycznych usług. Ponadto, drugi spośród powołanych przepisów wskazuje, iż specjalistyczne usługi opiekuńcze obejmują także zapewnienie dzieciom i młodzieży z zaburzeniami psychicznymi dostępu do zajęć rehabilitacyjnych i rewalidacyjno-wychowawczych, w wyjątkowych przypadkach, jeżeli nie mają możliwości uzyskania dostępu do zajęć, o których mowa w art. 7 u.o.z.p. Należy mieć na względzie to, że w myśl art. 8 ust. 2 pkt 3 u.o.z.p. udziela się oparcia społecznego polegające w szczególności na udzielaniu pomocy finansowej, rzeczowej oraz innych świadczeń na zasadach określonych w u.p.s. To z kolei oznacza, że regulacje u.p.s. oraz u.o.z.p. nie są konkurencyjne względem siebie i nie wykluczają się.

Powyższe oznacza, że rehabilitacja córki Skarżącej w pierwszej kolejności powinna być świadczona na podstawie u.ś.o.z. i przez rodzinę osoby niepełnosprawnej w ramach ich uprawnień, zasobów i możliwości, a dopiero w ostatniej kolejności – gdy te możliwości zostaną wykorzystane – uzupełniona przez specjalistyczne usługi opiekuńcze z pomocy społecznej (wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2019 r., sygn. akt I SA/Wa 1538/18, dostępny w CBOSA). Należy jednocześnie pamiętać, że u.p.s. nie wyklucza regulacji u.o.z.p. i świadczeń, jakie z nich wynikają.

Sąd w składzie orzekającym zwraca także uwagę na orzecznictwo, które tylko potwierdza powyższy wywód. Z treści § 2 pkt 3 rozporządzenia wynika jedynie, że zakres specjalistycznych usług opiekuńczych świadczonych w formie rehabilitacji fizycznej i usprawniania zaburzonych funkcji organizmu nie może pokrywać się z zakresem świadczeń objętych u.ś.o.z. Nie mogą one ich zastępować (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 października 2011 r., sygn. akt II SA/Gd 416/11, dostępny w CBOSA).

W aktach administracyjnych znajdują się dokumenty poświadczające, iż małoletnia V. M. korzysta z tych świadczeń, jednakże organy administracji publicznej nie ustaliły, czy są to usługi w ramach świadczeń gwarantowanych, czy też istotnie wykraczają poza świadczenia, o których mowa w u.ś.o.z. Zarówno Burmistrz jak i Kolegium nie zweryfikowali tego, z jakiego tytułu małoletnia V. M. korzysta ze wskazanych świadczeń. Nie ustalono także, jaki jest ich zakres oraz czy zakres, o który wnioskuje Skarżąca wykracza poza to, co jest przyznane jej córce. Jeśli istotnie jest to świadczenie wykraczające poza zakres regulowany u.ś.o.z., przepisy u.p.s. oraz rozporządzenia dają prawo i możliwość przyznania wnioskowanego świadczenia. Ta kwestia powinna zostać wyjaśniona w ponownie przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym.

Podsumowując, brak wykwalifikowanej kadry pracowniczej zarówno w zasobach administracji publicznej jak i jej kontrahentów nie zwalnia administracji obowiązku realizowania zadań publicznych, za które ponosi odpowiedzialność. Zadania zlecone mają charakter obligatoryjny, stąd organ administracji publicznej nie może zasłaniać się tym, że nie ma wykwalifikowanych pracowników, w związku z czym odmawia przyznania świadczenia. Taka argumentacja jest niedopuszczalna choćby z uwagi na zasadę praworządności (art. 7 Konstytucji RP) oraz zasadę demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). Powoływanie się na niedopuszczalną argumentację nie może, mimo uznaniowości (art. 50 ust. 2 u.p.s.) stanowić podstawy do odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia.

Organ administracji publicznej powinien zatem mieć na względzie, że małoletnia V. M. może korzystać ze świadczeń gwarantowanych na podstawie u.ś.o.z., czy też art. 7 u.o.z.p. Nie jest także wiadome, czy te świadczenia nie stanowią wyrazu troski rodziców V. M. i są one finansowane wyłącznie przez nich. Burmistrz powinien mieć na uwadze także to, ze przepisy u.p.s. oraz u.o.z.p. nie są konkurencyjne względem siebie. Ponadto, rolą organu I instancji będzie sprawdzenie, czy wnioskowane świadczenia na rzecz V. M. wykraczają ponad te, które są realizowane w ramach u.ś.o.z.

Mając na uwadze powyższe Sąd doszedł do przekonania o zasadności zarzutów podniesionych w skardze. Zaskarżona decyzja organu II instancji jak i poprzedzająca ją decyzja Burmistrza z uwagi na podkreślone błędy nie mogą się ostać w obrocie prawnym. W związku z tym Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w związku z art. 135 p.p.s.a. uchylił je, o czym orzeczono w sentencji wyroku.

Sąd nie rozpoznał wniosku o przyznanie kosztów postępowania sądowego, gdyż mocy art. 239 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. sprawy z zakresy pomocy i opieki społecznej są zwolnione z obowiązku uiszczania kosztów postępowania sądowego. Z tego też względu Skarżąca nie miała obowiązku uiszczania wpisu sądowego.

Ponownie rozpoznając sprawę organ I instancji, będzie się kierować wiążącą oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi przez Sąd w uzasadnieniu niniejszego wyroku.