Pomoc w formie usług opiekuńczych na podstawie art. 50 ust. 2 u.p.s.
Pomoc w formie usług opiekuńczych (art. 50 u.p.s.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Na gruncie art. 50 ust. 2 u.p.s. i § 2 pkt 5 rozporządzenia SUO, dla przyznania specjalistycznych usług opiekuńczych w formie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych, nie jest wymagane zaświadczenie lekarza specjalisty, że osoba potrzebująca pomocy jest zaburzona psychicznie. Nie jest też wymagane orzeczenie o potrzebie zajęć rewalidacyjno - wychowawczych, które są wydawane w ramach innego systemu pomocy dzieciom z zaburzeniami psychicznymi (system oświaty). Wystarczające jest wyłącznie zaświadczenie zlecające tego typu usługi wraz z diagnozą, wydane przez uprawnionego specjalistę. W konsekwencji, brak dokumentu żądanego przez organ pierwszej instancji w toku postępowania administracyjnego (zaświadczenie o zaburzeniu psychicznym dzieci, orzeczenie o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych) nie mógł być przyczyną odmowy przyznania wnioskowanych usług.
Wyrok WSA z dnia 4 czerwca 2025 r., II SA/Gd 92/25
Standard: 89335 (pełna treść orzeczenia)
Według art. 50 ust. 2 u.p.s. pomoc otrzymać mogą również osoby mające rodziny, niemniej w tych przypadkach ustawodawca odwołuje się do zasady pomocniczości, zwracając uwagę na obowiązki opiekuńcze wynikające z więzi rodzinnych. Osobie wymagającej opieki można przyznać usługi opiekuńcze dopiero wówczas, gdy opieki nie mogą jej zapewnić najbliżsi członkowie rodziny. Obowiązki te ciążą również na małżonku, rodzicach, dziadkach, dzieciach i wnukach, pomimo że nie zamieszkują oni wspólnie z taką osobą. Przyznanie pomocy w formie usług opiekuńczych na podstawie art. 50 ust. 2 u.p.s. w odróżnieniu od przyznawania takiej pomocy osobom samotnym na podstawie ust. 1 powołanego artykułu pozostawione jest uznaniu organu administracji.
Istotą uregulowania z art. 50 u.p.s. jest przede wszystkim zapewnienie osobie potrzebującej właściwej opieki, aby mogła funkcjonować w życiu codziennym i jest to nadrzędne zadanie organów pomocy społecznej. Powodem przyznania usług opiekuńczych może być wiek, choroba lub inna przyczyna, ze względu na którą świadczeniobiorca wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiony.
Zgodnie z dyspozycją art. 103 ust. 1 u.p.s. organ pomocy społecznej może zawrzeć umowę z małżonkiem, zstępnymi lub wstępnymi w sprawie świadczenia przez nich pomocy na rzecz osoby ubiegającej się o świadczenie. Warunki odpłatności i częściowego lub całkowitego zwolnienia z opłat określa rada gminy w drodze uchwały (art. 50 ust. 6 u.p.s.) Konkretyzacja postanowień uchwały następuje w decyzji przyznającej określone usługi opiekuńcze.
Ponadto w orzecznictwie wskazuje się, iż niemożność zapewnienia pomocy osobie jej wymagającej zachodzi wówczas, gdy osoba, która miałaby jej udzielić, mieszka lub pracuje na stałe poza granicami kraju lub w znacznej odległości od miejsca pobytu osoby uprawnionej, bądź ze względu na własne schorzenia lub przypadłości nie jest w stanie udzielić pomocy osobie uprawnionej (por. wyrok WSA w Łodzi z 12 czerwca 2019 r., II SA/Łd 276/19).
Wyrok NSA z dnia 16 listopada 2023 r., I OSK 1912/22
Standard: 85315 (pełna treść orzeczenia)